Ρότζερ Φέντερερ: Έσπασε το καλούπι...

Μην κοιτάτε εδώ: αν ο Ρότζερ Φέντερερ αποσυρόταν την ίδια μέρα που ένας εξωγήινος έφτανε στο Τέξας και έβγαζε selfies με τους καουμπόηδες, ο υπογράφων θα κρατούσε την έκπληξή του για την επομένη της 25ης Σεπτεμβρίου, που, σύμφωνα με θετικούς μαθηματικούς υπολογισμούς, είναι η 26η.

Ο Φέντερερ θα πραγματοποίησει άλλα όνειρά του στο τένις: θα παίξει στο διπλό με τον Μανσούρ Μπαχράμι και τον Φαμπρίς Σαντορό, θα κάτσει δίπλα στον Ροντ Λέιβερ στη «Rod Laver Arena» για να παρακολουθήσουν τον τελικό του Australian Open, ενδεχομένως, κιόλας, σε μια στιγμή που ο πλανήτης θα μετακινηθεί κάποια εκατοστά, θα κάνει απονομή τροπαίου στον Ράφα Ναδάλ.

Θα τιμηθεί στο Γουίμπλεντον, μπαίνοντας στο κεντρικό κορτ με γραβάτα και κοστούμι και πιθανότατα δύο ή τρία συμπλέγματα στην Ελβετία θα πάρουν το όνομά του. Θα δώσει 267.113.999 παιχνίδια για φιλανθρωπικό σκοπό, θα παίξει τένις με τον Έλτον Τζον και τον Ρίνγκο Σταρ και ίσως κάνει κάμεο για ταινίες στο Χόλιγουντ.

Θα φωτογραφηθεί για πεντακοσιοστή φορά στη «Vogue», θα συζητήσει με την Άννα Γουίντουρ για μελλοντικά πρότζεκτ, θα πάει στη Νότιο Αφρική, που είναι πατρίδα του, και θα πάρει Όσκαρ για την προσφορά του στον κινηματογράφο.

Τι, όχι; Αν δεν πάρει Όσκαρ ο Ρότζερ Φέντερερ, για όλη τη μυσταγωγία, τη μυθολογία με την οποία η παρουσία του περιέβαλε το τένις, τις κινήσεις του, με προμετωπίδα τα πλάγια βήματα, τη μουσική με την οποία οι φανατικοί θαυμαστές του «έντυσαν» τα βίντεό του, ακόμα και το απλό περπάτημα με το οποίο έβγαινε στα κορτ όλου του κόσμου, προκαλώντας επιθέσεις δέους, ποιος το δικαιούται;

Για τη φυλή των φανατικών θαυμαστών του, ο παρονομαστής ήταν κοινός. Οι πιο σημαντικές ήττες του Φέντερερ στο κορτ αποτελούσαν ψυχική συντριβή. Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους κανονικά. Ο πόνος ήταν οξύς, σχεδόν ανείπωτος. Αν έμπαιναν στον κόπο να εξηγήσουν για ποιο λόγο συνέβαινε αυτό, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσαν.

Διάφανοι γυρίνοι κάθονταν στα μάγουλά τους, ως αποτέλεσμα μιας πλήρους αδιαφορίας για τη λογική. Αν ρωτούσες οποιονδήποτε ξεχωριστά, θα σου απαντούσε ότι κάθε ήττα του ήταν ένα κακό σημάδι για τον κόσμο, μία ψυχρολουσία για την ανθρωπότητα, ένα στίγμα για το είδος.

Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά συνολικά, όταν ο Ρότζερ Φέντερερ ηττάτο. Επίκειντο καταστροφές που ουδείς θα είχε δει ξανά. Αυτό θα σου έλεγαν πριν ξεκινήσουν ένα παραλήρημα που θα αποδιδόταν ως πλήρης συναισθηματικός κόσμος. Πριν, καταρρακωμένοι και λαχανιασμένοι, φτάσουν στον προβλήτα της αληθινής θλίψης.

