Παγκόσμιο Κύπελλο 1986: Η ακαταμάχητη γοητεία του Μίκαελ Λάουντρουπ

Ακόμα κι αν η κρίση είναι προσωπική και αφορά στο υποκείμενο που την διαθέτει, πολύ δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος ότι άλλο Παγκόσμιο Κύπελλο που να έχει, αυτοστιγμεί, δύο ομάδες όπως η Δανία και η Σοβιετική Ένωση, που έπαιξαν στο Μεξικό το 1986, δύσκολα βρίσκεται.

Η μία, με αρχιτέκτονα τον γκασταρμπάιτερ Σεπ Πιόντεκ, από το… γερμανικό Βρότσλαβ της 5ης Μαρτίου 1940, πέρασε τη δεκαετία του ’70 χαριεντιζόμενη με τις μπύρες, με χαρακτήρες που στο δυτικό κόσμο ήταν αρκετά προσφιλείς. Επιπλέον, ήταν μία ομάδα που όταν σύστησε τους «ρόλιγκανς» σε όλον τον κόσμο, κέρδισε ακόμα περισσότερο σε συμπάθεια.

Το πλεονέκτημα των Δανών φιλάθλων σε σχέση με τους υπόλοιπους ήταν ότι στα μεθύσια τους δεν ήταν επιθετικοί. Αναζητούσαν τη χαρά, όπου μπορούσαν να την βρουν και το ταξίδι, όπου ήταν εφικτό να γίνει. Περίμεναν από την εθνική ομάδα να τους οδηγήσει στην άκρη του κόσμου.

Η άλλη, μια ωδή στα τετράγωνα που είχε χωρίζει ο Βαλερί Λομπανόφσκι το τερέν και στις ενέργειες που απαιτούσε να κάνουν οι ποδοσφαιριστές του. Αυτά τα τετράγωνα έφεραν μερικές από τις πιο απολαυστικές κόντρες στο ποδόσφαιρο. Οι Σοβιετικοί στο ανοιχτό γήπεδο γινόταν να κομματιάσουν οποιονδήποτε. H καημένη η Ουγγαρία υπέφερε στην πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986, στο Ιραπουάτο.

Ένα λάθος και ο Λάγιος Ντέταρι και οι συμπαίκτες του έβλεπαν να έρχονται κατά πάνω του εκείνοι οι λύκοι της στέπας, που ο κόσμος ξέρει ως αρκούδες. Το τελικό 6-0, που διαδέχθηκε η ισοπαλία 1-1 με τη Γαλλία και το 2-0 με τον Καναδά, είναι ένα σκορ που ακόμη μνημονεύεται.

Η Δανία, από τη μεριά της, είχε εντρυφήσει σε ένα ποδόσφαιρο που θα ήταν σύγχρονο. Στον Πιόντεκ δεν περνούσε αδιάφορη η αλλαγή θέσεων των ποδοσφαιριστών που η πιο γεμάτη μορφή της είχε συστηθεί από τους Ολλανδούς 12 χρόνια νωρίτερα, στο Μόναχο, αλλά και πρωτύτερα με τον Άγιαξ.

Όλοι οι ποδοσφαιριστές της ενδεκάδας, από τον Μόρτεν Όλσεν στον Σέρεν Λέρμπι, από τον Γέσπερ Όλσεν στον Φρανκ Άρνεσεν και από τον Μίκαελ Λάουντρουπ στον Πρέμπεν Έλκιερ, δεν ήταν μόνο άρτιοι τεχνικά, αλλά είχαν και κριτική σκέψη.

Ο Πιόντεκ παρέλαβε μία ομάδα που ήξερε πώς να παίζει, αλλά δεν γνώριζε πώς να νικάει. Από το 1980 και έπειτα, ουσιαστικά από εκείνο το «διπλό» της Ελλάδας στην Κοπεγχάγη με το φάουλ του Ντίνου Κούη και την εμβληματική εμφάνιση του Νίκου Σαργκάνη, η Δανία άλλαξε επίπεδο.

