Συνέντευξη Κριστόφ Άνταμτσικ: «Όταν "έφυγε" ο Μητσιμπόνας, έχασα τον αδελφό μου!»

Ένα δίδυμο ξένων που όμοιο του δεν θα περάσει ξανά στην ιστορία του θεσσαλικού κάμπου! Δεν το λέμε εμείς, αλλά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλαθλοι της ΑΕΛ που είχαν την δυνατότητα να ζήσουν από κοντά τη θρυλική δεκαετία του ’80, όταν το καμάρι της πόλης τους, η ανεπανάληπτη «βυσσινί θύελλα» έγραψε ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο!

Ήταν τα χρόνια που το… αλογάκι έκανε ακόμη και τις μεγαλύτερες δυνάμεις της χώρας να κάθονται… σούζα μπροστά του, κατακτώντας το μοναδικό πρωτάθλημα ομάδας της ελληνικής Περιφέρειας, το Κύπελλο Ελλάδος και πραγματοποιώντας αξέχαστες νίκες και προκρίσεις ακόμη και στα Κύπελλα Ευρώπης.

Η Λάρισα εκείνης της εποχής στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στα δικά της παιδιά, στα Ελληνόπουλά της: Τον Βαλαώρα, τον Παραφέστα, τον Ζιώγα, τον Καραπιάλη τον αδικοχαμένο Γιώργο Μητσιμπόνα…

Υπήρχαν όμως και δύο ξένοι που… την ανέβασαν επίπεδο: Ο Κάζιμιρ Κμίετσικ και ο τεράστιος Κριστόφ Άνταμτσικ!

35 χρόνια μετά το πρωτάθλημα της σεζόν 1987-88, το sportday.gr υποδέχεται τον σπουδαίο Πολωνό μεσοεπιθετικό και κολλάει μαζί του το δικό του «βυσσινί» χαρτάκι στο άλμπουμ των ποδοσφαιρικών μας αναμνήσεων.

Και είναι ένα χαρτάκι, πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο που μας έρχεται απ’ ευθείας από τη μακρινή Βαρσοβία!

Κύριε Ανταμτσικ θέλω να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις που έχετε από την καριέρα σας στην Ελλάδα.

Εγώ έπαιζα στη Λέγκια της Βαρσοβίας και είχα καταφέρει μάλιστα να βγω και πρώτος σκόρερ στο πολωνικό πρωτάθλημα την περίοδο 1980-81 με 18 γκολ. Το 1984 προπονητής στη Λάρισα ήταν ο Αντρέι Στρεϊλάου, ο οποίος και με γνώριζε από την πατρίδα μας. Μου έκανε λοιπόν την πρόταση για να έρθω στη Λάρισα.

Στην ομάδα ήταν ήδη και ο Κμίετσικ.

Ναι και συνθέσαμε το δίδυμο των ξένων της ομάδας.

Ήσασταν και οι δύο παρόντες στις μεγάλες στιγμές και στην κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου.

Ζήσαμε όντως μεγάλες στιγμές, στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από την θητεία μου στην ΑΕΛ, τόσο από την ομάδα, όσο και από την πόλη.

Πως σας φάνηκε η Λάρισα όταν ήρθατε για πρώτη φορά;

Τότε ήταν μια μικρή πόλη. Εγώ ήρθα από τη Βαρσοβία η οποία είναι μια μεγάλη πόλη και είναι η πρωτεύουσα της Πολωνίας. Όμως βρήκα παράλληλα και ανθρώπους ζεστούς, οι οποίοι με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και ειλικρινά δεν ένιωσα ποτέ ότι είμαι σε έναν ξένο τόπο.

«Μετά το κύπελλο που κατακτήσαμε με τον ΠΑΟΚ το 1985, πήρα το γιο του Γκμοχ και ξενυχτήσαμε μέχρι το πρωί σε ντισκοτέκ της Αθήνας!»

Καταφέρατε να κερδίσετε και το κύπελλο Ελλάδος το 1985.

Ήταν μια μαγική βραδιά. Κόντρα στον ΠΑΟΚ που ήταν ο σίγουρος πρωταθλητής Ελλάδος, εμείς πήγαμε στον τελικό ως αουτσάιντερ. Είμαι περήφανος που κατάφερα και σκόραρα σε αυτόν τον τελικό και πήραμε τον πρώτο τίτλο της ομάδας.

Φαντάζομαι τι έγινε μετά τον τελικό το βράδυ.

Χαμός. Πανηγυρίζαμε με την ψυχή μας. Εγώ μαζί με τον γιό του Γιάτσεκ Γκμοχ, πήγαμε σε μια ντισκοτέκ στην Αθήνα και διασκεδάσαμε εκεί. Την άλλη μέρα όμως όταν γυρίσαμε στην Λάρισα έγινε κάτι εντυπωσιακό. Ο κόσμος μας περίμενε στα διόδια έξω από την πόλη και μια διαδρομή που διαρκεί δεκαπέντε λεπτά την κάναμε σε τρεις ώρες.

