Ohhh, Danish friends. Ο Τζέιμι Βάρντι έχει πάντα όρεξη για πλάκα. Με τους παίκτες της Λέστερ και της Σαουθάμπτον να βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο (και τον Ολλανδό Βίρτζιλ φαν Ντάικ πρώτο πρώτο), ο σπουδαίος επιθετικός των «αλεπούδων» -που κάποιος μπορεί να πει, δίχως να γίνει γραφικός, ότι είναι μάλλον ο σημαντικότερος φορ στην ιστορία του συλλόγου- πείραξε τον Κάσπερ Σμάιχελ, όταν ο τελευταίος, ένας άριος με την κοψιά και το βλέμμα του πατέρα του, ασπάστηκε τον Πιέρ Εμίλ Χόιμπιεργκ.

Η ατάκα είναι από τη σειρά «Inbetweeners», όταν ένας άγνωστος χαιρετά έναν έφηβο από μια παρέα τεσσάρων αγοριών. Οι υπόλοιποι τρεις αρχίζουν το… δούλεμα, ohhh friend. Ο Βάρντι το αντέγραψε τέλεια και ο Σμάιχελ, βεβαίως, το διασκέδασε. Τόσο ο τερματοφύλακας της Λέστερ όσο και ο 25χρονος μέσος, που βγάζει το παντεσπάνι του στην Τότεναμ, πανηγύρισαν μαζί τη νύχτα της Δευτέρας στο «Πάρκεν», μετά το 4-1 επί της Ρωσίας (και σε συνδυασμό του 2-0 του Βελγίου του Κέβιν ντε Μπρόινε επί της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη), την πρόκριση των Δανών στη φάση των «16» του Euro.

Μαζί, έλαβαν την παγκόσμια αγάπη. Κοινός εχθρός, το πλέον ισχυρό και άτρωτο φαντασιακό συστατικό του σύμπαντος: η ειμαρμένη.

Παγκόσμια αγάπη

Στη… Θέμιδα αποδόθηκε η πρόκριση στην επόμενη φάση του Euro

Για να μην ξέρει κάποιος μέχρι τώρα την ιστορία, θα πρέπει να τον έχει στείλει ο Ίλον Μασκ στον Άρη, δεν θα έφτανε καν να βρίσκεται σε διακοπές στη Νικαράγουα. Το Σάββατο 12 Ιουνίου, στο 43’ της πρεμιέρας των Δανών στη διοργάνωση, με αντίπαλο τη Φινλανδία, ο Κρίστιαν Έρικσεν σωριάστηκε στο έδαφος. Τα στιγμιότυπα παραμένουν ανάγλυφα, με τους συμπαίκτες του, σε μια από τις πιο οξύμωρες στιγμές της ζωής τους, της αποστροφής και της επιθυμίας για βοήθεια, να φτιάχνουν μια ασπίδα πάνω από τον μέσο της Ίντερ, προκειμένου να μη γίνει βορά στους πεινασμένους αμφιβληστροειδείς των τηλεθεατών, αλλά και των επισκεπτών του «Πάρκεν», παγκοσμίως.

Ήταν ακριβώς αυτή η κίνηση, με τον Σιμόν Κιάερ, τον αρχηγό, να προσομοιάζει σε πολέμαρχο, που γέννησε το συναίσθημα προς τους Δανούς. Έπειτα, η ιστορία μπήκε στις ράγες: Ο Μάρτιν Μπρέιθγουεϊτ κατηγόρησε την UEFA για εκβιασμό, προκειμένου το παιχνίδι να τελειώσει άμεσα, δίνοντάς τους περιθώριο ως το μεσημέρι της επομένης, οι Δανοί μπήκαν ξανά στο γήπεδο, 1,5 ώρα μετά το αποτρόπαιο συμβάν, για να τελειώσουν το παιχνίδι και ο στεναγμός ανακούφισης ήταν ταυτόχρονος, στα νέα ότι ο 29χρονος Έρικσεν βρισκόταν εν ζωή.

