Συνέντευξη Κώστας Νεμπεγλέρας: «Δώνης ο κορυφαίος, η αξέχαστη συμβουλή του Μπάγεβιτς κι όταν ο Μητσιμπόνας έβγαζε τα παπούτσια»

Τι μπορείς να γράψεις για τον Κώστα Νεμπεγλέρα, έναν άνθρωπο που γεννήθηκε για να παίζει ποδόσφαιρο, που ήταν αρχηγός σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε και που έσπασε τα ρεκόρ συμμετοχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μάλλον αυτό που λέει ο ίδιος: «Γεννήθηκα με μια μπάλα στα πόδια».

Ο Νέμπε όπως τον ξέρουμε όλοι, που αγωνίστηκε σε 708 επίσημα παιχνίδια, που σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 45 του και ακόμη γυμνάζεται περισσότερο από επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ανοίγει το βιβλίο των αναμνήσεων για το sportday.gr και μιλάει στον Παναγιώτη Γκαμπράνη για τους ποδοσφαιρισκούς σταθμούς της ζωής του.

Photo Credits: Eurokinissi | Λεωνίδας Τζέκας

«Με είχε καψούρα ο Μητσιμπόνας, αλλά με πολύ κυνηγητό, με μπινελίκι και μεγάλη πίεση…»

«Πήγαινα δημοτικό στη Λάρισα και το πρώτο που είχα στο μυαλό μου ήταν το διάλειμμα. Πότε θα βγουμε έξω να παίξουμε μπάλα. Και την τελευταία ώρα πριν ακόμα σχολάσουμε, μαζευόμασταν και κανονίζαμε πότε θα βγούμε το απόγευμα στη γειτονιά για να παίξουμε μπάλα. Εγώ τους οργάνωνα, χώριζα τις ομάδες. Τότε τα σπίτια ήταν χαμηλά με αυλές και η μπάλα έσπαζε τις γλάστρες. Μας έπαιρναν τις μπάλες και μας είχαν στο μάλωμα. Πήγαιναν στην μάνα κι έκαναν παράπονα».

– Πώς ξεκίνησες το ποδόσφαιρο;

Αρχικά λόγω παρέας στην Πελασγιώτιδα, όπου ο θείος μου ήταν προπονητής. Αλλά μετά έφυγα και πήγα στον Πηνειό Λάρισας, επειδή άλλαξαν οι παρέες. Πολλά ταλέντα, καλή ομάδα. Αρκετοί έπαιξαν σε επαγγελματικό επίπεδο, δυο τρεις μάλιστα, οι πιο μεγάλοι, έπαιξαν πιο νωρίς από μένα. Ο Αθανασίου στην Καλαμαριά, ο Αντώνης Γιαγιάς, ο Ζήσης Ζάγκας. Εγώ πήρα σειρά για μεταγραφή το 1993 σε ηλικία 18 χρόνων. Κατευθείαν στην ΑΕΛ στην Α΄Εθνική, με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ και πρόεδρο τον Νίκο Παπανικολάου. Τότε ο πρόεδρος του Πηνειού είχε κλείσει ραντεβού να πάω στον Παναθηναϊκό, είχε ήδη μιλήσει με τον Βαρδινογιάννη. Αλλά εγω είχα συμφωνήσει να πάω στη Λάρισα. Είχαμε μιλήσει, με ήθελαν και είπα στον πρόεδρο ότι αν δεν με δώσει στην ΑΕΛ, θα σταματήσω το ποδόσφαιρο και θα πάω στην οικοδομή για δουλειά!

– Σοβαρά;

Τελευταία μέρα των μεταγραφών με έδωσαν στη Λάρισα που κατέβαλε ένα ποσό. Έφευγε το λεωφορείο της ομάδας για Θεσσαλονίκη για να πετάξει στη Γερμανία για προετοιμασία. Με πήραν το πρωί να πάω να υπογράψω στην ΑΕΛ. Πήγα σπίτι, πήρα μια τσάντα με ό.τι βρήκα και έφυγα με έναν ξάδερφο στο Αλκαζάρ και πρόλαβα την αποστολή. Με περίμενε ο φροντιστής, ο συγχωρεμένος Χρήστος Τριανταφύλλου. Μου έδωσε ρούχα, μπήκα στο λεωφορείο και άρχισε το ταξίδι.

