Παγκόσμιο Κύπελλο: Ο Λιονέλ Μέσι σώζοι τη Λατινική Αμερική

Η σπανιότητα αυτού του τελικού Παγκόσμιου Κυπέλλου, στο στάδιο «Lusail» της Ντόχα στο Κατάρ, την Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου, στις 17:00, είναι ότι υπάρχει η αίσθηση της ατομικής μονομαχίας. Ο σταρ είναι συνήθως από τη μία πλευρά: ο Φέρεντς Πούσκας το 1954, ο Γκαρίντσα και ο Πελέ το 1958, ο Γκαρίντσα το 1962, ο Πελέ το 1970, ο Ντιέγκο Μαραντόνα το 1986 και το 1990, ο Ρονάλντο το 2002, ο Ζινεντίν Ζιντάν το 2006, ο Λιονέλ Μέσι το 2014. Ακόμα και ο Λούκα Μόντριτς το 2018.

Ανά περιπτώσεις, όπως στο Αργεντινή-Ολλανδία το 1978, στο Ιταλία-Δυτική Γερμανία το 1982, στο Ισπανία-Ολλανδία το 2010, συγκρούονται οι ομάδες, δίχως προσωποκεντρικές ιστορίες, από πριν καθορισμένες, στο επίκεντρο.

Σε μόνο τρεις έχουν συναντηθεί δύο από αυτούς που θεωρούνται ανώτερα είδη προκειμένου να διευθετήσουν τη θέση τους στην Ιστορία: ο Φραντς Μπεκενμπάουερ με τον Γιόχαν Κρόιφ το 1974, ο Ρομάριο με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο το 1994 και ο Ζιντάν με τον Ρονάλντο το 1998.

Το στοιχείο που τώρα βρίσκεται άπλετο στη μονομαχία μεταξύ της Αργεντινής και της Γαλλίας είναι η διαφοροποίηση του χρόνου: ο ένας βρίσκεται στο λυκόφως μιας μεγαλειώδους καριέρας, ο άλλος είναι στα ντουζένια πριν τα… ντουζένια του. Στη Mixed Zone των γηπέδων του Κατάρ, οι δημοσιογράφοι έχουν να το λένε ότι ο Μέσι σταματά να μιλήσει σε οποιονδήποτε ισπανόφωνο, ο Κιλιάν Εμπαπέ παίρνει την… άγουσα για την έξοδο σχεδόν τρέχοντας.

Το σχετικά αστείο στιγμιότυπο, μετά την επικράτηση της Γαλλίας επί του Μαρόκου, 2-0, στον ημιτελικό αυτού του Παγκόσμιου Κυπέλλου, συμβαίνει με μία δημοσιογράφο να λέει στον Εμπαπέ, ανεβάζοντας κατατί, αλλά όχι πολύ, τα ντεσιμπέλ, «αόρα Μέσι». Ο 23χρονος στράικερ της Γαλλίας κάνει μια γκριμάτσα χωρίς να σταματήσει την πορεία του.

Μια γκριμάτσα δυσνόητη. Πάντως, αντίδραση. Ένα εξωτερικό ερέθισμα που τον απασχόλησε.

Αόρα Μέσι. Μέσι ες ουν πέρο. Μέσι ες ουν πέρο.

Ο Μέσι είναι ένας σκύλος

Για σχεδόν πέντε χρόνια, από τις 19 Νοεμβρίου 2003 που πρωτόπαιξε στην Μπαρτσελόνα στο Champions League με την Πόρτο, ο Σαλβαδόρ Απαρίσιο, ένας για την παιδική ομάδα της Γκραντόλι στο Ροζάριο, πιθανότατα επαναλάμβανε την ιστορία που συνέβη στις αρχές δεκαετίας του ’90, σε ένα γήπεδο του Ροζάριο.

Τότε, ο Απαρίσιο ήταν απελπισμένος. Έλειπε ένα παιδί για να συμπληρωθεί η αντίπαλη ομάδα. Κοίταξε προς τις κερκίδες και είδε μια γιαγιά με τον εγγονό της. Ήταν 4, μαξ 5. Ρώτησε τη γιαγιά αν ο πιτσιρικάς μπορούσε να μπει στο γήπεδο, «δεν θέλω να κάνει κάτι, ας είναι ακίνητος στη θέση του». Η γιαγιά έδωσε την άδειά της και ο μικρός μπήκε στο γήπεδο. Στεκόταν ακίνητος και έβλεπε όντως την μπάλα να περνάει δίπλα του.

