Τότεναμ: Η τακτική του Αντόνιο Κόντε είναι ο πόλεμος

Πέρα από την ουσιαστική σημασία της και πώς επηρέασε τη μάχη του τίτλου της Μάντσεστερ Σίτι με τη Λίβερπουλ (όχι πολύ, διότι οι «πολίτες» δεν έφεραν ισοπαλία), το 1-1 του προηγούμενου Μαΐου στο «Άνφιλντ» ήταν για την Τότεναμ και τον προπονητή της, Αντόνιο Κόντε, προίκα.

Από τα «σπιρούνια», είναι κοινή αίσθηση, λείπει το «γονίδιο» της μάχης. Η Τότεναμ, με κάποιον τρόπο, δεν έχει κερδίσει το σεβασμό των αντιπάλων της για το πολεμικό του χαρακτήρα της, το οποίο στον ανταγωνισμό είναι υπεραπαραίτητο.

Υπήρξαν περιπτώσεις, ακόμα και στην ομάδα που κοούτσαρε ο Ζοσέ Μουρίνιο ή σε εκείνη του Μαουρίσιο Ποτσετίνο που έφτασε στον τελικό του Champions League, που οι παίκτες των, κατά τον Τότη Φυλακούρη, «πετεινών» συμπτύχθηκαν γύρω από τον κοινό στόχο.

Εκείνο το φανταστικό ματς στο Άμστερνταμ, που η Τότεναμ ήρθε από πίσω για να γυρίσει το 2-0 σε 3-2 και να αποκλείσει μία καλύτερη ομάδα, τον Άγιαξ του Έρικ τεν Χαγκ, για να φτάσει στον τελικό του Champions League, ήταν ένα μεμονωμένο παράσημο.

Στέκει μόνο του και σίγουρα δεν αρκεί για να ξανακερδίσει η Τότεναμ ένα σεβασμό στον ανταγωνισμό. Όπως δεν αρκούν, παρ’ ότι είναι αξιοσημείωτες, κάποιες περήφανες εμφανίσεις απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι -κυρίως εκείνο το μυθικό 4-3 στο «Etihad» για το δεύτερο προημιτελικό του Champions League το 2019- τα τελευταία χρόνια.

Η ανάκτηση τίτλων περνά από την αποδοχή των ελαττωμάτων, την αναγνώριση των χαρακτηριστικών και την εκ βαθέων διόρθωση. Αυτό δεν συμβαίνει από τη μία μέρα στην άλλη -η νίκη είναι συνήθεια. Ακριβώς εδώ έρχεται και κολλά ο Αντόνιο Κόντε.

Η τρέλα ως άλλοθι

Για το τι είναι η Τότεναμ των τελευταίων 20 χρόνων, υπάρχουν δύο πειστήρια. Το πρώτο είναι ότι οι φίλαθλοι της Άρσεναλ έχουν ονομάσει τη μέρα που στέκονται μαθηματικά από πάνω της στη βαθμολογία του πρωταθλήματος: την λένε «saint tottenrigham’s day».

Το δεύτερο είναι μία δήλωση του Φρανκ Λάμπαρντ στον Γκάρι Νέβιλ, για το αγαπημένο του γήπεδο εκτός έδρας. Ο σπουδαίος μέσος των Τσέλσι και Γουέστ Χαμ απάντησε ότι είναι το «White Hart Lane». Όταν είπε στον Νέβιλ ότι «τους νικούσαμε πολύ εκεί μέσα», ο πρώην δεξιός μπακ της Γιουνάιτεντ υπερθεμάτισε: «Όλοι το κάναμε».

Ο Λάμπαρντ αποκάλυψε ένα εσωτερικό αστείο των ποδοσφαιριστών της Τσέλσι, το οποίο ίσχυε πριν καν αυτός φορέσει τα μπλε: όταν ήταν να παίξουν στην έδρα της Τότεναμ, έλεγαν ότι θα πήγαιναν στο «Three Point Lane». Ήτοι, στο γήπεδο που θα έπαιρναν τους τρεις βαθμούς της νίκης.

Η Άρσεναλ, πάντως και παρεμπιπτόντως, έχει να γιορτάσει τη «saint tottenrigham’s» από το 2016. Μπορεί η Τότεναμ να μην έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα από το 1961 και ο τελευταίος τίτλος της να είναι το League Cup του 2008, πάντως στις έξι τελευταίες Premier League τερματίζει πάνω από τους «κανονιέρηδες», που επίσης έχουν τα χάλια τους. Το 2023, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρουν, θα συμπληρώσουν 19 χρόνια χωρίς το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Στην ερυθρόλευκη πλευρά του Λονδίνου μιλούν ακόμη για τους Unbeaten, την ομάδα του 2004 που κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα, αλλά αυτό, πια, ανάγεται στο μακρινό παρελθόν.