– Φαντάζομαι πως αισθανόσουν…

Μπήκα στο λεωφορείο και είδα μια ομάδα με θηρία! Εγώ έκανα προπονηση πίσω από το Αλκαζάρ στο χώμα στη Θύρα 1 και ξαφνικά όλοι αυτοί ήταν συμπαίκτες μου. Μιλάω για Μιχαήλ, για Κολομητρούση, για Αλεξούλη και πιο μετά τον συγχωρεμένο τον Μητσιμπόνα. Με πήρε από κοντά και ήμουν στο δωμάτιο του για τρία χρόνια. Με είχε καψούρα ο Μητσιμπόνας, αλλά με πολύ κυνηγητό, με μπινελίκι και μεγάλη πίεση. Οι συμβουλές των μεγάλων και η πίεση που μου έβαζαν με βοήθησαν να εξελιχθώ, να κάνω αυτή την καριέρα και να βελτιώνομαι συνεχώς.

– Πρέπει να έχεις πολλές ιστορίες με Μητσιμπόνα.

Σε ένα φιλικό προετοιμασίας στη Λάρισα, ντυθήκαμε στο Αλκαζάρ και πήγαμε σε ένα άλλο γήπεδο με τα αυτοκίνητα. Εγώ ήμουν 18 χρόνων. Με έβαλε στο αυτοκίνητο ο Μητσιμπόνας, ένα Μερσέντες αγωνιστικό, που η πρώτη ταχύτητα έμπαινε πίσω. Είχε τρέλα με την ταχύτητα. Από το φόβο μου δεν θυμάμαι πως φτάσαμε και πως γυρίσαμε. Όταν επιστρέψαμε του είπα: «Μία που με είδες και μία που δεν θα με ξαναδείς στο αυτοκίνητό σου. Ούτε γάτα δεν μπαίνει!». Έπαιξα τρία χρόνια Α’ Εθνική στην ΑΕΛ, πέσαμε και έπαιξα ένα χρόνο στη Β΄Εθνική και μετά μας πούλησε ο πρόεδρος μαζί με τον Άγγελο Γεωργίου στον Πανηλειακό, το 1997. Είχα προπονητές Μιχαλόπουλο, Γκμοχ, Αρχοντίδη, Δανιήλ, Φοιρό.

Στον Πανηλειακό πως πήγες;

Ήταν προπονητής ο Βασίλης Δανιήλ, τον είχαμε στη Λάρισα δύο χρόνια και αυτός εισηγήθηκε τη μεταγραφή μας. Το κακό είναι πως όταν υπογράψαμε ο Δανιήλ πριν την προετοιμασία πήγε στον Παναθηναϊκό και ήρθε ο Πέτρος ο Ραβούσης. Για μένα το ξεκίνημα δεν ήταν το καλύτερο, στις αρχές έβλεπα πως δεν με πίστευε ο προπονητής. Αλλά η αλήθεια είναι πως συνέχισα να κάνω αυτό που είχα μάθει, σκληρή δουλειά και να προσπαθώ πάντα στην προπόνηση, το έκανα μέχρι την τελευταία μέρα που σταμάτησα. Πάντα μπροστά στο τρέξιμο, στις ασκήσεις. Ήταν αρρώστια για μένα. Ο προπονητής με έβαλε κάποια στιγμή να παίξω, άρπαξα την ευκαιρία και το έλεγε σαν παράδειγμα στην ομάδα: «Είδατε τον Κώστα, δεν έπαιζε, αλλά δεν έπαψε να παλεύει, αυτός με ανάγκασε να τον χρησιμοποιήσω». Αυτό πρέπει να κάνει κάθε ποδοσφαιριστής, ειδικά όταν θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Εκεί αν τα παρατήσεις, δεν έχεις καμία τύχη. Αυτό λέω και σήμερα στα νέα παιδιά.

Στον Πανηλειακό δεν ξεκίνησε καλά η ομάδα, ήρθε ο συγχωρεμένος ο Κυράστας και μετά για μένα έστρωσαν τα πράγματα και βρήκα το δρόμο μου. Ήμουν στα καλύτερα μου. Επαιξα τέσσερα χρόνια Α’ εθνική και είχα προπονητές ακόμα τους Μπάμπη Τεννέ, Κατσαβάκη, Άρι Χάαν.

