Το παράπηγμα των συλλογιστικών ακροβασιών της δικαιοσύνης

Από το 2010, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε την προεδρία του Ολυμπιακού, έγιναν δύο πράγματα. Πρώτον, ο σύλλογος ισχυροποιήθηκε, ανέβηκε επίπεδο σε Ελλάδα και Ευρώπη και κατέκτησε το 1/3 των εγχώριων και διεθνών τίτλων του σε όλα τα σπορ. Αυτό τον κατέστησε στόχο. Και τον σύλλογο, αλλά και (κυρίως) τον πρόεδρό του. Και δεύτερον, λόγω αυτής της ισχυροποίησης, των επιτυχιών, και της δυναμικής παρουσίας του, ο σύλλογος έγινε δέκτης διώξεων και ανελέητου κυνηγητού από θεσμικούς και «παραθεσμικούς» φορείς. Διαρκής στόχος, η «ομηρία». Και της ομάδας, αλλά και των φυσικών προσώπων.

Στο σήμερα, η «Ημέρα της Μαρμότας», αναβιώνει για τους Ερυθρόλευκους. Ξανά στο ίδιο έργο θεατές. Για ακόμη μία φορά ο Ολυμπιακός και ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρίσκονται στο στόχαστρο του συστήματος. Χωρίς στοιχεία. Με συλλογιστικές ακροβασίες. Καθώς μετά τις πρότερες κενές περιεχομένου στοχοποιήσεις, που είχαν ορμητήριο το παραποδόσφαιρο και τα σκοτεινά υπόγεια πολιτικών, επιχειρηματιών, θεσμικών φορέων κ.α., ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού και 4 αντιπρόεδροι της ΠΑΕ, παραπέμπονται σε δίκη για πλημμεληματικού χαρακτήρα πράξεις. Ξανά, όχι με στοιχεία. Όχι με μαρτυρίες. Αλλά με «συλλογιστικές ακροβασίες.

Στη φιλοσοφία, ο όρος λογική πλάνη αναφέρεται στη σχηματική πλάνη. Σε ένα ψεγάδι στη δομή ενός παραγωγικού επιχειρήματος, το οποίο καθιστά το επιχείρημα άκυρο. Συχνά απαντά στον ανεπίσημο διάλογο για να υποδηλώσει ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να είναι προβληματικό για οποιονδήποτε λόγο. Σε αυτή την χρήση του όρου συμπεριλαμβάνονται τόσο οι μη σχηματικές πλάνες (δηλαδή έγκυρες αλλά σαθρές προτάσεις ή μη ποιοτική/μη παραγωγική επιχειρηματολογία) όσο και οι σχηματικές πλάνες. Ο όρος είναι γνωστός και ως Διαλληλία.

Μόνο με αυτόν τον ψυχολογικό όρο μπορεί να χαρακτηριστούν οι συλλογιστικές ακροβασίες που βάζουν ξανά στο στόχαστρο τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Απλά αυτή τη φορά, είναι ακόμη πιο εμφανές και ακραίο το τι έχει συμβεί. Καθώς η παραπομπή των Ερυθρόλευκων σε δίκη, με ακραίους συλλογισμούς, χωρίς κανένα απτό ή έστω… λογικό στοιχείο, έρχεται κόντρα σε όλα. Κόντρα σε αυτά που ζητούσε η Κυβέρνηση από τις ΠΑΕ. Κόντρα στα πραγματικά γεγονότα. Και κόντρα σε όσα έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, η υπόθεση «αποθήκη στο Γεώργιος Καραϊσκάκης». Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, λοιπόν, οι οπαδοί που επιτέθηκαν στους Αστυνομικούς έξω από το γήπεδο Μελίνα Μερκούρη του Ρέντη, είχαν προμηθευτεί τα «πολεμοφόδια» από αποθήκη στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Προσπαθούν να εμπλέξουν τον Ολυμπιακό, χρησιμοποιώντας το Γ. Καραϊσκάκης και μια κατασκευή από νοβοπάν, ένα παράπηγμα κάτω από την εξέδρα, που είχε μόνο σημαίες και πανό. Mια αποθήκη την οποία ήλεγχε διαρκώς πριν από κάθε παιχνίδι, αλλά και αιφνιδιαστικά η Αστυνομία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ομολογία του ο φερόμενος ως δράστης αναφέρει στην εν εξελίξει δίκη του, ότι οι ναυτικές φωτοβολίδες εκλάπησαν από βάρκες στο Πέραμα και δεν τις πήραν από αποθήκη στο Καραϊσκάκη, την οποία έχουν κάνει… σημαία. Το επιχείρημα, γκρεμίζεται. Και το γκρεμίζει η ίδια η ΕΛ.ΑΣ. Καθώς το συγκεκριμένο σημείο ελέγχονταν κάθε εβδομάδα, πριν από κάθε αγώνα, αλλά και αιφνιδιαστικά, από την Αστυνομία. Εκαναν διαρκείς ελέγχους στο συγκεκριμένο χώρο στον οποίο δεν έχει βρεθεί ποτέ, ούτε μια φορά, κάτι παράνομο.

