Μόνικα Σέλες: Η Γιουγκοσλάβα που καθυστέρησε το μύθο της Στέφι Γκραφ

Η Μόνικα Σέλες νίκησε 2-0 σετ τη Στέφι Γκραφ στον τελικό του γερμανικού Όπεν στο Βερολίνο, στις 20 Μαΐου του 1990. Η Γιουγκοσλάβα θα γινόταν κακό σπυρί για τη Γερμανίδα, η οποία είδε να συνθλίβεται ένα σερί 66 νικών. Και πάνω που η Σέλες επέβαλε τους νόμους της στο τένις Γυναικών, αυτό έμελλε να κοπεί… μαχαίρι.

Ήταν απίστευτα ενοχλητική. Ο τρόπος του παιχνιδιού της δεν λογάριαζε αισθητική. Τα χτυπήματά της έμοιαζαν με ημιτελή διώροφα στην πλατεία Αμερικής. Η Μόνικα Σέλες καμπούριαζε, το πρόσωπό της τσίγκρωνε προς έναν άγνωστο εσώτερο χώρο, έμοιαζε να σηκώνει με μεγάλη δυσκολία τη ρακέτα της. Από τη στιγμή που πρωτοβγήκε έκανε αίσθηση. Η Κρις Έβερτ αναγνώρισε πρώτη ότι το τένις Γυναικών είχε μπει σε μεγάλο μπελά με αυτήν τη διαβόλου κάλτσα, το 1988, όταν την νίκησε στον πρώτο γύρο του Όπεν του Χιούστον, ενώ ήταν μόλις 14. Η Σέλες, που ξεκίνησε το τένις στα 5 της με πρώτο προπονητή τον πατέρα της, έναν καρτουνίστα που της σχεδίαζε σκίτσα για να το κάνει πιο ευχάριστο, και που στα 11 της, ύστερα από κάποια χρόνια με την αργότερα σοφή… Νέστορα του Νόβακ Τζόκοβιτς, Γελένα Γκέντσιτς, μπήκε στην ακαδημία του Νικ Μπολετιέρι, έκανε αίσθηση από την αρχή. Η ώρα της έφτασε πολύ γρήγορα, στα 16 της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Στέφανος Τσιτσιπάς: Ο αλύγιστος Τζόκοβιτς τον… έπιασε στον ύπνο

Στο κόμικ του Σούπερμαν, ο Λεξ Λούθορ δεν φείδεται λόγων για τον κρυπτονίτη, που ήταν το άτρωτο σημείο του σχεδόν αθάνατου ήρωα από τον πλανήτη Κρύπτον. Η Σέλες ήταν, από μόνη της, ο κρυπτονίτης της Στέφι Γκραφ. Το παιχνίδι της αντιτουριστικής Γιουγκοσλάβας δεν έμοιαζε να ταιριάζει με εκείνο της Γερμανίδας, η οποία ήταν πολυτέλεια συνολικά για το τένις Γυναικών. Ούτε είχε γίνει ούτε επαναλήφθηκε τενίστρια με τέτοιο «χρυσαφένιο» backhand ενός χεριού. Η Γκραφ ήταν ήδη η κορυφαία τενίστρια στην Ιστορία τον Μάιο του 1990 -και διένυε μόλις το 20ό έτος της ζωής της, γεννημένη μάλιστα στην ημερομηνία που συμβολίζει την εθνική αθλητική παλιγγενεσία, δηλαδή τη 14η Ιουνίου, το σωτήριον έτος 1969. Τη χρονιά των 20 της, δηλαδή το 1989, έκανε μόλις δύο ήττες σε 86 παιχνίδια, δηλαδή από την Αργεντινή Γκαμπριέλα Σαμπατίνι στις 16 Απριλίου, σε ένα 250άρι ονόματι «Bausch and Lomb», που έγινε στη Φλόριντα, και από την Ισπανίδα Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο σε ένα από τα πιο σημαντικά ματς της χρονιάς: τον τελικό του Roland Garros, στο Παρίσι, στις 11 Ιουνίου. Μέχρι τις 20 Μαΐου του 1990, αυτό ήταν. Σε εκείνο το τρίτο σετ, που απεμπόλησε με σκορ 5-7, η Γκραφ έχασε την ευκαιρία να πάρει το έκτο συνεχόμενο Major της, μια και είχε κατακτήσει τα τέσσερα του 1988 -αλλά και το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, για να πετύχει το λεγόμενο Golden Slam- και το πρώτο της χρονιάς 1989, δηλαδή το Australian Open. Πραγματικά, οι ήττες είναι συγκυριακές, σχεδόν εξαρτώνται από τις ώρες που έχει κοιμηθεί ή τη διάθεσή της: παίκτριες όπως η Βικάριο και η Σαμπατίνι ξέρουν ότι πρέπει να υπερβαίνουν εαυτόν, και αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει καθ’ εκάστη, ενώ οι παλιοσειρές, η Έβερτ και η πεισματάρα Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, ήξεραν ότι τα ψωμιά τους σε σχέση με το κορίτσι από το Μανχάιμ ήταν οριστικά μετρημένα.

