Αντώνης Καρπετόπουλος: Το αξέχαστο χαμόγελο του Σίνισα

O κόσμος του ποδοσφαίρου θρηνεί για τη φυγή από τη ζωή του μεγάλου Σίνισα Μιχαϊλοβιτς, τρομερού ποδοσφαιριστή, ικανού προπονητή και κυρίως σπουδαίου και ανεπανάληπτου ανθρώπου που έδωσε μια τρομερή μάχη με τη λευχαιμία φτάνοντας να γίνει ένα είδος παγκόσμιου παραδείγματος.

«Εχω μια κακιά ασθένεια» είχε πει χρόνια πριν όταν συνειδητοποίησε το μέγεθος της ασθένειας «αλλά θα την κερδίσω παίζοντας επίθεση»! Η μάχη του μαζί της, ακριβώς επειδή δόθηκε χωρίς μυστικά έδωσε δύναμη σε χιλιάδες ανθρώπους για να συνεχίζουν να παλεύουν.

Η αντιμετώπιση είναι δυνατή και το ποσοστό όσων τα καταφέρνουν μεγάλου. Δυστυχώς ο Σίνισα ανήκε στο μικρό: νικήθηκε μετά από τρία χρόνια μάχης που έδωσε με τον δικό του μοναδικού τρόπο. Όπως με το δικό του μοναδικό τρόπο έζησε και τη ζωή του.

Δυο καριέρες

Ο Σίνισα ξεκίνησε να αγωνίζεται στην θέση του αριστερού εξτρέμ κι έφτασε παίζοντας έτσι με τον Ερυθρό Αστέρα στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ το οποίο και κέρδισε στο Μπάρι το 1991 – παρόλο που εκείνη η ομάδα είχε τεράστιες προσωπικότητες (από τον Πάντσεφ και τον Σαβίσεβιτς μέχρι τον Σαμποανάτσοβιτς) η κατάκτηση ήταν θαύμα.

Ο Μιχαϊλοβιτς πήρε μεταγραφή στη Ρόμα ως εξτρέμ και ερωτεύτηκε την πόλη στην οποία αγόρασε σπίτι κι έγινε στο εξής η έδρα του. «Είναι μια πόλη που είναι ένα μουσείο με το οποίο χαζεύουν τα άστρα του ουρανού» έλεγε. Στη Ρόμα δεν τα κατάφερε καλά όμως: η ομάδα δεν τον καταλάβαινε, κι αυτός ήθελε να έχει λόγο για όλα. Εφυγε.

Και μετά βρήκε τον Σβεν Γκόραν Ερικσον και τον μεταμόρφωσε σε «λίμπερο», ένα λίμπερο που έβαζε γκολ και μοίραζε ασίστ σαν δεκάρι: κανείς Ευρωπαίος ποτέ δεν θα χτυπήσει καλύτερα στημένες φάσεις και μόνο αυτός έχει βάλει τρια γκολ με χτυπήματα φάουλ στο ίδιο ματς όταν έπαιζε στη Λάτσιο στην οποία ο Ερικσον τον έφερε μετά την ποδοσφαιρική του μετάλλαξη στη Σαμπντόρια.

Στη Γένοβα τον είχα γνωρίσει κι εγώ, αν θυμάμαι καλά το 1994, με το Νίκο Αναστόπουλο που ήταν εκεί για να δει τη δουλειά του Σβεν. Η Σαμπ ήταν γεμάτη από βετεράνους που ήταν δύσκολα παιδιά: τον Ζένγκα, τον Γκούλιτ, τον Βιερκβουντ απαγορευόταν και να τους κοιτάξεις, που λέει ο λόγος.

Ο «Μίχα» ήταν εντελώς άλλος τύπος. Όταν έμαθε ότι δυο Ελληνες είναι στο Μπολιάσκο εμφανίστηκε μέσα στην τρελή χαρά σαν να είχαν έρθει να τον δουν δυο συγγενείς του! Φορούσε κίτρινο πουκάμισο, κόκκινο παντελόνι, μπλε γιλέκο χωρίς μανίκια, γυαλιά ηλίου με χρυσαφί σκελετό, μαύρα αθλητικά παπούτσια κι ένα καπέλο ανάποδα σαν αμερικάνος ράπερ.

«Εχεις παιδιά;» μου είπε. Του είπα όχι. Και γεμάτος υπερηφάνεια μου απάντησε πως αυτός στα 25 του είχε δυο! Ένα με τη γυναίκα του κι ένα «από μια σχέση παράνομη» το οποίο αναγνώρισε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News