Παγκόσμιο Κύπελλο 2022: Το κάρμα του Σουάρες και το πρόθυμο πάθημα της Γκάνας

Ο διαιτητής Ντάνιελ Σίμπερτ, εκ Γερμανίας ορμώμενος, πήγε με κόπο στον VAR στο 58’, στην ανατροπή του Ντάργουιν Νούνιες από τον Ντανιέλ Αμαρτέι. Για να συμβεί αυτό, έπρεπε να τον ειδοποιήσουν ότι η απόφαση που έλαβε, δηλαδή να δείξει πως ο Γκανέζος αμυντικός πήρε μπάλα, θεωρούσαν ότι δεν έστεκε απολύτως.

Ο Σίμπερτ είδε τη φάση μπροστά στα μάτια του σχεδόν μισή ντουζίνα φορές. Την είδε από πλάνα που αποκλείεται να μην την αποσαφήνιζαν. Σε αυτά τα ριπλέι, πιθανώς διαπίστωσε ό,τι οι περισσότεροι που παρατήρησαν τη φάση, κάθε φορά όλο και πιο προσεκτικά: ο Γκανέζος αμυντικός τουλάχιστον βρίσκει την μπάλα στον ελάχιστο βαθμό, ενώ, τουλάχιστον μέσα στην περιοχή, είναι εκείνος που βάζει τα χέρια του για να αναχαιτίσει τον επιθετικό της Λίβερπουλ.

Θα περίμενε κάποιος, έπειτα από τόση ενδελεχή παρατήρηση, ο Γερμανός διαιτητής να δείξει την άσπρη βούλα. Σχεδόν 40 λεπτά πριν την έχει δείξει όταν ο Ροτσέτ έχει κάνει την ελάχιστη επαφή με τον Μοχάμεντ Κούντους και αφού έχει συμβουλευτεί τον VAR.

Ο Σίμπερτ επιστρέφει και δείχνει ότι δεν υπάρχει πέναλτι, σταυρώνοντας τα χέρια του και έπειτα δείχνει το σχήμα της μπάλας, οπότε στο παιχνίδι δίνεται συνέχεια. Αυτή η φάση είναι πολύ σημαντική για την οικονομία του παιχνιδιού. Οι Ουρουγουανοί, που ψάχνουν το τρίτο γκολ, ησυχάζουν. Είναι εκείνοι που δεν αφήνουν τους παίκτες της Γκάνας να παίξουν. Με όλους τους ανοιχτούς χώρους, δεν ψάχνουν το γκολ με την ίδια ένταση που το κάνουν στο πρώτο ημίχρονο.

Διότι έχουν ευκαιρίες να κάνουν ευκαιρίες. Κουβαλάνε, όμως, κούραση και βετερανιλίκι. Όλο το σχέδιο που έχει κάνει ο Ντιέγκο Αλόνσο, από την αρχή της διοργάνωσης, συμβαίνει για να κερδίσουν χρόνο ο Σουάρες και ο Έντινσον Καβάνι, ώστε να τους έχει έτοιμους στα καίρια σημεία.

Κοντολογίς, στις δύο εβδομάδες προετοιμασίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Αλλά η Ουρουγουάη είχε σκάρτο δεκαήμερο για να προετοιμαστεί για τη διοργάνωση.

Ο Σουάρες μπόρεσε να παίξει 64 λεπτά στην πρεμιέρα, μπήκε αλλαγή στο 72’ στο παιχνίδι με την Πορτογαλία και ήταν στον αγωνιστικό χώρο για άλλα 66 λεπτά στο ματς με την Γκάνα. Ο Καβάνι μπήκε στο 64’ του παιχνιδιού με τη Νότιο Κορέα, έπαιξε 72’ στο παιχνίδι με την Πορτογαλία και άλλαξε τον Σουάρες απέναντι στους Αφρικανούς.

Σε αυτό το ροτέισον δεν μπήκε ο Νούνιες, που, εξαιτίας του ότι ο Γιούργκεν Κλοπ τον παρέδωσε σε καλή φυσική κατάσταση από τα παιχνίδια με τη Λίβερπουλ, μπόρεσε να είναι η πιο σημαντική απειλή της Ουρουγουάης στη διοργάνωση.

Η παθητική εκδίκηση της Γκάνας

Η Ουρουγουάη προδόθηκε από λεπτομέρειες συμπεριφορισιακού επιπέδου. Όταν ο Σέρχιο Ροτσέτ πιάνει το πέναλτι του Αντρέ Αγιού, στο 20’, ο Φεντερίκο Βαλβέρδε τείνει τις γροθιές πανηγυρισμού στο διαιτητή, παίζοντας με το θυμικό του.

Οι ανατροπές του Νούνιες και του Καβάνι, ακόμα κι αν ελέγχονται μέσω του μόνιτορ, δείχνουν την έλλειψη διάθεσης του Σίμπερτ να το συζητήσει. Ο ποδοσφαιριστής που τον εκφοβίζει, διαμαρτυρόμενος κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και προκαλώντας με την εχθρότητά του, χωρίς να υπάρχει αληθινό κίνητρο και δίχως καν να έχει προσδιοριστεί κάποιου είδους πρόκληση, αφαιρεί το λειτουργηματικό χαρακτήρα της αντικειμενικότητας στις ειδικές συνθήκες.

