Συνέντευξη Γιάννης Αλεξούλης: «Από τα δικά μας χρόνια ψάχναμε να βρούμε στις ομάδες... ποιοι τα παίρνουν!»

EUROKINISSI

Ο Γιάννης Αλεξούλης, ο σπουδαίος αμυντικός μέσος της πρωταθλήτριας ΑΕΛ και νυν αντιδήμαρχος Λάρισας, σε μια συνέντευξη – σοκ για τη διάβρωση του ελληνικού ποδοσφαίρου από το στοίχημα!

Ήταν ένα από τα… καθαρόαιμα άτια του θεσσαλικού κάμπου που την Πρωτομαγιά του 1988 έγραψαν τα ονόματά τους με «χρυσά γράμματα» στη βίβλο των μεγαλύτερων κατορθωμάτων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν το απόγευμα που ο αείμνηστος Γιώργος Μητσιμπόνας σήκωνε στον ουρανό του «Αλκαζάρ» το πρώτο – και μοναδικό μέχρι σήμερα – πρωτάθλημα επαρχιακής ομάδας σε Α’ Εθνική και Super League.

Ο Γιάννης Αλεξούλης ήταν τότε 24 χρονών. Με 28 συμμετοχές και 4 γκολ, στην ιστορική διαδρομή της στέψης των «βυσσινί» αποτέλεσε ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Γιάτσεκ Γκμοχ και η καριέρα που ανοιγόταν μπροστά του έμοιαζε γεμάτη προκλήσεις και χειροπιαστά όνειρα. Κι όμως…

Μόλις σε ηλικία 31 ετών, κι ενώ φορούσε τη φανέλα του Ιάλυσου στη Ρόδο  και ξανά της αγαπημένης του Λάρισας, ο τότε έμπειρος άσσος αποφάσισε απρόσμενα να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να εγκαταλείψει τους αγωνιστικούς χώρους! Μια από τις πιο μυστηριώδεις αποφάσεις που έλαβε ποτέ Έλληνας ποδοσφαιριστής της δική του κλάσης και ποιότητας.

Τριάντα χρόνια μετά, ο σημερινός αντιδήμαρχος του Δήμου Λάρισας, έρχεται να λύσει το μυστήριο και να αποκαλύψει τους λόγους εκείνης της ξαφνικής απόφασής του. Και όσα λέει… αποτελούν γροθιά στο στομάχι όσων ζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο εντός ή εκτός αποδυτηρίων.

PHOTO CREDITS: Λεωνίδας Τζέκας | Eurokinissi

Κύριε Αλεξούλη, πώς ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;

Ξεκίνησα κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι παίκτες από το χωριό μου. Κατάγομαι από την Ελασσόνα και για πρώτη φορά σε ομάδα αγωνίστηκα στον Ολοσσών Ελασσόνας. Τότε υπήρχαν δύο ομάδες. Ο Π.Ο. Ελασσόνας και ο Ολόσσων. Σε ηλικία 14 ετών υπέγραψα το πρώτο μου δελτίο. Αλλά ουσιαστικά πήρα μεταγραφή από την άλλη μεγάλη μου αγάπη την ενόργανη γυμναστική.

«Η μεγάλη μου αγάπη ήταν η ενόργανη γυμναστική. Μονόζυγο, τούμπες… τα έκανα όλα!»

Πώς είχε προκύψει και ήσασταν και αθλητής της ενόργανης;

Είχα έναν καταπληκτικό γυμναστή και προπονητή στο σχολείο, ο οποίος μας είχε δοκιμάσει σε όλα τα αθλήματα. Εγώ αγαπούσα τον αθλητισμό και συμμετείχα σε όλα. Η μεγάλη μου αγάπη όμως ήταν για την ενόργανη. Μονόζυγο, τούμπες… Τα έκανα όλα.

