Λίβερπουλ: Άλλο η κρίση, άλλο τα λάθη

Η Λίβερπουλ βρίσκεται πιθανότατα σε κρίση, αλλά αν επιτραπεί η διαδικασία της αφαιρετικής μεθόδου, το παιχνίδι για τους ομίλους του Champions League στο «Diego Armando Maradona», απέναντι στη Νάπολι, δεν επιχειρηματολογεί ακριβώς για το γεγονός.

Τουναντίον, για εκείνους που παρακολούθησαν το ματς δίχως να έχουν οποιοδήποτε υπόβαθρο για τις φετινές πράξεις της Λίβερπουλ, θα συνέδεαν αυτό το 4-1 με ατυχίες και λάθη. Δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ένα συνεχιζόμενο μοτίβο. Βεβαίως, ο Γιούργκεν Κλοπ έκανε αλλαγές που στην πραγματικότητα υπήρξαν άφαντες.

Η Λίβερπουλ στοιχειοθέτησε ένα παιχνίδι πίεσης με σέντρες και το δαιμονισμένο Λούις Ντίαζ, παρ’ όλα αυτά συνέβη έως ότου μπει στο ματς ο Ντάρβιν Νούνιτς, που η παρουσία του είχε λόγο ύπαρξης εκείνη τη στιγμή μόνο αν πίεζε από αέρος. Ο Ντιόγο Ζότα δεν έκανε επαφή.

Ο Κλοπ πιθανότατα θα πρέπει να αναλογιστεί το ρόλο του Μοχάμεντ Σαλάχ στο δεξιό άκρο της επίθεσης, όχι μόνο σε συνάρτηση της προσφοράς του αλλά, σε αναλογία με την αλληλεγγύη που δείχνουν οι συμπαίκτες του προς το πρόσωπό του.

Οι αντίπαλοι δεν διαβάζουν μόνο την απομόνωσή του, αλλά αντιλαμβάνονται, ως τώρα στη σεζόν, ότι η απόσταση μεταξύ εκείνου και των συμπαικτών του έχει μεγαλώσει. Δηλαδή εκείνος που ο Αιγύπτιος θα πασάρει την μπάλα για να δημιουργήσει το ρήγμα είναι μακρύτερα από την περυσινή σεζόν, και πάει λέγοντας.

Το ίδιο μακριά είναι και αυτός που ο Ρόμπερτ Φιρμίνο θα δώσει την μπάλα για να σπάσει το μποτιλιάρισμα στον άξονα. Στην πραγματικότητα, πάντα επρόκειτο για έναν ποδοσφαιριστή που έπαιζε «παλιό» ποδόσφαιρο και η ταχύτητα και τα αντανακλαστικά του δεν έχουν αλλάξει όσο προσδίδεται σε αυτήν την εξίσωση.

Ο Μπόμπι και ο Σαλάχ δεν έχουν τον Σαντιό Μανέ, όχι επειδή πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά επειδή ο Σενεγαλέζος πάντα φρόντιζε η απόσταση που θα είχε με τους δύο -ή με όποιους δύο- θα ήταν παρόμοια.

Η αντίληψη του χώρου

Αυτήν τη στιγμή, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Λίβερπουλ είναι ότι οι ποδοσφαιριστές της δεν αντιλαμβάνονται το χώρο, το πώς θα πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις στα διαστήματα και τις λωρίδες ώστε η μπάλα να κινείται συνεχώς, κυρίως όταν χάνεται.

Το έθιμο του πρες ψηλά, άλλωστε, έχει υιοθετηθεί πλήρως, αλλά με σπανιότητα γίνονται ακόμα και ευκαιρίες όταν έρχεται η δεύτερη κατοχή.

Με αυτά και με αυτά, πάντως, το ματς στο πάλαι ποτέ «Σάο Πάολο» ήταν παιχνίδι μίας απόφασης και λαθών.

Η απόφαση ανήκε στον Γερμανό τεχνικό της Λίβερπουλ, ο οποίος αποφάσισε να παίξει άμυνα ψηλά και να βάλει τους παίκτες του στη διαδικασία του τεχνητού οφσάιντ, ώστε να πάρει πλήρως τον έλεγχο.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Λίβερπουλ έπαιξε με τελευταία γραμμή ζώνης μπροστά από το κέντρο του γηπέδου όταν είχε την μπάλα, αλλά πως έπρεπε να παίξει έτσι σε όλο το παιχνίδι, διότι η Νάπολι την κοπάνησε.

Τα λάθη ανήκαν στον Τζο Γκόμες, ο οποίος, κυρίως εξαιτίας του ανοιχτού χώρου που παραχωρούσαν οι «κόκκινοι» στον αντίπαλο, προκάλεσε ανασφάλεια σε όλη την ομάδα, η οποία παρέμενε έκθετη σε οποιαδήποτε συνθήκη και κυρίως στην τακτική που επέλεξε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, δηλαδή να μειώσει το χώρο με μακρινές μπαλιές που θα εκμηδένιζαν την πιθανότητα να βγει ο γρήγορος επιθετικός οφσάιντ.

Η Νάπολι δεν άφησε τη Λίβερπουλ να δει «πώς θα πάει». Έβγαλε φάση στην πλάτη του Γκόμες στα πρώτα 40 δευτερόλεπτα και δεν έκανε μία επίθεση στο σετ παιχνίδι. Η άμυνα της Λίβερπουλ ήταν πάντα ανέτοιμη. Δύο ευκαιρίες και τρία γκολ είτε αρχίζουν από λάθος του Γκόμες είτε αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκειά τους.

