Συνέντευξη Γιώργος Δαύκος: «Πήγα να πάρω εισιτήρια για το μπαράζ με τον Ολυμπιακό και βρέθηκα να παίζω στον Παναθηναϊκό»

Μέχρι τις 3 Απριλίου του 2005 (όταν ο Φώτης Στρακόσια απέκρουσε το 14ο πέναλτι της καριέρας του) κρατούσε για δέκα ολόκληρα χρόνια με τα γάντια του το ρεκόρ των περισσότερων αποκρούσεων πέναλτι στην ιστορία του επαγγελματικού ελληνικού ποδοσφαίρου! Μεγαλούργησε φορώντας τη φανέλα της Δόξας Δράμας, έφτασε να υπερασπίζεται τα δοκάρια του Παναθηναϊκού και ολοκλήρωσε μια σπουδαία διαδρομή στα γήπεδα της Α’ Εθνικής στην εστία του Αθηναϊκού και της Παναχαϊκής. Ο Γιώργος Δαύκος αποτελεί, αναμφισβήτητα, μια από τις πλέον θρυλικές μορφές των ελληνικών γκολπόστ των 80’ς και των 90’ς!

Πως, έφτασε όμως ο Δραμινός πορτιέρο να περνά την πόρτα των αποδυτηρίων της Λεωφόρου Αλεξάνδρας; Γιατί δεν κατάφερε να καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό; Πως βίωσε τη συνύπαρξή του με τον ένα και μοναδικό Νίκο Σαργκάνη στον Αθηναϊκό; Το sportday.gr συναντά στη Δράμα τον Γιώργο Δαύκο, παρέα με τον γιο του Κωνσταντίνο, και ο Γιώργος Μπιτσικώκος θυμάται μαζί τους τις… πτήσεις ενός θρυλικού μαυραετού!

Photo Credits: Δημήτρης Μεσσήνης | Eurokinissi

«Με τον Χαραλαμπίδη βρεθήκαμε αντίπαλοι πρώτη φορά σε τελικό της ΕΠΣ Δράμας και τελικά βρεθήκαμε συμπαίκτες στη Δόξα, τον Παναθηναϊκό και… παντρεύτηκα την αδελφή του»

–Είστε γέννημα – θρέμμα Δραμινός, οπότε λογικό ήταν να ξεκινήσετε και την καριέρα σας από τη Δόξα.

–Από μικρό παιδί πήγαινα στο γήπεδο της Δόξας για να βλέπω και την ομάδα, αλλά και τα παιχνίδια της. Ο πατέρας μου ήταν ο φύλακας του γηπέδου και με έπαιρνε πάντοτε μαζί του, ακόμα και στις προπονήσεις. Έτσι ήταν απολύτως φυσιολογικό για εμένα να ξεκινήσω από τη Δόξα.

–Σε ποιά ηλικία έγινε αυτό;

–Σε ηλικία 11 ετών και εντάχθηκα αμέσως στα τσικό της ομάδας, όπως λέγονταν τότε οι -ας το πούμε- ακαδημίες.

–Αμέσως ξεκινήσατε ως τερματοφύλακας;

–Ναι ήταν η θέση που μου άρεσε από τις αλάνες ακόμα. Θυμάμαι ότι έπαιζα μέσα, όμως εάν το σκορ ήταν 1-0, 2-1 υπέρ της ομάδας μου, πήγαινα και έπαιζα στο τέρμα για να το κρατήσουμε και να νικήσουμε.

–Είχατε δει κάποιον μεγάλο τερματοφύλακα από το εξωτερικό ή κάποιον από την Ελλάδα;

–Από το εξωτερικό δεν μπορώ να πω ότι είχα δει κάποιον, καθώς εκείνα τα χρόνια δεν βλέπαμε πολλά παιχνίδια. Μάλιστα εγώ για πρώτη φορά παιχνίδι στην τηλεόραση είχα δει το 1970 στο μουντιάλ του Μεξικό. Είχαμε πάει με τον πατέρα μου σε ένα χωριό των Σερρών την Αλιστράτη, όπου εκεί υπήρχε τηλεόραση και είδαμε τον τελικό Βραζιλία – Ιταλία. Όσο για τερματοφύλακες από την Ελλάδα, ο Οικονομόπουλος και ο Κελεσίδης ήταν αυτοί που αποτελούσαν πρότυπα για εμάς.