Πώς σας “κέρδισε” τελικά το ποδόσφαιρο;

Παρά το γεγονός ότι μου άρεσε η γυμναστική, στην Ελασσόνα δεν υπήρχε τρόπος να εξελιχθώ σε αυτή. πήρα μέρος και σε Πανθεσσαλικούς αγώνες, όπου είχα κατακτήσει πρώτες θέσεις και είχα διακρίσεις, όμως δεν υπήρχε γυμναστήριο για να μπορέσω να συνεχίσω. Παράλληλα όμως, ήρθε και η πρόταση της ΑΕΛ, όταν ήμουν 18 ετών και τότε άλλαξαν όλα.

Η πρόταση της ΑΕΛ πότε σας έγινε;

Το 1982. Οι ταλαντούχοι παίκτες της περιοχής, έπαιρναν μέρος στις μεικτές ομάδες. Από εκεί με είχαν δει και έτσι με κάλεσαν στην ΑΕΛ. Πήγα τότε μαζί με τον Ζιώγα, τον Μητσιμπόνα που ήταν από την Τσαριτσάνη, ένα χωριό από το οποίο κατάγεται και ο Γκαλίτσιος. Προπονητής τότε στην ΑΕΛ ήταν ο Γκμοχ, ο οποίος ήθελε να βγάλει παίκτες.

Ήταν ένα από τα στοιχεία που τον χαρακτήριζε ως προπονητή.

Ο Γκμοχ ήταν ένας προπονητής που είχε φέρει την ΑΕΛ στη 2η θέση του πρωταθλήματος πίσω από τον Ολυμπιακό. Πάντοτε έδινε σημασία στους νέους παίκτες, γιατί ήθελε με αυτόν τον τρόπο να πιέζει πάντοτε τα μεγάλα ονόματα. Ήθελε να τους δείχνει ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν και πως αν χρειαστεί δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάποιον νέο.

Το συναίσθημα όταν μπήκατε για πρώτη φορά στα αποδυτήρια;

Δέος. Κυριολεκτικά αυτό ένιωσα. Μπήκα σε έναν χώρο που υπήρχαν μεγάλοι παίκτες, αλλά και ταυτόχρονα υπήρχε και οικογενειακό κλίμα. Σε τέτοιο βαθμό που ένιωθες ότι ήσουν χρόνια στην ομάδα. Αυτό ήταν και το μεγάλο μυστικό. Οι παλιοί καλοδέχονταν πάντοτε τους νέους και αμέσως γίνονταν οικογένεια.

«Με ρωτάει ο Γκμοχ “μπορείς να πιάσεις τον Μητρόπουλο”; Kαι έτσι έγινα… αμυντικό χαφ»

Εσείς ξεκινήσατε ως σέντερ φορ, όμως στην πορεία γυρίσατε σε αμυντικό χαφ.

Πράγματι έτσι πήγα στην ΑΕΛ και στην εξέλιξη της καριέρας μου άλλαξα θέση. Ο Γκμοχ μου άλλαξε θέση. Μετά από 4 χρόνια ως φορ, την 5η χρονιά έφυγαν από την ομάδα οι δύο αρχηγοί, ο Παραφέστας και ο Ανδρεούδης.

Τότε παίζαμε με τον Ολυμπιακό και κάποιος έπρεπε να πάρει τον Μητρόπουλο, που έκανε όλο το ματς για τον Ολυμπιακό. Με ρώτησε ο Γκμοχ αν θα μπορέσω να τα καταφέρω να τον “πάρω μαν του μαν”. Τελικά όχι μόνο πήγα καλά, αλλά κερδίσαμε 3-1 με ανατροπή. Μάλιστα εγώ είχα ισοφαρίσει τον αγώνα σε 1-1. Ήταν η πρώτη αγωνιστική της σεζόν που η Λάρισα θα έγραφε ιστορία κατακτώντας τον τίτλο!

Μου έχουν πει κι άλλοι παίκτες, ότι τότε η αυτοπεποίθησή σας ως παίκτες της ΑΕΛ ήταν μεγάλη.

Οι βάσεις είχαν μπει μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν αρχίσαμε να παίζουμε τελικούς κυπέλλου. Παίξαμε με τον Παναθηναϊκό δύο φορές και είχαμε αρχίσει ήδη να μην φοβόμαστε κανέναν. Όταν ήρθε η ώρα για τον 3ο τελικό με τον ΠΑΟΚ, ήμασταν έτοιμοι για τη μεγάλη επιτυχία.

