Παγκόσμιο Κύπελλο: Ο Μαραντόνα δεν κατάλαβε ότι έφταιγε που ο Μέσι χρειαζόταν την τουαλέτα

Ανεξαρτήτως της κατάκτησης του Παγκόσμιου Κυπέλλου ή του τελευταίου παιχνιδιού του με την εθνική Αργεντινής, στο μικρό τελικό το Σάββατο, 17 Δεκεμβρίου, στις 17:00, ή στον τελικό του «Lusail» την Κυριακή, 18 του μήνα, ο Λιονέλ Μέσι ξεσήκωσε αυτές τις τελευταίες μέρες του 2022 τον πλανήτη ολόκληρο.

Ακόμα κι εκείνοι που δεν ασχολούνται με ποδόσφαιρο, συνδέονται με την προσπάθειά του να φέρει το τρίτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αργεντινή, με τρόπο που ενδεχομένως να είναι ανεπανάληπτος στο ποδόσφαιρο. Μέσα στο Κατάρ, ο Μέσι κουβαλά την αύρα του υπεργήινου. Στην υπόλοιπη Γη, οι ποδοσφαιρόφιλοι παρακολουθούν εναγωνίως τις προσπάθειές του.

Η Κροατία, αυτός ο ανεπανάληπτος φαρσέρ των δύο τελευταίων Παγκόσμιων Κυπέλλων στην παράταση και τα πέναλτι -η πλάκα είναι ότι στα τρία τελευταία Euro που έχει συμμετάσχει αποκλείστηκε μία φορά στα πέναλτι, από την Τουρκία στον προημιτελικό του 2008, και από τις Πορτογαλία και Ισπανία το 2016 και το 2021 αντιστοίχως- στέκεται εμπόδιο.

Η Αργεντινή έχει τα προβλήματά της. Ο Μάρκος Ακούνια, ο αριστερός φουλ μπακ της ομάδας που έχει παίξει σε όλα τα παιχνίδια της, είναι τιμωρημένος, ο Άνχελ ντι Μαρία παραμένει με πρόβλημα και ενοχλήσεις και ο Λιονέλ Σκαλόνι τον επιστράτευσε με βαριά καρδιά στην παράταση του προημιτελικού με την Ολλανδία, γενικώς υπάρχουν προβληματάκια που απέναντι σε μια ομάδα με διευθετημένους ρόλους και πλάνο, σίγουρη για τον εαυτό της, θα παίξουν το ρόλο τους.

Επί της ουσίας, και με το ρεπορτάζ να αναφέρει ότι 40.000 Αργεντινοί επρόκειτο να καταλάβουν το Κατάρ, το παιχνίδι με την Κροατία είναι όσο σημαντικό εκείνο με την Ολλανδία. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Αργεντινή δεν πρόκειται να φύγει την επόμενη μέρα, αλλά θα πρέπει να μείνει για το μικρό τελικό, ο οποίος είναι ένα μαρτύριο για μία ομάδα που ως στόχο έχει μόνο το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Δυστυχώς για τον Μέσι, η ζημιά από μια ήττα στον ημιτελικό με την Κροατία θα μοιάζει για τον ίδιο ανεπανόρθωτη. Όλη αυτή η παράνοια γύρω από το πρόσωπό του διατηρεί, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, τη φαυλότητα του όψιμου πανηγυρτζή. Αν και η ατμόσφαιρα μοιάζει κατατί αλλαγμένη, η διαφοροποίηση από το προ τετραετίας Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ελάχιστη. Ο Αργεντινός σούπερ σταρ πρέπει να κάνει κάτι.

Τα πανό δείχνουν τον Ντιέγκο Μαραντόνα να του πασάρει το τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου, στα τύμπανα υπάρχουν οι φυσιογνωμίες τους και δεν υπάρχει στιγμή που να μην αναφέρεται το ονοματεπώνυμο του μακαρίτη, αυξάνοντας αρκετά την πίεση. Στο οργανόγραμμά του, ο Λίο φαίνεται πως τα έχει κάνει όλα σωστά.

Το κυριότερο και αυτό που είναι διακριτό, είναι ότι, τουλάχιστον στο συνειδητό μέρος του εαυτού του, ουδόλως για την υστεροφημία του παίζει.

Για ένα έθνος που έχει χάσει στο παρελθόν παίκτες από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης -και που ο ίδιος, στα μικράτα του, θα μπορούσε να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία- ο σεβασμός προς το πρόσωπό του θα έπρεπε να είναι αυτονόητος. Απλώς η διαφορά της νίκης από την ήττα στις αντιδράσεις είναι πελώρια και θα είναι αναγκασμένος να ζήσει με αυτήν, στην περίπτωση που ηττηθεί από τους Κροάτες.