Ότι οι φορτισμένοι ψυχολογικά παίκτες του Κάσπερ Γιούλμαντ ηττήθηκαν, έχοντας και χαμένο πέναλτι, έγινε αιτία οργής των ποδοσφαιρόφιλων, όπως συμβαίνει όταν κάτι διέπει παντελής ανισορροπία όσον αφορά στη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό, κιόλας, η πρόκριση την τελευταία αγωνιστική έκανε τέτοιο γκελ στον ποδοσφαιρικό κόσμο.

Το όραμα του Γερμανού από το Βρότσλαβ

Η «κορυφαία ομάδα που δεν πήγε σε ημιτελικά Παγκόσμιου Κυπέλλου»

Ένα όραμα. Από εκεί αρχίζουν όλα. Στις 5 Μαρτίου του 1940, με τον Πόλεμο να αναμένει τις αιμοσταγείς υφάντρες, που θα έραβαν σε χράμι τα προσδιοριστικά Β’ και Παγκόσμιος, ένας Γερμανός γεννήθηκε στο πολωνικό, αλλά γερμανικής κατοχής, Βρότσλαβ: Ο Γιόζεφ Εμάνουελ Ουμπέρτους Πιόντεκ θα έμενε στην ποδοσφαιρική ιστορία απλώς ως «Σεπ» και η Δανία του, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, θα είχε τέτοια παρουσία, που αρκετά από τα ερωτήματα του αποκλεισμού της στη φάση των «16» από τους Ισπανούς και του τρόπου με τον οποίο εκείνος ήρθε, παραμένουν ως τις μέρες μας. Ήταν τέτοια η παρουσία της ως τότε, σε εκείνο το απίθανο ματς του «Κορεγιδόρα» στο Κερετάρο, στις 18 Ιουνίου 1986, που το «Four Four Two» την αποκάλεσε την «κορυφαία ομάδα που δεν έφτασε σε ημιτελικά Παγκόσμιου Κυπέλλου».

Ο Πιόντεκ δεν είχε έλλειψη υλικού: Ο Πρέμπεν Έλκιερ ήταν εκείνος ο ποδοσφαιριστής που έκανε την Ελλάς Βερόνα… Λάρισα της Ιταλίας, εκατοντάδες χρόνια μετά τα μαλλιά της Ιουλιέτας στο μπαλκόνι, αλλά και τρία… πριν την αυθεντική έκδοση, χαρίζοντάς της το μοναδικό σκουντέτο στην ιστορία της, το 1985. Ο Έλκιερ, ένας φυσικά δυνατός επιθετικός, από το 1984 έως το 1986 πέτυχε κάτι που στις μέρες μας θα ήταν ανήκουστο να κάνει ποδοσφαιριστής της συνομοταξίας του: Ήταν τρίτος, δεύτερος και τέταρτος στην ψηφοφορία της «Χρυσής Μπάλας».

Πάνω στις δικές του δυνατότητες, το χαρακτήρα που έμοιαζε με σιντριβάνι αποφασιστικότητας και αυταπάρνησης, αλλά και την ικανότητα να χρησιμοποιεί τα δύο πόδια του ισότιμα, ο Πιόντεκ έχτισε μία ομάδα που είχε περίσσευμα διαμετρήματος. Ο ίδιος, ρέκτης της γερμανικής πειθαρχίας, έγινε το αισθητικό ισοδύναμο του Ρίνους Μίχελς στους Ολλανδούς.

Ραντεβού με τη διπλωματία

Όταν η απαίτηση υπακοής διατίθεται στην ίδια δόση με τον αυτοσχεδιασμό

Εκείνοι οι Δανοί ήταν ξεχωριστοί. Ο Πιόντεκ έβλεπε στους παίκτες του τον… Γιόχαν Κρόιφ, τον Βιμ φαν Χάνεγκεμ, τον Ρομπ Ρένζεμπρικ. Το ποδόσφαιρο της κάλυψης όσου περισσότερου χώρου γίνεται δεν θα επιτυγχάνονταν δίχως λεπτομερή σχεδιασμό και πρόθυμους «εκτελωνιστές», αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν θα γινόταν εφικτό και χωρίς το ταλέντο.