Τι θυμάστε από εκείνη τη βραδιά;

Τότε ο ΠΑΟΚ ήταν ο πρωταθλητής και μας έβλεπε με κάποια υπεροψία. Μάλιστα δεν τα είχαμε καταφέρει εναντίον του και στα δύο παιχνίδια του πρωταθλήματος και όλοι έλεγαν ότι θα πάρει και το κύπελλο. Όμως εμείς το πιστεύαμε και καταφέραμε να πάρουμε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας μας.

“Κάηκε” η πόλη τότε.

Επικράτησε ντελίριο. Η κατάκτηση του κυπέλλου τότε ήταν και αυτό που έδεσε όλη την πόλη. Έφερε κοντά τα κοινωνικά στρώματα και μη σας φαίνεται υπερβολικό αυτό που λέω. Η ομάδα πρέσβευε την ελπίδα, την περηφάνια και τότε, εκείνη την περίοδο, στη Λάρισα δεν έβλεπες οπαδό άλλης ομάδας. Όλοι ήταν ΑΕΛ. Μια φανταστική περίοδος είχε ξεκινήσει για την ιστορία όχι μόνο της ομάδας, αλλά όλης της πόλης.

«Όταν ξεκινήσαμε τη σεζόν που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα στην ομάδα… επικρατούσε τρόμος»

Ακολούθησε μετά το πρωτάθλημα του 1988. Πώς εξελίχθηκε εκείνη η χρονιά;

Να πω την αλήθεια στο ξεκίνημα της χρονιάς επικρατούσε τρόμος στην ομάδα. Είχαν φύγει οι δύο αρχηγοί μας, ο Παραφέστας με τον Ανδρεούδη, γιατί είχαν διαφωνήσει με τη διοίκηση, αλλά και γιατί “πλήρωσαν” το γεγονός ότι διεκδίκησαν για λογαριασμό των παικτών κάποια πράγματα. Εμείς που μείναμε πίσω λέγαμε τότε: “Αφού έκαναν σε αυτούς ότι έκαναν, σκέψου σε εμάς, που δεν είμαστε και αρχηγοί”. Όταν ξεκίνησε το πρωτάθλημα, όλα άλλαξαν.

Πώς άλλαξαν;

Ξεκινήσαμε να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο και στα πρώτα πέντε παιχνίδια είχαμε καταγράψει σημαντικές νίκες. Το 3-1 ήταν το αγαπημένο μας σκορ. Σιγά σιγά βρίσκαμε την αυτοεκτίμησή μας και μεγάλωνε και η αυτοπεποίθησή μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο κλείσιμο του πρώτου γύρου να βρισκόμαστε στις θέσεις για την Ευρώπη. Τότε αλλάξαμε το στόχο μας και είπαμε να κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε σε αυτές τις θέσεις.

Η θρυλική ενδεκάδα της Λάρισας της σεζόν 1987-88 που έγραψε ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Πότε καταλάβατε ότι μπορούσατε να κατακτήσετε το πρωτάθλημα;

Μετά το ξεκίνημα του δεύτερου γύρου και σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Το ματς τελείωσε 2-2 παρά την πίεση που δεχτήκαμε από τον Ολυμπιακό, ενώ και η διαιτησία ήταν εχθρική. Τότε, σε συνδυασμό πως στο Αλκαζάρ είχαμε μείνει αήττητοι και είχαμε μόνο νίκες και μια ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ, πιστέψαμε ότι θα μπορούμε να το πάρουμε.

Ήταν δυνατό πρωτάθλημα εκείνο.

Πραγματικά θεωρώ ότι ίσως να ήταν και το καλύτερο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχε μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός όπως παλαιότερα. Ουσιαστικά 5 ομάδες ήταν δυνατές. Καθώς υπήρχαν ακόμα ο ΠΑΟΚ, ο ΟΦΗ και ο Ηρακλής που είχαν τις δικές τους ελπίδες. Όμως εμείς τα καταφέραμε και σπάσαμε το κατεστημένο.

