Ρεάλ Μαδρίτης: Ο μύθος της βρίσκεται στην αίσθηση

Ό,τι γινόταν στην παράταση του δεύτερου ημιτελικού του Champions League, μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Μάντσεστερ Σίτι, είχε σημασία μόνο για πρακτικούς λόγους. Στην ούγια, όμως, στο γκολ του Ροντρίγκο, που έστειλε το παιχνίδι στο επιπλέον μισάωρο, το «Μπερναμπέου» είχε γίνει ξανά αυτό το άβατο, που μέσα του φωλιάζουν θρύλοι και παραδόσεις. 

Για όλα τα κατορθώματα που έχει πετύχει στην Ιστορία της η Ρεάλ Μαδρίτης, των 13 (και με την υποψία 14ου) Κυπέλλων Πρωταθλητριών, το μεγαλύτερο κληροδότημά της είναι ότι δείχνει σε γενιές και γενιές φιλάθλων ποιο είναι το πνεύμα της. Ο μόνος πολύ μεγάλος σύλλογος που ουδέποτε διεκδίκησε αριστερή υπόσταση και που ποτέ δεν πλάσαρε στους φίλους τους άλλο από αυτό που όντως είναι, εδώ και ουσιαστικά 67 χρόνια, από τότε που έγινε το πρώτο παιχνίδι στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, μοιάζει να μοιράζει αφειδώς στους ανθρώπους το δώρο της μνήμης, αλλά να μην το χρειάζεται.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτι: Νέα επική ανατροπή και… Κλοπ πες αλεύρι, ο Καρλίτο σε γυρεύει

Από την ομάδα που είχε για πρόεδρο τον Σαντιάγκο Μπερναμπέου έως εκείνη των δύο Κυπέλλων UEFA, το 1985 και το 1986, που τα κατέκτησε χωρίς να κάνει πρόκριση με δύο νίκες, και από τα τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών στο λυκόφως του 20ού αιώνα και το λυκαυγές του νέου millennium, η Ρεάλ και από την ομάδα που πήρε τρία διαδοχικά Κύπελλα Πρωταθλητριών και τέσσερα σε πέντε σεζόν ως αυτήν, που πέρυσι έφτασε στους ημιτελικούς του Champions League και φέτος θα παίξει στον τελικό, η «βασίλισσα» έχει να υπερηφανεύεται τα κατορθώματά της. Η απόσταση έχει ανοίξει, η Μίλαν πρέπει να κατακτήσει ακόμη 6, δηλαδή όλα παρά ένα από τις συνολικές νίκες της, για να την φτάσει. Παρ’ όλα αυτά, όσοι έχουν παρακολουθήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης και έχουν φιλονικήσει για τις διαιτησίες που αντιμετωπίζει, χωρίς ένα αρνητικό σφύριγμα να θυμάται κάποιος, δίχως κάτι εις βάρος της, δεν μπορούν παρά να παραδεχθούν ότι η αίσθηση της στιγμής προκαλεί δέος.

Τα πάρα πολλά λεπτά της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου»

Ούτως ή άλλως, ο αφορισμός, με τα «90 πάρα πολλά λεπτά ποδοσφαίρου», που αποδίδεται σε ένα μύθο των «μερένχες», τον Χουανίτο, είναι πια τετριμμένος. Το θέμα δεν είναι το σκορ ή η ίδια η ανατροπή, όπως αποτυπώνεται σε αυτό, αλλά ότι το κάνει χωρίς να την οδηγεί ο κόσμος. Έτι σημαντικότερον, δε, πως απειλεί να το κάνει ακόμα και όταν δεν το κάνει.

