Ο Λιονέλ Μέσι ήταν εξωγήινος κατά τη νεότητά του

Μέχρι τα 27 του, υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν εκείνον τον καιρό, περίπου, που έκανε το πρώτο τατουάζ του. Ως τότε, ο Αργεντινός ήταν τόσο προσκολλημένος στο ποδόσφαιρο, που ξεπερνούσε ακόμα και την ουσία της έννοιας «μονομανία». Δεν είχε να διαχειριστεί οποιαδήποτε πίεση, διότι δεν υπήρχε ζήτημα διαχείρισης: υπήρχε το ποδόσφαιρο και αυτό ήταν όλο.

Ακόμη είναι αβέβαιο αν όντως ο Λιονέλ Μέσι θα φύγει από την Μπαρτσελόνα, αλλά είναι και σπάνιο για ποδοσφαιριστή να ταυτίζεται με τέτοιον τρόπο με μία ομάδα, πολλώ δε μάλλον με ένα από τα πιο πολυδιαφημισμένα κλαμπ του πλανήτη. Πριν αποκτήσει λόγο για τα πράγματα και εκτός χορταριού, ο Μέσι υπήρξε τόσο κολλημένος με την τέχνη του, την υπηρετούσε με τέτοια φρενίτιδα βδομάδα παρά βδομάδα, που η περίπτωσή του μάλλον ανάγεται στη μελέτη από την ψυχιατρική επιστήμη και όχι σε «υγιή» μέτρα και σταθμά. Έμοιαζε κάθε χρόνο να είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών στην ηλικία του. Το lifestyle ήταν απολύτως απόν. Αυτό που φαινόταν, ήταν ότι δεν υπήρχε επαφή με την πραγματικότητα.

Επειδή όλα έχουν συνέπειες, αργότερα αυτό του γύρισε ως μπούμερανγκ και του καταλογίστηκε ως εσωστρέφεια. Όμως τότε ήταν ένα φαινόμενο -και οι διαστάσεις στις οποίες υπαγόταν ήταν κοινωνικές.

Ο μεγαλύτερος… χασογκόλης

Η συχνότητα με την οποία έκανε τελικές ήταν απίστευτη

Ένα από τα αστεία εκείνης της εποχής ήταν ότι ο Λιονέλ Μέσι είχε χάσει τις περισσότερες ευκαιρίες από κάθε άλλον ποδοσφαιριστή στην ιστορία. Παρά τις οκάδες γκολ που σημείωνε, είχε τουλάχιστον τρεις τελικές σε κάθε παιχνίδι που έπρεπε να έχει σκοράρει -και δεν το έκανε. Η συχνότητα με την οποία έκανε προσπάθεια ήταν απίστευτη. Ο λόγος εδώ δεν γίνεται για την πιο μεστά ενήλικη μορφή του, κατά την οποία, στην πραγματικότητα, κατέκτησε μόνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 2015, αλλά όχι τα χρόνια του ως βετεράνου.

Δεν πρόκειται για εκείνον τον παίκτη που ενδιαμέσως του δεύτερου προημιτελικού του Champions League το 2014 και του αντίστοιχου παιχνιδιού του 2016 με την ίδια ομάδα δεν είχε ματς χωρίς τελική, αλλά για την πρώιμη εποχή του, η οποία ουσιαστικά αρχίζει από το 2008, όταν ο οραματιστής Γιόχαν Κρόιφ και ο Πεπ Γουαρδιόλα, ένας πιστός υπηρέτης του Ολλανδού, διατεθειμένος να πιστέψει οτιδήποτε του έλεγε εκείνη η τεράστια μορφή του ποδοσφαίρου (και των τεχνών, κατά τους Ολλανδούς, οι οποίοι τον έχουν στέψει διάδοχο του Βίνσεντ βαν Γκογκ), αποφάσισαν ότι μέσω της αφαιρετικής μεθόδου, ήτοι της καρατόμησης του Ροναλντίνιο, που δεν ήταν της… πίεσης, θα έστηναν την ομάδα πάνω στο νεαρό Αργεντινό, που ήταν δεν ήταν 21.

Υπό την οπτική γωνία που αντικρίζεται ο Μέσι εκείνης της περιόδου σήμερα, και παρά το γεγονός ότι τα ανοιχτά στόματα από τότε, 12 χρόνια πριν, ακόμη να κλείσουν πλήρως, θα μπορούσε να είναι ταινία για τα μετεφηβικά χρόνια του Σούπερμαν.

Ελάχιστες είναι οι φορές, στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που οι αντίπαλοι ήταν τόσο παραδομένοι στο έλεος ενός ποδοσφαιριστή. Καμία, όμως, αυτό συνέβαινε κάθε Κυριακή και μεσοβδόμαδα, με την ακρίβεια εκκρεμούς και νταβιντσικής αποκρυπτογράφησης κωδικούς.

Ο Μέσι είναι ένας σκύλος

Κορυφαίος στον κόσμο στις «χαμένες φάσεις»

Την ιστορική σεζόν 2011-12, που τελείωσε τη Liga με 50 γκολ και 20 ασίστ σε 37 ματς, οπότε συμμετείχε σε σχεδόν 2 γκολ ανά παιχνίδι, ο Λιονέλ Μέσι ήταν στην πληρέστερη μορφή του. Στα 24 του, είχε μεστώσει τόσο στο γήπεδο ώστε να μη νιώθει πως υπάρχει κατάσταση στην οποία δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει. Βέβαια, η ίδια η ζωή τού την έφερε: το χαμένο πέναλτι με την Τσέλσι στο «Καμπ Νου», με το σκορ στο 2-1, οδήγησε στον αποκλεισμό πριν τον τελικό του Champions League του Μονάχου και ένα από τα λίγα όνειρα που παρέμειναν ανεκπλήρωτα, δηλαδή να κάνει το ριπίτ με την Μπαρτσελόνα (το είχε καταφέρει τελευταία φορά η Μίλαν το 1990).