Ο Γιάννης Αλεξούλης και ο Βασίλης Καραπιάλης… κυνηγούν τον αείμνηστο, Γιώργο Μητσιμπόνα, για να πανηγυρίσουν μαζί του το ιστορικό γκολ που σημείωσε στο παιχνίδι με τον Ηρακλή.

Νέο ντελίριο στην πόλη.

Φυσικά γιατί η ΑΕΛ έδειξε πως με σωστή οργάνωση και πλάνο και κυρίως στηριζόμενη στα δικά της παιδιά πέτυχε κάτι το ανεπανάληπτο. Έδειξε σε όλους ότι όταν το θέλεις μπορείς να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια και να φτάσεις εκεί που έχει ονειρευτεί. Ο κόσμος μας έγινε περήφανος, ενώ και όπου παίζαμε τα γήπεδα ήταν γεμάτα, γιατί όλοι ήθελαν να δουν την ΑΕΛ. Τότε το ποδόσφαιρο μεσουρανούσε και μπορώ να πω ότι εκείνη τη χρονιά ήταν η χρονιά της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου.

Ποιο από τα μεγάλα ματς της Ευρώπης σας έχει μείνει στη μνήμη;

Φυσικά οι αναμετρήσεις με την Ξαμάξ για το κύπελλο πρωταθλητριών. Μεγάλη υπόθεση να παίζεις στην κορυφαία διοργάνωση. Μόνο και μόνο η συμμετοχή είναι κάτι το φανταστικό. Στο πρώτο ματς είχαμε κερδίσει στη Λάρισα με 2-1. Στη ρεβάνς, έκανα μια προσπάθεια και έκανα τη σέντρα στον Καραπιάλη, ο οποίος έγραψε το 0-1. Όμως τότε η διαιτησία μας πήγε κόντρα και με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι πήγαμε στην παράταση. Τελικά αποκλειστήκαμε στα πέναλτι. Οι Ελβετοί ήταν ανώτεροι από εμάς, όμως και πάλι δεν φοβηθήκαμε απέναντί τους.

«Στο τέλος της εφταετίας μου, δεν με σεβάστηκαν στην ΑΕΛ»

Από την ΑΕΛ γιατί φύγατε;

Εγώ είχα 7ετία και περίμενα την προσφορά της ΑΕΛ. Όταν αυτή έγινε, ένιωσα ότι δεν με σεβάστηκαν. Ίσως κάποιοι τότε να ήθελαν να διαλύσουν την ομάδα που είχε φτάσει στην κορυφή της Ελλάδας. Τότε φύγαμε περισσότεροι από τους μισούς παίκτες.

Στον ΠΑΟΚ πώς πήγατε;

Τότε είχα προτάσεις και από την ΑΕΚ και από τον Ολυμπιακό. Όμως ο ίδιος ο Γιώργος Κούδας μου μετέφερε την πρόθεση του ΠΑΟΚ να με αποκτήσει. Περίμενα λοιπόν την πρόταση της ΑΕΛ και τότε ο ΠΑΟΚ μου έκανε καλύτερη και έτσι έφυγα.

Ο Γιάννης Αλεξούλης μονομαχεί με τον Μίροσλαβ Οκόνσκι σε ντέρμπι ΑΕΚ -ΠΑΟΚ τον Ιανουάριο του 1990.

Στην Τούμπα τι βρήκατε;

Βρήκα σεβασμό και αγάπη από ανθρώπους που δεν ήξερα καν. Φανταστικό κλίμα και όλα αυτά πριν ακόμα παίξω. Ουσιαστικά ποτέ δεν είχα την ίδια απόδοση που είχα στην ΑΕΛ κι όμως στην Τούμπα με αγάπησαν και τους αγάπησα. Πέρασα δύο φανταστικά χρόνια, αλλά από την 3η χρονιά και μετά χάλασε το κλίμα.

«Το στοίχημα είναι η μεγαλύτερη πληγή του ποδοσφαίρου. Αυτό με έδιωξε από το άθλημα»

Γυρίσατε τότε στη Λάρισα.

