Μίλτος Τεντόγλου: Είναι ρεαλιστικό το άλμα στα εννιά μέτρα;

Κατά τη διάρκεια του τελικού, ο Λιούις έγραψε στο twitter, «Μήκος; Απλώς δεν μπορώ», υπονοώντας ότι οι επιδόσεις ήταν πολύ χαμηλές. Πιθανότατα αισθάνεται δικαιωμένος και ύστερα από το μακρύ άλμα του Τεντόγλου, παρ’ ότι πρέπει να έπεσε η στάθμη.

Αν ο Αμερικανός θρύλος του αγωνίσματος, ο κορυφαίος άλτης του μήκους όλων των εποχών, το έγραψε επειδή δεν υπήρχε αθλητής των ΗΠΑ στον τελικό, δεν μοιάζει βέβαιο. Το πιθανότερο είναι πως, μετά την εποχή του και με φωτεινές εξαιρέσεις, ο Λιούς έχει βαρεθεί να βλέπει άλματα να κρίνονται στα 8,40μ., όπως έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, με τον Τεντόγλου να νικά στα 8,41μ.

Ο Γρεβενιώτης θα κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι του, λέγοντας, «ναι, αλλά το μάζεψα». Ένα χρόνο αργότερα, όταν έκανε 8,32μ. στο Γιουτζίν, ο ίδιος ήταν ο πρώτος που είπε ότι «δεν έπρεπε να πάρω το χρυσό με μια τέτοια επίδοση».

Πάντως, τα 8,41μ. του Τεντόγλου δεν είναι η… χειρότερη επίδοση που χάρισε χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μετά το 2000 και τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ. Το 2008, στο Πεκίνο, ο Ίρβινγκ Σαλαντίνιο στάθηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου με άλμα στα 8,34μ. Το 2012, στο Λονδίνο, ο Γκρεγκ Ράδερφορντ νίκησε με 8,31μ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Ρίο, ο Τζεφ Χέντερσον έκανε 8,38μ.

Μετά το 1996 και τον Λιούις, μόνο δύο άλτες έχουν πάρει το χρυσό με άλματα που… δίνουν το χρυσό: ο Ιβάν Πεδρόσο, στο Σίδνεϊ το 2000, με 8,55μ. και ο Ντουάιτ Φίλιπς στην Αθήνα, το 2004, με 8,59μ. Στις τέσσερις διαδοχικές περιπτώσεις που ο Λιούις νίκησε, έκανε δύο φορές κάτω από 8,60μ., τα 8,54μ. στο Λος Άντζελες, το 1984, και τα 8,50μ. στην Ατλάντα. Ο Τεντόγλου, πάει να πει, θα τον προσπερνούσε στην τελευταία περίπτωση. Ο Αμερικανός πήδηξε 8,72μ. στη Σεούλ, το 1988, και 8,67μ. στη Βαρκελώνη, τέσσερα χρόνια αργότερα.

Το μήκος, όπως όλα τα άλματα, είναι τέχνη. Το ένστικτο συναντά τη λογική και την επιστήμη στο απώτατο σημείο του ανθρώπινου σφρίγους και της πνευματικής διαύγειας. Παρ’ όλα αυτά, χρήζει ασύλληπτων αθλητικών χαρισμάτων. Οι μαύροι αθλητές έχουν ένα προβάδισμα, ούτως ή άλλως.

Από τους 21 άλτες με τα κορυφαία άλματα όλων των εποχών, μόλις οι εφτά είναι λευκοί. Ο Σοβιετικός Ρόμπερτ Εμιγιάν είχε πηδήξει 8,86μ. στο Τσαχατζόρ της Αρμενίας στις 22 Μαΐου του 1987, μία φράση που από μόνη της δημιουργεί καχυποψία. Το βίντεο υπάρχει, αλλά βέβαια δεν αποσαφηνίζει.

Ο Εμιγιάν, βεβαίως, είχε κάνει 8,61μ. στη Μόσχα το 1986 για τους Αγώνες Καλής Θέλησης και, κυρίως, 8,53μ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης το 1987. Δεν εκτινάχθηκε στα 8,86μ. από τα, φερ’ ειπείν, 8,30μ.

Οι αμέσως δύο επόμενοι λευκοί είναι Έλληνες. Ο Λούης Τσάτουμας με τα 8,66μ. στην Καλαμάτα στις 2 Ιουνίου του 2007 είναι στη δωδέκατη θέση, ο Τεντόγλου με τα 8,60μ. στις 26 Μαΐου του 2021 στην Καλλιθέα δίνεται 16ος. Αυτομάτως, συνάγεται το συμπέρασμα ότι στην πρώτη δεκάδα των κορυφαίων αλμάτων, βρίσκεται μόνο ένας λευκός.

Οι υπόλοιποι είναι μαύροι και θρύλοι: ο Μάικ Πάουελ με τα 8,95μ. στο Τόκιο, που στις 31 Αυγούστου θα κλείσουν 31 χρόνια ζωής, ο Μπομπ Μπίμον με τα 8,90μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968 και ο Λιούις με τα 8,87μ. στον ίδιο αγώνα που ο Πάουελ έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ, στην τρίτη.