Ο Γιώργος Δαύκος, μέλος της ενδεκάδας της Δόξας Δράμας σε αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη τον Απρίλιο του 1981. Πάνω σειρά: Λευκόπουλος, Ζαμαντόπουλος, Σταύρου, Δαύκος, Τσεβρετζής, Στράντζαλης. Κάτω σειρά: Χαραλαμπίδης, Παπαδόπουλος, Παπαμιχαήλ, Αθανασιάδης, Κασδοβασίλης

–Στη Δόξα ανεβήκατε ένα ένα τα σκαλιά μέχρι την πρώτη ομάδα.

–Ακριβώς έτσι. Την περίοδο 1974-85 μάλιστα η Δόξα με έδωσε δανεικό στον Άρη Αμπελακίων και αυτό ήταν που μου έκανε μεγάλο καλό. Έπαιξα σε όλο το πρωτάθλημα και βγήκαμε 3οι ενώ παράλληλα παίξαμε και στον τελικό κυπέλλου της ΕΠΣ Δράμας. Εκεί ήμουν αντίπαλος με τον Γρηγόρη Χαραλαμπίδη που έπαιζε στον Ηρακλή Μαυρόβατου. Με τον Γρηγόρη στη συνέχεια ήμασταν συμπαίκτες και στη Δόξα και στον Παναθηναϊκό, ενώ είμαστε πλέον και συγγενείς καθώς έχω παντρευτεί την αδελφή του. Σε εκείνο το ματς πάντως δεν μου είχε βάλει γκολ, καθώς σε μια κεφαλιά του, είχα κάνει μια εντυπωσιακή επέμβαση (γέλια).

–Στην συνέχεια επιστρέψατε στη Δόξα;

–Την περίοδο 1976 η διοίκηση της Δόξας αποφάσισε να με κάνει αμειβόμενο ερασιτέχνη και πλέον από την επόμενη χρονιά, το 1977 έγινα επαγγελματίας και με προπονητή τον Γιώργο Χασιώτη έπαιξα σε περίπου 25 παιχνίδια. Το πρώτο μου ματς ήταν στα Τρίκαλα, όταν έπαιζε ακόμα ο Λάκης Κατσιάκος. Στη συνέχεια τη χρονιά 1978-79 κάναμε εξαιρετική πορεία στη Β’ Εθνική και κερδίσαμε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Εγώ όμως παρά το γεγονός ότι ήμουν βασικός, χτύπησα σοβαρά στο γόνατο και παράλληλα έφυγα φαντάρος.

«Πήγα στο ξενοδοχείο του Παναθηναϊκού να πάρω εισιτήρια για το μπαράζ με τον Ολυμπιακό στο Βόλο και μου λέει ο Βασίλης Κωνσταντίνου… να περιμένεις να σε καλέσει ο Βαρδινογιάννης»

–Η μεταγραφή σας στον Παναθηναϊκό πώς έγινε;

–Χρειάστηκε να γίνουν κάποια γεγονότα, τα οποία είχαν και ως αποτέλεσμα να γίνει η μεταγραφή.

–Δηλαδή;

–Είχαμε ξεκινήσει την προετοιμασία με τη Δόξα το 1982, όμως πέθανε η μητέρα μου κι εγώ επέστρεψα στη Δράμα. Τότε ήταν και το μπαράζ του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο Βόλο και πήγαμε μαζί με τον πρόεδρο της Δόξας -και μετέπειτα πεθερό μου- Γιώργο Χαραλαμπίδη να δούμε το ματς. Στο ξενοδοχείο του Παναθηναϊκού, όπου πήγαμε για να πάρουμε εισιτήρια, με βρήκε ο Βασίλης Κωνσταντίνου. Είχε παρακολουθήσει την πορεία μου και μάλιστα με είχε χαρακτηρίσει διάδοχό του. Μου είπε λοιπόν: “Γιώργο έχω μιλήσει στο Βαρδινογιάννη για σένα και να περιμένεις να σε καλέσει”.

