Γιάννης Φουντούλης: Όταν η Εθνική είναι δικαίωμα, όχι καθήκον

Ότι με τα δύο γκολ που πέτυχε για λογαριασμό της εθνικής πόλο Ανδρών στο 16-8 επί της Γερμανίας, για την τελευταία αγωνιστική των ομίλων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, ο Γιάννης Φουντούλης έφτασε τα 544, προσπερνώντας τον αρχηγό της αποστολής, Γιώργο Αφρουδάκη, είναι ήσσον. Το απείρως πιο σημαντικό είναι πως ηγείται από παράδειγμα.

Η ιστορία δεν είναι τόσο γνωστή, αν και ο Γιάννης Φουντούλης έχει αναφερθεί σε συνεντεύξεις του: το 2008 είχε μπει φαντάρος και παρ’ ότι η Ομοσπονδία τού είχε υποσχεθεί ότι θα ήταν στην ολυμπιακή προετοιμασία, για τους Αγώνες του Πεκίνου, η κατάσταση έγινε φριχτή για τον ίδιον, που έμεινε 40 μέρες στην Κόρινθο. Όταν επέστρεψε άκουσε τα εξ αμάξης από τον προπονητή της γαλανόλευκης, Σάντρο Καμπάνια, ο οποίος λογιζόταν ως μακρόβιος στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, αλλά και το δικό του ταξίδι τελείωσε με την όχι επαρκή έβδομη θέση, μέσα από τρία παιχνίδια κατάταξης, στη διοργάνωση. Η εθνική πόλο Ανδρών έχασε τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο του 2009, στη Ρώμη και ο Φουντούλης μπήκε στην ομάδα για να παίξει στη δεύτερη μεγάλη διοργάνωσή του το 2010, στο Ευρωπαϊκό του Ζάγκρεμπ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ο Φουντούλης δεν χρησιμοποίησε λαϊκισμό στην αγάπη

Δεύτερη είπατε; Μάλιστα. Το 2006, στην ηλικία των 18, ο Χιώτης ήταν ένας από τους παίκτες που πήγαν στο Βελιγράδι για το Ευρωπαϊκό του Σεπτεμβρίου. Τότε, οι πολίστες πρώτης γραμμής της Εθνικής, ενδεχομένως και μπουχτισμένοι, όπως είπε ο Αντώνης Βλοντάκης στην πρόσφατη συνέντευξή του στο sportday.gr, αποφάσισαν να μην παίξουν το καλοκαίρι, ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Μόντρεαλ. Οι Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, Νικόλας Δεληγιάννης, Αντώνης Βλοντάκης, Τάσος Σχίζας, Αργύρης Θεοδωρόπουλος έμειναν στη μνήμη ως «στασιαστές». Η Εθνική δεν ηττήθηκε από την Κροατία, έχασε δύσκολα από την Ιταλία και αρκετά άνετα από την Ουγγαρία, και στον προημιτελικό της 7ης Σεπτεμβρίου την νίκησε 12-10 η Ισπανία.

 

Η ανελλιπής παρουσία

Πιθανότατα ήταν στην ίδια τη λογική του, αλλά πάλι είδε ακριβώς τι έγινε όταν οι διεθνείς επέστρεψαν στην ομάδα. Ο ένας χαμένος χρόνος και το Παγκόσμιο νωρίς στη Μελβούρνη, το 2007, έδωσε την ευκαιρία στους Ισπανούς να βάλουν από κάτω την Εθνική, που στο έμπα της δεύτερης χιλιετίας τούς έκοβε… τιμολόγια. Ο Δημήτρης Μάζης το είχε χαρακτηρίστι παλιότερα «έγκλημα». Εν τω μεταξύ, όλα είχαν αλλάξει: οι παχυλές επιδοτήσεις μειώνονταν, τα πριμ ήταν «κομμένα», τα χρήματα που έμπαιναν στην αγορά ήταν… καρατομημένα και ο Φουντούλης, που πήγε στον Ολυμπιακό το 2009, πρέπει να αναθεμάτιζε το τάιμίνγκ του για το γεγονός ότι μπλέχτηκε σε μια κατάσταση που προκλήθηκε από τον ισχυρό άντρα τότε του Ερασιτέχνη, Γιάννη Συγγελίδη. Επίσης, η Εθνική ήταν «γυμνή». Αν εξαιρεθεί η ισοπαλία με την Ουγγαρία στο Ζάγκρεμπ, με το γκολ του Χιώτη από την ασίστ του Ανδρέα Μιράλη στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς, η Ελλάδα έμεινε εκτός προημιτελικών. Αυτό ήταν το σημείο μηδέν, ο πάτος, μια λέξη που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή, που άρχισε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Θα πάω και στους επόμενους Αγώνες, αλλά μετά δεν ξέρω αν θα συνεχίσω ως προπονητής»