Ο Αμερικανός Λάρι Μίρικς έχει 8,74μ., όσα οι συμπατριώτες του Έρικ Γουάλντερ και Ντουάιτ Φίλιπς. Ο Σαλαντίνο από τον Παναμά πήδηξε 8,73μ., ενώ ο Κουβανός Πεδρόσο 8,71μ. Ο Τατάι Γκέιλ από την Τζαμάικα έχει 8,69μ. καλύτερη επίδοση, ενώ ο Χουάν Μιγκέλ Ετσαβαρία από την Κούβα, που ο Τεντόγλου τού «έκλεψε» πέρυσι το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και τον έστειλε να… παίξει κιθάρα, έχει κάνει 8,68μ.

Στον πραγματικό κόσμο

Για να απαντηθεί το ερώτημα αν το ρεκόρ στα 9μ. είναι ρεαλιστικό -και κυρίως αν ο Τεντόγλου είναι αυτός που μπορεί να το κάνει- θα πρέπει να γίνει μετάβαση σε δύο σύμπαντα. Το ένα είναι εκείνο που ο άνθρωπος φυλακίζεται από τη μνήμη και τα αντανακλαστικά του, τους δύο παράγοντες που δημιουργούν τα συναισθήματα.

Σε αυτό, μετά τα 8,95μ. του Μάικ Πάουελ, ουδείς άλτης έχει κάνει πάνω από 8,80μ. Δηλαδή εδώ και 31 χρόνια. Σημαίνει ότι το ρεκόρ του από το Τόκιο δεν έχει απειληθεί.

Υπάρχουν άλματα όπως τα 8,96μ, που πήδηξε ο Πεδρόσο στις 29 Ιουλίου του 1996 στο Σεστριέρε, που, σε αντίθεση με άλλα που έχουν γίνει, δεν μέτρησε επειδή χρεώθηκε ελάχιστα άκυρο σε δεύτερη ανάγνωση. Οι υπόλοιπες μεγάλες επιδόσεις, τα 8,99μ. που έκανε ο Πάουελ ή τα 8,92μ. που πήδηξε ο Ετσαβαρία, μαζί με τα 8,91μ. του Λιούις στο Τόκιο, έγιναν με αρκετό ευνοϊκό άνεμο.

Ο άλτης, λοιπόν, φυλακίζεται από την πρόκληση. Για τους ρέκτες του μήκους, το να πηδήξει κάποιος 9μ. μοιάζει περίπου με το να στείλει η ανθρωπότητα άνθρωπο στο Φεγγάρι. Η επόμενη μέρα από το άλμα βρίσκει τον κόσμο διαφορετικό. Αυτό δημιουργεί άφατη πίεση σε όποιον έχει τα προσόντα για να το πετύχει.

Πάντως, ο άνθρωπος πήγε στο Φεγγάρι το 1969 και από τότε δεν ξαναπάτησε. Αν ψάχνει κάποιος για το παλιότερο παγκόσμιο, ή μάλλον κοσμικό, ρεκόρ, ιδού.

Από την άλλη μεριά, ένας άλτης θα πρέπει να ενεργεί σαν να μην υπάρχει από πίσω του βαριά ιστορία. Σαν να μην έχει να πραγματευτεί με αραχνιασμένο παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε, όμως, τα 9μ. δεν θα αποτελούσαν πρόκληση, διότι δεν θα υπήρχε λόγος για να γίνουν.

Ένας λόγιος του… μακρύτερα

Ο Τεντόγλου είναι το ενδιάμεσο. Πρόκειται για ένα μελετητή της Ιστορίας των αλμάτων τον τελευταίο μισό αιώνα και κάποιον που έχει χαρακτηριστικό γνώρισμα να μη διαφεντεύεται από τη μνήμη του και τα συναισθήματά του.

Η δήλωσή του στη δημόσια τηλεόραση, ότι «είχα πει πως αν έκανα άκυρο το πρώτο άλμα, θα πήγαινα καλά», είναι ενδεικτική, αφού ουδείς θέλει να ξεκινά με άκυρο έναν τελικό. Ό,τι απορρέει της φράσης, είναι πως ένα αποτυχημένο άλμα του δεν έχει οποιαδήποτε… υπαρξιακή συνέπεια πάνω στον ίδιο, αφού είναι σαν να μην έχει γίνει.

Ή, εν παση περιπτώσει, σαν να έχει γίνει ώστε να… πάρει μέτρα και να κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις.

Ο Τεντόγλου δεν πηδά όσο μακρύτερα μπορεί. Ξέρει ότι η ζωή θα τον πάει στα 9μ., αν αυτό γίνει. Τον ενδιαφέρει να σπάει ένα άλμα σε κομμάτια, για να το κάνει όσο πιο σωστά γίνεται -και να προσθέσει έπειτα τις αυτοσχεδιαστικές πινελιές του.

Στο μυαλό του, τα 9μ. είναι ρεαλιστικά. Το υπέροχο στην περίπτωση είναι πως, όποτε δηλώνει κάτι τόσο ακραίο, δεν το κάνει εκπορευόμενος από έναν εκστατικό ενθουσιασμό. Το εννοεί. Θα μπορούσες να συζητήσεις μαζί του πώς σχεδιάζει να φτιάξει αυτό το άλμα, πως πρέπει να ακουμπάει τα πόδια στο ταρτάν και τι χρειάζεται να κάνει στον αέρα και να σου πει αναλυτικά.

Αυτή είναι η γοητεία του, είτε φτάσει σε αυτό το σημείο ή όχι. Δεν έχει τεράστια σημασία αν θα τα καταφέρει: σημασία έχει πως πρόκειται για έναν πρωταθλητή που, μέσα από το… coolness, παρουσιάζει τη λόγια πλευρά του στίβου. Εκείνη των θεωρητικών, των συζητητών, των φιλοσόφων.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News