Ήταν εκείνο το παιχνίδι, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1980, που κόστισε πολύ στον τελικό λογαριασμό, αφού η Δανία τερμάτισε τρίτη στον όμιλό της, πίσω από την Ιταλία και τη Γιουγκοσλαβία. Το 3-1 επί της «ατζούρα» στην Κοπεγχάγη, όμως, έδειχνε ότι επρόκειτο για μια καλή ομάδα.

Το πραγματικό πρόβλημα του Πιόντεκ ήταν ότι οι παίκτες του δεν έπαιρναν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Για να το λύσει, έπρεπε να τους κόψει το… αλκοόλ, αφού οι Δανοί το έριχναν έξω με μπυρίτσες, ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο που τους πήγαινε στις πόλεις που θα έπαιζαν. Ο Γερμανός τούς έδειχνε πώς ήταν ο επαγγελματικός κόσμος, αν και προσπάθησε να μην πειράξει πολύ το παρεΐστικο κλίμα.

Σε σχέση με το πώς περιέφεραν τους εαυτούς τους οι Ολλανδοί, οι Δανοί ενέπνεαν σχεδόν την ίδια αύρα, αλλά στα πρόσωπά τους δεν γινόταν να αλιευθεί το σνομπ στοιχείο. Ήταν όλοι ωραίοι τύποι. Χρειάζονταν το επαγγελματικό υπόβαθρο. Μετά τον αποκλεισμό τους, ο Πιόντεκ ενσωμάτωσε στην Εθνική τον Μίκαελ Λάουντρουπ, 18 χρόνων τότε, που είχε πάρει μεταγραφή στην Μπρόντμπι.

Ο Λάουντρουπ ήταν ένας ωραίος, ψηλός, στο 1,83μ., μέσος με αρχοντικό στυλ, που έπαιζε με το κεφάλι ψηλά. Η ευελιξία του τον βοηθούσε στα σλάλομ, αλλά περισσότερο από όλα ήταν ένας διανοούμενος του παιχνιδιού. Μόλις στα 20 του, ο Λάουντρουπ ήταν βασικός στην τελική φάση του Euro 1984, όπου οι Δανοί προκρίθηκαν αφού νίκησαν 1-0 την Αγγλία μέσα στο Γουέμπλεϊ.

Έφτασαν ένα βήμα από το να παίξουν στον τελικό: το χαμένο πέναλτι του Έλκιερ στον ημιτελικό με την Ισπανία χάρισε την πρόκριση στους οικοδεσπότες, όμως ο στόχος του Πιόντεκ ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι σημαίες στην Κοπεγχάγη

Στις 5 Ιουνίου του 1985, μόλις μία εβδομάδα μετά την τραγωδία του «Χέιζελ», διεξήχθη ένα μυθικό ματς στην Κοπεγχάγη. Το 4-2 της Δανίας επί της Σοβιετικής Ένωσης είναι μία από τις πιο θεαματικές αναμετρήσεις που έχουν γίνει ποτέ.

Οι δύο ομάδες ήταν στην καλύτερη φάση τους και σε όλη τη διάρκεια του ενενηντάλεπτου, το οποίο ήταν… καθαρό ποδόσφαιρο, αφού ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του παιχνιδιού στο 90 και 10 δευτερόλεπτα, ο ρυθμός ήταν ανηλεής. Οι ερυθρόλευκες σημαίες δεν σταμάτησαν να ανεμίζουν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και 45.000 άνθρωποι με ασπροκόκκινες μπλούζες βίωναν τον καλοκαιρινό ήλιο που είχε περικυκλώσει την πρωτεύουσα.

Ο Λάουντρουπ έκανε την κορυφαία εμφάνισή του μέχρι τότε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, σκοράροντας δις.

Το πρώτο, μάλιστα, ήταν αντιπροσωπευτικό της ευγένειάς του, αφού, με τον Έλκιερ, που είχε βάλει δύο γκολ νωρίς, πριν μειώσει ο Όλεγκ Προτάσοφ, να παίρνει την μπάλα και να κάνει μία ντρίμπλα, περίμενε ελαφρώς και όταν είδε ότι ο πανύψηλος φορ της ομάδας του παράτησε τη φάση μετά το τράβηγμα του Ανατόλι Ντεμιανένκο, έγινε ο ίδιος κάτοχος της μπάλας και αφού βασάνισε τυπικά τον Μπορίς Ποζνιάκοφ, φέρνοντάς την από το αριστερό στο δεξί, νίκησε τον Ρινάτ Ντάσαγεφ.