Αυτή η ταυτότητα μπορεί να προσδοθεί σε ομάδες, αλλά σε αθλητές ατομικού αγωνίσματος, και δη τενίστες, από σπανίως έως ποτέ. Ίσως ο Μοχάμεντ Αλί είχε εμφυσήσει αυτήν την αίσθηση στους δικούς του θαυμαστές, αλλά ακόμα και αν η κοινωνική προσφορά του λογιζόταν ως έτι μεγαλύτερη, η φήμη του έμεινε στα όρια των ΗΠΑ.

Οι τελικοί του Wimbledon το 2008 και το 2019, ο τελικός του Australian Open και εκείνος του US Open το 2009 πενθήθηκαν από άκρου εις άκρον του πλανήτη. Η ροή αυτού του κειμένου το φέρνει ήδη σε δυσχερή θέση ώστε να γίνεται να επικαλεστεί οιμωγές και αλυχτίσματα, παρ’ όλα αυτά θα γινόταν χωρίς κόπο η ράφτρα της φαντασίωσης να υφάνει το πέπλο ενός παγκόσμιου θρήνου.

Όταν νικήθηκε η αρμονία

Η αλαζονεία του είδους είναι ο νούμερο ένας λόγος για τον οποίο παραμένει ατελές. Στην πορεία, ο άνθρωπος αποκτά έπαρση ακόμα και λανθάνοντας, αφήνοντάς την να χαϊδέψει το δέρμα και το νου του. Μόνιμη επωδός είναι ότι «ζούμε κάτι μοναδικό αυτά τα χρόνια».

Η εμμονή στη γνώμη ότι παρακολουθείς το καλύτερο δυνατόν προϊόν του ανθρώπινου είδους είναι η μέγιστη έμμεση οίηση. Στην εποχή σου γίνονται τα πάντα: οι παπούδες μιλούν για την Κατοχή και οι τωρινοί μιλούν για την πανδημία σαν να μιλούν για την Κατοχή.

Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση είναι πρωτοφανής, αν και στα 1825 οι άνθρωποι έτρωγαν σαν τις κατσίκες, ενώ η ονοματοδοσία αρχαιοελληνικών ονομάτων, που μοιάζει με κάτι πρωτόγνωρο, ίσχυε στα 1700, ενώ ο κλοιός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καλά κρατούσε.

Είθισται, δε, μπροστά στην Αποκάλυψη, να υπερτονίζεται ότι, όχι μόνο δεν έχει ξανασυμβεί αλλά, δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Η περίπτωση του Φέντερερ είναι κατατί διαφορετική. Δεν γίνεται να αποδειχθεί το μελλούμενο, αλλά η πρώτιστη θεωρία είναι ότι τέτοιος τενίστας δεν πρόκειται να ξαναπεράσει.

Κι αυτό δεν εναπόκειται στο λυρισμό, που από το καταχώνιασμα αναδίδεται ως Αφροδίτη, με ένα, πάντως, κάπως… πρησμένο κάλλος, αλλά πρακτικά. Ο Φέντερερ ηττήθηκε. Αλλά το κύριο δεν είναι ότι εκείνος νικήθηκε και μάλιστα συναπτώς ούτε ότι, άμα τη αποχωρήσει του, πρέπει να είσαι τυφλός για να του έχεις δυνατή υποψηφιότητα σε ό,τι αφορά τον καλύτερο τενίστα όλων των εποχών.

Ηττήθηκε ο τρόπος του.

Αυτό το «φάμπιουλους μπλεντ», που λεν και στις διαφημίσεις για τα ουίσκι, μέσα στο οποίο αποτινόταν φόρος τιμής στο παρελθόν και τηρούνταν όλοι οι σύγχρονοι αθλητικοί κανόνες, της ταχύτητας, της δύναμης, εν πάση περιπτώσει της διάνοιας όταν έβγαινε στο κορτ.

Ο Φέντερερ, βεβαίως, δεν ηττήθηκε από κόλπα, αλλά όλα έπαιξαν το ρόλο τους: οι αργοπορίες στα σερβίς, τα ιατρικά τάιμ άουτ, η επιμονή στο να σημαδεύουν οι αντίπαλοι το αγιασμένο, πλην όμως λυδία λίθο του, backhand με το ένα χέρι, γενικώς μια τάση για πονηριά, από αθλητές που είναι τέλειοι.