– Και μετά ανέβηκες Θεσσαλονίκη για τον Ηρακλή

Το 2000 ο μάνατζερ μου ο συγχωρεμένος ο Σιούγγαρης μιλούσε με Ηρακλή. Τελείωσα την προπόνηση, πήρα ένα μήνυμα στο κινητό και δεν πρόλαβα καν να χαιρετήσω τα παιδιά στην ομάδα, ήταν χειμώνας. Πήγα σπίτι, λέω στη γυναίκα μου τη Θώμη τα μαζεύουμε και φεύγουμε. Ο Γιωργάκης ήταν μόλις ενός έτους. Μπήκα στο σπίτι, πήρα μια βαλίτσα και σε χρόνο ρεκόρ από Πύργο έφτασα Αθήνα σε ξενοδοχείο στη Εκάλη, συμφώνησα και κατεθείαν το βράδυ φύγαμε για Λάρισα. Την άλλη μέρα το πρωί με περίμεναν στα γραφεία του Ηρακλή και υπέγραψα. Είδα κάμερες, δημοσιογράφους και για μένα ήταν πρωτόγνωρο, δεν το περίμενα. Έγινε ντόρος δεν είχε ξανασυμβεί σε μένα. Ηταν Τρίτη πρωί και το απόγευμα κάναμε προπόνηση στο Καυτανζόγλειο με προβολείς. Μου έδωσαν ρούχα και πήγα ξενοδοχείο γιατί παίζαμε κύπελλο με τα Γιάννινα. Επαιξα και ένα ημίχρονο και μετά δεν ξαναβγήκα από την εντεκάδα. Και προπονητή είχα πάλι τον Κυράστα, που με ήξερε από τον Πανηλειακό. Είχα όμως και Άγγελο Αναστασιάδη, Γκέραρντ, Μαρκαριάν, Γίνγκμπλαντ, Γιοβάνοβιτς.

– Πως ήταν εκείνα τα χρόνια στον Ηρακλή;

Για μένα ήταν μεγάλο σκαλοπάτι μετά από Λάρισα, Πανηλειακό. Πήγα σε μια ομάδα με μεγάλες προσωπικότητες. Θυμάμαι τον Ράινκε τον τερματοφύλακα, θυμάμαι Μιλόγεβιτς, Στολτίδη, Ξενίδη, Ταυλαρίδη, Φοφόνκα, Χάγκαν, Ντεμπά, Γκόικοβιτς, Χάτζι, Μουράτι. Κάναμε καλή πορεία. Το παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το 4-3 προημιτελικό με Ολυμπιακό, που χάσαμε με γκολ του Ζιοβάνι από το κέντρο και του έδωσε το χέρι ο Αγγελος Αναστασιάδης. Είχε πάρει κόκκινη ο Κυριαζής. Γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη και μας περίμενε ο κόσμος στο αεροδρόμιο, που συνήθως ο κόσμος στις ήττες έρχεται για κράξιμο. Στον αποκλεισμό από την Ανόρθωση βέβαια έγινε ακριβώς το αντίθετο. Αποδοκιμασίες. Σε εκείνο το ματς δεν έπαιξα, ο Γιοβάνοβιτς έβαλε τον Κυριαζή δεξί μπακ. Έπαιζα εξάρι και οκτάρι στον Ηρακλή, αλλά και δεξί μπακ.Κερδίζαμε 3-0 και 4-1 στην Ευκαρπία, αλλά φάγαμε πέναλτι στην εκπνοή. Στο δεύτερο ματς στην Κύπρο δεν έπαιξα, χάσαμε 3-1 και αποκλειστήκαμε.

– Είχε προηγηθεί το περιβόητο επεισόδιο του Μίετσελ με τον Γιοβάνοβιτς με την παντόφλα…

Ο Γιοβάνοβιτς έφυγε λίγο μετά, έπειτα από ένα ματς στην Ξάνθη. Φαινόταν όμως τι προπονητής είναι, δεν είναι τυχαία η καριέρα που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Ο Ηρακλής μου έκανε πρόταση να ανανεώσω. Δεν τα βρήκαμε και μίλησα με τον Άρη. Δεν ήταν σε καλή αγωνιστική κατάσταση ο Άρης, ήθελε να ενισχυθεί και είχαν μάθει στον Ηρακλή ότι μίλησα με τον Άρη. Η συμπεριφορά τους άλλαξε, στράβωσα κι εγώ. Μια μέρα μου είπαν να μην προπονηθώ και πήγα κατευθείαν στον Άρη.

