Συνέντευξη Κυριάκος Μπιμπισίδης: «Στον Άρη κάναμε προπονήσεις σε ξερό με άλογα και οι παίκτες κοιμούνταν στο πάτωμα!»

Από τα πιο αγαπητά παιδιά του Άρη, ο Κυριάκος Μπιμπισίδης, υπηρέτησε τον θεό του πολέμου Άρη, από όλα τα πόστα! Έπαιξε στο παιδικό, το εφηβικό, το ερασιτεχνικό, στην πρώτη ομάδα, φόρεσε το περιβραχιόνιο και διετέλεσε και γενικός αρχηγός! Μόνο προπονητής του Άρη δεν έγινε! Το ίδιο και στις εθνικές ομάδες, έπαιξε σε όλα τα κλιμάκια μέχρι την Ελπίδων, αλλά ποτέ στην Ανδρών. Σπουδαίος παίκτης, έπεσε όμως στα πέτρινα χρόνια του Άρη.

Photo Credits: Eurokinissi | Γιώργος Κωνσταντινίδης

Από τον Τιτανικό στον Άρη του Χατζηκώστα και του Ποζάνη

Το 1979 έγινε ένα τουρνουά υπό την αιγίδα του Άρη και από τη γειτονιά μου στον Άγιο Παντελεήμονα της Καλαμαριάς είχαμε μια ομάδα, τον Τιτανικό υπό την επίβλεψη του πατέρα μου, βγήκαμε πρώτοι κι εγώ κορυφαίος σκόρερ. Με επέλεξε η ομάδα του Άρη μαζί με 3-4 ακόμα παιδιά να ξεκινήσουμε προπονήσεις το καλοκαίρι στο παιδικό της ομάδας. Ετσι ξεκίνησε η ιστορία με προπονήσεις στη Νέα Ελβετία. Πέρασα όλα τα στάδια, εφηβικό, ερασιτεχνικό, επαγγελματίας, αρχηγός. Και σε όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων εκτός από την Ανδρών.

Έπαιζα φορ και χαφ και ήμουν πρώτος σκόρερ, με προπονητή τον Κώστα Χατζηκώστα και έφορο τον Λεωνίδα Ποζάνη. Ένα δίδυμο με διαφορετική κουλτούρα, αποφασισμένο να βγάλει παιδιά για να ανεβούν στην επαγγελματική ομάδα. Σαρώσαμε τα πρωταθλήματα με Μαλλέ, Χατζόγλου, Νίκο Παπαδόπουλο, Μπουγιουκλή, Σαμώλη, Οικονομίδη, Δημητριάδη, μια φουρνιά από τα σπλάχνα της ομάδας.

-Πρώτος προπονητής στη μεγάλη ομάδα;

Ο Αντώνης Γεωργιάδης και πρώτο παιχνίδι το 0-1 στο Χαριλάου με τη Ρόδο που είχε πέσει κατηγορία κι εμείς θέλαμε να βγούμε UEFA. Στα 18 μου έπαιξα ως αλλαγή και η ομάδα έχασε την Ευρώπη, ενώ η Ρόδος έκανε μπάνια στην Περαία!

Τα πέτρινα χρόνια του Άρη

Μετά πέσαμε κι εγώ και όλα τα παιδιά σε μια κακή διαχείριση των παραγόντων. Από την πολύ καλή ομάδα, για μένα ίσως την κορυφαία με την ομάδα που πήρε το κύπελλο το 70, η φουρνιά που απέκλεισε Παρούτζια, Μπενφίκα, αποφάσισαν να τα διαλύσουν όλα επειδή χάσαμε στο μπαράζ με τον Ολυμπιακό, ένα παιχνίδι σταθμός στην ιστορία του Άρη. Υπήρχε μεγάλη αδυναμία από τους παράγοντες να κρατήσουν τους παίκτες, έκαναν λάθη και ήρθε η δεκαετία του ’80 με τα πέτρινα χρόνια.