Και ξαφνικά, όταν ακούμπησε στα πόδια του, κάτι του έκανε κλικ. Έτσι περιγράφεται, σαν μια φωτεινή, υπερκόσμια, σκηνή. Ο μικρός Λέο πήρε την μπάλα και ξεκίνησε να ντριμπλάρει όποιον έβρισκε μπροστά του στο γήπεδο.

Ο Μέσι, πιτσιρικάκι, ξεκίνησε να κυνηγάει την μπάλα. Σαν σκύλος. Ο Μέσι κυνηγούσε συνεχώς την μπάλα. Την κυνηγούσε ακόμα και όταν την είχε στα πόδια του. Στο Ροζάριο, όταν τον πήρε η Νιούελς Ολντ Μπόις μόλις ένα με ενάμιση χρόνο από τη στιγμή που η επιφοίτηση τον έκανε αδελφό της, οι γονείς των παιδιών και οι άνθρωποι της Νιούελς αντιλαμβάνονταν ότι μερικές φάτσες στις κερκίδες δεν βρίσκονταν εκεί επειδή είχαν συγγένεια με κάποιο από τα παιδιά.

Έβλεπαν ένα φαινόμενο. Παρακολουθούσαν τον Λέο Μέσι να παίζει.

Η Μπαρτσελόνα, παραμένουσα το όνειρο κάθε Λατινοαμερικανού, τον εποφθαλμιούσε, όμως αυτό που συνέβαινε με το πέρασμα του χρόνου, ήταν αξιοπερίεργο: ο πιτσιρικάς δεν ψήλωνε. Η ορμονική διαταραχή τον εμπόδιζε. Η θεραπεία για να φτιάξει αυτό δεν ήταν φθηνή. Οι ενέσεις κόστιζαν.

Οι «μπλαουγκράνα» βίωναν παραίσθηση δις: μία φορά όταν, μακριά από το γήπεδο, αμφέβαλλαν για το αν άξιζε μια τέτοια επένδυση, θεωρώντας ότι θα παρέμεναν ασυγκίνητοι κάθε φορά που είχε την μπάλα στα πόδια του. Και μία, όταν έμπαινε στο γήπεδο και τον παρακολουθούσαν να παίζει. Εκεί σκέφτονταν ότι άξιζαν τον κόπο όλα τα λεφτά του κόσμου για να φτιαχτεί το πρόβλημα.

«Όταν ο Μέσι έπαιζε», είπε ένας από τους προπονητές στη Μασία, «καταλάβαινες ότι θα άλλαζε τα πάντα».

El sueño del pibe

Η λέξη «pibe» στην Αργεντινή είναι ιερή. Πρόκειται για το αγόρι, αλλά ακολουθεί όποιον κατάφερε να ξεφύγει από τη μιζέρια. Το «pibe d’ oro» του αργεντινού έθνους, άλλωστε, είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Το αγόρι από χρυσάφι. Όταν κάποιος γίνεται γνωστός ως «pibe», αυτή η ιδιότητα δεν τον αφήνει ποτέ.

Ο Λέο Μέσι δεν ήταν ο μόνος που έφυγε από την Αργεντινή στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, από έναν πατέρα που εργαζόταν σε εργοστάσιο ατσαλιού και από μία μητέρα που καθάριζε σπίτια. Το 2001, τη χρονιά της φυγής του, η ανεργία είχε φτάσει στο 23% στη χώρα. Υπήρχε αληθινή κρίση, η οποία κιόλας δεν διαδέχθηκε κάποια επίπλαστη πραγματικότητα, μια φούσκα, για να συζητηθεί το μέγεθός της.

Από τα 13 του, ο Μέσι κατάλαβε ότι ήταν υποχρεωμένος να πετύχει. Δεν είχε την πολυτέλεια να κάνει λάθος. Αλλά είχε το δικαίωμα να υποφέρει. Έμενε στο προπονητικό κέντρο, έκανε θεραπεία, προπονούνταν όλη μέρα και όποτε έμπαινε στο δωμάτιό του έκλαιγε. Του έλειπαν το σπίτι του, οι φίλοι του.

Αλλά την ώρα της επιτυχίας, τη στιγμή που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα ανερχόταν στην ομάδα Ανδρών της Μπαρτσελόνα, ο Μέσι αποφάσισε να ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του και να μετουσιώσει τη φράση «el sueño del pibe», που στα ελληνικά μεταφράζεται ως «το όνειρο ενός αγοριού».