Μάλιστα, η παραχώρηση του συγκεκριμένου χώρου είχε ακριβώς αυτή τη λογική. Τη φύλαξη των πανό, αλλά και την ταυτόχρονη δυνατότητα διαρκούς ελέγχου από τις αρχές. Πώς, λοιπόν «δαιμονοποιείται» μια αποθήκη την οποία ήλεγχε διαρκώς η Αστυνομία ακόμη και με σκυλιά που έχουν εκπαιδευτεί στον εντοπισμό εκρηκτικών υλών, ναρκωτικών ουσιών; Πώς μπορεί να στοιχειοθετηθεί ο αναπόδεικτος και ακραία ακροβατικός συλλογισμός ότι εκεί είχαν αποθηκευτεί βεγγαλικά ή φωτοβολίδες;

Αυτό είναι το ένα σκέλος του προβλήματος. Το δεύτερο, που ακολουθεί και αποτελεί αποτέλεσμα όσων αναπόδεικτων αναφέρονται για τη συγκεκριμένη αποθήκη, είναι το γεγονός ότι μέσω αυτής, προσπαθούν να εμπλέξουν τη διοίκηση του Ολυμπιακού και τον πρόεδρό του, στην υπόθεση του Ρέντη. Μια ποδοσφαιρική ομάδα, διώκεται, ως σύλλογος και ως φυσικά πρόσωπα, για επεισόδια που έγιναν στο περιθώριο αγώνα Βόλεϊ. Την ίδια στιγμή, που σε αντίστοιχες περιπτώσεις, απολύτως λογικά, δεν είχε προκύψει κανένας τέτοιος επικίνδυνος και ακραίος συλλογισμός.

Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα η δολοφονία του Άλκη Καμπανού, του Βούλγαρου Τόσκο Μποζατζίσκι και του Μιχάλη Κατσουρή. Η Πολιτεία και οι αρχές δεν ενέπλεξαν καμμιά ΠΑΕ. Δεν διενέργησαν την παραμικρή έρευνα για «εγκληματικές οργανώσεις» και προφανώς δεν υπήρξε καμία εμπλοκή ή δίωξη των μεγαλομετόχων των ομάδων. Κι όμως, για τον Ολυμπιακό έγιναν όλα τα παραπάνω. Και ακόμη περισσότερα. Ένα πρωτοφανές τσουβάλιασμα, με σκοπό να στοχοποιηθεί ο Μαρινάκης και ο Ολυμπιακός.

Στην περίπτωση Καμπανού, οι δράστες σύμφωνα με τη δικογραφία εξοπλίστηκαν και ξεκίνησαν από τον Σύνδεσμο του ΠΑΟΚ που εδρεύει και στεγάζεται στο γήπεδο της Τούμπας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ενεπλάκη η ΠΑΕ ΠΑΟΚ από τις αρχές. Στην περίπτωση Κατσουρή επίσης δεν ενεπλάκησαν η διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟ ή η διοίκηση του Ερασιτέχνη ΠΑΟ ή η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΚ. Διότι πολύ απλά, όπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού, δεν προέκυπτε συσχετισμός. Θα έπρεπε να γίνουν συλλογιστικές ακροβασίες ή να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος στόχος, που έπρεπε να εξυπηρετηθεί ακόμη και χωρίς αποδείξεις, στοιχεία και μαρτυρίες.

Η υπόθεση «αποθήκη στο Καραϊσκάκη», η οποία έχει ελεγχθεί αμέτρητες φορές από την ΕΛ.ΑΣ., αποτέλεσε επιχείρημα… παραπομπής! Χωρίς να βρεθεί το παραμικρό. Ποτέ. Κι όμως, τρία χρόνια, πριν στο περιθώριο των εφόδων της Αστυνομίας σε συνδέσμους του ΠΑΟΚ για τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, είχαν κατασχεθεί μαχαίρια, σιδηρογροθιές, λοστοί, ψαλίδια, κράνη και άλλα αντικείμενα, ικανά να προκαλέσουν σωματική βλάβη, ενώ στην έρευνα που είχε λάβει στο εσωτερικό του Συνδέσμου Φιλάθλων του ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Τούμπας, παρουσία Εισαγγελέα, είχαν βρεθεί μεταλλικά στειλιάρια και κράνη. Και προφανώς ουδείς ενέπλεξε τη διοίκηση του ΠΑΟΚ.

Το λογικό και το προφανές, όμως, δεν ισχύει στην περίπτωση του Ολυμπιακού. Οι αναγωγές και τα συλλογιστικά άλματα, δεν γίνεται να αποτελούν βάση της μιας δικαστικής διερεύνησης της αλήθειας σε ένα κράτος δικαίου. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό συμβαίνει. Σε κανέναν από τους 13 θανάτους με οπαδικό υπόβαθρο, που έχουν ταλανίσει την Ελλάδα από το 1983 έως σήμερα δεν υπήρξαν αναγωγές που έφτασαν έως τις διοίκησης των ομάδων.

Μετά τον τραγικό θάνατο του Γιώργου Λυγγερίδη, προέκυψε μια ξαφνική δαιμονοποίηση της σχέσης των συλλόγων με τους οργανωμένους οπαδούς. Μια σχέση που η Πολιτεία την επιζητούσε και προέτρεπε της ΠΑΕ να την επιδιώκουν. Για χρόνια ολόκληρα και σε συνεννόηση με τους κάθε φορά Υπουργούς Αθλητισμού και Προστασίας του Πολίτη, οι ποδοσφαιρικές ΠΑΕ προσπάθησαν να θέσουν ένα πλαίσιο λειτουργίας λεσχών και συνδέσμων φιλάθλων. Αλλά καμία ΠΑΕ δεν είχε/έχει λόγο στη λειτουργία των συνδέσμων φιλάθλων ή τον έλεγχό τους. Αυτή είναι αποκλειστική ευθύνη των αρμόδιων κρατικών αρχών. Και μόνον αυτών.

Κι όμως, για τον Ολυμπιακό και τη διοίκησή του, η ρότα άλλαξε. Σε σημείο που τραγικά επεισόδια, τα οποία έλαβαν χώρα σε αγώνα βόλεϊ, να θέτουν στο κάδρο δικαστικής διερεύνησης τη διοίκηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Για πρώτη φορά στα χρονικά. Και αυτό από μόνο του, εξηγεί σχεδόν τα πάντα.

T.M

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News