Ολυμπιακός: Επιτέλους, ομάδα με αρχές, ρόλους, μπαλαδόρους και… ελληνικό αίμα που βράζει!

Δύο παιχνίδια με… πράσινους αντιπάλους που έπεισαν και τον πλέον δύσπιστο ότι κάτι καλό γίνεται τον τελευταίο ενάμιση μήνα στις εγκαταστάσεις του Ρέντη.

Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ανεξαρτήτως εμφανίσεων υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που συνδέουν την εικόνα της παρουσίας του Ολυμπιακού απέναντι σε Παναθηναϊκό και Λεβαδειακό και τα οποία όχι απλά αξίζει να επισημανθούν, αλλά επιβάλλεται να αποτελέσουν οδηγό για τη δημιουργία μιας ομάδας που θα απολαμβάνουν να βλέπουν οι οπαδοί της, είτε στο φινάλε μιας σεζόν επιτυγχάνει όλους τους στόχους της, είτε όχι.

Το διευκρινίζω, καθώς ακόμη και η φετινή χρονιά μπορεί να ολοκληρωθεί με τους «ερυθρόλευκους» μακριά από την κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος μετά από τρία χρόνια, πλην όμως μπορεί να εξελιχτεί σε ένα ποδοσφαιρικό φροντιστήριο που θα αφήσει πίσω της μια ανεκτίμητη κληρονομιά ποδοσφαιρικής γνώσης και αυτοκριτικής.

Τι είδαμε, λοιπόν, μετά τη Λεωφόρο και στη Λιβαδειά; Ουσιαστικά τους τρεις άξονες πάνω στους οποίους θα πρέπει να δομείται κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός. Είδαμε το μοντέλο εκείνο που είναι συνυφασμένο και με την ιστορία του συλλόγου και με τις απαιτήσεις που επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Ομάδα με αρχές και ξεκάθαρους ρόλους

Μετά το… αλαλούμ της έναρξης της σεζόν, μετά από εβδομάδες που η ενδεκάδα του Ολυμπιακού θύμιζε κέντρο διερχομένων με 40 ποδοσφαιριστές (!) να έχουν περάσει από αυτή σε διάστημα τριών μηνών, οι πρωταθλητές είναι ξανά μια ομάδα με ξεκάθαρους και διακριτούς λόγους.

Είναι μια ομάδα που έχει βρει έναν κορμό βασικών ποδοσφαιριστών και γύρω τους χτίζει ένα υγιές ποδοσφαιρικό οικοδόμημα. Ποιοι είναι αυτοί; Ο Πασχαλάκης στην εστία, το δίδυμο Σωκράτη – Ντόι στα στόπερ, η πολύ υψηλού επιπέδου τριπλέτα Εμβιλά, Χουάνγκ, Χάμες στα χαφ, ο χαρισματικός Μπιελ και το δίδυμο Μπακαμπού – Ελ Αραμπί στην κορυφή της επίθεσης.

Πλέον κάθε παίκτης του Ολυμπιακού μοιάζει να αντιλαμβάνεται καλύτερα το ρόλο του στον αγωνιστικό χώρο – ενδεχομένως και στα αποδυτήρια – ο Μίτσελ έχει βρει μια ενδεκάδα με εξαιρετική χημεία και όσοι οι χαρισματικοί ποδοσφαιριστές που διαθέτουν στο ρόστερ τους οι Πειραιώτες γράφουν περισσότερα κοινά χιλιόμετρα στο κοντέρ, μαθαίνοντας καλύτερα ο ένας το παιχνίδι του άλλου, τόσο πιο ελκυστικό είναι το αποτέλεσμα που παράγουν.

Ομάδα με μπαλαδόρους που… κρύβουν το τόπι!

Ακόμη και στο χωράφι της Λιβαδειάς υπήρξαν ουκ ολίγες στιγμές που οι πολύ υψηλής τεχνικής κατάρτισης παίκτες του Ολυμπιακού… έκρυβαν την μπάλα με τις ενέργειές τους.

Έβλεπες τον Χάμες στη μια φάση να την πασάρει με το τακουνάκι, στην άλλη να την «κολλάει» στο πόδι και στην τρίτη να βρίσκει συμπαίκτες του με απίθανες μεταβιβάσεις στην πλάτη της άμυνας.

Έβλεπες τον Μπιέλ να αφήνει άναυδους αντιπάλους και θεατές με τις απίθανες ντρίμπλες του…

Την τελευταία διετία κυρίως το ρόστερ του Ολυμπιακού έμοιαζε να γεμίζει περισσότερο με αθλητές και λιγότερο με… ποδοσφαιριστές. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός των «ερυθρόλευκων» έμοιαζε να στοχεύει περισσότερο σε «μαραθωνοδρόμους» και λιγότερο σε «αρτίστες της στρογγυλής θεάς».