«Μετά το πρώτο σοκ στον Άρη, έζησα μεγάλες στιγμές με τον μεγάλο Μπάγεβιτς»

– Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα τα είχες σχεδιάσει

‘Ηταν σοκ. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα υποβιβάστηκε με το ματς με τον Ηρακλή. Η ομάδα είχε πέσει κι εμείς παίζαμε τελικό Κυπέλλου με Ολυμπιακό στην Πάτρα και χιλιάδες κόσμου φώναζε για μας, δεν γίνονται αλλού αυτά. Την επόμενη χρονιά είχαμε μεγάλη τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών. Ολοι πίστευαν ότι είμαστε απόλυτο φαβορί για να ανέβουμε, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει φαβορί. Φαβορί γίνεσαι στο χόρτο. Κάναμε μεγάλη προσπάθεια, ήμασταν καλή παρέα και αυτό ηταν το μυστικό που επιστρέψαμε. Τίποτε δεν ήταν εύκολο. Ηρθε στο φινάλε με το διπλό στο Χαϊδάρι και τη νίκη στο τελευταίο ματς με την Κέρκυρα. Με την Κέρκυρα είχα τον Γιώργο τον γιο μου στο γήπεδο και μπούκαρε όταν έβαλα το γκολ για να με αγκαλιάσει. Το έχω φωτογραφία ακόμα στο σπίτι.

Ο Νεμπεγλέρας πανηγυρίζει το γκολ με την Κέρκυρα με τον γιο του Γιώργο

– Πως κύλησε η ιστορία;

Το πέρασμα από τον Ηρακλή στον Άρη δεν ήταν εύκολο. Οι μισοί στην πόλη με αποθέωναν, άλλοι με έβριζαν. Το πρώτο ματς που έπαιξα με τον Αρη στο πρωτάθλημα ήταν κόντρα στον Ηρακλή, 0-0 στο Καυταντζόγλειο. Και το πρώτο μου ματς με τον Άρη ήταν στο κύπελλο με τον Ατρόμητο, έκανα χατ τρικ με γκολ από φάουλ, με γκολ από πέναλτι και με γκολ από το κέντρο του γηπέδου. Έγινε χαμός και εγώ τους έλεγα μπάλα είναι, μη νομίσετε πως πήρατε τον Ροναλντίνιο. Εντάξει, έζησα μεγάλες στιγμές στον Άρη με τον μεγάλο Μπαγεβιτς, παίξαμε καλό ποδόσφαιρο με θέαμα, το ευχαριστιόμασταν. Αποκλείσαμε τη Σαραγόσα, παίξαμε με Μπόλτον, με Μπάγερν, με Ερυθρό Αστέρα, με Μπράγκα. Αυτή η Μπόλτον, για ένα τσακ θα είχαμε περάσει στα νοκ άουτ. Έπαιξα και κόντρα στη Ρόμα.

– Και έπαιξες και δεύτερο τελικό Κυπέλλου, πάλι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό.

Ναι, τελικός Κυπελλου στο Καυταντζόγλειο με 15.000 Αρειανούς. Υπήρχε τόση τρελα για το Κύπελλο. Ήμασταν τόσο σίγουροι που στην ομάδα έλεγαν που να κλείσουμε κέντρο για το βράδυ. Τους έλεγα παίζουμε με τον Ολυμπιακό όχι με τα Άσπρα Χώματα. Ο Ολυμπιακός είχε προπονητή Σεγκούρα με Μπάντοβιτς και για έναν μήνα έκαναν διακοπές, ενώ πριν τον τελικό άφησαν εκτός αποστολής και τον Λούα Λούα. Εμείς παίζαμε πλέι οφ, η ομάδα ήταν σε σούπερ φόρμα, αλλά στον τελικό κάναμε κακό παιχνίδι και χάσαμε τον τίτλο. Είχα και Όγιος προπονητή στον Άρη και Κίκε Ερνάντεθ και Ολίβα, Χατζάρα, Αναστόπουλο, Κουούζελα. Την τελευταία χρονιά στην προετοιμασία στην Αυστρία εβλεπα κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν, και πήρα τον μάνατζερ μου και του είπα θέλω να κλείσεις ραντεβού για να λύσω το συμβόλαιο. Προσπάθησε να με ηρεμήσει, τελείωναν οι μεταγραφές, δεν ήταν εύκολο να μου βρει ομάδα και μόλις γυρίσαμε, πήγα και είπα στον πρόεδρο ότι η ομάδα δεν έκανε προπόνηση, δεν ιδρώσαμε και θα έρθει η μέρα που θα μας κυνηγάει ο κόσμος.

