Παγκόσμιο Κύπελλο 1986: Ο μουσουλμάνος Ζοσέ Φαρία και οι 40 μέρες του Μαρόκου στο Μοντερέι

Καθολικός χριστιανός από γεννοφάσκια, ο Ζοσέ Φαρία ήταν στο Μεξικό όταν ανακοίνωσε στον κόσμο ότι θα γινόταν μουσουλμάνος οσονούπω. «Πιστεύουμε στον ίδιο θεό», είπε για να αιτιολογήσει την απάντησή του.

Ο Φαρία δεν είχε πρόβλημα να το αποκαλύψει νωρίτερα, αλλά ουδείς είχε λόγο να τον ακούσει. Αλλά δεν υπήρχε λόγος. Μόνο μετά τις 11 Ιουνίου του 1986 διαχύθηκε, εν είδει νερού που πετάγεται από κουβά σε μπαλκόνι στην Κοκκινιά, ποιος είναι αυτός ο προπονητής του Μαρόκου.

Στο βασίλειο της αφρικανικής χώρας, η συγκεκριμένη ημερομηνία προσδιορίζει την ποδοσφαιρική πανιγγενεσία της. Έπρεπε να περάσουν 16 χρόνια για να συμμετέχει η ομάδα από τη βόρειο Αφρική σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όχι πως τα πήγε και τελείως χάλια στο προηγούμενο.

Μοναδική παρωνυχίδα, το 3-0 από το Περού, το οποίο, για να μην αδικηθεί ο καλός αντίπαλος, είχε την κορυφαία ομάδα στην Ιστορία του. Κατά τα άλλα, οι Μαροκινοί έχασαν 2-1 από τη Δυτική Γερμανία, η οποία είναι εκπληκτικό πόσες φορές είχε να διαβεί δύσβατο μονοπάτι προκειμένου να φτάσει στα νοκ άουτ παιχνίδια και έφεραν ισοπαλία 1-1 με τη Βουλγαρία.

Το εκπληκτικό είναι -και ο Βιτσέντζος Κορνάρος ουδόλως αργεί να το γράψει στον «Ερωτόκριτο»- του κύκλου τα γυρίσματα, που ήθελαν τους Γερμανούς ως αντιπάλους στις πιο ιστορικές στιγμές του, μέχρι αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Όμως, στις 11 Ιουνίου, στο στάδιο «Tres de Marzo» του Ζαποζάν, ουδεμία από τις δύο είχε ακόμη εμφανιστεί. Απέναντί του ήταν η γειτονοπούλα ομάδα της Πορτογαλίας. Η τελευταία αγωνιστική του έκτου ομίλου προλογιζόταν ως βουτηγμένη στο δράμα.

Πριν από αυτήν, η παρέα του Πάολο Φούτρε είχε δύο βαθμούς, χάρη στη νίκη της επί της Αγγλίας με σκορ 1-0, με το γκολ του Κάρλος Μανουέλ, το Μαρόκο είχε άλλους τόσους, αφού είχε φέρει «λευκές» ισοπαλίες τόσο με την Πολωνία όσο και με τους Άγγλους και η ομάδα που ξεχώριζε με την παρουσία του ο επιθετικός της Γιουβέντους, Ζμπίβνιεφ Μπόνιεκ, ήταν πρωτοπόρος με τρεις.

Στην περίπτωση που η Αγγλία νικούσε την Πολωνία και το Μαρόκο έφερνε εκ νέου ισοπαλία, με την Πορτογαλία, θα υπήρχε τετραπλή ισοβαθμία στον όμιλο και ναι μεν η τρίτη καλύτερη θα περνούσε, αλλά το Μαρόκο θα κινδύνευε να μείνει τέταρτο.

Αν οι Άγγλοι νικούσαν 1-0 τους Πολωνούς και Μαρόκο με Πορτογαλία έρχονταν 0-0, τότε οι τρεις πρώτες ομάδες θα είχαν… 1-1 ενεργητικό-παθητικό, με τους Αφρικανούς να μένουν στο 0-0!