Όλοι οι μικροί που ανέβηκαν στην πρώτη ομάδα έδωσαν τα πάντα, αλλά είχε αδειάσει όλη η ομάδα, έμειναν από τους μεγάλους μόνο ο Κούης, ο Τζιφόπουλος, ο Ζελιλίδης, για λίγο ο Σεμερτζίδης. Έγινε απότομη ανανέωση στην ομάδα και αν και είχαμε ταλέντο, δεν είχαμε εμπειρίες για να φτάσουμε σε επιτυχίες, να βγει η ομάδα στην Ευρώπη. Επιτυχίες για τις οποίες ο κόσμος διψούσε.

Θυμάσαι το πρώτο γκολ;

Πως να το ξεχάσω. Ήταν με τον ΠΑΟΚ το 3-0 στο Χαριλάου τη χρονιά που ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα. Εκπληκτικό παιχνίδι με αποβολές που το σκορ μπορούσε να πάει στα ύψη. Συνδυασμός Έρικσον, σέντρα Κούη κι εγώ με κεφαλιά στα δίχτυα, πρώτη φορά στην Α΄Εθνική.

«Έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο και ούτε ακτινογραφίες δεν ήθελαν να μου βγάλουν»

Από τον Άρη έφυγα στην καλύτερη ηλικία, ήμουν 25 μισό κι έφυγα λόγω τραυματισμού στην προετοιμασία στο Σαράγεβο με προπονητή τον Παναγούλια. Ήταν στίγμα στην καριέρα μου. Δεν είχα την ανάλογη πορεία να βοηθήσω τον Άρη. Έπαθα ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, ούτε ακτινογραφίες ήθελαν να μου βγάλουν. Περάσαμε τρομερά πράγματα εκείνα τα χρόνια κι ο κόσμος πρέπει να τα ξέρει. Δεν παίρναμε καθόλου χρήματα, δεν είχαμε προϋποθέσεις για να δουλέψουμε, είχαμε τρέλα για τη φανέλα και το ποδόσφαιρο. Ήμασταν όλοι φιλαράκια, το κλίμα μεταξύ μας κρατούσε όρθια την ομάδα.

Τζιόλας και Οικονομίδης σε στιγμές έντασης κόντρα στον Ολυμπιακό. Δεξιά ο Κυριάκος Μπιμπισίδης

«Είχαμε φωτογραφίσει γυμνό τον Έρικσον και…»

Για μένα ήταν μεγάλη τιμή να είμαι στα πρώτα μου βήματα δωμάτιο με τον Ουλφ Έρικσον. Μεγάλος παίκτης και άνθρωπος. Μιλούσαμε στα αγγλικά. Είχαμε τους τρεις κορυφαίους ξένους. Τον Γκουιντάρ, τον Έρικσον και τον Όλε Σκόμποε. Πήραμε πολλά από αυτούς. Είναι ινδάλματα για μένα. Τέτοιοι ξένοι θα έπρεπε να έρχονται. Δεν έγινε πράξη στα επόμενα χρόνια, τότε με δύο ξένους, ήρθαν μέτριοι παίκτες.

Μια χρονιά κάναμε προετοιμασία στην Ταταμπάνια και μέναμε στο δωμάτιο εγώ, ο Έρικσον κι ο Γιώργος ο Χατζόγλου. Ο Ερικσον είχε τη συνήθεια να κοιμάται πάντα γυμνός. Και πήραμε κάτι φωτογραφικές μηχανές και του κάναμε πλάκα πως πρέπει να μας πληρώσει για να μην δημοσιεύσουμε τις φωτογραφίες στην Ελλάδα! Τρελό γέλιο. Καταπληκτικό κλίμα. Εμείς λατρεύαμε τότε το ποδόσφαιρο. Σκοτωνόμασταν να μπούμε «ούζα» στο γήπεδο να κουβαλάμε τις μπάλες.

Πρόλαβες καλά τον Ντίνο Κούη;

Όλα τα χρόνια, επτά χρόνια συμπαίκτες. Παράδειγμα προς μίμηση. Σημαία του Άρη και σαν αρχηγός και σαν προσφορά. Τοβ ζηλεύαμε με την καλή έννοια στο θέμα της προσφοράς.