Εκείνη η ομάδα είχε κάποιο μυστικό;

Ήταν μια ομάδα που πραγματικά μου θύμιζε οικογένεια. Ήμασταν όλοι μαζί και αυτό γιατί υπήρχαν παίκτες από τις γύρω περιοχές της Λάρισας και όλοι θεωρούσαν την ΑΕΛ ως δική τους ομάδα. Ακόμα και εμείς που ήμασταν οι ξένοι, νιώθαμε πραγματικά σαν το “σπίτι” μας. Γενικά στα αποδυτήρια τότε υπήρχαν δυνατοί χαρακτήρες, που δεν φοβόντουσαν σε καμία έδρα και μπορούσαν να παίζουν το ποδόσφαιρο που ήξεραν.

Εσείς με ποιους παίκτες ήσασταν πιο κοντά;

Με όλους τους συμπαίκτες μου είχα καλές σχέσεις. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ ιδιαίτερα στον Γιώργο Μητσιμπόνα. Από την πρώτη στιγμή ήμασταν μαζί και αρκετές φορές με έπαιρνε στο σπίτι του στο χωριό, όπου έμεναν οι γονείς του. Πραγματικά περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και ήμασταν κολλητοί. Όταν ο Γιώργος είχε το δυστύχημα με το αυτοκίνητο, εγώ ένιωσα ότι έχασα πραγματικά τον αδελφό μου. Είχαμε φανταστική σχέση και μου λείπει πολύ.

Είχατε και δικό σας σύνθημα. Το γνωστό: “τσικ, τσικ, Άνταμτσικ”.

Πρώτη φορά το άκουσα εκτός Λάρισας. Παίζαμε με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς ως γηπεδούχοι στα Τρίκαλα. Νομίζω ότι ήταν η πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Μείναμε με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Παραφέστα, αλλά δεν αντιμετωπίσαμε πρόβλημα. Κερδίσαμε 3-0 κι εγώ πέτυχα ένα γκολ. Τότε το άκουσα από τον κόσμο της ομάδας, που φυσικά είχε γεμίσει το γήπεδο, γιατί αυτό το ματς ήταν μετά το παιχνίδι με την Σίοφοκ στην Ουγγαρία και είχαμε πάρει την ισοπαλία 1-1.

Να γυρίσουμε τώρα στα αγωνιστικά. Ποια παιχνίδια σας έχουν μείνει στο μυαλό;

Αρκετά παιχνίδια. Θα ξεχωρίσω όμως ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ που χάσαμε 2-1, αλλά είχαμε φανταστική απόδοση. Εγώ μάλιστα είχα πετύχει και το γκολ για την ΑΕΛ. Θυμάμαι επίσης και ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ για το πρωτάθλημα το οποίο τελείωσε 4-1. Φυσικά δεν ξεχνάω και το ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Σαμπντόρια.

Αυτό με την Ντιναμό Μόσχας;

Φυσικά και αυτά τα παιχνίδια. Δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε ποτέ. Νομίζω ότι χάσαμε μεγάλη ευκαιρία για να φτάσουμε ακόμα και στον τελικό της διοργάνωσης. Αν περνάγαμε θα παίζαμε με την Ραπίντ Βιέννης και τότε πραγματικά νιώθαμε ότι μπορούσαμε να καταφέρουμε τα πάντα. Δεν μπορέσαμε όμως, αλλά και πάλι ήταν σημαντικά τα όσα πετύχαμε και φυσικά θα τα θυμάμαι πάντα.

Όπως καταλαβαίνω από αυτά που μου λέτε, δεν θέλατε να φύγετε από τη Λάρισα.

Πραγματικά δεν ήθελα, όμως δεν ήταν στο χέρι μου. Στη Λάρισα είχα βρει την ηρεμία μου και πραγματικά απολάμβανα το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος της πόλης με είχε αγκαλιάσει και περνούσα πάρα πολύ καλά.

«Στη Λάρισα είχα βρει την ηρεμία μου και πραγματικά απολάμβανα το ποδόσφαιρο. Ο κόσμος της πόλης με είχε αγκαλιάσει και περνούσα πάρα πολύ καλά. Ο Γκμοχ, όμως, δεν με ήθελε…»

Λέτε ότι δεν ήταν στο χέρι σας να μείνετε. Τι εννοείται;

Εγώ όταν ήρθα με τον Στρεϊλάου είχα υπογράψει συμβόλαιο για δύο χρόνια. Όταν τελείωσε λοιπόν, έπρεπε να ανανεώσω. Όμως ο Γκμοχ δεν με ήθελε στην ομάδα και έτσι αναγκάστηκα να φύγω.

Γιατί δεν σας ήθελε ο Γκμοχ;

Είχα χτυπήσει σε ένα παιχνίδι με τη Βέροια και έπρεπε να μείνω για ένα διάστημα εκτός δράσης για την αποθεραπεία μου. Όμως ο Γκμοχ δεν με ήθελε και μου το είπε και έτσι έφυγα χωρίς να το θέλω. Ξαναλέω περνούσα καλά, είχα φίλους και φυσικά δεν ήθελα να φύγω και από την ομάδα και από την πόλη.

Η συνέχεια σας ποια ήταν;

Συνέχισα στον Απόλλωνα Λεμεσσού, όπου και εκεί ήταν σαν να είμαι και πάλι στην Ελλάδα. Ίδια γλώσσα, ίδια κουλτούρα. Μετά τον Απόλλωνα Λεμεσσού ουσιαστικά σταμάτησα το ποδόσφαιρο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News