Συνέντευξη Χρήστος Αρβανίτης: «Ο εμπαθής Παναγούλιας στον Ολυμπιακό και τα... χαρτάκια του Ζαφειρόπουλου στην ΑΕΚ»

Τον αποκάλεσαν «παιδί-θαύμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι άδικα. Βλέπετε το να κερδίζει τερματοφύλακας θέση βασικού στην Α’ Εθνική σε ηλικία μόλις 18 ετών το 1971 συνιστούσε για τα δεδομένα της εποχής… θαύμα θαυμάτων! Αυτός ήταν, όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Χρήστος Αρβανίτης. Ένας τερματοφύλακας που αψηφούσε τους κανόνες της ποδοσφαιρικής λογικής και το… νόμο της βαρύτητας!

Με ύψος μόλις 1,78 ο διεθνής πορτιέρο που έγραψε ιστορία φορώντας τη φανέλα του Εθνικού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, αποτελούσε ατραξιόν των γκολκίπερς μιας άλλης εποχής, που παρά το χαμηλό σχετικά μπόι τους ήταν σε θέση να υψώνουν… σινικό τείχος μπροστά από την εστία τους. Απίστευτα γυμνασμένος (όποιος δει σήμερα το κορμί του στα 69 του χρόνια… παθαίνει πλάκα) θύμιζε αιλουροειδές με τα άλματα και τις εκτινάξεις του και δεδομένα κατέχει περίοπτη θέση στη λίστα των κορυφαίων τερματοφυλάκων που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Πίσω, όμως, από τις πτήσεις του κρύβονται απίθανες ιστορίες, τις οποίες και αφηγείται, με τη βοήθεια του Γιώργου Μπιτσικώκου, στο sportday.gr.

Γιατί θεωρεί τον Αλκέτα Παναγούλια ως τον άνθρωπο που έβαζε διαρκώς εμπόδια στην καριέρα του; Τι συνέβαινε στην ΑΕΚ με τα… χαρτάκια που έδινε ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος στους προπονητές της ΑΕΚ; Ποια ήταν τα μεγάλα του ινδάλματα;Ποιο θεωρεί το κορυφαίο παιχνίδι του σε ατομικό επίπεδο; Ο Χρήστος Αρβανίτης γυρνάει το χρόνο πίσω και θυμάται τις «χρυσές» σελίδες μιας σπουδαίας καριέρας!

Photo Credits: Αργυρώ Αναστασίου

«Πήγα για δοκιμαστικά στον Ολυμπιακό, αλλά μόλις είδα εκατοντάδες παιδιά να περιμένουν στην ουρά να δοκιμαστούν, αποφάσισα να πάω στα δοκιμαστικά του Εθνικού»

–Κύριε Αρβανίτη γνωρίζω ότι δεν είστε αυτό που λέμε “γέννημα-θρέμμα” Πειραιώτης.

–Γεννήθηκα στην Έδεσσα, όμως από μικρή ηλικία και συγκεκριμένα από το δημοτικό, η οικογένειά μου μετακόμισε στον Πειραιά. Έτσι πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στις γειτονιές του Πειραιά. Καστέλλα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, ήταν οι γειτονιές που μεγάλωσα.

–Από αυτές τις γειτονιές αρχίσατε να παίζετε και ποδόσφαιρο;

–Από το σχολείο ακόμα φτιάχναμε ομάδες και παίζαμε μεταξύ μας, ενώ φυσικά παίζαμε και κόντρα στις άλλες γειτονιές.

–Το “μικρόβιο” του τερματοφύλακα πώς σας μπήκε;

–Η αλήθεια είναι πως στο σχολείο έπαιζα μέσα και όχι τερματοφύλακας. Μερικές φορές όμως, αποφάσιζα ότι έτσι θα μπορούσα να βοηθήσω καλύτερα την ομάδα μου και αναλάμβανα το ρόλο του τερματοφύλακα.