Ουδείς αμφιβάλλει πως ο Ναδάλ και ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι αθλητικά φαινόμενα και οι δύο καλύτεροι τενίστες όλων των εποχών. Δεν προετοιμάστηκαν μόνο για να γίνουν σπουδαίοι σε όλες τις επιφάνειες, αλλά και για να επικρατήσουν του Μιχαήλ Άγγελου του παγκόσμιου τένις, ενός αθλητή που παρήγαγε τέτοια αρμονία, που ο ρεαλισμός ανά στιγμές έμοιαζε με φτωχό συγγενή.

Ενώπιον του Φέντερερ, οι δύο τενίστες που καθόρισαν το τένις σχεδόν όσο ο Ελβετός θα πρέπει να μην αδικηθούν. Η προσπάθειά τους να επικρατήσουν πρώτα του απόλυτου κυρίαρχου στο παγκόσμιο τένις από το 2003 έως το 2007 (με την εξαίρεση του Ρολάν Γκαρός) και έπειτα ο ένας του άλλου υπήρξε υπεράνθρωπη. Θα ήταν παιδιάστικο να καταδικαστούν για το γεγονός ότι το θέαμα που προσφέρουν δεν έχει ακριβώς αυτήν τη μεταδοτικότητα.

Από την άλλη μεριά, δίχως τον Ρότζερ Φέντερερ είναι απίθανο το τένις να αποκτούσε αυτήν τη δημοφιλία σε όλη την οικουμένη και να φτάνει σε χώρες όπως η Ελλάδα, που είχε τους ηρωικούς πιονέρους της αλλά χρονικά απείχε της εποχής που θα καμάρωνε δύο στο Top 5 της παγκόσμιας κατάταξης.

Ο Φέντερερ υπήρξε ο τενίστας που, αν δεν εξήγησε το άθλημα, το έκανε διεγερτικό και έτσι ήταν πιο εύπεπτο, τουλάχιστον… ακουστικά, το πολεμικό εμβατήριο με το οποίο ο Ισπανός και ο Σέρβος περιέφεραν εαυτόν.

Η συντριβή του από τους δύο, εκείνοι οι έξι match points που απεμπόλησε σε δύο ημιτελικούς US Open και έναν τελικό Wimbledon με τον Τζόκοβιτς και η αδυναμία να βρει πολύ πιο νωρίς από ό,τι το έκανε (το 2017) το κουμπί του Ναδάλ, προερχόμενη από την ισχυρή πεποίθηση ότι ο τρόπος του πρέπει να είναι αδιάβλητος, δεν αποτελούν μόνο προσωπική αποτυχία.

Είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι, αν ο τρόπος του ήταν δύσκολος μια φορά, αφού ο ρομαντισμός υποκρύπτεται στην ενήλικη ζωή και δεν χρησιμοποιείται, αφού όντως γίνεται προϊόν προς εκμετάλλευση, η τελική ήττα, παρά τις εκατοντάδες νίκες, τον βάζει σχεδόν στο περιθώριο.

Και ό,τι μπαίνει στο περιθώριο, πιάνει μούχλα, σαπίζει και πετάγεται στα σκουπίδια.

Στην ούγια, ο Ρότζερ Φέντερερ δεν είναι ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών. Είναι, όμως, κάτι μακράν πιο σπουδαίο: ο πιο σημαντικός.

Όχι για το τένις. Για τους αμφιβληστροειδείς. Το νόημα της παρουσίας του δεν εξαντλείτο στα τρόπαια. Ήταν ζώπυρο. Κρατούσε την επίδρασή του μακριά από το κορτ. Και γι’ αυτό εδώ η αλαζονεία πρέπει να επιτραπεί: αν δεν ήσουν φαν με έναν άφατο ειδωλολατρικό τρόπο, απλώς δεν μπορείς να καταλάβεις.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News