Ο Μόρτεν Όλσεν (ο προπονητής που το 2004 οδήγησε τους Δανούς στα προημιτελικά του Euro, όχι δίχως… σκιές) ανακάλυψε τη θέση του λίμπερο στα… 30 του και αμέσως ανέβασε τη θέση, η οποία δεν ζούσε τις κορυφαίες στιγμές της μετά την αποχώρηση του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Στο κέντρο δέσποζε η φυσιογνωμία του Σέρεν Λέρμπι, ενός ποδοσφαιριστή που έκανε καριέρα παίζοντας χωρίς… επικαλαμίδες, και μπροστά του έπαιζε ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς μέσους στον κόσμο, ο κομψός Μίκαελ Λάουντρουπ, ένας από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα. Όλοι, όμως, ήταν ξεχωριστοί: Ο σπουδαίος Φρανκ Άρνεσεν, οι εργάτες Γενς-Γιορν Μπέρτελσεν και Κλάους Μπέργκριν. Η βασική ενδεκάδα διέθετε τέτοια ποιότητα, που οι Γέσπερ Όλσεν και Γιαν Μόλμπι, οι οποίοι έκαναν καριέρα σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ αντιστοίχως, δεν χωρούσαν στο αρχικό σχήμα ανά περιόδους.

Η Γκλάντμπαχ και το Γουέμπλεϊ

Ο πιονέρος Σίμονσεν και η νύχτα που οι Δανοί γνωστοποίησαν την παρουσία τους στον ποδοσφαιρικό κόσμο

Χώρα δίχως ιδιαίτερη ποδοσφαιρική παράδοση πριν, «προσγειώθηκαν», ουσιαστικά, στον ποδοσφαιρικό κόσμο ως κομήτες στα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984. Μετά τα προκριματικά για το Euro του 1980, τα οποία έκλεισε ως τελευταία στον όμιλό της, ο Πιόντεκ ανέλαβε την ομάδα. Ο Άλαν Σίμονσεν, λελογισμένος ως ο πρώτος σπουδαίος Δανός, ήταν ο επιθετικός που θα έχτιζε την ομάδα του. Ο κοντοπίθαρος φορ, που το 1977 είχε πάει με την Γκλάντμπαχ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, την ήττα 3-1 από τη Λίβερπουλ στη Ρώμη και εκείνη τη χρονιά είχε κατακτήσει τη «Χρυσή Μπάλα», είχε κάνει μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα.

Ο Γερμανός, όμως, είχε δει ότι υλικό υπήρχε. Και μετά τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1982, όταν η Δανία, που ψίθυροι έκαναν λόγο για το κάλλος της παρουσίας της ως τότε, ήρθε τρίτη στον όμιλό της πίσω από Γιουγκοσλαβία και Ιταλία, η στιγμή τούς περίμενε.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1983, οι Δανοί νίκησαν τους Άγγλους 1-0 στο Γουέμπλεϊ, με το πέναλτι του Σίμονσεν στο 38’. Οι Δανοί τερμάτισαν πρώτοι στον όμιλο και προκρίθηκαν στην τελική φάση, που έριξαν την πρώτη… προειδοποίηση: το εκκωφαντικό 5-0 επί της Γιουγκοσλαβίας διαδέχθηκε η ανατροπή, από 2-0, στο ματς με το Βέλγιο. Ο Έλκιερ έβαλε το γκολ της νίκης, στο 84’ και οι Δανοί προκρίθηκαν στα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκαν από τους Ισπανούς στα πέναλτι: Ήταν ο ωραίος στο ματς της πρόκρισης που έγινε μοιραίος στον ημιτελικό της Λυών, αφού ο επιθετικός της Βερόνα έχασε το μόνο χτύπημα στη διαδικασία.