Στο ΟΑΚΑ σε ματς με τον Ολυμπιακό

Τραγικές καταστάσεις, παίκτες κοιμούνταν στο πάτωμα, έδιωξαν παίκτες!

Αλλά κάποιοι παράγοντες δεν σέβονταν παίκτες ινδάλματα. Εχω να πω πολλά! Ζημίωσαν την ομάδα, την οδήγησαν πίσω. Ο συγχωρεμένος Δασυγένης τιμώρησε τον Κούη επειδή θα πήγαινε δήθεν στον ΠΑΟΚ πριν ακόμη τελειώσει η χρονιά και δεν έπαιξε στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό. Το 1-1 στο Χαριλάου και το 2-1 στο ΟΑΚΑ με διαιτητή από τη Ρόδο, που μας έσφαξε με 50.000 κόσμο. Προηγηθήκαμε και δεν πήγαμε τελικό με Παναθηναϊκό. Έδιωξαν πριν τον ημιτελικό τον Λίμπρεχτς για έναν καυγά με τους Μπάχτιτς και Νίκιτς και η ομάδα πήγε χωρίς αρχηγό και προπονητή και έχασε την ευκαιρία να πάει τελικό να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Κάποιοι ποδοσφαιριστές έφυγαν ενώ μπορούσαν να βοηθήσουν. Σεμερτζίδης, Ζήνδρος, Μιχαλήτσος. Το πλάνο εκείνο είχε πάρα πολλά λάθη.

Οικονομικά ήμασταν τραγικά. Οι πιτσιρικάδες δεν έπαιρναν δραχμή. Το ’80 είχα 8.000 καθαρά, προσπαθούσαμε να ζήσουμε με τα πριμ από τις νίκες. Υπήρχαν συμπαίκτες μας που κοιμούνταν σε στρώμα στο πάτωμα και το ψυγείο είχε μόνο νερό! Κι αυτοί έπρεπε να κάνουν δύο προπονήσεις την ημέρα. Προσπαθήσαμε, θέλω να το πω στον κόσμο. Λένε πολλοί τι κάνατε κι εσείς τη δεκαετία το ‘80, που μιλάτε για τους ξένους;

Κάναμε προπόνηση στο ξερό στη Νέα Ελβετία με τα άλογα. Ένα Χαριλάου χωράφι, το πότιζε ο Σόλωνας να μαλακώσει. Κάναμε προπόνηση σε όλο το νομό. Πηγαίναμε στη Γέφυρα, στα Λαγυνά με λεωφορείο, μέχρι στην Ημαθία, στο Μεσαίο! Προετοιμασία στα χειρότερα προπονητικά. Στην Ουγγαρία για χρόνια. Πολύ δύσκολα χρόνια για να παίξεις ποδόσφαιρο. Και η προσπάθεια έγινε. Θέλαμε να κάνουμε καριέρα και να βγάλουμε χρήματα. Δεν τα πρόσφερε ο Άρης αυτά και η ομάδα ήταν στο ανεβοκατέβασμα.

Ποια παιχνίδια ξεχωρίζεις;

Εμείς δεν πήραμε τρόπαια και δεν βγήκαμε Ευρώπη όπως είχαμε μάθει, να βλέπουμε τους Θεούς της μπάλας, τον Πλατινί και τον Ρόσι. Θυμάμαι το 0-1 με τον ΠΑΟΚ που έγινε 3-1 αμέσως με γκολ δικό μου και των Μπάχτιτς, Νίκιτς. Κερδίσαμε αρκετά παιχνίδια στην Αθήνα, Ολυμπιακό και ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό λιγότερο.

Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που αντιμετώπισες;

Επαιξα σε τρεις θέσεις. Ο Λίμπρεχτς με πίστευε σαν σέντερ φορ. Μετά βγήκε ο Δημητριάδης και έγινε κεντρικό χαφ. Υπήρχαν σπουδαίοι παίκτες. Μανωλάς, Μαυρίδης, Μπανιώτης, Καλιτζάκης, όλα τα στόπερ ήταν παικταράδες. Υπήρχε το ατομικό μαρκάρισμα και τους ένιωθες δίπλα σου. Αλλά είχαμε αυτοσχέδιο ταλέντο που μας βγήκε από την αλάνα. Τα σκέφτομαι, επειδή έχω βγάλει την ακαδημία και είμαι προπονητής, έκαναν πειράματα οι προπονητές πάνω μας στο θέμα των προπονητικών μονάδων. Έκαναν εγκλήματα. Δεν είχαμε βοήθεια να διορθώσουμε το παιχνίδι μας μέσα από την τακτική.

