ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ: Πες τα ρε Στέφανε…!

Φαίνεται πως έχουμε μία τεράστια δεξαμενή ταλέντων, παγκόσμιου επιπέδου στην Ελλάδα, σε ότι έχει να κάνει με το αθλητικό κομμάτι, ούτως ώστε μας δίνεται η δυνατότητα να μην χάνουμε την ευκαιρία να κριτικάρουμε, να βάζουμε στη γωνία και να «λιθοβολούμε» οποιονδήποτε πετυχημένο σ’ αυτό που κάνει, κάθε φορά που αρθρώνει δημόσιο λόγο και εκφράζει την οποιαδήποτε άποψη. Ακόμα κι αν πρόκειται για το αντικείμενο του. Γιατί ως γνωστόν στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο, ο Γιάννης ο Σουγιάς και ο Κώστας από τα Πετράλωνα, που στο ένα χέρι κρατάνε το τσιγάρο και στο άλλο τον φραπέ, γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον.

Στο «στόχαστρο» των… «ειδικών» εδώ και καιρό έχει μπει, μεταξύ άλλων, ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Ένα 22χρονο παιδί δηλαδή, γιατί περί παιδιού πρόκειται ακόμα, που έχοντας στερηθεί ουσιαστικά την εφηβική του ηλικία για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και να ανέβει κάποια στιγμή στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης, έχει καταφέρει ήδη να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους. Τελευταίο… «ατόπημα» του λοιπόν, μετά τα Harrods και την Tesla, ήταν να εκφράσει την άποψη πως το «on court coaching» θα έπρεπε επιτέλους να επιτραπεί στο τένις. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει ήδη κατά κόρον, παράνομα φυσικά και προκαλεί εντάσεις και συγκρούσεις. Όπως εκείνο το αλησμόνητο περιστατικό στον τελικό του USA OPEN με την Σερίνα Γουίλιμας να δέχεται παρατήρηση για coaching κόντρα στη Ναόμι Οζάκα, εκείνη να εξανίσταται, να διαρρηγνύει τα…, παρεμπιπτόντως τραγικά συνήθως, ιμάτια της, ότι ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο, να χάνει ένα game και τον τελικό παράλληλα, συμπληρώνοντας 3 violations και τον προπονητή της, Πατρίκ Μουράτογλου, να επιβεβαιώνει τον διαιτητή αμέσως μετά το τέλος του ματς ισχυριζόμενος ότι αυτό κάνουν όλοι. 

Αυτό ακριβώς λέει λοιπόν και ο Στέφανος, που έπεσαν να τον «φάνε», αρκετοί πάντως με την καλή έννοια, όπως ο Νικ Κύργιος, που… αρνείται να έχει προπονητή γιατί δεν θέλει κανέναν πάνω από το κεφάλι του, που θα τον εμποδίζει να παίζει το αγαπημένο του άθλημα… το μπάσκετ!!! Ήδη συμβαίνει και ακόμα περισσότερο την εποχή της πανδημίας πίσω από τις μάσκες στην κερκίδα. Νομιμοποιείστε το να τελειώνουμε!

Δυσκολεύομαι να βρω αθλήματα, ομαδικά και ατομικά, που ο προπονητής έχει διακοσμητικό ρόλο και κάνει απλώς τον χειροκροτητή κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ακόμα και στην σκληρή πυγμαχική «αρένα» ο μαχητής παίρνει βοήθειες για να τα βγάλει πέρα. Δεν έχει καμία λογική να τον αποκλείεις ουσιαστικά από κάτι για το οποίο έχει περάσει ατελείωτες ώρες μαζί με τον αθλητή του στο πλαίσιο της προετοιμασίας.

Η απουσία του coach από το παιχνίδι βασίστηκε αρχικά, από τη μία, στα τεράστια έξοδα που είχαν τα ταξίδια για τους περισσότερους τενίστες τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με τα πολύ μικρότερα χρηματικά έπαθλα των τουρνουά και το μειονέκτημα που θα είχαν οι αθλητές, που βρίσκονταν πιο χαμηλά στην παγκόσμια κατάταξη και οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν οικονομικά και από την άλλη στη λογική της «επιβίωσης» και της λήψης κρίσιμων αποφάσεων, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια μέσα στο court.

Και τα δύο επιχειρήματα πλέον στη σύγχρονη εποχή έχουν πάει… περίπατο. Τα λεφτά από τους χορηγούς πλέον είναι τόσα πολλά, που οι περισσότεροι αθλητές υψηλού επίπεδου «κουβαλάνε» όχι μόνο τον προπονητή μαζί τους, αλλά ένα ολόκληρο box συνεργατών, από γυμναστές και φυσικοθεραπευτές, μέχρι mental coaches και στην ουσία οι περισσότεροι δέχονται «μυστική» βοήθεια από την κερκίδα.

Στο πλαίσιο της ανάγκης για on court coaching θα πρέπει να βάλει κανείς και το γεγονός πως ένας προπονητής έχει τις περισσότερες φορές λιγότερες από 24 ώρες, αφού γίνει γνωστός ο αντίπαλος, προκειμένου να εκπονήσει ένα σχέδιο στρατηγικής, αλλά και εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης του. Γιατί να μη κρίνεται λοιπόν η επίδραση του, αλλά και η αντίδραση του στην αλλαγή δεδομένων και κατά τη διάρκεια του αγώνα; Θα μου πείτε, μήπως θα άκουγε κανέναν ο Κύργιος; Τα δικά του θα έκανε! Πιθανότατα, αλλά σκεφτείτε πάλι πόσο ενδιαφέρον είχαν τα βίντεο, που είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα και έδειχναν τον προπονητή της Μαρίας Σάκκαρη, Τομ Χιλ, να της δίνει, on court, συγκεκριμένες οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνει στη διάρκεια ενός αγώνα και να κρίνει ΑΥΤΟΣ τελικά σ’ ένα μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα! 

Διαφορετικά τουρνουά έχουν διαφορετικούς κανόνες. Στο WTA tour ,το on court coaching επιτρέπεται εδώ και χρόνια, μια φορά στη διάρκεια κάθε σετ, αλλά όχι σε τουρνουά grand slam και στο ATP tour. Παράλογο, αλλά αληθινό! Η διοργανώτρια αρχή των γυναικείων τουρνουά έχει δείξει τον δρόμο και είναι το επόμενο λογικό βήμα και για τους υπόλοιπους. Άλλωστε, δοκιμάζεται τα τελευταία χρόνια σε πειραματικά τουρνουά, όπως οι τελικοί της Next Gen. Είναι προς το καλό του αθλήματος η αναβάθμιση του ρόλου του προπονητή και θα επεκτείνει και το ενδιαφέρον του κοινού σε μία ακόμα πολύ σημαντική πτυχή του τένις. Αλλιώς θα βρισκόμαστε όλο και περισσότερο μπροστά σε τραγελαφικά περιστατικά, όπως τότε που ο Κύργιος τιμωρήθηκε γιατί δέχθηκε…”coaching” στον αγώνα του με τον Πιερ Ερμπέρ για το USA open από τον… διαιτητή, ο οποίος κατέβηκε από την καρέκλα του για να παρακινήσει τον Νικ να μην παρατάει το παιχνίδι και να τα δώσει όλα για τη νίκη. Τότε ήταν εκείνος που έκρινε το ματς, με τον Ελληνοαυστραλό να το φέρνει τούμπα και να προκρίνεται στον επόμενο γύρο…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News