Τα έργα τέχνης, η έντιμη επιλογή και η… κηδεία του Μπούιτρε

Το αριστούργημα του Μεξικού είχε ένα ανάξιο φινάλε

Όταν, πια, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι Δανοί παρουσίασαν μία από τις πλέον αξιομνημόνευτες ομάδες στην ιστορία. Οι 20.000 Δανοί που πήγαν στο Μεξικό, συστήθηκαν στον κόσμο: Ρόλιγκανς. Όπως σχεδόν κάθε εθνική ομάδα της Δανίας, ο κόσμος την συμπάθησε κατευθείαν. Οι παίκτες της έμοιαζαν να βγαίνουν από τους Ρόλιγκανς: Όλοι ανεξαιρέτως λάτρευαν την μπύρα, ο Έλκιερ και ο αμυντικός Ιβάν Νίλσεν είχαν θεαθεί ουκ ολίγες φορές να καπνίζουν σε ημίχρονα παιχνιδιών. Είχαν σκαρώσει μέχρι και τραγουδάκι… ακατάλληλο για ανηλίκους, το «Ρε-Σεπ-Τεν», με σαφή παραπομπή στον ομοσπονδιακό προπονητή. Μετά το νωθρό 1-0 της πρεμιέρας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, επί της σκληροτράχηλης Σκωτίας, ήρθε το αριστούργημα: Το εκπληκτικό 6-1 επί της Ουρουγουάης, με τα δύο γκολ και τις τρεις ασίστ του Έλκιερ, αλλά και, βέβαια, το σλάλομ του Μίκαελ Λάουντρουπ. Ο Σουηδός συγγραφέας, Πετρ Όλοφ Ένκουιστ, έγραψε: «Θα έπρεπε να αφιερώσουν ένα πράσινο λιβάδι στον παράδεισο στον Λάουντρουπ και τον Έλκιερ. Εμείς, οι θεατές, θα έρθουμε στον παράδεισο και θα τους χαιρετίσουμε, ύστερα από αυτό το θεϊκό απόγευμα».

Οι Δανοί θα μπορούσαν να καμωθούν ότι οι Δυτικογερμανοί ήταν καλύτεροι, να χάσουν το παιχνίδι της τρίτης αγωνιστικής και να παίξουν με το Μαρόκο στη φάση των «16». Όμως, αυτό δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία τους, συν ότι είχαν τη «χρυσή» ευκαιρία να τους νικήσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους (η επικράτηση του 1971 ήρθε απέναντι σε ερασιτέχνες). Όταν ο Γέσπερ Όλσεν, που  έκανε το σλάλομ που έμοιαζε με εκείνο του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του 1974 και σκόραρε το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος, και ο Τζον Έρικσεν έκανε το 2-0 στο 62’, ουδεμία αμφισβήτηση είχε απομείνει για τα κίνητρά τους.

Ο Γιαν Μόλμπι ομολόγησε ότι «η αλήθεια είναι πως νομίζαμε ότι τους είχαμε όλους». Πέντε μέρες μετά, οι Δανοί προηγήθηκαν πάλι με πέναλτι του Όλσεν, αλλά το παιχνίδι έμεινε στην ιστορία ως εκείνο του «γύπα»: ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο έβαλε 4 γκολ, ένα προσέθεσε ο Αντόνι Γκοϊκοετσέα, και η φιέστα (λέξη που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τον δανικό τρόπο), με το σοκαριστικό 5-1, έφτασε στο τέλος της.

Το φάουλ του Κούη και ο μύθος του «Φάντομ»

Ήταν για χρόνια η σπουδαιότερη νίκη της εθνικής ποδοσφαίρου της Ελλάδας

Ακόμα κι αν δεν το θυμούνται όλοι, η αφήγηση πάει από στόμα σε στόμα: η απόκρουση του Νίκου Σαργκάνη στο πλασέ του Σίμονσεν στην Κοπεγχάγη, στις 15 Οκτωβρίου 1980, παραμένει μια από τις πιο συναρπαστικές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η Δανία όδευε, τότε, προς το να γίνει το σύνολο που αιχμαλώτισε τον κόσμο στο Παγκόσμιο Κύπελλο έξι χρόνια αργότερα, δεν ήταν ακόμη εκείνη η ομάδα, όμως για την Ελλάδα το «διπλό» στην Κοπεγχάγη για τα προκριματικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου, ήταν επί χρόνια η πιο σημαντική νίκη. Έπρεπε να φτάσει το 1-0 με τη Ρωσία, το 1993, για να την υπερκεράσει κάποια σε αξία, εκτός έδρας, δε, κράτησε την αίγλη της ως το «διπλό» στη Σαραγόσα, με το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου, το 2003, εκεί που γύρισαν όλα.