–Πότε αποφασίσατε να παίξετε ποδόσφαιρο σε ομάδα;

–Στο γυμνάσιο ήμουν κολλητός με τον Σωτήρη Σταθάκη, ο οποίος μετέπειτα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους πολίστες της χώρας μας και έκανε λαμπρή καριέρα. Μια ημέρα λοιπόν, αποφασίσαμε να πάμε να δοκιμαστούμε στον Ολυμπιακό που τότε είχε ανακοινώσει δοκιμές για νέους παίκτες. Όταν πήγαμε όμως στον Ολυμπιακό, είχε πάρα πολύ κόσμο. Εκατοντάδες παιδιά είχαν πάει για τα δοκιμαστικά, που γίνονταν υπό την επίβλεψη του Ηλία Υφαντή. Εμείς αποφασίσαμε να μην περιμένουμε και να πάμε τελικά στα αντίστοιχα δοκιμαστικά του Εθνικού. Πήγα παρά το γεγονός ότι ήμουν οπαδός του Ολυμπιακού.

O… πιτσιρικάς Χρήστος Αρβανίτης σε προπόνηση του Εθνικού στις αρχές της δεκαετίας του ’70

–Καθαρά από τύχη δηλαδή ξεκινήσατε την καριέρα σας στον Εθνικό.

–Ουσιαστικά ναι, αν και δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα με επέλεγαν και στον Ολυμπιακό. Πήγα λοιπόν στα δοκιμαστικά του Εθνικού, για εφήβους, που γίνονταν στον Αγιο Κοσμά. Μετά το τέλος της προπόνησης, ο Συμεωνίδης που έκανε και τα δοκιμαστικά μου είπε να κάτσω στο τέρμα. Εκεί μου έκανε κάποια σουτ, αλλά εγώ άρχισα και τα “κατέβαζα”. Αμέσως μου είπε να πάω στα γραφεία του Εθνικού και να υπογράψω δελτίο.

«Την εποχή που υπέγραψα στον Εθνικό έπαιρνα μια δραχμή χαρτζιλίκι από τον πατέρα μου. Σκεφτείτε τη χαρά που έκανα όταν μου έδωσαν 100 δραχμές για την υπογραφή του δελτίου μου»

–Έτσι ξεκινήσατε λοιπόν.

–Θυμάμαι ότι πήγα στα γραφεία και αφού υπέγραψα το δελτίο μου, μου έδωσαν 100 δραχμές για να πάω να βγάλω φωτογραφίες. Εγώ τότε έπαιρνα κάθε μέρα μια δραχμή χαρτζιλίκι από τον πατέρα μου. Σκεφτείτε τη χαρά που έκανα. Οι φωτογραφίες δεν κόστισαν πάνω από 20 δραχμές, αλλά μου είχαν πει να κρατήσω τα ρέστα. Έτσι όλη η παρέα μου έκανε πάρτυ. Πήγαμε σινεμά, μετά πήγαμε για σουβλάκια. Ήταν τα πρώτα μου λεφτά από το ποδόσφαιρο.

Υπερασπιζόμενος την εστία του Εθνικού στη Λεωφόρο πριν από την έναρξη αγώνα με τον Παναθηναϊκό, σε ηλικία 20 ετών, τον Οκτώβριο του 1973

–Στον Εθνικό πώς καταφέρατε να καθιερωθείτε και μάλιστα σε μικρή ηλικία και να σας ονομάσουν και “παιδί-θαύμα”;

–Εκείνα τα χρόνια το καλοκαίρι γίνονταν το πρωτάθλημα του ΟΠΑΠ, το οποίο έδινε τη δυνατότητα στις ομάδες να δουν κάποιους μικρούς παίκτες. Οι μεγάλες ομάδες χρησιμοποιούσαν κυρίως τους αναπληρωματικούς, όμως οι υπόλοιπες, επειδή υπήρχε ένα χρηματικό έπαθλο 5 εκατομμυρίων δραχμών και ήταν σημαντικό ποσό για την εποχή, προσπαθούσαν να το κατακτήσουν. Το καλοκαίρι του 1971 εμείς καταφέραμε να φτάσουμε στον τελικό και να νικήσουμε στο Βόλο τον Ηρακλή και να κατακτήσουμε το τουρνουά.

