Ολυμπιακός: Όταν συνάντησα τον «πρόεδρο του πολέμου» Ρινάτ Αχμέτοφ

Είναι τέλη Αύγουστου του 2006. Παίρνω πτήση της Lufthansa από την Αθήνα για το Μόναχο κι από ‘κει ανταπόκριση για το Ντόνετσκ. Το αεροπλάνο είναι μικρό, ελικοφόρο. Η συννεφιά πάνω από την Ουκρανία και όσο πλησιάζαμε προς την ουκρανική πόλη έμοιαζε ασυνήθιστη, απόκοσμη. Δεν ξέρω, μπορεί και να ήταν η ιδέα μου. Αισθανόμουν ότι πάω κάπου πολύ μακριά, μακριά από τον πολιτισμό.

Όταν με ρώτησε το αφεντικό που θέλω να πάω για να γράψω ανταπόκριση για κάποιον από τους τρεις αντιπάλους του Ολυμπιακού στο Champions League (Σαχτάρ, Ρόμα και Βαλένθια στο γκρουπ) επέλεξα το Ντόνετσκ. Στη Βαλένθια είχα ήδη πάει, στη Ρώμη ήταν σωστό να πάει άλλος συνάδελφος που μιλούσε ιταλικά. «Πότε άλλοτε θα έχω την ευκαιρία να πάω στο Ντόνετσκ;», αναρωτήθηκα και τράβηξα τον… λαχνό της Σαχτάρ.

«Γιατί ήρθατε; Που θα μείνετε;»

Περίπου μισή ώρα πριν την προσγείωση μέλη του πληρώματος μας ζήτησαν να συμπλήρώσουμε έντυπο με τα στοιχεία μας, τους λόγους του ταξιδού μας αλλά και το που θα μείνουμε στο Ντόνετσκ. Μου φάνηκε περίεργο. Ήταν σίγουρα ασυνήθιστο. Πουθενά αλλού στην Ευρώπη, και είχα ήδη ταξιδέψει αρκετά, δεν μου είχαν ζητήσει κάτι τέτοιο. Στο πρωτόγονο (σ.σ.: κάτι σιδερένιες καρότσες κουβαλούσαν τις αποσκευές και κάποιες έπεφταν από το πλάι) και μικρό αεροδρόμιο αισθανόμουν κάτι σαν καταζητούμενος. Στον έλεγχο διαβατηρίων τα μάτια των Ουκρανών με «χτένιζαν» από πάνω μέχρι κάτω. Ευτυχώς ένας φίλος ατζέντης με φίλους στην πόλη είχε κανονίσει να έρθουν να με πάρουν από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητο και να με πάνε στο ξενοδοχείο. Δε μου είχε πει ότι οι… ταξιτζήδες μου ήταν Αφρικανοί συγγενείς παικτών που είχε στις μικρότερες ομάδες του Ντόνετσκ. Ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι ακόμα πιο δακτυλοδεικτούμενος. Φύγαμε κι αφού έγινε το μυαλό κλούβιο από τις αναπηδήσεις του αυτοκινήτου στις λακκούβες των δρόμων (ναι, υπάρχουν και χειρότερα από τους ελληνικούς) φτάσαμε από τη μιζέρια στη χλιδή.

Πίνοντας καφέ με Φερναντίνιο

Το ταξιδιωτικό πρακτορείο με το οποίο συνεργάζονταν η εφημερίδα μου είχε κλείσει δωμάτιο στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, το Donbass Palace. Αυτό που δεν γνώριζα ήταν ότι το ξενοδοχείο ανήκε στον Ρινάτ Αχμέτοφ, τον βαθύπλουτο ιδιοκτήτη της Σαχτάρ Ντόνετσκ. Και σε μια πόλη με εγκληματικότητα και δίχως πολλές επιλογές διασκέδασης, το λόμπι του ξενοδοχείου αποτελούσε το στέκι των παικτών της Σαχτάρ! Έπινα καφέ και στο διπλανό τραπέζι έβλεπα τα αστέρια της. Τον Τίμοστσιουκ, τον Ματουζαλέμ, τον Ελάνο, τον Μαρικά, τον Ζάτζσον, ακόμα και τον αρχηγό της τωρινής Μάντσεστερ Σίτι, τον Φερναντίνιο. Με διαφορά ο πλέον απρόσιτος, με τους περισσότερους είχαμε γίνει κάτι σαν φιλαράκια. Απ’ όλους πήρα συνέντευξη, του Φερναντίνιο τα έβγαλα με το… τσιγγέλι. Δε χρειάστηκε να βγω για… κυνήγι, ήρθαν τα «θηράματα» σε μένα.