Ο Ντίνος Κούης ήταν ο σκόρερ στο ματς του «Ίντροτς Πάρκεν» και η Ελλάδα ξεκίνησε καταπληκτικά τα προκριματικά. Ο μύθος του «Φάντομ», ένα προσωνύμιο με το οποίο είναι γνωστός ο Σαργκάνης, άρχισε από τον Πιόντεκ. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, ο ομοσπονδιακός προπονητής των Δανών έπιασε τον Αλκέτα Παναγούλια και του είπε ότι «δεν παίξαμε επί ίσοις όροις. Έφερες ένα Φάντομ από την Ελλάδα».

Ο ελληνικός σύνδεσμος επεκτείνεται. To 0-0 που πήρε η Ελλάδα του Χρήστου Αρχοντίδη από την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ, στις 30 Μαρτίου του 1983, βοήθησε τους Δανούς να προκριθούν ως πρώτοι από τον όμιλό τους στο Euro 1984.

Επιπλέον, οι δύο ομάδες βρίσκονται στην ίδια πρόταση, όταν αναφέρονται οι μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Οι τουρίστες και μια ιστορική άρνηση

Όταν ο Μίκαελ Λάουντρουπ έχασε μια «χρυσή» ευκαιρία

Οι παραλληλισμοί με την πρόκριση μετά το 4-1 επί της Ρωσίας φτάνουν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992. Η ιστορία, με το εμπάργκο κατά της Γιουγκοσλαβίας και την αμίμητη ελληνική περιγραφή για «ξεσήκωμα από τις παραλίες και άφιξη στη Σουηδία με παντόφλες», είναι γνωστή. Διάσημη είναι και η άρνηση του σπουδαίου Μίκαελ Λάουντρουπ να βοηθήσει την εθνική ομάδα.

Οι Δανοί πέτυχαν κάτι απίστευτο: Πήραν το Euro με τους δύο βασικούς επιθετικούς τους να πετυχαίνουν συνολικά… ένα γκολ. Ο Φλέμινγκ Πόβλσεν δεν σκόραρε, ενώ ο Κιμ Βίλφορτ, που είχε την κόρη του, Λίνε, με καρκίνο (πέθανε λίγες μέρες μετά τη λήξη της διοργάνωσης), σκόραρε το πρώτο γκολ στον τελικό και η αντίδρασή του μετά το τελικό 2-0 επί της πρώτης Γερμανίας, στις 26 Ιουνίου 1992 στο «Ούλεβι», τάραξε και τον πλέον σκληρόκαρδο.

Σε αυτήν την περίπτωση, οι Δανοί φέρθηκαν ακριβώς με βάση τη νοοτροπία τους. Το χάρισμά τους, παρά τη… βορειότητα, είναι η ψυχαγωγία ακριβώς τη στιγμή που η ευκαιρία τούς κλείνει το μάτι. Έχουν περάσει, πια, 40 χρόνια από τότε που… ξεμύτισαν και κρατούν πάντα αυτόν τον μποεμισμό για τη ζωή, με οπαδούς για τους οποίους ποτέ δεν ανησύχησαν οι ομοσπονδίες και οι Αρχές, παρά τη λογική έφεση στο ποτό. Υπήρξαν και υπάρχουν ως ωραίοι τύποι, από εκείνους που θα ήθελες να πιεις μια μισόλιτρη lager στο μπαρ, και αυτό είναι δείγμα μιας κουλτούρας που ακολουθεί την αρχιτεκτονική τους και τη νοοτροπία τους. Άλλωστε, ακόμα και η διαπίστωση ότι «οι τουρίστες της βόρειας Ευρώπης γυρνούν από τα ελληνικά νησιά και κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας», που ακούγεται δίκην καφενείου, περισσότερο στους Σουηδούς αφορά.

