Eurobasket: Έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα με τους Ισπανούς

Το πλέον εντυπωσιακό στατιστικό από την κατάκτηση του Eurobasket από την Ισπανία, με το 88-76 επί της Γαλλίας στον τελικό του Βερολίνου, δεν είναι ότι κατέκτησε το τέταρτο χρυσό μετάλλιό της στη διοργάνωση τα 13 τελευταία χρόνια, δηλαδή σε έξι τουρνουά. Είναι πως από το 1999 βρίσκεται συνεχώς στην τετράδα.

Αν εξαιρεθούν η ήττα από τη Σλοβενία στον ημιτελικό της ίδιας διοργάνωσης το 2017 και η ήττα από τη Γαλλία στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2014, η Ισπανία θα μπορούσε να έχει άλλους δύο τελικούς στο Eurobasket και έναν ημιτελικό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι ευστόχησε στο τελευταίο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης των Ισπανών με τους Γερμανούς στο Βελιγράδι το 2005 και ο Μίλος Τεόντοσιτς έβαλε το νικητήριο τρίποντο από τα 9 μέτρα στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2010.

Το 2013, η Γαλλία «ξόρκισε» τους δαίμονες που κυκλοφορούσαν ανέμελοι σαν ζωηρό τετράχρονο απέναντι στους Ισπανούς, στην παράταση του ημιτελικού του Eurobasket. Και, βέβαια, η Ισπανία ηττήθηκε το 2007 με το σουτ του Τζέι Αρ Χόλντεν από τη Ρωσία, στον τελικό της Μαδρίτης.

Φυσικά, οι Ισπανοί έχουν νικήσει ανάλογα σε παιχνίδια. Αλλά η πνευματική ισχύς τους έχει υπάρξει παροιμιώδης στο πέρασμα αυτών των χρόνων. Στη συντριπτική πλειονότητα των φορών που ένα παιχνίδι πηγαίνει όπως αυτό με τη Γαλλία, με το ενδιαφέρον να κρατά περίπου 10 δευτερόλεπτα, η Ισπανία, όχι απλώς δεν ηττάται αλλά, νικά με διψήφια φιγούρα πόντων.

Για τη συγκεκριμένη ομάδα, δε, χωρίς τους Νίκολα Μίροτιτς και Σέρχιο Γιουλ, θα αμφέβαλλες ότι στην περίπτωση που της ασκούνταν πίεση θα λύγιζε. Οι δύο Ερνανγκόμεθ δεν είναι οι επιβλητικές φιγούρες του παρελθόντος και για τον Ρούντι Φερνάντεθ ο χρόνος επρόκειτο να είναι ανασταλτικός.

Φευ.

Αίφνης και εισέτιν μία φορά, τα πρόσωπα που φορούν αυτήν τη φανέλα μετατρέπονται σε μια αγέλη η οποία συνεννοείται άψογα για να αποικήσει δάση και βουνά. Ο Χάιμε Φερνάντεθ, που δεν σκόραρε στον προημιτελικό με τη Φινλανδία και τον ημιτελικό με τη Γερμανία, έβαλε 13 πόντους στον τελικό, οκτώ στο τρίτο οκτάλεπτο, και έκανε τέσσερα κλεψίματα στον τελικό.

Τα μέτρα και τα σταθμά διαφοροποιούνται αισθητά όταν αναγνωρίζεις την αυτοπεποίθηση με την οποία μπαίνουν στο παρκέ. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες δουλειές, το μεγαλύτερο κομμάτι για να ανταγωνιστείς στα σπορ, ανήκει στην προετοιμασία. Αν κάτι είναι σχολή στη «Ρόχα», το γεγονός ότι οι Ίβηρες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο σαν να μην παίζουν έναν τελικό, ένα μοτίβο επαναλαμβανόμενο, είναι το πιο σημαντικό.

Οι πιτσιρικάδες που θα αναλάβουν

Όταν, λοιπόν, καθίσταται σαφές ότι μία ομάδα μπαίνει σε ένα σημαντικό παιχνίδι έχοντας καλύψει το κομμάτι το οποίο πρόκειται να χάσει, απομένει ένα μικρό ποσοστό που ο αντίπαλος καλείται να νικήσει. Η λώβη των Γάλλων ήταν ότι ενδεχομένως να πρόσμεναν πως, ασκώντας πίεση, θα ανάγκαζαν τους Ισπανούς σε λάθη.