Στην Εθνική ομάδα των Ελπίδων, με αγαπημένους συμπαίκτες

Αρα ποιος προπονητής έμεινε στο μυαλό σου ως κορυφαίος;

Ημουν 16.5 στο εφηβικό και ο Κράμερ έβλεπε τις προπονήσεις μας και μας έπαιρνε στην πρώτη ομάδα, απίστευτο για εκείνη την εποχή. Ο Κράμερ ήθελε να βγάζει παίκτες από τους μικρούς. Δάσκαλος, φανταστικός άνθρωπος, σεβασμός κι εκτίμηση. Ήταν στην Μπάγερν και στην εθνική Γερμανίας. Μου έλεγε έχεις φοβερούς τετρακέφαλους, πρέπει να δουλέψεις με τον γυμναστή στη δύναμη. Ήταν ο πρώτος που έκανε ισομετρικές ασκήσεις, το ’81 στον διάδρομο του Χαριλάου. Είχαμε πάθει πλάκα. Άντεχε αυτός και δεν μπορούσαμε εμείς. Τότε είχαν μπει κλέφτες και τον λήστεψαν στο σπίτι του στο Πανόραμα και είχε έρθει στην προπόνηση με μαυρισμένο μάτι. Δυστυχώς θα πω πάλι, δεν έμεινε αυτός ο άνθρωπος μια πενταετία, τον αγάπησαν όλοι. Μετά τον Κράμερ, για μένα η καλύτερη δουλειά ήταν με τον Τάις Λίμπρεχτς και τον συγχωρεμένο Σάκη Δόκα. Η καλύτερη προπόνηση που έκανα όλα τα χρόνια στον Άρη. Θα μπορούσαν να μείνουν χρόνια και να δουλέψουν σε βάθος.

Οι ιστορίες με τον Λίμπρεχτς!

Θυμάσαι καμιά ιστορία με Λίμπρεχτς;

Το 1985 σε ένα φιλικό με την Χόνβεντ στην Ουγγαρία, πήραμε από μια καντίνα παγωτό με τον Μπάμπη Μουστακίδη και πήγαμε στο δωμάτιο. Στη γωνία βγήκε μπροστά μας ο Λίμπρεχτς και έγινε από άσπρος, κόκκινος! Ο Μουστακίδης το πέταξε, εγώ συνέχισα να το τρώω. Με πέταξε εκτός αποστολής για δύο παιχνίδια και έπαιξα μόνο στον τελικό με τη Βάσας. Κι ήμουν πρώτος σκόρερ εκείνο το καλοκαίρι. Τα έγραψαν και οι εφημερίδες στη Θεσσαλονίκη!

Ντέρμπι Άρη-Ολυμπιακού στο Χαριλάου

Και με τη Λάρισα στο 1-2 με τον Κολομητρούση. Ήπια ένα γάλα στο ξενοδοχείο και παίζαμε μπιρίμπα καναμε φασαρία. Ήμασταν με τον Οικονομίδη και τον Κατσιαούνη, ξεχαστήκαμε και λέμε τον Κωστάκη βγες έξω να δεις το γίνεται στον διάδρομο να φύγουμε. Αυτός βγήκε σιγά σιγά και πετάχτηκε ο Λίμπρεχτς που ήταν κρυμμένος. Τρελάθηκε. Ήθελε να μας κάνει διακοπή συμβολαίου. Ευτυχώς νικήσαμε. Και πριν φύγουμε για το γήπεδο, ήρθε στο λεωφορείο ένας από το ξενοδοχείο και λέει, το δωμάτιο 316 δεν πλήρωσε ένα γάλα! Σεληνιάστηκε ο Λίμπρεχτς! «fucking school boy! Άρχισε να φωνάζει. Τρελάθηκα κι εγώ, άρχισα να φωνάζω, περίμενα θα με τιμωρούσαν τρεις μήνες.