The Expendables

Εκεί που η γοργόνα της Κοπεγχάγης κλείνει τα μάτια

Με όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνει ότι η ποδοσφαιρική παράδοσή τους είναι ελλιπής… χασάπηδων. Τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, άλλωστε, έχουν και τα σκοτεινά σημεία τους και οι βασίλισσες των πάγων θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι έχουν τους μονόφθαλμους υπηρέτες τους. Άλλωστε, ενώ ο Έλκιερ συναντά τον Σαίξπηρ στη Βερόνα, ο γίγαντας Τόμας Γκράβεσεν ανταμώνει μαζί του στον «Άμλετ», καθώς η θρυλική λογοτεχνική αναφορά στη Δανιμαρκία πιθανώς αναφέρεται στον αψύ Δανό μέσο, που στον ελεύθερο χρόνο του ασχολούνταν με τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί κάποιος να πάρει σκαλπ -αλλά έφτασε με τη μαγκιά του να παίζει στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Αναφέρθηκε, δε, ότι ο Λέρμπι έπαιζε χωρίς επικαλαμίδες, αλλά στην εξίσωση πρέπει να μπει και ο Στιγκ Τόφτινγκ, που έμαθε, στα 13 του, ότι ο 41χρονος πατέρας του σκότωσε την 34χρονη μάνα του και έπειτα αυτοκτόνησε, έμπλεξε με συμμορίες και έκανε φυλακή, κάθε τρεις μέρες βρισκόταν στο επίκεντρο ενός καβγά, πήγε να πνίξει σε προπόνηση της εθνικής ομάδας τον Γέσπερ Γκρόνκιερ, αφού τον είχε χτυπήσει στο μάτι, όμως ήταν στην Εθνική του 1998, που έφτασε στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Γαλλίας, έφερε τη Βραζιλία, σε ένα υπέροχο ματς, στα όριά της, 3-2, και τουλάχιστον έδωσε την ευκαιρία στον μεγάλο Λάουντρουπ, που επιτέλους έπαιξε σε μια διοργάνωση με το μικρότερο Μπρίαν, να σταματήσει το ποδόσφαιρο όπως του έπρεπε.

 

Το στίγμα

Η ισοπαλία με τη Σουηδία την ίδια ημερομηνία πριν 17 χρόνια

Όλα είναι κατανοητά. Επιπλέον, υπάρχει και αυτή η εικόνα, την οποία έχει σφραγίσει ο εγκέφαλος: Ο Αντόνιο Κασάνο να πηγαίνει τρέχοντας, με ένα χαμόγελο πλατύ, το οποίο, όμως, είναι τόσο ένρινο επειδή κινείται δίπλα στους υδρογόνους αδένες, στον ιταλικό πάγκο, έχοντας πετύχει το γκολ της νίκης των Ιταλών επί των Βούλγαρων. Είναι 22 Ιουνίου 2004, ακριβώς 17 χρόνια πριν τη νίκη των Δανών επί της Ρωσίας στο «Πάρκεν», για την 3η αγωνιστική του Γ’ ομίλου στο Euro της Πορτογαλίας, και ο «Φανταντόνιο» ξέρει ότι το σκανδιναβικό ντέρμπι, μεταξύ Δανών και Σουηδών, βρίσκεται στο 2-1. Το δυστυχές, για τους Ιταλούς, ήταν ότι θα έμεναν έξω, ύστερα από τις δύο ισοπαλίες των πρώτων παιχνιδιών (και το μυθικό γκολ του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς με το τακουνάκι στο 1-1 της δεύτερης αγωνιστικής), αν το σκορ του άλλου παιχνιδιού ήταν 2-2.

Προς μεγάλη λύπη του, η οποία έγινε πολύ γρήγορα λυγμοί, ο Κασάνο πληροφορήθηκε ότι μόλις λίγα λεπτά πριν, στο 89’, οι Σουηδοί είχαν ισοφαρίσει. Εκείνο το 2-2 δικαίωσε άπαντες, με προεξάρχουσες τις εταιρείες στοιχηματισμού, που είχαν αποσύρει το παιχνίδι. Και ήταν θεωρητικά θεμιτό: Ομάδες δύο φίλα κείμενων, όμορων, χωρών, μπορούσαν να περάσουν και οι δύο και να αφήσουν εκτός ένα από τα φαβορί του θεσμού.

Οι μόνοι που δεν δικαιώθηκαν ήταν οι ποδοσφαιρικοί ιδεαλιστές: Εκείνοι που άκουσαν πολλά και πίστεψαν ότι κυρίως οι Δανοί θα έκαναν τα πάντα για να νικήσουν, ώστε να μη μείνει πάνω τους το στίγμα. Όσοι ένιωσαν έτσι, πριν την αναμέτρηση, ήταν λίγο περισσότερο απογοητευμένοι από τη ζωή ύστερα από αυτήν -και εκείνον που σε απογοητεύει, ποτέ δεν τον ξεχνάς…   

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News