Ο 20χρονος Χρήστος Αρβανίτης… τα βάζει με τον Μιχάλη Κρητικόπουλο σε πειραϊκό ντέρμπι Ολυμπιακού – Εθνικού το 1973

–Έτσι ανεβήκατε και στην πρώτη ομάδα;

–Είχα παίξει σε όλα τα παιχνίδια του τουρνουά, όμως στον τελικό που έγινε στο Βόλο, είχε έρθει να μας δει και ο Μόρτιμορ, ο οποίος είχε αναλάβει την πρώτη ομάδα. Ρώτησε λοιπόν τους παράγοντες του Εθνικού εάν εγώ ήμουν στην πρώτη ομάδα και όταν του είπαν ότι ήμουν μικρός ακόμα, αυτός τους είπε ότι θέλει να με δει στην προετοιμασία.

–Πήγατε λοιπόν στην προετοιμασία και εκεί “κερδίσατε” τον προπονητή που σας εμπιστεύτηκε.

–Πραγματικά έτσι έγινε και ξεκίνησε η καριέρα μου στον Εθνικό στον οποίο τα επόμενα χρόνια έζησα μεγάλες στιγμές και καθιερώθηκα στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

«Από πιτσιρίκι που έτρεχε στο Καραϊσκάκη και παρακάλαγε τον Σιδέρη να τον βάλει στο γήπεδο, βρέθηκα συμπαίκτης με τον Γαλάκο, τον Καραβίτη, τον Βαμβακούλα…»

–Από τον Εθνικό πώς φύγατε για τον Ολυμπιακό, δεδομένου ότι δεν γίνονταν εύκολα τότε τέτοιες μετακινήσεις;

–Από τα πρώτα χρόνια στον Εθνικό άρχισαν να έρχονται και προτάσεις από τις άλλες ομάδες. Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και αρκετές άλλες, με είχαν ζητήσει όμως ο Εθνικός ζητούσε “τρελά” λεφτά για εκείνη την εποχή. Ζητούσαν μέχρι και 50 εκατομμύρια για να με δώσουν. Εγώ τότε άρχισα να δυσανασχετώ, γιατί δεν με έδιναν και κινήθηκα δικαστικά. Ζήτησα, αφού ο Εθνικός με κοστολογεί 50 εκατομμύρια, να αμείβομαι κι εγώ με ανάλογο μισθό. Τότε οι παράγοντες του Εθνικού με τιμώρησαν, αλλά έκαναν και ένα λάθος. Δεν μου έβαλαν το μισθό μου για 3 μήνες. Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης που ήταν στον Ολυμπιακό, μαζί με τον Βούλτση το δικηγόρο με προέτρεψαν να κινηθώ δικαστικά και έτσι κατάφερα να μείνω ελεύθερος και να υπογράψω στον Ολυμπιακό, στον οποίο είχα δώσει το λόγο μου.

–Φαντάζομαι ότι η χαρά σας ήταν μεγάλη, δεδομένου ότι ήσασταν και οπαδός του Ολυμπιακού.

–Δεν το συζητάμε για μένα ήταν σαν να ζω ένα παραμύθι. Από παιδάκι που πήγαινα στο Καραϊσκάκη, ώρες πριν τον αγώνα, για να παρακαλέσω τον Σιδέρη να με βάλει μέσα στο γήπεδο, ξαφνικά να βρεθώ να παίζω στην ομάδα, συμπαίκτης με τον Γαλάκο, τον Καραβίτη, τον Βαμβακούλα…

O Χρήστος Αρβανίτης πανηγυρίζει με τους μεγάλους του συμπαίκτες στον Ολυμπιακό το διπλό επί της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια τον Δεκέμβριο του 1979, στο δρόμο για το πρώτο «ερυθρόλευκο» επαγγελματικό πρωτάθλημα της ιστορίας

–Στον Ολυμπιακό ζήσατε μεγάλες στιγμές, ειδικά από την στιγμή που ξεκινήσατε να παίρνετε και τίτλους.

–Ήδη από την πρώτη χρονιά, το 1978-79 μπορούσαμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ισοβαθμήσαμε με την ΑΕΚ και θα παίζαμε μπαράζ, όμως επειδή στο τελευταίο παιχνίδι η διαιτησία μας είχε αδικήσει και κυρίως είχαν στοχοποιηθεί κάποιοι παίκτες με κάρτες και δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο μπαράζ, η διοίκηση αποφάσισε να μην κατέβουμε και έτσι πήρε το πρωτάθλημα η ΑΕΚ.