Όμως, από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Και αυτό δεν ήταν οι διακρίσεις, οι οποίες ασφαλώς και άργησαν, αλλά η δική του σκέψη. Ο Γιαννάκης έγινε Γιάννης και αυτό του έδωσε απευθείας λόγο. Αν προέκυπτε εκ των έσω η επιθυμία να ενσωματώνεται στην Εθνική ή υπήρξε μια στιγμή-κλειδί, δεν είναι γνωστό, πάντως και με τη δική του αρωγή επέστρεψε ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο οποίος δεν βρισκόταν στο πρώτο κάλεσμα μετά το 2014, αλλά και η παρουσία του επέτρεψε τους πιο ήπιους τόνους. Με τον Φουντούλη παρόντα και κατόπιν αρχηγό, η Εθνική μπήκε σε ένα γαλήνιο διάστημα, όσο μπορεί ένας τέτοιος χαρακτηρισμός να ευδοκιμεί στην υδατοσφαίριση, που τα πανίσχυρα κορμιά σηκώνουν αφρό μέσα στην πισίνα, και ό,τι κι αν έχει συμβεί σε επεισόδιο αυτά τα πέντε χρόνια δεν έχει αναμεταδοθεί, έχει μείνει στους κύκλους της ομάδας και έχει λυθεί εν τη γενέσει του. Συμπλήρωσε τα 12 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας και έχει βάλει ως στόχο τα 14, «αν το αξίζω», όπως λέει, ώστε να τερματίσει τη θαυμάσια καριέρα του στους Ολυμπιακούς του Παρισίου. Αυτός είναι ο καημός κάθε διεθνή, άλλωστε, να μη σπάσει ο κρίκος στην αλυσίδα των διαδοχικών συμμετοχών στη διοργάνωση, που κρατά από το 1980 και τη Μόσχα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Γιώργος Αφρουδάκης: «Ζούμε ιστορική στιγμή, αλλά θέλαμε το χρυσό μετάλλιο»

Ο Φουντούλης, μάλιστα, είχε ομολογήσει, το καλοκαίρι του 2019 και μετά τη μεταγραφή του στη Φερεντσβάρος, ότι θα πήγαινε στην Ουγγαρία για να εντρυφήσει στον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι Μαγυάροι τους νέους κανονισμούς του πιο γρήγορου παιχνιδιού. Αν οι δύο νίκες επί της πανίσχυρης δύναμης της παγκόσμιας υδατόσφαιρας δεν αποδεικνύουν ότι έκανε τη δουλειά του στην εντέλεια, είναι άγνωστο ποια θα μπορούσε να είναι η απόδειξη.

Εν πάση περιπτώσει, ο Φουντούλης δεν ήταν σε καλή κατάσταση όλα τα καλοκαίρια, πιθανότατα αποζητούσε την ξεκούραση, σε σωματικό και σε ψυχολογικό επίπεδο, αλλά περνούσε την ατραπό μέσα από την προετοιμασία. Μαύρες σκέψεις κάνει οποιοσδήποτε, γι’ αυτό δεν αποκλείεται και ο ίδιος, με τη σειρά του, να έχει προβεί σε αυτές.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Αλεξία Καμμένου – Ευτυχία Καραγιάννη… η αποκάλυψη!

Το σίγουρο είναι πως όταν η Αλεξία Καμμένου, ομοσπονδιακή προπονήτρια της εθνικής πόλο Γυναικών που βρίσκεται στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης, βροντοφώναζε κατ’ εξακολούθηση ότι είναι τιμή για κάθε παίκτη να παίζει με την Εθνική και καθήκον του να την υπηρετεί, γι’ αυτό και θα έχει πολύ ενδιαφέρον η αντιμετώπισή της στο ρόστερ τα επόμενα χρόνια, για τον Φουντούλη αυτή είναι μια ξένη γλώσσα. Ο ίδιος ασκεί το δικαίωμά του να φοράει το σκουφάκι με το εθνόσημο, δίχως διθυραμβικά σχόλια και τυμπανοκρουσίες και να απολαμβάνει στιγμές όπως εκείνη με τη Γερμανία, που προσπέρασε τον Γιώργο Αφρουδάκη στην πρώτη θέση των σκόρερ της Εθνικής. Ο τελευταίος τον χειροκρότησε ένθερμα, ίσως επειδή ήταν πάντα της ίδιας λογικής: ό,τι και να συνέβαινε γύρω του, τα καλοκαίρια ήταν αφιερωμένα στην ομάδα της καρδιάς του, που τέτοια του την έκανε η προσήλωση του Παναγιώτη Γιαννάκη και των υπόλοιπων παιδικών ηρώων του. Ενώπιον του Φουντούλη, που ηγείται από παράδειγμα και αυτό περνά ως βίωμα στους νεότερους, πρέπει να βγει το καπέλο, όχι επειδή είναι πια πρώτος σκόρερ αλλά, διότι το έκανε αγόγγυστα, τουλάχιστον δημοσίως, και μέσα από την προσπάθεια και τη σιωπή. Άλλωστε, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα: όταν προσπαθείς, είτε δεν μπορείς είτε δεν έχεις χρόνο να μιλήσεις.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News