«Έφυγα από τον Αρη αρχηγός και Α’ Εθνική και πήγα Β’ Εθνική στον Ατρόμητο, αλλά ήταν από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει»

Είχα πρόταση από Καβάλα και Ατρόμητο. Έφυγα από τον Αρη αρχηγός και Α΄Εθνική και πήγα Β΄Εθνική στον Ατρόμητο, αλλά ήταν από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει. Βγηκαμε κατηγορία με Κοκότοβιτς και έμεινα 2,5 χρόνια. Προπονητής ο Δώνης, που για μένα είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής.

Μαζί με τον Γιώργο Δώνη, τον οποίο θεωρεί τον καλύτερο Ελληνα προπονητή

«Δώνης ο κορυφαίος προπονητής»

– Για να το λες αυτό έχει σημασία. Μπορεί να έχεις δουλέψει με καμιά… πενηνταριά προπονητές.

Μη σου πω και εκατό. Ο Δώνης έχει όλο το πακέτο. Ανάλυση αντιπάλου, προπόνηση, τακτική. Ειδικά στην τακτική είναι κορυφαίος, τα έμαθα όλα σε μεγάλη ηλικία όταν συνεργάστηκα μαζί του στον Ατρόμητο. Από κάθε προπονητή πάντα παίρνεις και κάτι. Και είναι πράγματα τα οποία πήρα και είναι πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Επειδή ήδη έχω ξεκινήσει τα πρώτα βήματα στην προπονητική, τα βρίσκω μπροστά μου και θα με βοηθήσουν σ’ αυτό που θέλω να κάνω. Εχω κρατήσει απ’ όλους κάτι και το χρησιμοποιώ στη σωστή ώρα. Αλλά θεωρώ ότι και άνθρωποι σαν τον Σπανό και τον Γιάννη Αγγελόπουλο, που τους έζησα στον Ατρόμητο, είναι αυτό που χρειάζεται το ποδόσφαιρο. Με τον Ατρόμητο έπαιξα τελικό Κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ και μου έκανε πρόταση να ανανεώσω, αλλά είχα πρόταση από τη Λάρισα που έπεσε στη Β΄Εθνική, τη χρονιά που μπήκε στο AEL FC Arena. Γύρισα στη Λάρισα και έπαιξα τέσσερα χρόνια.

– Είσαι ΑΕΛ;

Δεν γίνεται να μεγαλώνεις με την ΑΕΛ και να μην είσαι ΑΕΛ, δεν γίνεται. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω όσα έζησα με κάθε ομάδα που φόρεσα τη φανέλα της.

«Ο Μητσιμπόνας έβγαζε τα παπούτσια και κουνούσε το κεφάλι και σήμαινε ότι πρέπει να τα πάρω, να τα βάψω και να τα βάλω στο ντουλαπάκι του»