Τρία λεπτά μετά, στο 64’, πήρε την μπάλα στο πίσω από το κέντρο και προχώρησε έως έξω από τη μεγάλη περιοχή των Σοβιετικών, όπου σκόραρε με ένα δυνατό δεξιό σουτ.

Εκείνο το 4-2 έφερε τους Δανούς αγκαλιά με την πρόκριση και, παρ’ ότι δεν κατάφεραν αργότερα να νικήσουν την Ελβετία, πέρασαν σαν τρένο από το Όσλο, συντρίβοντας 5-1 τη Νορβηγία στο «Ούλεβαλ», και από το Δουβλίνο, επικρατώνας 4-1 του ΕΪΡΕ.

Οι Δανοί προκρίθηκαν πρώτοι από τον όμιλό τους, όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρά το 6-1 με την Ουρουγουάη στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν ο Λάουντρουπ έβαλε άλλο ένα ασύλληπτο γκολ με σόλο, με το οποίο κονιορτοποίησε την άμυνα μίας ομάδας που δεν γινόταν να τον κλωτσήσει επειδή δεν μπορούσε να το βρει, παρά το 2-0 επί της Δυτικής Γερμανίας, παρά, ακόμα ακόμα, και την κατάκτηση του Euro του 1992, θεωρούν το παιχνίδι της Κοπεγχάγης απέναντι στην ΕΣΣΔ το κορυφαίο στην Ιστορία της εθνικής ομάδας.

Ίσως ήταν η νίκη απέναντι σε μία υπερδύναμη, ότι το ποδόσφαιρο, μετά την τραγωδία του «Χέιζελ» και με νωπή τη μυρωδιά από το αίμα 39 ανθρώπων, έπρεπε να δώσει το σύνθημα ότι υπάρχει ως μια από τις πιο πειστικές εκφράσεις ψυχαγωγίας, ίσως ήταν η λαχτάρα εκείνης της ομάδας να επιτεθεί και να επιτεθεί δίχως να φοβάται να ρισκάρει.

Ίσως ήταν, όμως, και τα τέσσερα γκολ του Εμίλιο Μπουτραγκένιο στο «μαύρο» δανικό απόγευμα της 18ης Ιουνίου του 1996 στο Κερετάρο, όταν οι Δανοί ηττήθηκαν από τους Ισπανούς 5-1 και αποκλείστηκαν στη φάση των «16», ενώ τρεις μέρες νωρίτερα οι Σοβιετικοί είχαν χάσει 4-3 από το Βέλγιο στην παράταση, αποχαιρετώντας με τη σειρά τους τη διοργάνωση.

Το ποδόσφαιρο της μαθηματικής χαράς και της επιθετικής ξεγνοιασιάς είχε ηττηθεί. Ο Λάουντρουπ θα έχανε την ευκαιρία, το ’92, να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης, κάτι που δεν ίσχυε για το μικρότερο αδελφό του, Μπρίαν, όταν δεν άφησε τις καλοκαιρινές διακοπές του για να ενσωματωθεί στην εθνική ομάδα που πήγε ως επιλαχούσα, μετά την τιμωρία στη Γιουγκοσλαβία, στη Σουηδία.

Εμφανίστηκε, πάντως, στο Euro 1996 και, κυρίως, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, όταν, στα 34 του, παρέμενε ένας από τους πιο ωραίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Το τελευταίο παιχνίδι του με την Εθνική και συνολικά στο ποδόσφαιρο ήταν εκείνη η ήττα με σκορ 3-2 στον προημιτελικό με τη Βραζιλία, όταν ο Πέτερ Σμάιχελ δεν μπορούσε να κάνει κάτι στο σουτ του Ριβάλντo.

Αποχώρησε αμέσως μετά και η εύφημος μνεία του εκτείνεται στα λόγια εκείνων που έπαιξαν μαζί του, που καλύτερο συμπαίκτη δύσκολα είχαν να πουν.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News