Ο Γιώργος Δαύκος χαιρετάει τους φίλους του Παναθηναϊκού πριν από παιχνίδι με τον Πανιώνιο τον Μάιο του 1983, έχοντας δίπλα του τους Χουάν Ραμόν Ρότσα και Νίκο Καρούλια

–Έτσι έγινε η μεταγραφή λοιπόν.

–Πράγματι με κάλεσαν από τον Παναθηναϊκό και πήγαμε μαζί με τον Γιώργο Χαραλαμπίδη στα γραφεία του Βαρδή Βαρδινογιάννη. Τότε ο Παναθηναϊκός ήθελε τερματοφύλακα και μαζί με εμένα ήταν και ο Αντώνης Μήνου. Τελικά μας πήρε και τους δύο και μάλιστα εγώ μετά από 5 περίπου ώρες διαπραγματεύσεων, υπέγραψα με ποσό ρεκόρ για τερματοφύλακα εκείνη την εποχή.

–Γίνατε λοιπόν συμπαίκτης με τον Κωνσταντίνου.

–Το 1982 η τριάδα των τερματοφυλάκων του Παναθηναϊκού ήταν κατά σειρά: Κωνσταντίνου, Δαύκος, Μήνου. Την επόμενη χρονιά που σταμάτησε ο Βασίλης, θεωρούσα ότι θα είμαι ο πρώτος τερματοφύλακας. Όμως ήρθε ο Γκμοχ και όλα άλλαξαν.

«Κάθε φορά που ο Γκμοχ άφηνε εκτός αποστολής παίκτη τον έστελνε για βάρη. Θυμάμαι έλεγα στον γυμναστή, τον Βασίλη Παπαδημητρίου… με τόσα βάρη θα γίνουμε αρσιβαρίστες»

–Τι έγινε;

–Ενώ ο Γκμοχ όταν ήρθε είπε πως θα βλέπει στις προπονήσεις ποιοι είναι οι καλύτεροι και θα αποφασίζει για την ενδεκάδα, στους τερματοφύλακες δεν το κράτησε αυτό. Ξαφνικά μια ημέρα μας ανακοινώνει πως για εκείνον η τριάδα ήταν κατά σειρά: Λαφτσής, Δαύκος, Μήνου. Μάλιστα αντέδρασε ο Αντώνης και του είπε ότι άλλα μας είχε υποσχεθεί, όμως ο Γκμοχ ήταν ανένδοτος. Γενικά πάντως η συμπεριφορά του δεν ήταν και η καλύτερη και στο βιβλίο του δεν τα γράφει τα πράγματα όπως έγιναν.

–Έχετε κι άλλη ιστορία να μου πείτε;

–Ναι φυσικά για παράδειγμα αυτό που έκανε στους παίκτες που άφηνε εκτός αποστολής. Κάθε φορά μας έστελνε για να κάνουμε βάρη. Εγώ τότε έκανα παράπονα στον γυμναστή τον Βασίλη Παπαδημητρίου και θυμάμαι ότι του έλεγα: “Ρε Βασίλη με τόσα βάρη θα γίνουμε αρσιβαρίστες”. Αυτό φυσικά δεν άρεσε στον Γκμοχ. Θέλω να πω όμως, πως πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, ένας παίκτης καταλαβαίνει πώς λειτουργούν οι ομάδες μόνο αν πάει σε κάποια από τις μεγάλες. Είναι εντελώς διαφορετική η λειτουργία τους και εύκολα μπορείς να καταλάβεις γιατί έχουν τόση απόσταση από τις υπόλοιπες.

Ο Γιώργος Δαύκος σταματά τον Νίκο Αναστόπουλο με εντυπωσιακή επέμβαση σε τετ α τετ, δευτερόλεπτα πριν σκοράρει ο Βιθέντε Εσταβίγιο στο ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στη Λεωφόρο το 1983

–Πάντως στον Παναθηναϊκό προλάβατε να ζήσετε τη μεγάλη πορεία μέχρι τους “4” της Ευρώπης.

–Αξέχαστες στιγμές και για μένα ήταν ένα όνειρο που ήμουν στην αποστολή της ομάδας ως αναπληρωματικός, στα παιχνίδια με την Γκέτεμποργκ και τη Λίβερπουλ. Έζησα από κοντά την ατμόσφαιρα, ειδικά στο Ανφιλντ, κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο.