– Εζησες το ποδόσφαιρο σχεδόν τριάντα χρόνια σαν ποδοσφαιριστής. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Να σου πω κάτι; Όταν ήμουν μικρός στη Λάρισα 18 χρόνων, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσουν οι μεγάλοι να κάνεις μασάζ. Θα σε πετούσαν κάτω από το κρεβάτι. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπούμε εμείς πρώτοι για μπάνιο και μετά αυτοί. Ο Μητσιμπόνας έβγαζε τα παπούτσια και κουνούσε το κεφάλι και σήμαινε ότι πρέπει να τα πάρω, να τα βάψω και να τα βάλω στο ντουλαπάκι του. Τα λέω μέσα από την καρδιά μου και χαίρομαι. Μπορεί να ακούγονται σκληρά, αλλά όλα αυτά μου επέτρεψαν να έχω το κεφάλι κάτω και να καταφέρω ότι έκανα. Και είναι πράγματα που πλέον δεν τα συναντάς. Δεν ξέρω ποιο είναι καλό. Εκείνα τα δύσκολα; Ή η σημερινή ελευθερία; Σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση ο μικρός να σεβαστεί τον μεγάλο. Θα ορμήξει ο μικρός στο μπάνιο και ο μεγάλος θα περιμένει. Δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμιλήσεις στους μεγάλους. Σήμερα κάνεις παρατήρηση και η δικαιολογία είναι κάτω από τη γλώσσα. Όταν πήγα στη Λάρισα ο Μητσιμπόνας μου είπε θα τρέχεις δίπλα μου και δεν θα περνάς ούτε ένα μέτρο μπροστά. Κι αυτό το έκανα συνήθεια να είμαι πάντα μπροστά και όχι πίσω. Σε όλες τις ομάδες έτρεχα πρώτος. Ζέσταμα, αερόβιο, ήμουν πάντα εκεί, πρώτος.

– Ο Μητσιμπόνας σε επηρέασε πολύ. Έχεις κρατήσει άλλες συμβουλές;

Θα σου πω μία του Μπάγεβιτς και μία του Αρχοντίδη. Ο Μπάγεβιτς μου έλεγε, «όταν ασχολούνται μαζί σου, είτε είναι θετικό είναι αρνητικό, είναι η καλύτερη διαφήμιση κ αυτό γίνεται γιατί είσαι κάποιος. Αν είσαι ο κανένας, δεν ασχολείται κανείς μαζί σου, Για να ασχολούνται μαζί σου, σημαίνει ότι πουλάς».

Ο Αρχοντίδης μου φώναζε πολύ στα αποδυτήρια και μια μέρα έπειτα από ένα ματς, κατάλαβε ότι η κριτική του με πείραξε. Με φώναξε στο γραφείο και μου είπε: «για να ασχολούμαι τόσο πολύ μαζί σου σημαίνει πως βλέπω ότι έχεις προσόντα. Να χαίρεσαι γι αυτό. Να στενοχωριέσαι αν δεν ασχολούμαι μαζί σου». Κι από τότε περίμενα σε κάθε προπόνηση να μου φωνάζει.

– Τι έχει σημαδέψει την καριέρα σου;

Οι τρεις τελικοί Κυπέλλου που έπαιξα και δεν πήραν έναν τίτλο. Στους δύο ήμουν αρχηγός. Είναι ένα απωθημένο. Αλλά έπαιξα και μια φορά με την Εθνική Ελλάδας, ένα φιλικό με την Κροατία που έληξε ισόπαλο με σκορ 2-2 με προπονητή τον Δανιήλ. Και φυσικά η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 με την Ολυμπιακή ομάδα, έπαιξα και στα τρία παιχνίδια. Έπαιξα με σπουδαίους συμπαίκτες, αλλά και με μεγάλους αντιπάλους. Τότι, Ριμπερί, Λαμ, Καν, Σβαινστάιγκερ, Λούκα Τόνι, τον Αϊμάρ που τον είχα χρεωμένο στα ματς με τη Σαραγόσα.

Ο Κώστας Νεμπεγλέρας έπαιξε ακόμα στον Αχιλλέα Φαρσάλων, στη Δάφνη Γλαύκης, στον Ατρόμητο Παλαμά και στον Ηρακλή Λάρισας, όπου σταμάτησε την καεριέρα του σε ηλικία 45 χρόνων. Έπαιξε σε 708 επίσημα παιχνίδια, 384 στην Α΄Εθνική, 157 στη Β΄Εθνική, 49 στη Γ΄Εθνική, 109 στο Κύπελλο, 9 φορές στο UEFA. Έπαιξε 33 φορές αντίπαλος με τον Ολυμπιακό! 31 φορές με την ΑΕΚ, 28 με ΠΑΟΚ και Ξάνθη, αλλά και 19 φορές αντίπαλος του Άρη!