Γιάννης Διακογιάννης: Κάλλας εναντίον Πελέ, ο αλήτης Σινάτρα και το πρώτο ματς που είδε

«Πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή», ακούσαμε κάποτε τον Λουκιανό Κηλαϊδόνη να τραγουδά. Συμφωνήσαμε όλοι με τον Λουκιανό καθώς είναι βέβαιο ότι στον αθλητισμό μάθαμε πολλά από αυτή τη φωνή.

Ο Γιάννης Διακογιάννης πέθανε σε ηλικία 91 ετών, σήμερα Τρίτη, 13 Δεκεμβρίου 2022. Πολλά χρόνια πριν, ήταν ένας από τους λίγους Έλληνες που είδε το 5ο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξήχθη το 1954 στην Ελβετία. Ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε σε απευθείας τηλεοπτική αναμετάδοση από την Eurovision σε 11 χώρες. Ο Γιάννης Διακογιάννης παρακολούθησε τους αγώνες από τη Γαλλία όπου βρισκόταν και έστειλε τις ανταποκρίσεις του στην εφημερίδα Αθλητική Ηχώ.

Στις 27 Μαΐου 1966 παρουσίασε στη νεοσύστατη τότε τηλεόραση του ΕΙΡ το Παγκόσμιο Κύπελλο Αγγλίας.

Από το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ήταν πλέον ο οικοδεσπότης της εκπομπής Αθλητικά νέα, που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε Αθλητική Κυριακή και αποτελεί σήμερα τη μακροβιότερη εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1969 άρχισε στην Αθήνα το 9ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αθλητισμού στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Οι αγώνες μεταδόθηκαν σε περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη και αποτελούν την πρώτη μετάδοση αγώνων στίβου από ελληνικό τηλεοπτικό συνεργείο.

Είχε μεταδώσει 31 από τους 61 τελικούς του Champions League, από το 1969 που έκανα την πρώτη αναμετάδοση, Μίλαν-Αγιαξ, 4-1. Το 2000 ήταν η τελευταία στο Παρίσι, Ρεάλ – Βαλένθια, 3-0.

Το πρώτο ματς που είδε

Ο Γιάννης Διακογιάννης γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα.

Σπούδασε στη Γαλλία, αλλά τον κέρδισε η αθλητική δημοσιογραφία. Ήταν διεθνώς αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους στο είδος της ζωντανής περιγραφής και του σχολιασμού αθλητικών γεγονότων.

Με τις πλούσιες γνώσεις επάνω στο αντικείμενό του, την άριστη χρήση της γλώσσας και με τις κατανοητές και αντικειμενικές περιγραφές του, κατείχε τη θέση του πλέον αγαπημένου και έγκυρου αθλητικού σχολιαστή στη χώρα μας. Το Μουντιάλ της Γαλλίας, το 1998, ήταν το τελευταίο που περιέγραψε τηλεοπτικά.

Το 2006, με το τετράτομο έργο του 100 χρόνια ποδόσφαιρο (εκδόσεις Μίλητος) παρουσίασε όλη την ιστορία του παγκόσμιου και ελληνικού ποδοσφαίρου. Έγραψε επίσης τα βιβλία 60 χρόνια Μουντιάλ (εκδόσεις Λιβάνη, 1990), Οι μεγάλες μορφές του Αθλητισμού (1980), και άλλα..

Πριν από τέσσερα χρόνια, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο iefimerida. Μεταξύ άλλων είχε αναφερθεί στο πρώτο ματς που είδε: «Την μπάλα την γνώρισα λίγο μετά την κατοχή, γύρω στο ΄44-΄45. Με πήρε ο θείος μου ο Νικήτας, που ήταν τερματοφύλακας στον Αθηναϊκό και πήγαμε να δούμε ένα φιλικό παιχνίδι. Έπαιζαν Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, σκορ 1-1. Εγινα Παναθηναϊκός».

Ο Γιάννης Διακογιάννης εκείνη την εποχή ήταν μέλος της εφηβικής ομάδας μπάσκετ της Ενωσης Παγκρατίου και αθλητής στίβου, εκατό, διακόσια, μήκος.