Αυτός, όχι, δεν θα γινόταν ακόμα ένας Οριούντι, δεν θα διάλεγε την Ισπανία και την ευκολία του δυτικού πολιτισμού. Ο Λέο θα διάλεγε την εθνική Αργεντινής. Στην πατρίδα του, στη χώρα που γεννήθηκε και από την οποία κατάγονται οι γονείς του, θα ξεκινούσε την πορεία του και θα άφηνε το κληροδότημά του. Το «Όνειρο ενός αγοριού» είναι η πορεία προς την επιτυχία, η οποία, όμως, είναι συνώνυμη με τη νίκη απέναντι στην ανέχεια.

Η νίκη του ντόπιου στοιχείου, η ανάσα, μια επικράτηση απέναντι στις τρομακτικές και τερατικά διαφαινόμενες συνθήκες διαβίωσης. Από τότε που μπήκε στην Εθνική, ο Μέσι έπρεπε να ακροβατεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φιλοσοφίες. Έπρεπε να ντριμπλάρει στην «αλμπισελέστε» και έπρεπε να πασάρει στην Μπαρτσελόνα. Η τελευταία υπερίσχυσε. Και ο Μέσι βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα.

Ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου στην Μπαρτσελόνα. Και ήταν persona non grata στην Αργεντινή. Η αποτυχία στο Copa America του 2011, που η χώρα φιλοξένησε,  με τον αποκλεισμό στα πέναλτι στον προημιτελικό με την Ουρουγουάη, έφερε τις πρώτες οργισμένες αντιδράσεις από τους Αργεντινούς. Δυστυχισμένοι, μιλούσαν σχεδόν για έναν εθνικό προδότη.

Μιλούσαν για έναν Ευρωπαίο. Ο κόσμος δεν ήθελε να έχει σχέση με έναν ποδοσφαιριστή που φαινόταν ότι δεν μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες του. Σε μία εθνική που οι παίκτες τσακώνονταν στον αγωνιστικό χώρο, θα περίμεναν από τον Μέσι τουλάχιστον να μιλήσει, να ξεσπάσει εναντίον τους.

Αλλά δεν κακολόγησε ποτέ κανέναν. Δεν είπε ποτέ κάτι για αυτήν την εποχή, για τη θητεία του με τον Μαραντόνα, για τους εγωτισμούς των υπόλοιπων διεθνών. Ναι, ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου στα λόγια, αλλά δεν ένιωθε ποτέ έτσι στην ομάδα του. Οι υπόλοιποι βρήκαν το μήνα που έθρεφε τους 11: μπορούσαν να βεντετίζουν χωρίς να αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη, αφού είχε βρεθεί εκείνος που θα την έπαιρνε και μάλιστα αγόγγυστα, δίχως να καταφερθεί εναντίον οποιουδήποτε.

Το εθνικό πένθος

Μετά το χαμένο τελικό του Copa America το 2016, του λεγόμενου Centenario που έγινε στις ΗΠΑ, με τη Χιλή στα πέναλτι, οι Αργεντινοί βρέθηκαν μπροστά σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Ο Μέσι ανακοίνωσε την αποχώρησή του.

Ήταν ένα αδόκητο σοκ, σαν ξαφνικά να ξύπνησε ένας ολόκληρος λαός από ένα όνειρο και να αντίκρισε μια πραγματικότητα πιο σκληρή από εκείνη που είχε φανταστεί.

Πώς ήταν δυνατόν να φύγει; Η συνειδητοποίηση, ότι σταματούσε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στα 29 του, ήταν κόλαφος. Ο Μέσι ήταν απαραίτητος στον κόσμο, ακόμα και για να βγάζει τα απωθημένα του.

Ο πανικός που επικράτησε στη χώρα τις μέρες που παρήλθαν από την ανακοίνωση, η οποία ήταν τόσο παράδοξο να προκαλεί έκπληξη, δεν είχε προηγούμενο. Προέκυπτε, από τα κλάματα παιδιών και από τα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εθνικό πένθος.

Θα περίμενε κάποιος, ύστερα από τρεις χαμένους τελικούς σε τρία διαδοχικά χρόνια, από τα 26 έως τα 29, οι Αργεντινοί να ανακουφιστούν. Το παρακαλετό για την επιστροφή του, όμως, δεν είχε προηγούμενο.