«Έφυγα από τον Ολυμπιακό με δική μου απόφαση, γιατί δεν τα πήγαινα καλά με τον Παναγούλια. Χωρίς να γνωρίζω το λόγο είχε επιδείξει εμπάθεια προς το πρόσωπό μου»

–Από την επόμενη χρονιά όμως, όλα άλλαξαν.

–Την επόμενη χρονιά πάλι ισοβαθμήσαμε με ομάδα στην κορυφή. Αυτή τη φορά ήταν ο Άρης με τον οποίο παίξαμε το μπαράζ στο Βόλο. Εκεί κάναμε καταπληκτική εμφάνιση και ως ομάδα, αλλά και εγώ ατομικά, με αποτέλεσμα να καταφέρουμε να πάρουμε και το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Ήταν εξαιρετικά δύσκολη η κατάκτησή του γιατί τότε πραγματικά όλες οι ομάδες ήταν πολύ δυνατές και ο πρωταθλητής είχε μεγάλο ανταγωνισμό μέχρι να καταφέρει το στόχο του.

–Μείνατε στον Ολυμπιακό μέχρι το 1982 και ξαφνικά φεύγετε για την ΑΕΚ.

–Ήταν ουσιαστικά δική μου απαίτηση γιατί δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με τον Παναγούλια που ήταν ο προπονητής. Χωρίς να γνωρίζω το λόγο, είχε επιδείξει εμπάθεια προς το πρόσωπό μου, με αποτέλεσμα να έρθουμε σε ρήξη. Εγώ τότε πήγα στον Νταϊφά και του είπα ότι θέλω να φύγω. Αρχικά μου αρνήθηκε, όμως είδε ότι επέμενα. Προσπάθησε να μου βάλει όρο να μην πάω σε Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ ή ΑΕΚ, όμως εγώ επέμενα και έτσι αναγκάστηκε να με δώσει με κανονική μεταγραφή στην ΑΕΚ, η οποία πλήρωσε τότε περίπου 15 εκατομμύρια δραχμές.

Με τον Θωμά Μαύρο στο θριαμβευτικό διπλό της ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη για το Κύπελλο Ελλάδος της σεζόν 1982-83

«Στην ΑΕΚ ο Ζαφειρόπουλος έκανε παρεμβάσεις στο έργο των προπονητών και είχα καταλάβει ότι δεν έπαιζε επειδή εκείνος δεν ήθελε να παίζω»

–Πήγατε λοιπόν στην ΑΕΚ και ήσασταν κι εκεί βασικός.

–Στην ΑΕΚ ο κόσμος με αγάπησε γιατί -παρά το γεγονός ότι γνώριζαν όλοι πως είμαι Ολυμπιακός- έδινα τον καλύτερό μου εαυτό σε κάθε παιχνίδι. Μάλιστα όταν με ρωτούσαν πριν από παιχνίδια με τον Ολυμπιακό τι θέλω να γίνει, εγώ απαντούσα: “να τους κερδίσουμε με όσα περισσότερα γκολ μπορούμε”. Ο κόσμος καταλάβαινε ότι ήμουν επαγγελματίας και κοιτούσα το συμφέρον της ομάδας μου. Είδε ότι σεβάστηκα τη φανέλα της ΑΕΚ και έτσι κέρδισα και το σεβασμό του.

Η ΑΕΚ της σεζόν 1982-83. Πάνω σειρά: Βλάχος, Μανωλάς, Μπαλής, Νικολούδης, Αρβανίτης, Ραβούσης. Κάτω σειρά: Μαύρος, Γεωργαμλής, Στυλιανόπουλος, Δίντσικος, Αρδίζογλου

–Κερδίσατε και τίτλο με την ΑΕΚ.

–Ήταν το κύπελλο κόντρα στον ΠΑΟΚ. Μάλιστα αυτό το ματς θα το θυμάμαι για πάντα, καθώς ήταν ο πρώτος τελικός κυπέλλου στην ιστορία που διεξήχθη στο καινούργιο τότε, Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Παίξαμε καλά στον τελικό και κατακτήσαμε δίκαια το τρόπαιο.