Ακόμα κι αν αναδεικνύει το αγαστό πάθος του Βαλβέρδε, ο οποίος τρέχει και τρέχει και τρέχει μέσα στο παιχνίδι στο σημείο που στο 90’ είναι νεκροζώντανος στο κύτταρο και τα πόδια του δεν τον παίρνουν για να φτάσει τρέιλερ έξω από την περιοχή των Αφρικανών, για το δικαστή του παιχνιδιού, που ξεκινά με το γνώμονα ότι όλοι είναι εν δυνάμει κατηγορούμενοι, γίνεται τροχοπέδη.

Για ποιο λόγο να χαρεί κάποιος που του έχει σύρει τα σχολιανά του τρόπω υποτιμητικώ σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού;

Επιπροσθέτως, αν αναδεικνύεται κάτι σε αυτό το ματς, είναι η καλή και αγαθή φύση των Γκανέζων, οι οποίοι είναι ανίκανοι να πάρουν εκδίκηση.

Έχουν μπει στο παιχνίδι με σκοπό να τιμωρήσουν την Ουρουγουάη για τον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 2010, πιθανώς να πάρουν και την πρόκριση, και όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται με φαεινότητα, ολισθαίνουν δέσμιοι της προγονικής μνήμης τους, η οποία τους δείχνει το δυστυχές: ότι είναι υπόδουλοι σε εκείνον που τους χλεύασε και πως η απελευθέρωση είναι μια υπόθεση τόσο παλιά, που ακόμα κι αν γίνεται να διευθετηθεί, τουλάχιστον με τη μορφή φιλοσοφικής συζήτησης, είναι βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει μόνο ένας.

Διότι, αν πρέπει να αντιμετωπίσει η Γκάνα τη βαριά αλήθεια για αυτό το παιχνίδι, είναι ότι έπαιξε πάρα πολύ άσχημα για μια ομάδα που είχε μεγάλο πλεονέκτημα πριν το ματς αυτό. Αντιμετώπισε την αναμέτρηση σαν να ήταν ήδη αποκλεισμένη, σαν να αυθυποβλήθηκε τόσο πολύ σε μια διαδικασία ρεβανσισμού που αυτοί οι άνθρωποι δεν διαθέτουν στο γονιδιακό σπείρωμά τους.

Ήταν παθητική και ακόμα και αποκλεισμένη, ακόμα κι όταν η Κορέα έβαλε το γκολ που της χάριζε την πρόκριση στην Πορτογαλία, με ένα τέταρτο να παραμένει στο δικό της παιχνίδι, προσκάλεσε την Ουρουγουάη να της βάλει το τρίτο γκολ.

Η ευκαιρία του Μάξι Γκόμες, το σουτ που αποκρούει ο Λόρενς Άτι-Ζίγκι, είναι ενδεικτική, διότι ο Ουρουγουανός μέσος κάνει τη χειρότερη δυνατή επιλογή: η «σελέστε» έχει δύο παίκτες περισσότερους σε αυτήν την κόντρα από την Γκάνα, η οποία παίζει ουσιαστικά να βάλει ένα γκολ.

Σε κάποια διάσταση, το παιχνίδι αυτό προϋποτίθετο να είναι αλληγορικό. Ήταν από εκείνες τις αναμετρήσεις που ο ήρωας έπρεπε να πει αντίο, με τον πλανήτη να αποφαίνεται ότι ήταν το πεδίο και ο αντίπαλος που η τιμωρία του θα ήταν η πιο πειστική, που ο εχθρός έμοιαζε να τρευλίζει από μια ιστορική δειλία και που η ομάδα ενός λαού γεμάτου με συναισθήματα κρυμμένα σε περίεργες γωνίες ματιών, πολυπληθούς σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και η ίδια η οντότητα, η ατομικότητα, αμφισβητείται, θα προσπαθούσε όπως υπαγορεύεται από την ίδια την καθημερινότητα αυτού (του λαού), μέχρι να βρει το γκολ της πρόκρισης που θα σηματοδοτούσε το κλέος της.

Και το έκανε. Το έκανε με τον αρχιστράτηγό της, τον περίφημο Σον Χιουνγκ-μιν, να καλπάζει σαν άτι στην αντίπαλη εστία και να χρησιμοποιεί την ευρωπαϊκή παιδεία του για να βγάλει την κομβική πάσα.

Να αφήνει ένα ολόκληρο έθνος, με πηγή ύπαρξης το ποδόσφαιρο, κλαμμένο και έναν όργιλο δημοσιογράφο να ρωτάει τον προπονητή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, όχι αν οι παίκτες που πήρε αξίζουν να φοράνε τη φανέλα του αλλά, γιατί πήρε παίκτες που δεν αξίζουν να φοράνε τη φανέλα του.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να θυμάσαι για δεκαετίες ένα ματς που ήρθε 2-0 στους ομίλους του Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News