Ραφαέλ Ναδάλ: Μεσάνυχτα στο Παρίσι!
Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς προσέφεραν άλλο ένα μοναδικό σόου στο Παρίσι, αλλά στο Roland Garros ο Ισπανός είναι μία… διαφορετική πίστα.
Μετά από τέσσερις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και ένα βραβείο Όσκαρ, ο Γούντι Άλεν λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει το 2011, για την ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Ο ρομαντικός Τζιλ θέλει να αφήσει τη σεναριογραφία για να γίνει συγγραφέας και θεωρεί πως όλα κάποτε ήταν πιο όμορφα. Ξαφνικά στο Παρίσι ηχούν οι καμπάνες που σημάνουν τα μεσάνυχτα και ξεκινά η μαγεία. Ο ίδιος μεταφέρεται στο 1920 και πριν καν το καταλάβει έχει γνωριστεί με τη Ζοζεφίν Μπέικερ, το ζεύγος Φιτζέραλντ και τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ και τον Πικάσο.
Όταν οι καμπάνες ήχησαν μεσάνυχτα το βράδυ της 31ης Μαΐου, ο Νόβακ Τζόκοβιτς μεταφέρθηκε αρκετά χρόνια πίσω πριν καν το καταλάβει. Στον Σέρβο έλαχε η πιο δύσκολη αποστολή, το τελευταίο εμπόδιο στην πιο δύσκολη πίστα, ο Ράφα Ναδάλ. Ο Ισπανός παρότι 36 ετών, με τραυματισμένο πόδι και κορμί ταλαιπωρημένο από γεμάτες 4,5 ώρες τένις με τον Αλιασίμ μπαίνει στο «Φιλίπ Σατριέ» και ρίχνει την πρώτη γροθιά.
Μετά από σχεδόν 1,5 ώρα αγώνα δεν έχουν φτάσει καν στα μέσα του 2ου σετ και ξαφνικά οι δόσεις μαγείας και αστερόσκονης πετάγονται μέσα από τη ρακέτα του Ναδάλ. Τρεις φορές έχει ηττηθεί στο Roland Garros, τις δύο από τον Σέρβο. Οι δυο τους στην 59η σύγκρουση των κόσμων τους έρχονται να χαρίσουν κάτι διαφορετικό, κάτι ανώτερο από το τένις.
Ο Ναδάλ μύρισε αίμα…
Δεν έχουν πλέον τις αντοχές για να παίξουν πέντε ώρες στα «κόκκινα», ούτε να διατηρήσουν το επίπεδό τους στα ύψη. Οι καλές τους στιγμές δε συνυπάρχουν πλέον, αφού η άνοδος του ενός ταυτόχρονα τοποθετεί τον άλλον στα σχοινιά. Ο Ναδάλ μπορεί να ελέγξει το παιχνίδι όσο έχει την μπάλα στο forehand του. Ο Τζόκοβιτς ανεβάζει τα επίπεδα του σερβίς του και με τις επιστροφές σφίγγει τον κλοιό γύρω από τον λαιμό του αντιπάλου του. Επιστροφές μπροστά στα πόδια του Ισπανού που αναγκάζεται να παίξει αρκετές μπάλες σχεδόν με half volley από τη βασική του γραμμή για να διατηρηθεί στο ράλι. Κανονική χορογραφία δύο ανθρώπων που ξεκίνησαν το δικό τους σφιχταγκάλιασμα στο τάνγκο το 2006 και 16 χρόνια αλλά και 58 παραστάσεις μετά μπορούν να φτάσουν εαυτόν και θεατές στην κορύφωση. Και ύστερα ήρθαν μεσάνυχτα…
Η απόφαση των Γάλλων να ορίσουν τον προημιτελικό στις 22:00 ώρα Ελλάδας (21:00 τοπική) μετέτρεψε το «Σατριέ» σε… κατάψυξη. Όλοι έβγαλαν τις απαραίτητες κουβέρτες για να αντέξουν στο κρύο και να παρακολουθήσουν από κοντά, με τα σώματα να τρέμουν από την έκσταση αυτό το θαύμα της φύσης.