–Από τον Παναθηναϊκό γιατί φύγατε, ειδικά από τη στιγμή που είχε φύγει ο Γκμοχ.

–Δεν έπαιζα και ήθελα να παίξω. Μίλησα τότε το 1985 με τον πρόεδρο της Δόξας, τον Γιώργο Χαραλαμπίδη και με ήθελε φυσικά πίσω. Πήγαμε πάλι στο γραφείο του Βαρδή και συμφωνήσαμε να φύγω. Μάλιστα ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν ήξερε τίποτα και όταν με είδε μετά στα γραφεία του Παναθηναϊκού μου είπε ότι δεν ήθελε να φύγω. Εγώ όμως είχα πάρει την απόφασή μου.

Ο Γιώργος Δαύκος σταματά με εντυπωσιακή επέμβαση τον Θόδωρο Ζελιλίδη σε αγώνα Δόξας Δράμας – Ολυμπιακού τον Ιανουάριο του 1987

–Γυρίσατε στη Δόξα, όμως και πάλι κάνατε μεταγραφή.

–Στη Δόξα τη δεύτερη φορά αγωνίστηκα 6 χρόνια. Μάλιστα το 87-88 επειδή η Δόξα συμμετείχε στην απεργία των ποδοσφαιριστών υποβιβαστήκαμε. Ανεβήκαμε όμως αμέσως μετά από μια καταπληκτική χρονιά. Στη συνέχεια ήρθε η χρονιά 1990-91 όταν και βγήκαμε πρώτη επαρχιακή ομάδα. Ξεκινήσαμε με τον Βουτσέκοβιτς, όμως παρά το γεγονός ότι παίζαμε καλά δεν παίρναμε και τα αποτελέσματα. Όταν όμως έγινε η αλλαγή με τον Αρχοντίδη η ομάδα πήγε “τραίνο” και ανεβήκαμε κατηγορία.

«Ο Λουκόπουλος ποτέ δεν δεν με συμπάθησε και ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος είχε παραδεχτεί ότι είχε εντολή να μη με χρησιμοποιεί στα παιχνίδια της Παναχαϊκής»

–Ο Αθηναϊκός πως προέκυψε;

–Είχαμε συνεργαστεί στη Δόξα με τον Γκερντ Πρόκοπ την περίοδο 1988-89 και με ήξερε από εκεί. Μου είπε ότι με ήθελε στον Αθηναϊκό κι εγώ δέχτηκα παρά το γεγονός ότι εκεί ήταν ο Νίκος Σαργκάνης, καθώς είχα εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου. Μίλησα με τον Καλογιάννη που ήταν πρόεδρος, σε μια συνάντηση που κάναμε στο “Κάραβελ” και ουσιαστικά συμφώνησα μέσα σε 5 λεπτά. Ο Νίκος έπαιξε τα δύο ματς της Ευρώπης με την Μάντσεστερ και από κει και πέρα ουσιαστικά εγώ ήμουν ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας. Πέρασα 4 υπέροχα χρόνια στον Αθηναϊκό, με σημαντικές διακρίσεις .

Η ενδεκάδα του Αθηναϊκού σε αγώνα με την ΑΕΚ στο «Νίκος Γκούμας» τον Αύγουστο του 1994. Πάνω σειρά: Χατζηαγγελής, Δαύκος, Τζαλακώστας, Σπίνουλας, Μπούτζουκας, Θεοδωράκος. Κάτω σειρά: Μόνος, Ζώταλης, Χριστινάκης, Πατίκας, Αναστασίου

–Φύγατε όμως και από εκεί και πήγατε στην Παναχαϊκή.

–Εγώ ήθελα να μείνω στον Αθηναϊκό και με ήθελε και ο Τεννές. Όμως μου έδιναν ένα χρόνο συμβόλαιο, ενώ εγώ ήθελα τουλάχιστον δύο. Όπως αποδείχθηκε καλύτερα να μην μου είχε κάνει ποτέ την πρόταση ο Αρχοντίδης να πάω στην Παναχαϊκή.