Ο Μέσι παίζει ξεκάθαρα για την εθνική ομάδα του και όλους τους ανθρώπους που αυτή αντιπροσωπεύει και οι συμπαίκτες του είναι κρυστάλλινο ότι παίζουν γι’ αυτόν. Όλοι, ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν παίξει δευτερόλεπτο στη διοργάνωση, είναι απολύτως ξαναμμένοι -και δεν χρειάζεται καν να μιλήσουν για να αποδειχθεί.

Αρκεί να παρατηρήσει ο αναγνώστης τη γλώσσα του σώματος του πιο αδικημένου ποδοσφαιριστή της εθνικής ομάδας, του Πάουλο Ντιμπάλα, για να καταλάβει ότι, αν τυχόν είχε κάποιο πρόβλημα με την έλλειψη χρησιμοποίησής του, το έχει καταχωνιάσει βαθιά στο ασυνείδητό του.

Από το 2021 και το Copa America, ο Μέσι έχει για πρώτη φορά ένα ρόλο διακριτό, ο οποίος έγκειται στο ότι οι συμπαίκτες του νοιάζονται ισόποσα να κατακτήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο για την Αργεντινή, εκείνον και μετά τους εαυτούς τους.

Ο Λεάνδρο Παρέδες το είπε τις προάλλες, «αν κατακτήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα χαρώ περισσότερο για το γεγονός ότι το πήρε ο Μέσι, παρά για μένα». Πρέπει, αυτή η υπερβολή, να θεωρηθεί αληθής τουλάχιστον τη στιγμή που ειπώθηκε.

Κι ενώ ο Μέσι δεν είναι ο παίκτης του παρελθόντος, τα πράγματα στην ουσία της ομάδας δεν ήταν πάντα έτσι.

Αντιθέτως, υπήρξε μια εποχή που θεωρήθηκε δειλός και μάλιστα όχι από όποιον κι όποιον, αλλά από τον ποδοσφαιριστή-τοτέμ του αργεντινού ποδοσφαίρου, εκείνον που λατρεύτηκε όσο ουδείς άλλος στη χώρα. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν πάντα το μέτρο σύγκρισης. Κι όταν έφτασε να συνεργαστεί μαζί του, η κατάσταση ήταν αφόρητη.

Η μπηχτή και η αίσθηση της πίεσης

Δημοσιεύθηκε προ ολίγων ημερών ένα καταπληκτικό βίντεο στο youtube, που δείχνει την πορεία του Μέσι για να γίνει ο ηγέτης της εθνικής Αργεντινής. Στο συμπεριφορισιακό μοτίβο, η διαφορά από τα τρία προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα σε αυτό είναι προφανής. Υπήρχαν όμως στιγμές που, παρ’ ότι ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, ένιωθε αφόρητη μοναξιά.

Πίσω στο 2016, μετά το χαμένο τελικό με τη Γερμανία και τις δύο ήττες από τη Χιλή στο Copa America, και στο κλίμα που επικρατούσε μετά το χαμένο τελικό του «Μαρακάνα» με τη Γερμανία, το βίντεο δείχνει ένα πλάνο κομβικό. Ο δημοσιογράφος ενός τηλεοπτικού καναλιού και ο Μαραντόνα βρίσκονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο,  με μικρόφωνα στα χέρια.

Ο «Πελούσα» παίρνει το λόγο και, σαν να είχε προβάρει την κάθε συλλαβή και τη στάση που πρέπει να διατηρήσει, λέει: «Δεν μπορείς να βγάλεις τον ηγέτη από έναν άντρα που πήγαινε 20 φορές στην τουαλέτα πριν από το παιχνίδι». Εκείνη τη στιγμή, ο Μαραντόνα γυρνάει και κατακεραυνώνει με το βλέμμα του το δημοσιογράφο, σαν να αποκάλυψε κάτι πραγματικά σημαντικό.

Και ήταν. Ήταν σημαντικό να αναγνωριστεί ότι ο παίκτης που πρέπει να δίνει το παράδειγμα στους άλλους ήταν εκείνος που δεν μπορούσε να διαχειριστεί το άγχος του. Μια υπόθεση εργασίας είναι πως αυτό που είπε, είχε εμπειρική εμβέλεια. Δηλαδή, ο Μαραντόνα το είχε δει να συμβαίνει. Κάτι που αυτομάτως οδηγεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.

Σε αυτό το τουρνουά, ο Μέσι είναι πραγματικά φοβισμένος. Είναι ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου και του έχουν βάλει για προπονητή τον άνθρωπο που τα προηγούμενα 15 χρόνια, λες και επρόκειτο για την Ιουδαία και το ψάξιμο για τον Ιησού Χριστό, έπρεπε να βρουν τον παίκτη που θα τον αντικαθιστούσε. Ουδείς από τους διαδόχους του έφτασε στο σημείο να πρέπει να αντιμετωπίσει αυτήν την πίεση: όλοι έλιωναν πολύ πριν φτάσουν σε αυτό το σκοτεινό μέρος.