Ο Μέσι, τότε, ήδη λογιζόταν ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών και ο καλύτερος στην Ιστορία της Μπαρτσελόνα, αλλά αυτό στο οποίο ήταν πραγματικά ο κορυφαίος ήταν στις χαμένες φάσεις. Δεν υπήρχε μπάλα που να είναι σίγουρη για τον αντίπαλο, όσο την κυνηγούσε αυτός ο μικροσκοπικός θαυματοποιός από τo Ροζάριο. Ο αμυντικός έμοιαζε σίγουρος ότι με το κορμί του μπροστά από εκείνη και το νούμερο 10 της Μπαρτσελόνα, είχε εξασφαλίσει την κατοχή ή την είχε αφήσει να βγει εκτός. Δεκάδες φορές, αυτό αποδεικνυόταν οικτρό λάθος -και οι αντίπαλοι το επαναλάμβαναν μηχανικά, διότι, παιδιόθεν, δεν τους είχε ξανατύχει παίκτης που να μπορεί να κερδίσει μπάλα η οποία ήταν εξ ορισμού χαμένη.

Ο Μέσι ήταν ένας σκύλος. Το κείμενο του Ερνάν Κασκιάρι μετά την ολοκλήρωση της σεζόν 2011-12, έγινε τεράστια επιτυχία. «Messi es un perro», τιτλοφόρησε το σχόλιό του ο Ισπανός που περιγράφει πώς, ένα πρωί, εκεί που σέρφαρε στο youtube χαζεύοντας φάσεις του Αργεντινού, έπεσε σε ένα βίντεο που δεν είχε καν γκολ. Δύο μέρες μετά τη δημοσίευση του κειμένου, το πήρε η «Nacion» και το δημοσίευσε. Αμέσως έγινε δημοφιλές. Πληρούσε τα κριτήρια. Αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη αλήθεια, η οποία κρυβόταν πίσω από χαρακτηρισμούς όπως «πολύ καλός» και «παικταράς».

Ο φόβος του αντίπαλου

Έβγαινε… πρόεδρος με συντριπτική πλειοψηφία

Ο Κασκιάρι έκανε διάνα. Κιόλας από τον επόμενο χρόνο, κάτι άλλαξε, κυρίως με τον τραυματισμό που τον άφησε εκτός ημιτελικών Champions League με την Μπάγερν Μονάχου και οδήγησε σε έναν οδυνηρό αποκλεισμό.

Ο Μέσι είχε ήδη θαυμαστές πιστούς, που δυνητικά θα έδιναν τη ζωή τους για εκείνον. Και μόνο που ο Κριστιάνο Ρονάλντο βρισκόταν στη συζήτηση εκείνη την τετραετία, από το 2008 έως το 2012, ήταν άξιο θαυμασμού. Στην πραγματικότητα, όμως, εκείνη η σύγκριση ήταν άτοπη, όχι μόνο με τον Πορτογάλο αλλά, με όλους τους προγενέστερους και μεταγενέστερους πλην «φαινομένου»: μόνο ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο μπορούσε να εγείρει αξιώσεις στο ανάλογο χρονικό πεδίο. Αλλά εκείνος προδόθηκε από τον ίδιο τον οργανισμό του, παραμονές του τελικού του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1998, στο Παρίσι.

Ένα χρόνο αφού ο Κριστιάνο έπιασε στασίδι στη Μαδρίτη και λίγο καιρού αφού η Ρεάλ είχε προσλάβει τον Ζοσέ Μουρίνιο ως προπονητή, το φθινόπωρο του 2010, το 5-0 στο «Καμπ Νου» ήρθε σαν μέτρο απαγόρευσης, μια πειστική ενημέρωση ότι ελάχιστα πράγματα είχαν αλλάξει. Η Ρεάλ παρέμενε υποδεέστερη και επρόκειτο να υιοθετήσει τρικ που επιλέγουν κυβερνήσεις αυταρχικών καθεστώτων για να νουθετήσουν τους ανυπάκουους. Η εικόνα-φαντασίωση από εκείνο το ματς είναι ένα βίντεο στο youtube που επίσης, όπως στην περίπτωση του Κασκάρι, δεν έχει γκολ.

Ο πόλεμος είχε ξεκινήσει, αλλά το μετά είναι ο Μέσι στο μέσο της ενηλικίωσής του. Παρέμενε στην κορυφή, όμως αν κάποιος δει την πορεία του από τώρα, ο Αργεντινός ήταν ο εκπρόσωπος ενός μονομελούς καλλιτεχνικού ρεύματος, το οποίο απεικονίζει τον ίδιο σε διάφορες χρονολογικές μορφές. Όταν συμβαίνει δεν τον καταλαβαίνεις, αλλά από το 2008 ως το 2012, όταν, δηλαδή, παράτησε τα άκρα για να γίνει το εννιαμισάρι της κορυφαίας ομάδας ποδοσφαίρου στην ιστορία, ο Μέσι ήταν ένα ανεπανάληπτο φαινόμενο και τύχη αγαστή προέκυψε για εκείνους που μπορούσαν να τον παρακολουθούν.