Ο Ναδάλ αψηφά για άλλη μία φορά στην καριέρα του τους νόμους της, τους ξεπερνά, τους καταργεί όπως κανείς άλλος αθλητής δεν έχει κάνει ποτέ και σε κανένα άθλημα. Η χαμηλότερη αναπήδηση δεν είναι τελικά πρόβλημα. Γραπώνεται στις αστοχίες του Τζόκοβιτς και προσπερνά με 2-1 για να… μυρίσει αίμα. Απέχει πλέον ένα σετ από τον ημιτελικό στο Παρίσι. Από τις 14 φορές που έφτασε ως εκεί, τις 13 κατέκτησε τελικά το τρόπαιο. Μόνο ο Νόλε είχε καταφέρει να τον εκτροχιάσει, έναν χρόνο πρίν, κατακτώντας ένα από τα καλύτερα σετ (το τρίτο του τότε ημιτελικού) που έχουν παιχτεί ποτέ σε τενιστικό κορτ.
Στο 5-3 του Τζόκοβιτς η ρακέτα γίνεται ασήκωτη για πολλούς, όχι όμως για τον Σέρβο. Μόνο αυτός θα μπορούσε να βγάλει τρία θαυμάσια σε τοποθέτηση σερβίς, θέλοντας να οδηγήσει το παιχνίδι στο decider. Ούτε αυτά θα έφταναν απέναντι στον Ράφα, αυτός είναι διαφορετική πίστα… Για τον Νόλε κάπου εκεί η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, αφού δεν έπαιζε πλέον κόντρα στον Ισπανό αλλά στους 13 του τίτλους. Ο Τζόκοβιτς δεν είδε τον Χέμινγουεϊ, ούτε τον Πικάσο όπως φαντάστηκε ο Γούντι Άλεν, αλλά έναν έφηβο με χαίτη και κάπρι παντελόνι που μετατράπηκε σε ένα τέρας που υπερνικά τη λογική, καλύπτοντας πίσω από τα φωσφοριζέ του ρούχα τις φλέβες που τινάζονται από την ένταση και το ζωγραφισμένο «Vamos» στο πρόσωπό του. Άπαξ και βγάλει την πρώτη ιαχή, σφίξει τη γροθιά του μετά από κάποιο κολασμένο χτύπημα στο μπαλάκι, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μείνεις μακριά.
Στο Roland Garros υπάρχει ο Ναδάλ και οι άλλοι
Μετά τη Μελβούρνη η απάντηση ήταν μία «αν δεν μπορούσε να το κάνει αυτός, τότε δε θα μπορούσε κανείς».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΡΑΦΑΕΛ ΝΑΔΑΛ: Το μονοπάτι των καταραμένων ψυχαναγκαστικών
Στο Παρίσι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, μόνο αυτός μπορεί να το κάνει! Να αφήσει για άλλη μία φορά πίσω του όλα τα δεδομένα που έδειχναν με το δάχτυλο την πόρτα του αποκλεισμού και να υπερκεράσει το πιο υψηλό εμπόδιο που θα μπορούσε να βρεθεί στο διάβα του.
Ο Τζόκοβιτς -πάνω και από τον Μποργκ- είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης που έχει εμφανιστεί στα χωμάτινα τενιστικά κορτ αλλά στο tiebreak θα παρασυρθεί από το κύμα της ιστορίας. Οι μπάλες του Ναδάλ είναι οριακές πάνω στη γραμμή, γεμάτες αρμονία, σα νότες βγαλμένες από το πιάνο του Γιαν Τιρσέν όταν έντυνε το «Amelie». Εκείνη η ντροπαλή σερβιτόρα στη Μονμάρτη αποφάσισε να αλλάξει τις ζωές των γύρω της. Το συνεσταλμένο παιδί από τη Μαγιόρκα δεν αρκέστηκε στο να αλλάξει το τένις και να γίνει το yang στο ying του Φέντερερ. Αποφάσισε να τον γράψει η ιστορία ως έναν εκ των κορυφαίων, ίσως τον κορυφαίο αθλητή σε οποιοδήποτε σπορ, σίγουρα μοναδικό στο είδος του.
Τελικά είχε δίκιο ο Γούντι Άλεν, ούτε ο Ναδάλ μπορεί να αποφασίσει αν το Παρίσι είναι πιο όμορφο τη μέρα ή τη νύχτα. Σίγουρα θα είναι πιο όμορφο αν πανηγυρίσει εκεί τον 22ο Grand Slam τίτλο του, από το οποίο απέχει έξι νικηφόρα σετ, με τα πρώτα δάκρυα να έχουν ήδη κυλήσει…