Η συνάντηση με τον Αχμέτοφ

Και ένα ήρεμο μεσημεράκι ήρθε και το μεγαλύτερο «θήραμα» απ’ όλα. Χωρίς, αρχικά, να καταλάβω το γιατί, ξαφνικά στο λόμπι του ξενοδοχείου υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση. Μια… στρατιά «φουσκωτών» μπήκε στο ξενοδοχείο και… ακροβολίστηκε σε διάφορα σημεία. Και ύστερα πήρα την απάντησή μου στο «γιατί τόση κινητοποίηση ξαφνικά»; Μόλις είχε έρθει για καφέ ο Ρινάτ Αχμέτοφ. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου και ιδιοκτήτης της Σαχτάρ. «Και ιδιοκτήτης του μισού και βάλε Ντόνετσκ», όπως μου είπε κάποιος Ουκρανός συμπληρώνοντας πως οι παίκτες της Σαχτάρ δεν απολαμβάνουν μεγάλη ιδιωτικότητα αφού ανά πάσα στιγμή, σε όποιο μαγαζί να βρεθούν, θα το μάθουν οι άνθρωποι της Σαχτάρ αφού τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο του Αχμέτοφ. Ακόμα και για την παρουσία ενός Έλληνα δημοσιογράφου στο ξενοδοχείο του γνώριζε…! «Πως σας φαίνεται το ξενοδοχείο;», με ρώτησε όταν εγώ, με τρομερή αφέλεια, έκανα το… λάθος να αρχίσω να περπατώ προς το μέρος του, σιγά μην έχανα την ευκαιρία. Και λέω λάθος γιατί άρχισα με τις άκρες των ματιών μου να βλέπω τους «φουσκωτούς» να κινούνται προς τα μένα και να βάζουν το χέρι στο εσωτερικό από το σακάκι τους για παν ενδεχόμενο… If you know what i mean…

«Πως σου φαίνεται η Σαχτάρ»;

Όταν συστήθηκα ωστόσο το νεύμα του ήταν αρκετό για να επιστρέψουν όλοι στις θέσεις τους και να λήξει ο… συναγερμός ασφαλείας για το αφεντικό τους. Η επόμενη ερώτηση, δείγμα του πόσο πολύ λάτρευε τη Σαχτάρ και τις επενδύσεις του στην ομάδα της πόλης και το ποδόσφαιρο, ήταν καθαρά ποδοσφαιρική: ποιά είναι η γνώμη σου για τη Σαχτάρ; Ο Ρινάτ Αχμέτοφ ρωτούσε εμένα, έναν Έλληνα δημοσιογραφίσκο, πως του φαίνεται η πανάκριβη ομάδα του με τα πολλά αστέρια! Γουάου! Τι θα μπορούσα να πω; Μόνο καλά λόγια. Τα εννοούσα. Του ανέφερα έναν προς έναν τον γαλαξία αστέρων της ομάδας του.

Μια νύχτα στο ξενοδοχείο, ένας μηνιαίος μισθός…

Μιλήσαμε για περίπου 15 λεπτά. Ήταν άνετος. Ήταν χαμογελαστός. Μου ευχήθηκε καλή διαμονή στο ξενοδοχείο του και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την Αθήνα (σ.σ.: στη φωτογραφία ο Ρινάτ Αχμέτοφ συνομιλεί με τον τότε ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη, στο 2ο ματς στο Γ.Καραϊσκάκης) και το δεύτερο ματς. Πώς να μην ήταν καλή η διαμονή μου; Ήταν το καλύτερο της πόλης. Όπως μου είπαν, μια νύχτα εκεί κόστιζε όσο ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός Ουκρανού στο Ντόνετσκ… Τι αντίθεση αλήθεια; Με το που περνούσες την πόρτα του Donbass Palace η απόλυτη χλιδή και όταν έβγαινες έβλεπες μεθυσμένους να ζητιανεύουν για λίγη βότκα παραπάνω ή πανέμορφα κορίτσια που «πουλούσαν» την ομορφιά και τη συντροφιά τους για ελάχιστα χρήματα.

Θα μπορούσα να γράφω μέρες γι’ αυτό το διπλό ταξίδι στο Ντόνετσκ. Πήγα τον Αύγουστο πρώτη φορά για τις πρώτες αναφορές, ταξίδεψα ξανά τέλη Σεπτέμβρη για το μεταξύ Σαχτάρ και Ολυμπιακού ματς για τη 2η αγωνιστική των ομίλων του Champions League (2-2). Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ήθελα να τα γράψω εδώ και εβδομάδες. Από τότε που άρχισε αυτός ο καταραμένος πόλεμος και το Ντόνμπας, όπως λέγεται η ευρύτερη περιοχή του Ντόνετσκ, καταστρέφεται και πλέον μοιάζει απίθανο να μπορέσει να γίνει ξανά αυτό που προσπάθησε με τόσο κόπο επί δεκαετίες.