Συνέντευξη Γιάννης Μαρτιναίος: «Στα 63 μου με φωνάζουν ακόμη Γιαννάκο, κάποτε με έλεγαν Βούλγαρο»

Μπήκε στο γήπεδο του Λεβαδειακού σε ηλικία 18 ετών και βγήκε από αυτό στα 39 του. Στο διάστημα αυτό φόρεσε μόνο μία φανέλα στην καριέρα του κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το συναντήσεις, σίγουρα όχι πια. Ο Γιάννης Μαρτιναίος είναι ο μεγάλος αρχηγός του Λεβαδειακού και παραμένει ως πρόεδρος των Παλαιμάχων μια ζωή αρχηγός! Και ήρθε η ώρα να κολλήσει… το δικό του χαρτάκι στο άλμπουμ των ποδοσφαιρικών μας αναμνήσεων!

Αλήθεια, πως ξεκίνησε η περιπέτεια σας με το ποδόσφαιρο;

Αρχισε σε ηλικία 14 ετών από το χωριό μου, τον Πανοπέα Αγίου Βλασίου και στα 18 μου πήρα μεταγραφή στον Λεβαδειακό, στον οποίο ευτύχησα με τη βοήθεια του Θεού και την τύχη να παίξω 21 χρόνια. Σταμάτησα στα 39 το ποδόσφαιρο.

Πως συνέβη αυτό; Πρέπει να είστε ελάχιστοι αυτοί που παίξατε μόνο σε μία ομάδα…

Κάποιοι άνθρωποι είναι τυχεροί και συνδυάζοντας χόμπι με επάγγελμα ήταν πάρα πολύ ωραίο. Δεν θα το άλλαζα με τίποτε. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω για να το ξαναζήσω. Έζησα απίστευτες στιγμές, χαρές, λύπες, εμπειρίες, ότι μπορείς να πάρεις από το ποδόσφαιρο και νομίζω ότι ήταν τα καλύτερα μου χρόνια.

Πόσα χρόνια ήσαστε αρχηγός;

Σχεδόν 16-17 χρόνια.

Θα ακουστεί ίσως υπερβολικό, αλλά μερικές φορές αισθάνεστε ότι είστε ο… Λεβαδειακός; Συμβολίζετε μια ομάδα ολόκληρη, είστε η σημαία του.

Σίγουρα δεν είμαι εγώ ο Λεβαδειακός, εγώ είμαι ένα κομμάτι  του, ίσως ένα μεγαλύτερο κομμάτι, αλλά κομμάτι. Ο κόσμος ταυτίζεται με παίκτες που μένουν στην ίδια ομάδα.

Ο κόσμος πως σας αντιμετωπίζει όλα αυτά τα χρόνια;

Αυτό που εισπράττω από τον κόσμο είναι όλο το κέρδος από το ποδόσφαιρο. Την εκτίμηση, την αγάπη και τον σεβασμό που δείχνει ο κόσμος στο πρόσωπο μου και τα 25 χρόνια που έχω σταματήσει, είναι απίστευτα. Είναι η επιβράβευση για όσα έδωσα για 21 χρόνια.

Φαντάζομαι βγαίνετε για καφέ στη Λιβαδειά και δεν σταματάτε να χαιρετάτε κόσμο.

Είναι απίστευτο. Φανταστείτε είμαι 63 ετών και με βλέπουν στον δρόμο πολύ νεότεροι και με φωνάζουν Γιαννάκο.

Ο «Γιαννάκος» του Λεβαδειακού ε; Είναι τρομερό.

Αυτό τα λέει όλα.

Ξεχωρίζετε κάποιες δυνατές στιγμές αν κάνετε μια ανασκόπηση στην καριέρα σας;

Πάντοτε υπάρχουν δυνατές στιγμές. Δυστυχώς ξεκινήσαμε άσχημα, επειδή μετά από 3-4 χρόνια στη Β΄κατηγορία υποβιβαστήκαμε και ήταν μια πικρή στιγμή. Η κορυφαία στιγμή ήταν το ’87 όταν καταφέραμε για πρώτη φορά στην ιστορία να ανεβούμε στην Α’ Εθνική κατηγορία που ήταν τεράστιο επίτευγμα και είχε γίνει ακόμα μεγαλύτερο επειδή ο Λεβαδειακός προέρχεται από μια πόλη 20.000 κατοίκων και παραμένει για τόσα πολλά χρόνια στη Super League. Αυτή ήταν η πιο έντονη στιγμή.