Στο ξενοδοχείο σε προετοιμασία του Άρη στην Ουγγαρία

Μετά τον Άρη, Λεβαδειακός;

Τόσο καλό κλίμα και τόσο καλούς παίκτες! Την πρώτη χρονιά σωθήκαμε παρά το -4. Εμπειροι και ταλέντα και ο συγχωρεμένος Σκλαπάνης που υπεραγαπούσε την ομάδα. Αλλά οι προπονητές που ήρθαν δεν πρόσφεραν. Άλλαξαν τρεις – τέσσερις σε δύο χρόνια και την επόμενη σεζόν η ομάδα έπεσε. Δεν βοήθησα λόγω τραυματισμού. Είχε γίνει κακή διάγνωση και κακή αποθεραπεία. Γύρισα Θεσσαλονίκη για να τελειώσω το πανεπιστήμιο, πήγα Νιγρίτα, Αγροτικό Αστέρα και Λύκους με Ηλιάδη που έφτιαξε δικό του ιδιόκτητο γήπεδο.

Δεν ξανάγινε αυτό που κάνει ο Καρυπίδης

Πρέπει να πω και για τον φετινό Άρη. Ο Καρυπίδης κάνει μεγάλη προσπάθεια, πήρε την ομάδα τόσο χαμηλά και την έβγαλε Ευρώπη τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Δεν έγινε ξανά. Δεν πρέπει φυσικά να λειτουργεί μόνος του. Να προσέξει λίγο τις ακαδημίες για να βγάλει και παίκτες, έφτιαξε κορμό που παίζει καλό ποδόσφαιρο και με τον Μπούργος η επόμενη μέρα διαγράφεται καλύτερη. Είμαστε αισιόδοξοι. Η ομάδα έδωσε χαρά στον κόσμο. Ελπίζω να φέρει επιτυχίες που αξίζει ο κόσμος.

Έκανε φιλίες από το ποδόσφαιρο;

Δεν το συζητάμε. Θα μείνουν μέχρι να πεθάνουμε. Συμπαίκτες, αντίπαλοι, εθνικές ομάδες. Τότε υπήρχε συναίσθημα. Στον Άρη όλοι μία οικογένεια. Στην Ελπίδων με Αποστολάκη, Γεωργακόπουλο, Αποσπόρη, Νιόπλια, Αλεξίου, Κολομητρούση, Καρασαββίδη, Μαυρομμάτη, Βακαλόπουλο. Όλα τα παιδιά άφησαν το στίγμα τους, έπαιξαν πολλά χρόνια.

Ο Κυριάκος Μπιμπισίδης όταν ήταν γενικός αρχηγός στον Άρη βραβεύει τον Ανδρέα Τάτο

Το ποδόσφαιρο αργοπεθαίνει!

Σήμερα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αργοπεθαίνει, είναι στην εντατική. Πάλι άσχετοι στο αντικείμενο παίρνουν αποφάσεις, ενώ έπρεπε να το κάνουν το 2004. Δεν κάναμε γήπεδα, βάσεις, αναπαραγωγή ταλέντων, έρχονται μέτριοι από το εξωτερικό και το μπάτζετ πάει στα ύψη, ενώ θα έπαιζαν οι μικροί. Όλα γίνονται για το χρήμα, μπήκε το στοίχημα, οι πρόεδροι θέλουν έσοδα με την πρώτη χρονιά. Ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη, πάει μόνο σε κάποια ντέρμπι, τα παράτησε. Όλοι βλέπουν τα ματς στον καναπέ. Κι αυτό το πακέτο δείχνει τις αδυναμίες μας. Αν δεν γίνει ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα μας, θα αποκλειόμαστε στην Ευρώπη από το πρώτο ματς.

Ο Κυριάκος Μπιμπισίδης με τον συντάκτη του sportday.gr Παναγιώτη Γκαμπράνη