–Γιατί;

–Γιατί στην Παναχαϊκή δεν ήταν καλά τα πράγματα και ο Λουκόπουλος τότε δεν με συμπάθησε. Μάλιστα μου το είχε πει και ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος ότι δηλαδή είχε εντολή να μη με βάζει. Παράλληλα όμως εκείνος με είχε ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους παίκτες. Έλεγε: “Βλέπετε τον Δαύκο; Εγώ τον αδικώ κι αυτός δίνει τον καλύτερο εαυτό του στις προπονήσεις”.

«Δεν πρέπει τα νέα παιδιά να παρατούν τα όνειρά τους. Αυτό είχα πει ένα καλοκαίρι στον πιτσιρικά Κώστα Κατσουράνη όταν τον είδα απογοητευμένο επειδή κόπηκε από το βασικό στάδιο προετοιμασίας της Παναχαϊκής»

–Στην Παναχαϊκή που δεν παίζατε τι κάνατε;

-Ατομικές προπονήσεις. Θυμάμαι ότι οι παίκτες που είχαμε κοπεί από την αποστολή που πήγε για προετοιμασία στο Τρέντο, είχαμε μείνει στην Πάτρα και κάναμε μόνοι μας προπονήσεις. Μαζί μας ήταν και ο Κώστας Κατσουράνης, νέος τότε που ξεκινούσε ουσιαστικά. Σε μια προπόνηση τον είδα ιδιαίτερα λυπημένο και του μίλησα. Του είπα να μην το βάλει κάτω και να δουλέψει για να πετύχει τα όνειρά του. Το παιδί δούλεψε και έκανε μετά αυτή την τεράστια καριέρα και στο εξωτερικό, ενώ φυσικά κατέκτησε και το Κύπελλο Ευρώπης με την Εθνική. Δεν πρέπει τα νέα παιδιά να παρατούν τα όνειρά τους. Αντιθέτως πρέπει να δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν το στόχο τους.

–Από το ποδόσφαιρο τι κρατάτε;

-Τις μεγάλες στιγμές που έζησα με τον Παναθηναϊκό. Κρατάω ακόμα το γεγονός ότι κατάφερα να επισκεφτώ ως παίκτης δύο από τα πλέον εμβληματικά γήπεδα του κόσμου. Το Άνφιλντ και το Ολντ Τράφορντ. Μάλιστα δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στην Αγγλία μας υποδέχτηκε στο γήπεδο ο Πέισλι. Ένα πράγμα όμως με έχει σημαδέψει. Οτι και να έχω ζήσει στο ποδόσφαιρο, τίποτα δεν ξεπερνάει το σοκ που βιώσαμε στη Δράμα, όταν στις 11 Νοεμβρίου του 1990 “χάσαμε” τον συμπαίκτη μας Λάζαρο Χαραλαμπίδη που σκοτώθηκε σε τροχαίο.

«Και τώρα είμαστε… συνάδελφοι με τον γιο μου, εγώ προπονητής τερματοφυλάκων στις ακαδημίες της Δόξας και ο Κωνσταντίνος προπονητής τερματοφυλάκων της πρώτης ομάδας»

–Σήμερα σας βρίσκουμε προπονητή των ακαδημιών της Δόξας.

–Μετά από 22 χρόνια καριέρας σε επαγγελματικό επίπεδο, ήρθε η ώρα να διδάξω στα παιδιά της Δράμας αυτά που έχω μάθει κι εγώ και τα έχω ως εμπειρίες καριέρας. Είμαι ο προπονητής τερματοφυλάκων στην ακαδημία της Δόξας και ευελπιστώ να βγάλω αρκετά ταλέντα.

–Τερματοφύλακας είναι και ο γιός σας, ο Κωνσταντίνος.

–Έκανε την πορεία του στο χώρο του ποδοσφαίρου, όμως αποφάσισε σε ηλικία 28.5 ετών να σταματήσει από την ενεργό δράση. Πλέον όμως είναι ο προπονητής τερματοφυλάκων στην πρώτη ομάδα της Δόξας. Ουσιαστικά είμαστε συνάδελφοι, καθώς εγώ είμαι προπονητής στις ακαδημίες κι εκείνος στην πρώτη ομάδα. Παράλληλα όμως, είμαι και ένας ευτυχισμένος παππούς στα 63 μου χρόνια. Έχω 7 υπέροχα εγγόνια, 4 από τον γιό μου και 3 από την κόρη μου!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News