TOKIO 2020: Γκρεγκ Πόποβιτς, η λύτρωση με το εθνόσημο

Νιος ήταν και γέρασε. Από το 1972, όταν και χρονολογείται η πρώτη πικρή εμπειρία του με την εθνική των ΗΠΑ, έχει περάσει μισός αιώνας παρά ένα έτος. Τότε, βέβαια, δεν ήταν μεγάλος και τρανός, πασίγνωστος και γενικά παραδεκτός, ου μην κορυφαίος στον χώρο του. Ηταν μικρός και άσημος, ένας 23χρονος που δεν δήλωνε καν μπασκετμπολίστας ως κύρια επαγγελματική ενασχόληση.

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς υπηρετούσε στη Πολεμική Αεροπορία, την περίφημη USA Air Force. Με την ομώνυμη ομάδα άλλωστε, με το ταιριαστό προσωνύμιο Φάλκονς, είχε παίξει μπάσκετ στα κολεγιακά του χρόνια την τετραετία 1966-70. Ταγμένος από μικρός στο εθνικό καθήκον, πήρε πτυχίο στις σοβιετικές σπουδές και λίγο ήθελε να είναι παρών στον ιστορικότερο τελικό όλων των εποχών σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1972 στο Μόναχο, όπου οι Αμερικανοί αντιμετώπισαν τη… Σοβιετική Ενωση – και έχασαν με το επιεικώς αμφιλεγόμενο καλάθι του μακαρίτη Αλεξάντρ Μπελόφ (όπως είναι ο σωστός τονισμός), κατόπιν… κάμποσων επαναφορών στην τελευταία φάση.

Ο νεαρός γκαρντ είχε κληθεί στην προεπιλογή χάρη στις καλές εμφανίσεις του σε διάφορα τουρνουά με την ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων και τα είχε πάει μια χαρά. Κόπηκε όμως λίγο πριν την ανακοίνωση της τελικής δωδεκάδας και δεν ήταν παρών στην πρώτη ήττα της εθνικής της χώρας του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μετρούσε 63 νίκες σε ισάριθμα σχετικά παιχνίδια.

Στον πάγκο και στον πάγο

Εν έτει 2021, ο «coach Pop», όπως πλέον αποκαλείται, είναι πεντάκις πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, τετράκις προπονητής σε Ολ Σταρ Γκέιμ, τρις κόουτς της χρονιάς στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και τρις… αποτυχών με την Team USA, με την ιδιότητα του τεχνικού. Κατά συνέπεια, το 87-82 επί της Γαλλίας στον τελικό της Σαϊτάμα ήρθε και ως προσωπική λύτρωση. Στα 72 του και με το τέλος εποχής στην εθνική να έρχεται γενικότερα, με τη «συνταξιοδότηση» του 82χρονου διοικητικού ηγέτη Τζέρι Κολάντζελο, δεν τον έπαιρνε να την πατήσει ξανά.

Στο πλάι του Τζορτζ Καρλ το 2002, ο Πόποβιτς είδε τις ΗΠΑ να τερματίζουν έκτες σε ένα Μουντομπάσκετ που διεξήχθη μάλιστα στα πάτρια εδάφη. Στην Ιντιανάπολις. Ακόμα πιο… πάτρια (sic) για τον ίδιο, δεδομένου ότι η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ιστ Σικάγο, είναι μια πόλη της (πολιτείας) Ιντιάνα. Πιο χαμηλά σε Παγκόσμιο δεν είχαμε δει ποτέ τους Αμερικανούς. Ηρθε και στην Αθήνα το 2004, ως βοηθός του Λάρι Μπράουν. Με Αλεν Αϊβερσον και Στεφόν Μάρμπουρι να κάνουν κουμάντο μέσα στις τέσσερις γραμμές. Και οι ΗΠΑ κατάφεραν να χάσουν 89-81 από την Αργεντινή στον ημιτελικό, ενώ επί ΝΒΑers (με την ορίτζιναλ Ντριμ Τιμ που κατέβηκε το 1992 στη Βαρκελώνη και στο εξής) η Team USA κατακτούσε σταθερά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το τρις εξαμαρτείν ήρθε με τον οδυνηρότερο τρόπο, δεδομένου ότι πρόπερσι είχε ακέραιη την προπονητική ευθύνη, ως χεντ κόουτς πλέον. Είχε διαδεχθεί τον Μάικ Σιζέφσκι μετά τους Αγώνες του 2016 και στο Μουντομπάσκετ της Κίνας κατετάγη έβδομος με την ομάδα του, χειρότερη θέση όλων των εποχών σε μεγάλη διοργάνωση. Η απόλυτη παγωμάρα.