Ένας 14χρονος Έντσο Φερνάντες είχε ποστάρει τη φράση «φύγε, δεν σου αξίζουμε». Οι γονείς ρωτούσαν τα μικρά τους για ποιο λόγο πλάνταζαν στο κλάμα και εκείνα μιλούσαν για το Μέσι και την αποχώρησή του. Οι σταθμοί του μετρό στο Μπουένος Άιρες άλλαξαν τα σήματά τους: «Σε παρακαλούμε, μη μας αφήνεις».

Ήταν ακριβώς η στιγμή της πρώτης αποκατάστασης. Αν η σχέση τους ως τότε ήταν ένας αποτυχημένος γάμος, τα ντεσιμπέλ από τις διαμαρτυρίες έπεσαν αισθητά. Υπήρχαν πάντα εκείνοι που έλεγαν ότι ο Μέσι είναι Ευρωπαίος και αυτό δεν θα σταματήσει ακόμα και την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου, μετά τον τελικό που έχει ώρα έναρξης τις 17:00 στο «Lusail», ακόμα και παρά το γεγονός ότι θα έχει όντως τερματίσει την καριέρα του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, επειδή… ου γαρ έρχεται μόνον.

Η Γιασμίν, Αργεντινή δημοσιογράφος που η οικογένειά της την ανάγκασε να εγκαταλείψει το Μπουένος Άιρες με το κύμα της μεγάλης φυγής και μετρητά μέσα από την κάλτσα της μητέρας της, θα παρακολουθήσει τον τελικό στο Μπρούκλιν, φορώντας τη δική της μία τυχερή κάλτσα με ζωγραφισμένα αβοκάντο.

Φόρεσε και τις δύο στην ήττα από τη Σαουδική Αραβία, τη μία στο ένα πόδι στο πρώτο ημίχρονο με το Μεξικό, μέχρι που ένας φίλος της της έστειλε μήνυμα να βάλει την άλλη στο πόδι που απέμενε.

Ο Μέσι μπόρεσε, μέσα από τη σιωπή του ουσιαστικά, που κάποιος, λόγω της διάρκειάς της και της επιμονής του θα γινόταν να αποκαλέσει ακόμα και διαταραχή, να φέρει την εθνική ομάδα στα νερά του. Άφησε σημάδι, ανεξαρτήτως τι θα γίνει στον τελικό. Αλλά το αποτέλεσμα μπορεί να είναι σημαντικό για την Αργεντινή και, συνολικά, για τη Λατινική Αμερική.

Οι σφηκοφωλιές των Ναζί

Οι ΗΠΑ είναι πάντα υπερβολικές στους αριθμούς τους, αλλά ακόμα και έτσι το νούμερο των Ναζί που βρίσκονται στην Αργεντινή είναι ιδιαιτέρως μεγάλο. Λένε ότι πρόκειται για 50.000 ανθρώπους, απογόνους αξιωματικών και αξιωματούχων, που, όμως, εκ κλίσεως έχουν την πεποίθηση ότι η Αρία Φυλή θα έπρεπε να υπάρχει.

Ακόμα και οι μισοί να είναι, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι είναι γερά οργανωμένοι. Επιπλέον, φέρεται να υπάρχουν στη Βραζιλία. Το σενάριο να περιμένουν μια αποτυχία, που θα αποτελεί γερή απογοήτευση, η οποία νομοτελειακά θα οδηγήσει στη μιζέρια τους Αργεντινούς, για να ξεκινήσουν να αναπτύσσονται, δεν  γίνεται να λογίζεται ως απίθανο, όσο κι αν φυσικά είχαν τις ευκαιρίες τους.

Σε ένα μέρος του πλανήτη που οι κρίσεις μοιάζουν με τη Δευτέρα, είναι τόσο συχνές, σε ένα κόσμο που η ικανότητα ισοδυναμεί, με κάποιον τρόπο, με τη μονομανία, σε έναν τόπο που έχουν να δουν πρωταθλήτρια κόσμου από το 2002, με τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες να το έχουν κατακτήσει, ο Λέο ή Λιονέλ Μέσι στέκεται απέναντι στην εθνική Γαλλία για να σώσει, όχι μόνο την υστεροφημία του αλλά και, όλη τη Λατινική Αμερική.

Από μια μεγάλη απογοήτευση, από μια στενοχώρια που μπορεί να μετατραπεί σε κατάθλιψη και εκείνη σε ματαιότητα.

Ακριβως τη στιγμή που τίποτα μοιάζει να έχει σημασία παρεισφρέουν τα παράσιτα.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News