Αυτό, βεβαίως, δεν συνέβη και μοιάζει να μην έχει συμβεί. Ποτέ. Δεν πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια. Πόσα; Η ερώτηση γίνεται μόνο να απαντηθεί κατά προσέγγιση.

Η Ισπανία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης παίρνοντας τα σκήπτρα από τη Σλοβενία στους Άντρες, αλλά το καλοκαίρι της ήταν πραγματικά μαγικό στις μικρές εθνικές ομάδες.

Οι Νέοι Άνδρες της, δηλαδή οι U20, είναι πρωταθλητές Ευρώπης 2022: νίκησαν τη Λιθουανία 69-61 στον τελικό της Ποντγκόριτσα, στο Μαυροβούνιο, με το ημερολόγιο να δείχνει 24 Ιουλίου.

Οι Έφηβοί της, δηλαδή οι U18, είναι πρωταθλητές Ευρώπης 2022: νίκησαν, στις 7 Αυγούστου, μέσα στη Σμύρνη την Τουρκία με σκορ 68-61. Έκαναν το back2back αφού είχαν επικρατήσει της ίδιας ομάδας 57-53 στον Βόλο.

Οι Παίδες της, δηλαδή οι U16, είναι «ασημένιοι» πρωταθλητές Ευρώπης 2022: ηττήθηκαν από τη Λιθουανία, στις 20 Αυγούστου, 77-68 στον τελικό που έγινε στα Σκόπια.

Οι U17 της είναι «ασημένιοι» πρωταθλητές κόσμου 2022: έχασαν στη Μάλαγα από τους Αμερικανούς 79-67, στις 10 Ιουλίου.

Οι επιτυχίες στις νεαρές ηλικίες δεν είναι αναγκαστικά εγγύηση επιτυχίας σε επίπεδο Ανδρών, οι πιθανότητες, μάλιστα, πρέπει να βρίσκονται κοντά στο 50-50. Εκτός της περίπτωσης της Ισπανίας, που σχεδόν βλέπεις τα επόμενα 15 χρόνια να καταλαμβάνονται από κάποιους εκ των νεαρών που φέτος κατέκτησαν την Ευρώπη και τον κόσμο.

Οι Ισπανοί είναι μια ιδεατή σχολή, όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά, σε όλα τα σπορ. Βλέπεις στοιχεία της Εθνικής τους που αναγνωρίζεις στον Ράφα Ναδάλ ή τον επόμενο μεγάλο μπελά του παγκόσμιου τένις, τον Κάρλος Αλκαράθ. Παρατηρείς το πείσμα των πιλότων, οι οποίοι είναι ορισμένες φορές οξύχολοι, πάντως κατορθώνουν συναπτώς να εκπονούν το σχέδιο όπως έχει δημιουργηθεί.

Αναπόφευκτα, η υπόκλιση είναι απαραίτητη: πρόκειται για μία χώρα που οι περιοχές της, από καιρούν εις καιρόν, αξιώνουν την ανεξαρτησία τους, που γίνονται δημοψηφίσματα στα οποία οι πολίτες ψηφίζουν πανηγυρικά κατά μίας ενωμένης Ισπανίας.

Ειδικά, όμως, η εθνική ομάδα με τα τέσσερα χρυσά (2009, 2011, 2015, 2022), τα τρία ασημένια (1999, 2003, 2007) και τα ισάριθμα χάλκινα μετάλλια (2001, 2013, 2017) στο Eurobasket από το 1999 και έπειτα, δηλαδή με τη μόνο μία απουσία στο βάθρο, το 2005, είναι ένα υπόδειγμα.

Σε διάρκεια, δεν έχει υπάρξει άλλη εθνική ομάδα με τόση συνέπεια, εκτός αν μπει στο λογαριασμό η Σοβιετική Ένωση που ξεκίνησε να νικάει το 1951 και, με την εξαίρεση της επικράτησης της Ουγγαρίας (!) στο Eurobasket που φιλοξένησε η τελευταία το 1955, σταμάτησε το 1971.

Όμως, εδώ τα χρόνια είναι πολύ περισσότερα και ο ανταγωνισμός πολύ μεγαλύτερος. Αν εξαιρεθούν το 2009 και το 2011, η Ισπανία δεν έχει υπάρξει κυριαρχική με τον τρόπο που γίνονταν τα τέκνα της στέπας. Περνά από φωτιά και αμμόνι, ατάραχη. Ακόμα κι αν δεν είναι επιβλητική, έχει βρει τον τρόπο να φροντίζει για την επιβίωσή της, την οποία έχει εξισώσει με τη δόξα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News