Η ιστορία του Ολυμπιακού όμως είναι ταυτισμένη με τους ποδοσφαιριστές – καλλιτέχνες. Οι μπαλαδόροι αποτελούν κομμάτι του DNA της ομάδας. Ναι, προφανώς και το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί πολύ υψηλούς δείκτες φυσικής κατάστασης απ’ όλους τους παίκτες, ναι προφανώς και απαιτεί συμμετοχή όλων στην αμυντική ή επιθετική λειτουργίας οποιασδήποτε ομάδας (άρα και περισσότερο τρέξιμο σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια), πλην όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η τεχνική κατάρτιση ενός ποδοσφαιριστή περνάει σε δεύτερο ρόλο.

Ομάδα με έντονο ελληνικό στοιχείο!

Κι αν οι μπαλαδόροι αποτελούν ένα από τα βασικά διαχρονικά κύτταρα του DNA του Ολυμπιακού, το ελληνικό στοιχείο είναι ένα δεύτερο που διαχρονικά έμοιαζε… αδιαπραγμάτευτο για την υγιή λειτουργία του «ερυθρόλευκου» οργανισμού.

Ένα από τα πιο υγιή στοιχεία του Ολυμπιακού σε Λεωφόρο και Λιβαδειά ήταν το ιδιαίτερα έντονο (για τα δεδομένα της εποχής) ελληνικό στοιχείων των ενδεκάδων που επέλεξε ο Μίτσελ.

Τέσσερις Έλληνες στο αρχικό σχήμα του «Απόστολος Νικολαϊδης» (Πασχαλάκης, Παπασταθόπουλος, Ντόι, Μασούρας), ακόμη περισσότεροι (6) σε αυτό της Λιβαδειάς (Πασχαλάκης, Ανδρούτσος, Ντόι, Ρέτσος, Βρουσάι, Μασούρας).

Αυτό το «εκρηκτικό μείγμα» σπουδαίων ξένων τύπου Ίνμπομ Χουάνγκ, γηγενών παικτών και κυρίως παιδιών της Ακαδημίας, όπως ο Ανδρέας Ντόι, επιβάλλεται να αποτελεί το στρατηγικό πλάνο διαμόρφωσης του «ερυθρόλευκου» ρόστερ για τα επόμενα χρόνια.

Οι ξένοι που θα πιάνουν λιμάνι θα πρέπει να είναι λιγότεροι σε ποσότητα και πολύ πιο προσεγμένοι σε ποιότητα. Προφανώς θα υπάρξουν αστοχίες (πάντα θα υπάρχουν στις μεταγραφές οποιασδήποτε ομάδας), ωστόσο σε ένα ποσοστό 70-80% οι ξένοι που θα έρχονται στον Ολυμπιακό θα πρέπει να ανεβάζουν το επίπεδο της ομάδας και όχι να στερούν άνευ λόγου και αιτίας μια θέση από ένα Ελληνόπουλο και κυρίως ένα παιδί της Ακαδημίας.

Το έχουμε επισημάνει και τις προηγούμενες μέρες με αφορμή την ξαφνική εισβολή του «φαινομένου» Ντόι στην καθημερινότητά μας. Είναι τόσο μεγάλη η επένδυση που έχει γίνει εδώ και μια δεκαετία στις εγκαταστάσεις του Ρέντη που βοηθά στην καλύτερη δυνατή «κατασκευή» ταλέντων που είναι σε θέση να βοηθήσουν την πρώτη ομάδα.

Ο Ολυμπιακός διαθέτει πλέον έναν μηχανισμό παραγωγής ποδοσφαιριστών που ο ίδιος επιβάλλεται να αξιοποιήσει και όχι να φράζει το δρόμο των δικών του παιδιών επενδύοντας σε περιττές και υπεράριθμες αγορές ξένων παικτών.

Επαναλαμβάνουμε, μέσα από το… αγκάθι των λαθών του φετινού καλοκαιριού, ο Ολυμπιακός μπορεί να οδηγηθεί σε ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο «ρόδο» για το μέλλον του. Και πλέον μέσα από τη σταδιακή διόρθωση των δικών του λαθών βλέπει ξεκάθαρα το μοντέλο που μπορεί να τον οδηγήσει ξανά στο δρόμο της εκτόξευσης. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της τρέχουσας σεζόν!

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News