Πόσα χρόνια παίξατε στην Α’ Εθνική;

Έπαιξα 6 χρόνια.

«Ήρθαν παικταράδες στο Λεβαδειακό, αλλά είχαμε και ταλέντα από τη Βοιωτία»

Ποια ήταν η καλύτερη ομάδα του Λεβαδειακού όλα αυτά τα χρόνια;

Θα έλεγα ότι πάντα είχαμε καλή ομάδα. Πολύ καλή ομάδα ήταν αυτή που ανέβηκε στην Α’ Εθνική. Ήμασταν αρκετά παιδιά μαζί για χρόνια και είχαμε δέσει σαν σύνολο. Με τις προσθήκες που έγιναν κάναμε το μεγάλο βήμα. Αλλά και μετά στην Α΄Εθνική είχαμε σπουδαία ονόματα. Από που να ξεκινήσω. Βάλτε Λεμονή, βάλτε Κάβουρα, βάλτε Κασδοβασίλη, Βονόρτα, Μπάριος, Αρμόδωρο συν τα παιδιά που ήμαστε μαζί από τη Βοιωτία. Γκουλής, Μπλέτσας, Τσάνας, Καβαλιέρης, εγώ, ο Μπέλλος, ο Βασιλείου. Είχαμε πολύ καλή ομάδα.

Τότε είχαν έρθει μεγάλα ονόματα, αλλά είχατε έντονο το τοπικό στοιχείο του Βοιωτικού ποδοσφαίρου. Αυτό γιατί έχει χαθεί τώρα;

Δεν έχει χαθεί μόνο στη Βοιωτία. Έχει χαθεί πανελλαδικά. Τώρα δυστυχώς υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν ούτε Ελληνα. Από τη μέρα που εμφανίστηκαν οι μάνατζερ, τα ελεύθερα συμβόλαια και οι μετακινήσεις γιατί πρώτα δεν μπορούσες να έχεις πολλούς ξένους, αυτό στοίχισε. Ταλέντα πάντα υπάρχουν, απλά μένουν ανεκμετάλλευτα.

Επομένως υπάρχουν. Το λέω επειδή είστε κοντά στο Βοιωτικό ποδόσφαιρο.

Ταλέντα πάντοτε υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι δεν αξιοποιούνται.

Πόσοι προπονητές πέρασαν στην καριέρα σας; Σε 21 χρόνια πρέπει να αποχαιρετήσατε πολλούς…

Να πω την αλήθεια δεν τους έχω μετρήσει, αλλά είναι πάρα πολλοί. Ανάμεσα τους και μεγάλα ονόματα.

Είναι κάποιοι που σημάδεψαν την καριέρα σας;

Όταν έχει περάσει ένας Αλκέτας Παναγούλιας θα ήταν αφύσικο να μην έχει σημαδέψει την καριέρα σου. Όπως ήταν ο Τέλης Μπατάκης, αλλά και νεότερα παιδιά, ο Φοιρός, ο Κόβης, ο Καλαϊτζίδης, ο συγχωρεμένος ο Μιχαλόπουλος. Ήταν καλοί άνθρωποι και καλοί προπονητές να μην αδικήσω κάποιους πως να τους θυμηθείς όλους.

Σας είχε κάποιος αδυναμία;

Ναι νομίζω κάποιοι μου είχαν αδυναμία, αλλά δεν θα ήθελα να πω.

Θα θυμηθείτε κάποια ιστορία;

Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να ξεχάσω. Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μας. Εμείς πηγαίναμε μία ώρα πριν από την προπόνηση στα αποδυτήρια επειδή ήμασταν παρέα. Κάναμε χαβαλέ. Και έξω βγαίναμε για φαγητό και στα σπίτια μαζευόμασταν και τρώγαμε όλοι παρέα. Ήταν άλλα χρόνια, ωραία χρόνια. Υπήρχε δέσιμο μεταξύ μας. Τώρα άλλαξε το ποδόσφαιρο.

Ποιος έκανε πλάκες στην ομάδα;

Κυρίως πλάκα είχαμε με τον Σπύρο τον Γκουλή. Με τον Κώστα τον Τσάνα, τον Μιχάλη τον Καβαλλιέρη, με όλα αυτά τα παιδιά που ήμασταν μαζί για πέντε, επτά, δέκα χρόνια.