Και τότε τι σόι Βραζιλιάνος, και μάλιστα γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με το πνεύμα του Καρναβαλιού ολούθε, θα ήταν ο προπονητής της ομάδας από μια χώρα που, αν υπήρχε κάποιος λόγος να είναι γνωστή στην οικουμένη, αυτός ήταν επειδή ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ είπε στον Σαμ να παίξει ξανά το «As time goes by» και αργότερα φυγάδευσε την πρώην ερωμένη του, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, και τον επαναστάτη εραστή της από την Καζαμπλάνκα;

Τίποτα από αυτά έγινε. Αντιθέτως, την ημέρα την πεντηκοστή από τότε που οι «Λέοντες του Άτλαντα» κατέφτασαν στο Μεξικό, το πνεύμα της Ραμπάτ και η προσαρμογή τους στην περιοχή μπήκαν στη θέση τους.

Καλά, για το Παγκόσμιο Κύπελλο όντως μοιάζει με αστείο, αλλά είναι κιόλας αδύνατον να φανταστεί κάποιος μία ομάδα που μπορούσε να ξοδέψει 40 μέρες σε προετοιμασία στη χώρα που διοργανώνει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό τουρνουά του πλανήτη. Το Μαρόκο έφτασε στο Μοντερέι στα τέλη… Απριλίου και έμεινε στο Μεξικό ως τις 18 Ιουνίου, σχεδόν δύο μήνες.

Ο «Σπουδαίος Θεός»

Σε εκείνο το παιχνίδι, οι Πορτογάλοι έχασαν και τα αυγά και τα πασχάλια, αφού οι Μαροκινοί τούς νίκησαν κατά κράτος. Το 3-1, σε συνδυασμό με το 3-0 της Αγγλίας επί της Πολωνίας, τους έφερε στην πρώτη θέση του ομίλου. Το ματσάρισμα στη δεύτερη φάση, όμως, ήταν δυσμενές, αφού η Δυτική Γερμανία έχασε τη δική της πρώτη θέση στον όμιλο από τη Δανία.

Τότε ήταν που ρώτησαν τον Φαρία για τη συνέχιση της καριέρας του και ο άνθρωπος μπόρεσε να πει ότι θα ασπαστεί το Ισλάμ και θα βάλει το «Μεχντί», που σημαίνει «Ο σπουδαίος Θεός», ανάμεσα στο όνομα και το επώνυμό του.

Ο Φαρία, μάλιστα, που πολύ εκτιμήθηκε η έλλειψη γκολ στα παιχνίδια της ομάδας του, φαίνεται πως είχε προσεγγιστεί από την Ίντερ για να αναλάβει τον πάγκο της, ενώ υπήρχαν κι άλλες ομάδες από την Ευρώπη που ενδιαφέρθηκαν ακαριαία για αυτόν.

Για να γίνει κατανοητό πόσο μικρός είναι ο χρόνος και πόσο… ζαβολιάρα μπορεί να γίνει μια σύνδεση, ο Βραζιλιάνος αποφάσισε να μεταναστεύσει στα 46 του, ύστερα από 11 χρόνια στις ακαδημίες της Φλουμινένσε, για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του στο… Κατάρ, του οποίου ανέλαβε για μικρό χρονικό διάστημα την Εθνική κάτω των 19.

Έπειτα βρέθηκε στον πάγκο της Αλ-Σαντ, ομάδας που εδρεύει στην Ντόχα και το 1982 ταξίδεψε ως το Μαρόκο και ανέλαβε τη Φαρ Ραμπάτ μαζί με την ομάδα του Μαρόκου. Ο Φαρία ήταν ο αγαπημένος προπονητής του βασιλιά Χασάν, γι’ αυτό, κιόλας, όταν ρωτήθηκε για τις ευρωπαϊκές ομάδες, απάντησε ότι «θα συμφωνούσα να φύγω μόνο αν ο βασιλιάς Χασάν μού το επέτρεπε».

Ο Βραζιλιάνος έγινε εθνικός ήρωας οριστικά και αμετάκλητα στη χώρα της βόρειας Αφρικής, παρά την ήττα με σκορ 1-0 από τους Δυτικογερμανούς με γκολ του Λόταρ Ματέους στο 88’, στο στάδιο «Universitario», το στάδιο μίας περιοχής που λέγεται San Nicolas de los Garza. Η υποδοχή στη Ραμπάτ, όμως, ήταν θριαμβευτική.

Η πρωτεύουσα του Μαρόκου θα γινόταν σπίτι του Φαρία. Ποτέ δεν θα έφευγε από εκεί, για να δουλέψει οπουδήποτε αλλού. Στη Ραμπάτ άφησε την τελευταία πνοή του, στις 8 Οκτωβρίου 2013.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News