Ένα απροετοίμαστο ρομπότ

Η Γκραφ, σε επίπεδο αντιδράσεων και ψυχαγωγίας που δεν βρίσκονταν σε συνάρτηση με το αγωνιστικό, ήταν ό,τι θα περίμενε κάποιος από μια Ανατολικογερμανίδα στο λυκόφως της δεκαετίας του ’80. Η αλεγκρία της είχε κριθεί -και αυτό δεν ήταν καλό νέο για εκείνους που έβλεπαν σε εκείνη το πρόσωπο του τένις Γυναικών παγκοσμίως. Από την άλλη μεριά, το κορίτσι από το Νόβι Σαντ ήταν μια οδαλίσκη με αφράτα μάγουλα που ροδοκοκκίνιζαν όταν λαχάνιαζε, ακόμα και από το πείσμα του. Δεν θα μπορούσες να υποθέσεις ότι αυτό το σμιχτό πρόσωπο θα γινόταν το απόλυτο αντίπαλο δέος της Γκραφ, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά άνθρωπο, αφού αποδείχθηκε ότι ο χρόνος ήταν ο μόνος που μπορούσε να την νικήσει -κι αυτό θα γινόταν σιγά σιγά.

Αλλά η Σέλες με το ένα χτύπημα, που δεν είχε forehand και σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούσε κάτι που έμοιαζε με το backhand της, ήταν ένα θαύμα της μηχανικής κίνησης: εκείνης της βαρετής κατάστασης, ακόμα και στον πρωταθλητισμό, που αποκαλείται επανάληψη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Τζόκοβιτς, το Τόκιο, ο θρύλος της Γκραφ και το… κυνήγι της αθλητικής αθανασίας

Όταν, λοιπόν, οι δυο τους αντάμωσαν στον τελικό του γερμανικού Όπεν στο Βερολίνο, και παρ’ ότι είχαν συναντηθεί ήδη τρεις φορές, η Σέλες ήταν έτοιμη: στον ημιτελικό του Roland Garros το 1989 ήταν πρωτόπειρη, αν και πήρε σετ, αλλά στη φάση των «16» του Wimbledon, το οποίο φυσικά και κατέκτησε, της έριξε μια ηχηρή «σφαλιάρα»: 6-0, 6-1. Έπειτα από ακόμα ένα ραντεβού, σε… χαλί στο Μπράιτον, η σκηνή ήταν έτοιμη για το πρώτο αίμα και μάλιστα μέσα στο Βερολίνο: η Σέλες, μικρότερη της Γκραφ κατά μια τετραετία, βρήκε τον τρόπο να την νικήσει στον τελικό και μάλιστα με ένα καθαρό 6-4, 6-3 και κατέκτησε τον τίτλο. Από τότε, η κόντρα τους ήταν αληθινή: η Σέλες σταμάτησε ένα σερί 66 νικών της Γκραφ, την νίκησε αργότερα στον τελικό του Roland Garros και παρ’ ότι δεν «έχτισε» ένα σερί μαζί της, ως το Αμβούργο, που συνέβη το αποτρόπαιο γεγονός του μαχαιρώματός της ενώ έπαιζε απέναντι στη Βουλγαρά Μάγκι Βαλέεβα, από έναν φανατικό της Γκραφ, το 1993, την είχε νικήσει δις και μάλιστα σε εξαιρετικές περιστάσεις, δηλαδή στον τελικό του Roland Garros το 1992 και στον τελικό του Australian Open το 1993.

Το εκπληκτικό σερί των 66 σερί νικών της Γερμανίδας κατά κάποιον τρόπο μιμήθηκε η Σέλες: από τον Ιανουάριο του 1991 έως τον Φεβρουάριο του 1993 έφτασε σε… 33 τελικούς, δηλαδή σε όλα τα τουρνουά που πήρε μέρος, και κατέκτησε 22 τρόπαια. Πρέπει να κατανοήσει κάποιος το μέγεθος εκείνης της μαχαιριάς: η Σέλες ήταν 19 όταν συνέβη και είχε ήδη κατακτήσει… 8 Major, όλα μέσα σε τρία χρόνια. Είναι ένα απίστευτο στατιστικό, αν κάποιος το αναλογιστεί, αφού το όνομά της θα γινόταν να φιγουράρει ανάμεσα σε εκείνα της Γκραφ και της Σερένα Γουίλιαμς, με τις πλέον πολυνίκες όλων των εποχών. Πάντως, άμα τη επιστροφεί της στη δράση κατάφερε να πάρει ακόμα ένα, το Australian Open του 1996, που λογίζεται ως σπουδαίο κατόρθωμα.

Η ανθρώπινη Ιστορία είναι γεμάτη με υποθέσεις. Το τι θα έκανε η Μόνικα Σέλες, αργότερα πολιτογραφημένη Αμερικανίδα, είναι μία από αυτές. Και, μάλιστα, με ισχυρή βάση ώστε ο υποστηρικτής της να ισχυρίζεται ότι θα έφτανε ακόμα ψηλότερα και όχι ότι… μπορεί να έφτανε.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News