Υπάρχουν κάποια ντέρμπι που σας έχουν μείνει αξέχαστα, ή κάποιες ομάδες που πάντα παίζατε καλά;

Όταν παίζαμε με τις μεγάλες ομάδες ήταν κάτι φανταστικό. Σκεφτείτε ότι ανεβήκαμε πρώτη φορά και παίξαμε πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο με 60.000 κόσμο. Ήταν συγκλονιστικό. Αυτά τα παιχνίδια με Παναθηναϊκό, με Ολυμπιακό, με ΑΕΚ, με ΠΑΟΚ, με Άρη, με Ηρακλή, ήταν ξεχωριστά. Σπουδαίοι αντίπαλοι. Αλλά το καλύτερο ήταν όταν παίρναμε αποτελέσματα. Όταν κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό 2-1, όταν πήραμε 1-1 από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και 2-2 στο Καραϊσκάκη. Όταν αποκλείσαμε την ΑΕΚ στο Κύπελλο και φτάσαμε στους «4». Αυτά ήταν μεγάλα παιχνίδια.

Ξεχωρίζετε κάποιο ματς στα 21 χρόνια;

Όχι κάποιο ιδιαίτερο.

Κάποιο ματς που φοβηθήκατε;

Δεν φοβήθηκα, αλλά είχαμε απίστευτο άγχος στο μπαράζ με την Πρέβεζα για να ανεβούμε στη Β΄κατηγορία. Αυτό ήταν το πιο κρίσιμο παιχνίδι από πολλά που έχουμε παίξει.

«Είχα φτάσει κοντά στον Παναθηναϊκό επί Βαρδινογιάννη με προπονητή τον Κόβατς»

Όλα αυτά τα χρόνια σας δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξετε ομάδα; Ήρθε κάποια πρόταση;

Απ’ όσο γνωρίζω είχαν έρθει αρκετές προτάσεις και από τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

Στην Α’ Εθνική;

Όχι όταν ήμουν στη Β’ κατηγορία ακόμη. Αλλά δεν ευδοκίμησε ποτέ.

Φτάσατε ποτέ πολύ κοντά να γίνει η μεταγραφή;

Πιστεύω πως ναι. Και θα το’ θελα πάρα πολύ. Δεν υπήρχαν τότε ατζέντηδες, μέσω προέδρων γινόταν οι συζητήσεις και περισσότερο βοηθούσαν οι δημοσιογράφοι. Γίνονταν πράγματα και δεν τα μαθαίναμε.

Αλλά φτάσατε κοντά σε μια ομάδα…

Ναι. Με τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Κυρίως όμως με τον Παναθηναϊκό είχα φτάσει πολύ κοντά επί Βαρδινογιάννη με προπονητή τον Στέφαν Κόβατς.

«Ο Βαζέχα ήταν κίλερ στην περιοχή, ο Μανωλάς κορυφαίος αμυντικός»

Ποιους αμυντικούς θαυμάζατε και ποιοι επιθετικοί ήταν δύσκολο να μαρκάρετε;

Αν αρχίσουμε από τους επιθετικούς, ο κορυφαίος ήταν ο Βαζέχα. Μακράν ο πιο επικίνδυνος για έναν απλό λόγο, δεν κρατούσε ποτέ μπάλα, έπαιζε με τη μία. Είχε το ανατολικό στυλ και δεν προλάβαινες όχι να τον μαρκάρεις, αλλά ούτε να τον χτυπήσεις. Ήταν ο πιο επικίνδυνος, ήταν κίλερ μέσα στην περιοχή! Τι να πούμε; Για Σαραβάκο; Για Αναστόπουλο; Ιερά τέρατα του ποδοσφαίρου.  Από αμυντικούς; Κορυφαίος ο Μανωλάς. Δεν το συζητάω.

Παίκτες του εξωτερικού βλέπατε; Τότε ήταν και δύσκολα δεν είναι όπως σήμερα που τα νέα παιδιά έχουν εύκολη την πληροφορία.

Τωρα έχουν όλα τα μέσα. Όσο μπορούσαμε παρακολουθούσαμε. Μου άρεσε το αγγλικό ποδόσφαιρο, το ισπανικό και το γερμανικό. Ξεχώριζα τον Μάνφρεντ Καλτζ και τον μεγάλο Μπεκενμπάουερ.

«Με φώναζαν παππού, αιμοβόρο και Βούλγαρο!»