Η ειδοποιός διαφορά, όμως, είναι ότι ο Μαραντόνα ποτέ δεν έπρεπε να διαπραγματευτεί με τέτοια πίεση. Το χειρότερο που του είχε τύχει στην καριέρα του, και ήταν πραγματικά άσχημο, ήταν οι τελευταίες αγωνιστικές της Serie A τη σεζόν 1987-88, τότε που η Καμόρα αποφάσισε ότι θα ήταν μεγάλη οικονομική ζημία για την ίδια να κατακτήσει η Νάπολι το πρωτάθλημα.

Ήταν η μόνη φορά στην καριέρα του που ο Ντιεγκίτο ένιωσε υποχρεωμένος, όχι να νικήσει αλλά, να χάσει σε παιχνίδια. Η Μαφία της Νάπολης έσπασε αυτοκίνητο και εκτόξευσε απειλές για να καταστεί σαφές ότι δεν ήταν αερολογίες.

Διότι στα τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα που πήρε μέρος με την εθνική Αργεντινής, η πίεση που ένιωσε ούτε κατ’ ελάχιστον πλησίαζε εκείνη που αισθάνθηκε ο Μέσι κυρίως το 2010, όταν τον είχε προπονητή, αλλά και το 2014 και το 2018.

Το 1982 έπαιζαν ακόμη στην «αλμπισελέστε» ο Μάριο Κέμπες και ο Ντανιέλ Πασαρέλα, που θα έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στην περίπτωση αποτυχίας, διότι ο Μαραντόνα δεν ήταν καν 22.

Το 1986, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που περίμεναν από την Αργεντινή να νικήσει: ο Μαραντόνα είχε μπει με ένα τσιπ στους ώμους του προκειμένου να αποδείξει ότι ήταν τόσο καλός ώστε να το κάνει, όμως πρωτύτερα δεν του είχε βάλει κάποιος το μαχαίρι στο λαιμό. Εκείνο που θα έπρεπε να διαπραγματευτεί, σε περίπτωση αποτυχίας, ήταν η καρατόμηση του Πασαρέλα πριν αρχίσει το τουρνουά και ότι δεν έπαιξε ο Ρικάρντο Μποτσίνι.

Από τη στιγμή που η δουλειά έγινε και η Αργεντινή προκρίθηκε απευθείας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, το άγχος ήταν ελάχιστο. Υπήρχε πάντα το κίνητρο, διότι όταν κάνεις κάτι θέλεις να το πετύχεις ξανά, αλλά οι Γραφές είχαν πληρωθεί.

Ήταν πρωταθλητής κόσμου και δεν θα του το έπαιρνε κάποιος πίσω. Συν τοις άλλοις, έχασε το τρόπαιο στον τελικό με ένα πέναλτι που μάλλον δεν ήταν, κάτι που διάνθισε το στόρι ότι οι αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου εχθαίρονταν την Αργεντινή και βρίσκονται πίσω από την ήττα της με εντολές και λοιπές συνωμοσιολογικές -είτε ίσχυαν είτε όχι- γαρνιτούρες. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν πιάστηκε να έχει κάνει χρήση κοκαΐνης, το αφήγημα ήταν καταπώς το ίδιο.

Στην ούγια, υπήρχε μια συμβατή πίεση να νικήσει, θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, αλλά ουδέποτε πέρασε από την ατραπό του να πρέπει να αποδείξει στο λαό του ότι είναι γεννημένος νικητής, αλλιώς σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν ξοφλημένος.

Ο Μέσι έζησε, σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα και τουλάχιστον τέσσερα Copa America μια αποτρόπαιη πίεση, που με τον Μαραντόνα στον πάγκο της εθνικής Αργεντινής απογειώθηκε. Δημιουργούσε και η συμπεριφορά του ίδιου του προπονητή ένα χάος.

Δώδεκα χρόνια ύστερα από εκείνη την ξεγυριστή τεσσάρα από τους Γερμανούς στον προημιτελικό, ο Μέσι διαχειρίζεται εντυπωσιακά μια κατάσταση από την οποία πέρασε στο παρελθόν και μπόρεσε να την δουλέψει.

Από την αρχή του τουρνουά, η Αργεντινή μπορεί να συγκαταλεγόταν στα φαβορί, αλλά δεν έπαιξε και κάνα ποδόσφαιρο περιωπής. Τώρα, που βρίσκεται ένα βήμα από τον τελικό, η ποιότητα του ποδοσφαίρου έχει πολύ μικρότερη σημασία από αυτό που της δίνεται.

Ο Μέσι νιώθει εντάξει με τον εαυτό του. Και βλέποντας πόσο τον στηρίζουν οι συμπαίκτες του, μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να δηλώσει ότι δεν πάει στην τουαλέτα 20 φορές πριν από το παιχνίδι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News