Σηκώνοντας το κύπελλο Ελλάδος στα αποδυτήρια της ΑΕΚ μετά τον ιστορικό θρίαμβο επί του ΠΑΟΚ το 1983, στον πρώτο τελικό κυπέλλου που φιλοξενήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας

–Από την ΑΕΚ γιατί φύγατε και κυρίως πώς γυρίσατε πάλι στον Ολυμπιακό;

–Στην ΑΕΚ, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν. Υπεύθυνος γι αυτό ήταν ο τότε πρόεδρος ο Ζαφειρόπουλος, ο οποίος έκανε παρεμβάσεις στο έργο των προπονητών. Είχα καταλάβει λοιπόν ότι δεν έπαιζα επειδή εκείνος δεν το ήθελε και έτσι ζήτησα να φύγω από την ομάδα. Μίλησα με τον Ολυμπιακό και με ήθελαν πίσω, ενώ και εγώ ήθελα να πάω αφού είχε φύγει πλέον ο Παναγούλιας, οπότε πλήρωσαν την ΑΕΚ και μου έδωσε μεταγραφή. Η ΑΕΚ ουσιαστικά πήρε πίσω τα λεφτά που είχε δώσει στον Ολυμπιακό για να με αποκτήσει.

«Ο Παναγούλιας ήταν υπεύθυνος που δεν αγωνίστηκα περισσότερο στις εθνικές ομάδες. Με καλούσε μεν για να μην έχει προβλήματα με τον Τύπο, αλλά με αστείες δικαιολογίες δεν με χρησιμοποιούσε ποτέ»

–Μου αναφέρατε και πάλι τον Αλκέτα Παναγούλια ο οποίος τότε είχε κάνει και σπουδαία δουλειά στην Εθνική ομάδα.

–Θεωρώ ότι ο Παναγούλιας ήταν ο υπεύθυνος που δεν αγωνίστηκα περισσότερο στις εθνικές ομάδες. Είχε έρθει αρχικά ως διερμηνέας του Μπίγκαμ στην Εθνική ομάδα, όταν εγώ ήμουν 19 χρονών και είχα κληθεί ως παίκτης του Εθνικού. Όμως επειδή ακριβώς δεν με συμπαθούσε, με καλούσε μεν στην Εθνική, για να μην έχει προβλήματα με τον Τύπο και τον κόσμο, όμως με αστείες δικαιολογίες δεν με έβαζε ποτέ να παίξω.

Με Πέτρο Ξανθόπουλο και Νίκο Αναστόπουλο στο δεύτερο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό πριν από τη ρεβάνς κυπέλλου με τον Ηρακλή τον Ιανουάριο του 1986

–Κάνατε μια μεγάλη καριέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ποιό ματς θεωρείτε ότι ήταν και το κορυφαίο σας;

–Σαφέστατα το μπαράζ με τον Αρη στο Βόλο. Μπορεί σε αρκετά παιχνίδια να έκανα σπουδαίες επεμβάσεις και με αυτές να παίρναμε νίκες, είτε στον Ολυμπιακό, είτε στην ΑΕΚ, όταν όμως όλοι σε θεωρούν κορυφαίο σε ένα παιχνίδι όπου κρίθηκε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, είναι αυτό που λέμε: “έχει άλλη σημασία”. Έτσι κι εγώ θεωρώ ότι το κορυφαίο ματς που έχω κάνει, είναι αυτό το μπαράζ με τον Αρη.

–Τι είναι αυτό που κερδίσατε από το ποδόσφαιρο σε όλη την καριέρα σας;

–Εγώ ξεκίνησα να παίζω τερματοφύλακας βλέποντας τον Οικονομόπουλο και τον Χρηστίδη. Σε αυτούς ήθελα να μοιάσω. Πιστεύω ότι τα πήγα αρκετά καλά και σίγουρα αυτό που κέρδισα από το ποδόσφαιρο είναι σεβασμός και αγάπη. Όταν σταματάς την μπάλα, καταλαβαίνεις από τις αντιδράσεις του κόσμου, πόσο σε αγάπησε. Έχω εισπράξει πολύ αγάπη και σεβασμό και αυτό φυσικά είναι που με χαροποιεί ακόμα και σήμερα.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News