Είχατε παρατσούκλι στα αποδυτήρια;

Από ένα διάστημα και μετά με φώναζαν… παππού! Οι φίλαθλοι με φώναζαν αιμοβόρο και βούλγαρο, επειδή φαινόμουν άγριος και βλοσυρός!

Παίζατε δυνατά;

Πάντα δυνατά, αλλά καθαρά. Σε 21 χρόνια μπάλας θα έχει τύχει να χτυπήσουμε και κάποιον, αλλά πάντα καθαρά.

Συνεργαστήκατε προφανώς και με πολλούς προέδρους.

Ναι όντως. Αυτοί που ξεχωρίζουν ήταν ο Οικονόμου που ανέβασε την ομάδα στην Α΄ Εθνική. Μετά ανέλαβε ο Σκλαπάνης, που έκανε μεγάλο έργο και βοήθησε πάρα πολύ την ομάδα για να κάνει την πορεία στην μεγάλη κατηγορία. Και μετά ο Κομπότης, που εγώ δεν τον έχω ζήσει, αλλά έχει τον Λεβαδειακό 17-18 χρόνια στην Α΄Εθνική. Νομίζω αυτοί ξεχωρίζουν. Υπήρχαν κι άλλοι καλοί πρόεδροι αλλά δεν υπήρχε νωρίτερα ο στόχος. Όταν μπήκε ο στόχος προχωρήσαμε μπροστά.

Ο κόσμος ήταν τότε πιο κοντά στην ομάδα;

Πάρα πολύ. Το ζούσε, περίμενε την Κυριακή να πάει στο γήπεδο.

Δηλαδή σας ζητούσε εισιτήριο; Τώρα είναι άδεια τα γήπεδα.

Τώρα μπορούν να δουν το ματς κι από το τηλέφωνο, τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα.

«Γιάννη βρες καμιά πρόσκληση;»

Ναι υπήρχε αυτό τότε έντονα.

«Πιο πολύ είχα τον καημό της Εθνικής, παρά να παίξω σε μεγάλη ομάδα»

Εθνική ομάδα; Παίξατε μέχρι Ελπίδων;

Στη Νέων. Ήταν δύσκολα, ήμασταν Β΄κατηγορία και όταν ανεβήκαμε ήδη ήμουν 28-29 χρόνων. Πολύ δύσκολα. Από επαρχιακή ομάδα ήταν δύσκολο, αλλά υπήρχαν και καλοί παίκτες. Ένας λόγος που ήθελα να κάνω και το μεγαλύτερο βήμα ήταν αυτός. Για να παίξω εθνική ομάδα. Πιο πολύ είχα τον καημό της Εθνικής, παρά αν θα έπαιζα σε μια πιο μεγάλη ομάδα.

Θέλατε το εθνόσημο ε;

Ποιος ποδοσφαιριστής δεν το θέλει;

Στη Νέων ποιους είχατε συμπαίκτες;

Ήμουν με τον Λεμονή, τον Μίχο, τον Δοξάκη, τον Κλη, τον Κουρόπουλο. Είμαστε πολύ παλιοί.

Χρήματα βγάλατε από το ποδόσφαιρο.

Όχι ότι λύσαμε τα προβλήματά μας, αλλά σίγουρα μας βοήθησαν στη ζωή μας. Ειδικά όταν ανεβήκαμε στην μεγάλη κατηγορία, ζήσαμε λίγο καλύτερα.

Και μετά σταματήσατε στα 39…

Και συνέχισα με την προπονητική σε ερασιτεχνικό επίπεδο, όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι πρόπερσι, σε διάφορους κοντινούς νομούς, Φθιωτιδα, Φωκίδα, κυρίως όμως στη Βοιωτία. Φέτος ανέλαβα τεχνικός διευθυντής στον Κυπάρισσο Αντίκυρας στην Α’ κατγορία. Πέρυσι βγήκαμε πρωταθλητές, αλλά δεν ανεβήκαμε στα μπαράζ και φιλοδοξούμε να το πετύχουμε φέτος.

Έχετε πλούσιο έργο και με τους παλαιμάχους ως πρόεδρος.

Πραγματικά καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια να είμαστε όλοι ενωμένοι και να κρατάμε ζωντανό το παρελθόν. Να έρθουν όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου να δουν το μουσείο του Λεβαδειακού, ήταν ένα όραμα που πήρε σάρκα και οστά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News