Η μουσική

Σε εκείνη τη συνέντευξη είχε πει ότι ήθελε να γίνει μουσικός: «Ναι, εγώ ήθελα να γίνω μουσικός. Η μητέρα μου έπαιζε ωραίο πιάνο, είχαμε πιάνο στο σπίτι, και ο παππούς μου ο Γάλλος, που ήταν χρυσοχόος, έπαιζε ακόμα και άρπα. Είχα αρχίσει να παίζω πιάνο με τη βοήθεια της μητέρας μου, έκανα μαθήματα, με την κυρία Σακελλαρίου _που ήταν συγγενής του Αττίκ. Το ΄42, στην Κατοχή, πεθαίνει ο μπαμπάς από καρκίνο στον εγκέφαλο. Ημουν έντεκα ετών. Αναγκάστηκε η μητέρα μου να πουλήσει το πιάνο κι ένα οικόπεδο που της είχε αφήσει ο μπαμπάς. Μου είπε ότι δεν είχαμε λεφτά για να συνεχίσω. Σιγά-σιγά μπήκα στον αθλητικό χώρο. Οταν γύρισα από τη Γαλλία δούλεψα στην εφημερίδα “Ελευθερία” του Κόκκα, στην Πανεπιστημίου και στην “Αθλητική Ηχώ”».

Ωραίος «αλήτης» ο Σινάτρα.

Διαβάστε τους χαρακτηρισμούς για κάποιες μορφές τις μουσικής: «Θυμάμαι το 1990 που ήμουν στην Ιταλία, για το Παγκόσμιο Κύπελο, παραμονή του μεγάλου τελικού, πήγα στις Θέρμες του Καρακάλα. Ηθελα να παρακολουθήσω το τρίο Καρέρας, Ντομίνγκο, Παβαρότι και πλήρωσα για ένα εισιτήριο σχεδόν όσα έπαιρνα τον μήνα. Καθόμουν στη δωδέκατη σειρά. Ξαναπλήρωσα πολλά όταν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες, με μια φίλη μου, υπεύθυνη τύπου της Eurovision, πήγαμε να ακούσουμε τον Φρανκ Σινάτρα. Η ΕΡΤ τότε μας έδινε 67 δολάρια τη μέρα για να φάμε και να κοιμηθούμε και το εισιτήριο έκανε 88. Ο Σινάτρα επί δυόμιση ώρες δεν σταμάτησε να τραγουδά. Ηταν μέγας “αλήτης”, ωραίος “αλήτης” ο Σινάτρα. Αλλά πήγα και στη Σκάλα του Μιλάνου όταν τραγουδούσε Ντομίνγκο στην όπερα του Βέρντι “Μποκανέγκρα”. Και μετά στο εστιατόριο που πήγαμε ήρθε και ο Ντομίνγκο. Του έπιασα την κουβέντα… Φεύγοντας μου είπε «καληνύχτα». Λίγο βαρύτονος ο Ντομίνγκο, ωραίος τύπος, τον είχα δει και στο Ηρώδειο. Από την άλλη ο Παβαρότι, τεράστια φωνή. Σπίτι βάζω συχνά cd με γαλλικά τραγούδια. Είδα στο Παρίσι την Πιάφ, τον Σαρλ Τρενέ και άλλους… Η Πιάφ ήταν ο Αμερικανός Σινάτρα, με μια φωνή που έβγαινε από μέσα της…. Είδα τον Μπεκό, τον Αζναβούρ».

Η Μαρία Κάλλας

Τέλος και πάλι στην ίδια συνέντευξη είχε πει για τους αθλητές που λάτρεψε και τη Μαρία Κάλλας: «Τον Καρλ Λιούις και τον 800αρη Σεμπάστιαν Κόου. Αγαπούσα πολύ τις ταχύτητες. Για μένα τα 800 μέτρα είναι το ωραιότερο αγώνισμα. Αγαπώ τον στίβο, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό, αλλά απ΄όλα αγαπώ τη μουσική. Ανάμεσα σε έναν τελικό παγκόσμιου κυπέλου και τη Μαρία Κάλλας στο Ηρώδειο, θα ήθελα να δω, εκατό φορές πιο πολύ, τη Μαρία Κάλλας στο Ηρώδειο. Ανάμεσα στην Κάλλας και το Πελέ, θα διάλεγα την Κάλλας. Της έχω ακόμα μεγάλη αδυναμία».

Με πληροφορίες απο tovivlio.gr, iefimerda.gr.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News