Οφείλει να γνωρίζει ο αναγνώστης πως το κείμενο γράφεται ενώ το παιχνίδι βρίσκεται στην παράταση και με το σκορ στο 3-1, ενώ η εκκίνηση δόθηκε αμέσως μετά το δεύτερο γκολ του Ροντρίγκο, που το έστειλε εκεί. Σε αυτό το σημείο πρέπει να υποτεθεί ότι το φως της δημοσιότητας θα δοθεί ακόμα και αν η Μάντσεστερ Σίτι προκριθεί. Ας πάρει αυτήν την παράγραφο σαν παρένθεση, που γράφεται σε πραγματικό χρόνο.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ: Τα πάρα πολλά 90 λεπτά ποδοσφαίρου

Γίνεται αυτό, ώστε τα συναισθήματα να μη διαβρωθούν από όποιο αποτέλεσμα, είτε πρόκειται για νίκη είτε για ήττα. Ας πούμε, στα ημέτερα το «βάρος της φανέλας» αποδίδεται περισσότερο στις ανατροπές που κάνει η Λίβερπουλ, όμως σε αυτήν την περίπτωση το στοιχείο που αποδίδεται είναι και λαϊκό. Την τραβάει ο κόσμος, οι φωνές, το «Άνφιλντ» και τα σκαλοπάτια, ένα στοιχείο ρομαντισμού που τουλάχιστον δίνει απαντήσεις και εν μέρει εξηγεί το λόγο που η Λίβερπουλ βρίσκει τη δύναμή της. Με τη Ρεάλ δεν ισχύει αυτό. Ναι, το «Μπερναμπέου» δεν είναι «Ντας Άντας», παρ’ όλα αυτά είναι βέβαιον ότι δεν είναι «Ριαθόρ», ακόμα και «Etihad». Δεν έχει τη δυναμική αυτών των γηπέδων όπως εκείνη προσδιορίζεται από το ανθρώπινο στοιχείο.

Αντιθέτως, μοιάζει να προσδιορίζεται από τα ίδια τα… στοιχειά, που κατοικοεδρεύουν στις γωνιές του «Μπερναμπέου». Για να είναι ειλικρινής ο υπογράφων, στο γκολ του Ροντρίγκο θυμήθηκε εκείνο του Σέρχιο Ράμος στο δεύτερο ημιτελικό του Champions League με την Μπορούσια Ντόρτμουντ, το 2013. Η Ρεάλ ήταν… νεκρή σε 82’ παιχνιδιού, ελάχιστα απειλητική, όχι ένας αντίπαλος που πείθει ότι ετοιμάστηκε πνευματικά για να ανατρέψει το 4-1 του πρώτου παιχνιδιού. Και ύστερα ο Καρίμ Μπενζεμά, ο οποίος έχει βάλει εννιά γκολ μετά τους ομίλους του Champions League, βρήκε το πρώτο. Και ο κεντρικός αμυντικός των «μερένχες» βρήκε το δεύτερο στο 88’. Η Ρεάλ είχε έξι λεπτά για να βάλει ένα τρίτο γκολ και να προκριθεί και -αν ρωτήσετε όποιον Καστιγιάνο βρισκόταν στις κερκίδες εκείνο το βράδυ- ήταν ατύχημα ότι δεν το βρήκε.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Kαρίμ Μπενζεμά: Πώς σχολίασε ο Πανένκα το πέναλτι που εκτέλεσε κοντρα στη Μάντσεστερ Σίτι

Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου και ενός συνόλου έχει επίπεδα και μπορεί να αντεπεξέλθει σε διάφορες δοκιμασίες, αλλά κάπου υπάρχει ένα όριο. Αυτό το «κάπου» είναι να πετυχαίνει η Ρεάλ ένα γκολ στο 90’ και να έχει ακόμα έξι λεπτά για να πετύχει το δεύτερο και να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Όπως τότε, με την ομαδάρα του Γιούργκεν Κλοπ, αν δεν γίνει πρέπει να ευγνωμονεί την τύχη του. Το «Μπερναμπέου» γίνεται άβατο, η πιο στενή φυλακή, που από εκεί βγαίνεις τουλάχιστον με υπόνοια υψοφοβίας σε τέτοιες συνθήκες. Πώς μετατρέπει τους παίκτες της, ανεξαρτήτως προσώπων, σε δεσμοφύλακες για μεγάλα διαστήματα της Ιστορίας της, είναι απορίας άξιον.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News