Ειδικά στο δεύτερο γκολ, που χάνει την μπάλα από τον Χβίτσα Χβαρατσχέλια και έπειτα απλώς κοιτάζει το συνδυασμό που φέρνει το πλασέ του Αντρέ-Φρανκ Ζαμπό Ανγκισά.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Ο Χβίτσα Χβαρατσχέλια κάνει πάρτι στην αριστερή πλευρά επειδή ο Αλεξάντερ-Άρνολντ μένει ψηλά, ώστε ο Χάρβεϊ Έλιοτ να παίζει περισσότερο προς τον άξονα. Επιπλέον, στην αλλαγή κατοχής, οι «κόκκινοι» δεν προλαβαίνουν καν να σπριντάρουν για να καλύψουν, αφού η μεταφορά της μπάλας γίνεται ακαριαία.

Η Νάπολι διαλύει τις παγίδες που θα έβγαζαν οφσάιντ τους επιθετικούς της με συνοπτικές διαδικασίες, κυρίως επειδή ο Βίκτορ Οσίμεν είναι πιο γρήγορος και από τους δύο αμυντικούς, άλλωστε στην ταχύτητα βασίζεται το πέναλτι που κερδίζει από τον Βίρτζιλ φαν Ντάικ.

Με το που αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Κλοπ βάζει τον Ζόελ Μάτιπ, η Νάπολι βγάζει τη φάση του τέταρτου γκολ από την πλευρά του. Είναι τέτοια η ευκολία με την οποία το κάνει, που ο Πιοτρ Ζιελίνσκι δεν βιάζεται καν να φτάσει πρώτος στην μπάλα και καθυστερεί το βήμα του, ώστε να είναι καλυμμένος στην πάσα του Τζιοβάνι Σιμεόνε.

Όχι παρακμή, επανέναρξη

Η Λίβερπουλ είχε στο συγκεκριμένο παιχνίδι περισσότερη κατοχή, 38-62, σχεδόν ίδιες τελικές, 18 έναντι 15, και περίπου ίδιο ποσοστό για προσπάθειες στην εστία, 9 έναντι 7, κάτι που είναι ενδεικτικό της ποιότητάς της, διότι δέχθηκε τέσσερα γκολ και πέτυχε ένα, άρα η διαφορά στις κατοχές θα έπρεπε να είναι πολλαπλάσια.

Είχε πάνω από 200 περισσότερες πάσες, οι οποίες ήταν ακριβέστερες κατά 7%. Πάει να πει ότι η συνολική εικόνα διαλύθηκε από τα εκρηκτικά διαστήματα που έβγαλε στο παιχνίδι της η Νάπολι. Στον ιταλικό Νότο η Λίβερπουλ είχε υποφέρει και το 2018, όταν είχε ηττηθεί 1-0 για τη δεύτερη αγωνιστική των ομίλων στο Champions League, στις 3 Οκτωβρίου.

Εκείνη τη χρονιά κατέκτησε το τρόπαιο, αλλά κάποιος ενδεχομένως να θυμάται ότι η νίκη της επί της Νάπολι με το ίδιο σκορ στο «Άνφιλντ», που της έδωσε την πρόκριση, είχε έρθει με μπόλικο άγχος.

Η κατάσταση θα ήταν ακόμα πιο συναρπαστική αν υπήρχε οποιαδήποτε πιθανότητα να φύγει ο Κλοπ, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι συζητήσιμο οποιοδήποτε τέτοιο σενάριο. Επιπλέον, η προοπτική της νέας ομάδας που φτιάχνει είναι διεγερτική.

Ακόμα κι αν τα περισσότερα μέλη της Λίβερπουλ ανήκουν στο έμψυχο δυναμικό της εδώ και πολλά χρόνια, η ομάδα μοιάζει να είναι νέα, να θέλει συναρμολόγηση.

Όπως ο Πεπ Γκουαρδιόλα, που μέσω του Κέβιν ντε Μπρόινε λέει ότι ο Έρλινγκ Χάαλαντ πρέπει να προσαρμοστεί σε αρκετά επίπεδα του παιχνιδιού της Μάντσεστερ Σίτι, ο Κλοπ είναι από εκείνους τους προπονητές που δίνει σημασία στη λεπτομέρεια με τέτοια ένταση, που αν γίνει οποιοδήποτε λάθος τότε η ομάδα του μοιάζει με κάστρο που καταρρέει.

Αυτό συμβαίνει, όπως έχει αναφερθεί, και λόγω της εντυπωσιακής περυσινής χρονιάς, η οποία έφερε σχεδόν… μηδέν κέρδος σε σχέση με την εμβέλειά της.

Το ματς στο «Diego Armando Maradona» έγινε πιθανότατα μέρος μιας εκπαίδευσης των παικτών της Λίβερπουλ στο επιθετικό κομμάτι. Κάποιοι θεωρούν ότι η ομάδα που έφτασε πέρυσι να διεκδικεί πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική και Champions League στον τελικό, βρίσκεται σε κρίση.

Ακόμα και τώρα, όμως, που τα πειστήρια αναδεικνύουν του λόγου το ασφαλές, περισσότερο μοιάζει με επανέναρξη. Στο Μέρσεϊσαϊντ, φυσικά, θα περιμένουν για όσο χρειαστεί. Και ίσως γίνει πιο γρήγορα από ό,τι προσδοκάται.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News