Με τον δικό του τρόπο

Η Γαλλία ήταν η ομάδα που είχε πετάξει εκτός τετράδας την ομάδα του Πόποβιτς το 2019 (με το 89-79), η Γαλλία ήταν που υποκλίθηκε στον τελικό των Ολυμπιακών πριν από μερικές ώρες. Εντάξει, δεν επρόκειτο δα και για καμιά μεγάλη υπόκλιση, εντούτοις το 87-82 ήρθε πιο εύκολα απ’ όσο δείχνει το τελικό σκορ και η εξιλέωση του «Ποπ» είναι γεγονός. Πήρε ρεβάνς και για την ήττα της πρεμιέρας με 83-76 από τους «μπλε», πάνω απ’ όλα πήρε το χρυσό με τον δικό του τρόπο.

Εδωσε εύλογα τα αγωνιστικά ηνία στον Κέβιν Ντουράντ, χαμήλωσε το σχήμα μετά τη «σφαλιάρα» της πρώτης ημέρας παίζοντας στο εξής με τρεις γκαρντ και τον KD στο «4», περιόρισε το ροτέισιον στους εννιά το πολύ παίκτες, έδωσε προτεραιότητα στην άμυνα. Αυτή γύρισε τα νοκ άουτ παιχνίδια με την Ισπανία και την Αυστραλία από το -10 και το -15, αυτή έδωσε τον τόνο σήμερα και στο δεύτερο δεκάλεπτο, μετά το νέο υποτονικό ξεκίνημα.

Αλλωστε και μια απλή ματιά να ρίξει κανείς στη στατιστική, το μάτι του θα πέσει δεξιά, στις… παρακατιανές υποτίθεται κατηγορίες. Η Team USA ήταν άστοχη από μακριά (9/32 τρίποντα, ξεκίνησε με 0/8), υστέρησε στη δημιουργία (18-22 ασίστ) και παρ’ ότι έχασε πάλι τα ριμπάουντ (34-41), κέρδισε μάχες και κυρίως κατοχές χάρη στα κλεψίματα και τα κοψίματα. Το συνδυαστικό 14-3 των Αμερικανών (9 και 5 αντίστοιχα) επί των Γάλλων ανέδειξε την κυριαρχία τους στα λεγόμενα hustle plays, το δε προσεκτικό παιχνίδι τους γενικότερα στο τουρνουά έφερε τα μισά λάθη από τους αντιπάλους τους (9-18). Λάθη που ήταν μονάχα δύο στο πρώτο ημίχρονο και τέσσερα στο 30’, απλώς αυξήθηκαν στο τελευταίο δίλεπτο όταν οι παίκτες του Βενσάν Κολέ ξεχύθηκαν στα 4/4 και με full court press έκλεψαν δύο μπάλες στην απέλπιδα προσπάθειά τους να μείνουν ζωντανοί.

Θα χρειαστεί πολλή δουλειά και νέα πρόσωπα σε διάφορες θέσεις-«κλειδιά» ώστε η Team USA να επιστρέψει στο… εκφοβιστικό -για τους αντιπάλους της- παρελθόν της. Αμερικανοί σέντερ δεν υπάρχουν, κάποιοι σούπερ σταρ του ΝΒΑ (βλ. Ντέιμιαν Λίλαρντ) αδυνατούν να προσαρμοστούν στις επιταγές του μπάσκετ με «διεθνείς» κανονισμούς, η ψαλίδα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές εθνικές ολοένα και μικραίνει. Τουλάχιστον ο καλύτερος Αμερικανός κόουτς των τελευταίων ετών πρόλαβε να πάρει αυτό που του χρωστούσε η ιστορία.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News