Ήταν απόφαση όλης της οικογένειας να γυρίσουμε και το 1992 ήμουν και πάλι αρχηγός με προπονητή τον Μπόνεφ. Όμως δεν υπήρχε ουσιαστικά η παλιά ΑΕΛ. Είχε χαλάσει η συνοχή της ομάδας, δεν υπήρχε και σταθερότητα στα διοικητικά και γενικά είχε αλλάξει όλη η νοοτροπία.

Δηλαδή;

Δηλαδή πλέον η ΑΕΛ δεν στηρίζονταν στα δικά της παιδιά, ενώ είχε μπει σιγά σιγά στη ζωή μας και το στοίχημα το οποίο θεωρώ ως τη μεγαλύτερη πληγή για το ποδόσφαιρο. Και σε άλλα αθλήματα υπάρχει, αλλά στο ποδόσφαιρο έχει κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά.

«Στη δική μας εποχή ψάχναμε να βρούμε ποιοι τα παίρνουν. Από τότε ψάχνουμε να βρούμε ποιοι… δεν τα παίρνουν»

Γιατί το λέτε αυτό;

Θα σου απαντήσω πως στην δική μας εποχή ψάχναμε να βρούμε ποιοι τα παίρνουν. Από εκείνη την εποχή και μετά ψάχνουμε να βρούμε ποιοι… δεν τα παίρνουν.

Κλείσατε την καριέρα σας στη Ρόδο και τον Ιάλυσο.

Τότε προπονητής εκεί ήταν ο Άγγελος Αναστασιάδης και διεκδικήσαμε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Μάλιστα τα λεφτά που έπαιρνα εκεί, δεν τα είχα πάρει ούτε στις καλές μέρες της καριέρας μου. Όμως δεν είχα κίνητρο. Δεν μου άρεσε όλο αυτό που έβλεπα και αποφάσισα να σταματήσω σε ηλικία 31 ετών.

Συνεχίσατε και ως προπονητής.

Πραγματικά. Ήμουν απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας και πήρα και το δίπλωμα του προπονητή. Δεν συνέχισα όμως, γιατί κάποια στιγμή μου ζητήθηκαν περίεργα πράγματα και σταμάτησα. Αυτό που είπα και πριν. Το στοίχημα έχει καταστρέψει το ποδόσφαιρο. Γι αυτό κι εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τις ακαδημίες.

Πλέον όμως είσαστε και αντιδήμαρχος Λάρισας.

Δέχτηκα την πρόταση που μου έκανε ο Δήμαρχος, ΑπόστολοςΚαλογιάννης και αρχικά ασχολήθηκα ως σύμβουλος αθλητισμού. Μετά τις εκλογές όμως, ο Δήμαρχος με τίμησε και με έκανε αντιδήμαρχο καθημερινότητας για δύο χρόνια και για τα δύο επόμενα θα είμαι αντιδήμαρχος πρασίνου και πολιτικής προστασίας.

Η οικογένειά σας πάντως είναι αυτό που λέμε “αθλητική”.

Όλα τα μέλη της είμαστε αθλητές και φυσικά η κόρη μου η Χάιδω Αλεξούλη είναι πρωταθλήτρια του μήκους και εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Τώρα σταμάτησε και αυτή και με έκανε παππού καθώς γέννησε την εγγονή μου, που είναι πλέον 9 μηνών.

Τι θα πείτε στην εγγονή σας, όταν έρθει η ώρα, για να ασχοληθεί με τον αθλητισμό;

Θα τις πω να το κάνει. Πρέπει να το ζήσει. Να το βιώσει. Να πονέσει, να προσπαθήσει. Άνθρωπος που δεν έχει αθληθεί, δεν έχει τραγουδήσει, δεν έχει χορέψει, είναι μισός άνθρωπος. Ο αθλητισμός είναι όλη η ζωή. Είναι φτωχός όποιος δεν έχει γευθεί χαρές από τον αθλητισμό. Εγώ είμαι ευτυχισμένος και νιώθω πλούσιος απ όλα όσα βίωσα στον αθλητισμό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News