ΑΕΚ: Η οικειότητα με τον προπονητή Αλμέιδα είναι θέμα συναισθηματισμού
Ο Αργεντινός προπονητής της ΑΕΚ, Ματίας Αλμέιδα, μίλησε από καρδιάς αλλά χωρίς φανφάρες στην κοπή της πίτας των παλαιμάχων.
Το ποδόσφαιρο Αλμέιδα στην πρωτοπόρο της Super League ΑΕΚ -και την κατά γενική ομολογία ομάδα που έχει παίξει την καλύτερη μπάλα στο φετινό πρωτάθλημα- απαιτητικό καθώς είναι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να μη δουλέψει. Μια κακή φάση, μια στραβοκλωτσιά, ένα λάθος στην άμυνα, μια απροσεξία απέναντι στο build up, μπορεί να δημιουργήσει ανασφάλεια.
Το γαϊτανάκι Αλμέιδα-παίκτες είναι εντελώς διαφορετικό από το Αλμέιδα-ΑΕΚ. Οι ποδοσφαιριστές παίρνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ώθηση από τον πάγκο, αλλά το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν πληρώσει λάθη, δεν βοηθά αυτήν την εμπιστοσύνη να στεριώσει ως απότοκο κακουχιών. Η πίστη στο μοντέλο Αλμέιδα, όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Πρόκειται για την αληθινή πεποίθηση ότι το μοντέλο Αλμέιδα επιδέχεται βελτίωση. Η ανανέωση του συμβολαίου ως το 2028, συμβολική περισσότερο από ρεαλιστική κίνηση, αυτό δείχνει. Επιπλέον, δείχνει ότι στην ΑΕΚ επιδιώκουν τη σταθερότητα, περισσότερο από τον αγωνιστικό χώρο, στα τριγύρω. Στον περιβάλλοντα χώρο, όπου, δηλαδή, δεν υπάρχει αποκλειστικά η ομάδα, αλλά ο σύλλογος.
Η επιστροφή της εκτίμησης σε αυτό το κομμάτι έρχεται, επί του παρόντος, με έργα και με λόγια. Ξέχωρα από τον προπονητή, ο Ματίας Αλμέιδα είναι μια σημαντική ποδοσφαιρική φυσιογνωμία, ανήκει σε μια φουρνιά Αργεντινών συν πλην πέντε χρόνια που την έψαξαν τη φάση με την άκρη του πάγκου: ο Μαρσέλο Γκαγιάρδο, ο Λιονέλ Σκαλόνι, γιατί όχι ο συνεργάτης του Πάμπλο Αϊμάρ, φυσικά η κορωνίδα, ο ανυπέρβλητος Ντιέγκο Σιμεόνε, ο Χέρμαν Μπούργος με τα καλά και τα κακά του.
Η εμπιστοσύνη στο μοντέλο Αλμέιδα και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις
Η ΑΕΚ δίνεται ακριβώς σε αυτήν την προσωπικότητα και όχι στον τρόπο παιχνιδιού. Είναι, βεβαίως, έτι ευκολότερο να γίνει από τη στιγμή που έρχονται νίκες και δεν αναζητούνται επιτακτικά τα γιατί, αλλά δεν υπάρχει επαγγελματικός χώρος που δεν συμβαίνει αυτό.
Στην τωρινή περίπτωση, το προνόμιο της «Ένωσης» αφορά σε ένα νέο, ανόθευτο, έρωτα που ανθίζει ακριβώς επειδή ο Αλμέιδα, δίχως να βαρά το ταμπούρλο, βγάζει ο ίδιος μια προσωπική πλευρά, την οποία δεν έχει ως στόχο να διανθίσει με λαϊκιστικά στοιχεία.
Αυτό φάνηκε και διαφάνηκε στην κοπή της πίτας των παλαιμάχων. Παρά το παροιμιώδες ταμπεραμέντο που είχε ως παίκτης και τις ακολασίες που ακολουθούν την ίδια την παρουσία του, ποτά, ξενύχτια, τσιγάρα κ.λπ., ο Αλμέιδα εκφράστηκε με τρόπο γοητευτικό, αλλά ουδόλως επιτηδευμένο.
Στόχος του δεν ήταν να σαγηνεύσει ή να επιδιώξει ένα φκιασιδωμένο σεβασμό, αλλά να μιλήσει για το πώς αισθάνεται -και πάντα, όταν κάποιος σε ένα περιβάλλον μιλάει για τον πατέρα που έχασε, νιώθει ασφάλεια ότι αυτό, το ίδιο το περιβάλλον, θα τον προστατέψει. Η ΑΕΚ χρειάζεται αυτήν την παρουσία στο οικοσύστημά της περισσότερο από ό,τι ο προπονητής της χρειάζεται τον ίδιο το σύλλογο για την ανέλιξη της καριέρας του.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης θέλει σταθερότητα στην ΑΕΚ
Είναι απαραίτητη για την Ιστορία της ομάδας μια ισχυρή προσωπικότητα που εγγυάται ότι δεν πρόκειται να απορροφηθεί από έξωθεν πειρασμούς και πως, ό,τι πρόκειται να γίνει μελλοντικά, θα συμβεί με το σεβασμό στις αξίες που συνάντησε ερχόμενος στο σύλλογο. Ο Αλμέιδα μίλησε για μητρότητα και πατρότητα, πετυχαίνοντας, χωρίς να περιγράψει, να παραθέσει τις απόλυτες ανθρώπινες σχέσεις, εκείνες που έχουν άρρηκτους δεσμούς ανάμεσά τους και που στη συντριπτική πλειονότητά τους και την ούγια δεν αποφεύγονται ούτε διαχωρίζονται εξαιτίας των κατορθωμάτων.
Ο επαγγελματικός αθλητισμός στο επίπεδο του πρωταθλητισμού, βεβαίως, αφορά σε μια σκληρή πραγματικότητα, που οποιαδήποτε σύνδεση έχει ημερομηνία λήξης. Η ΑΕΚ ψάχνει μια παρουσία που δεν θα παρουσιάσει προδοτικά στοιχεία και που θα σβήσει με γομολάστιχα ό,τι έχει βασανίσει όλους εκείνους που έκλαιγαν στα εγκαίνια της «Αγια-Σοφιάς» και που σε κάθε παιχνίδι γεμίζουν το γήπεδο, όχι μόνο για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια αλλά, για να βιώσουν μια εξώκοσμη εμπειρία.
Θα είναι κρίμα αυτή η σχέση να καθορίζεται από τους αριθμούς, αν και νομοτελειακά πάντα έτσι συμβαίνει. Όταν ξεκινάς να αναζητείς λύση σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, δεν φτάνεις καν στο σημείο να την βρεις: πας ως εκεί που υπάρχει ο πρώτος φταίχτης και τον διώχνεις νιώθοντας ανακούφιση με το ότι το πρόβλημα δεν θα υπάρχει πια.
Αλλά σπανίως είναι η λύση του.