Όπως και να έχει, αν η Τότεναμ θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω, πρέπει να το διεκδικήσει σε κάθε διάσταση -όχι μόνο αγωνιστικά. Η σπέκουλα της τελευταίας τριετίας για την αποχώρηση του Χάρι Κέιν, ο οποίος έχει συμβόλαιο έως το 2024 αλλά είναι 29 ετών και έχει ακριβώς… μία περίοδο να πετάξει, δεν είναι ευχάριστη.

Η αποχώρηση του κορυφαίου επιθετικού από την εποχή του Γκάρι Λίνεκερ για τα «σπιρούνια» πρόκειται να φέρει εσωστρέφεια -και ο Κόντε δεν πρόκειται να καθίσει να το φάει. Από την αρχή του έτους είναι «απειλητικός» ο Ιταλός όσον αφορά στο ενδεχόμενο της δικής του φυγής αν η κατάσταση δεν αλλάξει,

Εφάπτετο στην κυριολεξία. Ο Κόντε ήταν συγκρουσιακός ως ποδοσφαιριστής, με έκδηλη την τάση για πρόκληση. Διέπρεπε στο χάος και στον Ολυμπιακό θυμούνται πώς τον εξυπηρέτησαν τα καιρικά φαινόμενα ένα «καταραμένο» βράδυ Μαρτίου στο ΟΑΚΑ.

Ύστερα από εκείνο το γκολ της πρόκρισης, ο Κόντε σκόραρε και στον πρώτο ημιτελικό του Champions League το 1999, μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εκείνη η σεζόν ήταν η όγδοή του στη Γιουβέντους, που τον απέκτησε το 1991, όταν τον ζήτησε από τη Λέτσε. Ο Κόντε έμεινε στο Τορίνο ως το 2004, όταν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Από τότε που ξεκίνησε ως προπονητής, ουδέποτε φοβόταν να συγκρουστεί. Είτε επρόκειτο για την Αρέτσο, την πρώτη δουλειά του ως πρώτου, είτε για τη Γιουβέντους και την Ίντερ, με τις οποίες ψηφίστηκε ως προπονητής της Serie A τέσσερις φορές, ο Κόντε κράτησε τον αέρα της Απούλα στο χαρακτήρα του.

Η θητεία του με την Ιταλία τελείωσε αδόκητα, ύστερα από τον αποκλεισμό στα πέναλτι του προημιτελικού του Euro 2016 με τη Γερμανία, για να αναλάβει την Τσέλσι. Με τους «μπλε» πήρε το πρωτάθλημα, όπως έκανε και με τους «νερατζούρι» το 2021. Με τη Γιουβέντους έχει τρία ως προπονητής, στις ισάριθμες σεζόν που κάθισε στον πάγκο της.

Όλα αυτά αναδεικνύουν έναν τύπο που, στα 53 του, ό,τι δεν θέλει να κάνει, είναι να περνά την ώρα του σε έναν πάγκο πληρωμένος αδρά.

Η Τότεναμ μπορεί να γίνει το αριστούργημά του, όμως πρέπει να εμφυσήσει στο ίδιο το κλαμπ τη θέληση για μία υπέρβαση, η οποία από τον επικεφαλής, τον Βρετανό με εβραϊκές ρίζες Ντάνιελ Λιβάι, έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πολύ καιρό. Ο τελευταίος έχει καταστήσει σαφές ότι βλέπει την Τότεναμ σαν επιχείρηση, το αντίθετο, δηλαδή, από τον Κόντε.

Το λονδρέζικο κλαμπ, δε, είναι αρκετά επικερδής επιχείρηση. Από τότε που πούλησε τον Γκάρεθ Μπέιλ στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο δρόμος των πωλήσεων μοιάζει μονόδρομος. Ο Κόντε δεν είναι ότι νοιάζεται ακριβώς για τους παίκτες που θα πάρει -θέλει αυτοί που έχει να μοιράζονται το πολεμοχαρές πνεύμα του.

Στο ντέρμπι με την Τσέλσι στο Λονδίνο και στον καβγά με τον Γερμανό τεχνικό της Τσέλσι, Τόμας Τούχελ, ο Αντόνιο Κόντε έδειξε ότι η σεζόν θα είναι μακρά. Τέλος με τις αβρότητες: η Τότεναμ δεν θα κάτσει να το φάει. Αν ο Ιταλός τεχνικός διαδεί υποχωρητική διάθεση από την πλευρά της διοίκησης στις γκραβούρες του, θα κόψει ρόδα μυρωμένα.

Στο μυαλό του, από τη μετωπική δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το έκανε ο Ντιέγκο Σιμεόνε με την Ατλέτικο Μαδρίτης, θα το κάνει και εκείνος ο κόσμος να χαλάσει. Μέχρι που μια μέρα, όταν κατασταθεί σαφές ότι ενεργεί μόνος του, θα φύγει αναζητώντας τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Μία ομάδα που θα γίνει ο στρατός του.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News