Απόλλων Σμύρνης: Το υδάτινο θαύμα της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» έχει... άρωμα Γκάλη!

Αφ’ ης στιγμής ο Μανώλης Σολανάκης αναδύθηκε, στο δεύτερο δοκάρι, σαν θεός της μυθολογίας μέσα στο κολυμβητήριο της Τεράσα, για να κατεβάσει την μπάλα και να την σπρώξει στα δίχτυα της ισπανικής ομάδας, στο τρίτο οκτάλεπτο, το υπόλοιπο του παιχνιδιού έμοιαζε με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θριάμβου.

Ο Απόλλων Σμύρνης έκανε κάτι το κοσμοϊστορικό, στην Ισπανία, με το επιβλητικό (ου μην και υποβλητικό) 14-18 επί της Τεράσα. Έγινε, σε επίπεδο πόλο Ανδρών, η πρώτη ελληνική ομάδα που πήρε ευρωπαϊκό τρόπαιο και δεν λέγεται Ολυμπιακός και Βουλιαγμένη. Έχει θεμελιώδη στοιχεία, βέβαια, και από Ολυμπιακό και από Βουλιαγμένη.

Ο προπονητής, Νικόλας Δεληγιάννης, βρισκόταν στην ομάδα που κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στο ελληνικό πόλο, με τους «ερυθρόλευκους» το 2002. Ο επικεφαλής, Γιώργος Αφρουδάκης, ήταν μέλος της ομάδας που πήρε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στο ελληνικό πόλο, το Κύπελλο Κυπελλούχων με τον ΝΟ Βουλιαγμένης το 1997.

Η αναμνηστική φωτογραφία από την Αγγελική Καραπατάκη με την κούπα του Challenger Cup είναι ξεχωριστή για τους δύο, δεν αφορά, όμως, μόνο σε εκείνους, αλλά και στους συνδαιτημόνες τους τα ανέμελα χρόνια της δεκαετίας του ’90 και τα πιο σκληρά των αρχών του μιλένιουμ, οι οποίοι μετρούν ακόμη, προς πείσμα της βαρεμάρας, πλακάκια στα κολυμβητήρια, μερικές φορές και απλώς συνειρμικά.

Πρόκειται για μια γενιά που, οιστρηλατημένη από το Ευρωμπάσκετ του 1987, βρήκε το δρόμο της προς τον πρωταθλητισμό περνώντας και από στενωπούς, αλλά σε μια εποχή που θεωρητικά δεν απέτρεπε, αντιθέτως ενθάρρυνε, τα παιδιά προς δραστηριότητες οι οποίες δεν εκτόξευαν ρουκέτες ραδιενέργειας στους αμφιβληστροειδείς.

Ο Δεληγιάννης, όμως, που έχει για παράσημο και εκείνη τη γαλούχηση, βλέπει στους νέους παίκτες κάτι ακόμα ανώτερο, το δύσβατο της διαδρομής για να φτάσουν ως εδώ.

Ανατροφή με λάθη εγκληματικά για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος σε μια ομάδα, μια εσάνς ματαιότητας και μιζέριας, μηδαμινές προοπτικές και, ταυτοχρόνως, κακή και ελάχιστη κάλυψη του παιχνιδιού.

Εδώ και πάνω από μισή ντουζίνα χρόνια, ο προπονητής του Απόλλωνα προβληματίζεται για την έλλειψη γνώσης πάνω στο παιχνίδι, στο περιβάλλον του πόλο. Το παράπονό του για το επίπεδο που υπάρχει στους ανθρώπους που ασχολούνται με το ελληνικό μπάσκετ δεν έγινε μόνο -τουλάχιστον στον υπογράφοντα- μετά τον πρώτο τελικό με την Τεράσα, αλλά από καιρού εις καιρόν και σε συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα σε σημεία θεωρητικά άσχετα.

Ζηλεύει, ακόμα κι όταν ακούει τους δημοσιογράφους του να μιλούν γι’ αυτό. Είναι καταρτισμένοι, κάτι που ο ίδιος βλέπει σε ελάχιστους στο δικό του παιχνίδι -και δεν μιλάει μόνο για τα ΜΜΕ του, που στην τελική είναι τόσο λίγα που ομοιάζουν με το τέρας του Λοχνές.Η προσπάθεια να κρατήσεις μία ομάδα ενωμένη, ειδικά από παίκτες που έχουν εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες και καταφτάνουν από φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις, μπορεί να ενέχει πολλή μοναξιά.

Ο Απόλλων ξεκίνησε ως ομάδα που προτίθετο να κάνει μια επένδυση με πολίστες που έχουν παίξει σε παιχνίδια σημαντικά, ωστόσο, ακριβώς λόγω των αθλητανθρώπων του, λειτούργησε με σοφία και συμμάζεψε την κατάσταση στο οικονομικό και κυρίως το πνευματικό επίπεδο. Είναι η ευλογία να έχεις σε κέντρα αποφάσεων πρώην αθλητές, που έχουν την ισορροπία να μην κάνει ο ένας χαλί στη φωνή του άλλου.

Με την υποψία για συμπεριφορές που κάποιος επρόκειτο να δείξει ότι θα ένιωθε μεγαλύτερος από την ίδια την ομάδα, λειτούργησε το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απαρτίζεται παικτών που δεν έχουν μεγάλη εμπειρία από τελικούς, τουλάχιστον σε επίπεδο ανδρών.

Αντιθέτως, στον Απόλλωνα παίζουν άντρες που έχουν εγγενέστερα στη μνήμη παιχνίδια για να μην υποβιβαστούν ή που δεν είχαν σημασία. Αυτοί οι κόσμοι έπρεπε να ενωθούν για να φτιαχτεί μια ομάδα η οποία, όπως οξύμωρα συμβαίνει σε σύνολα που έχουν χημεία, αναζητεί ξανά να μάθει την αλφάβητο απ’ έξω και ταυτοχρόνως είναι εξόχως ανταγωνιστική σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Αυτός είναι ο έπαινος που ο Δεληγιάννης επιδαψιλεύει στους παίκτες του. Έφτασαν να παίζουν σε τελικό ενώ δεν ήταν δεδομένο από κλίση. Και αυτό δεν ήταν το πιο σημαντικό. Μείζονος σημασίας ήταν ότι δικαίωσαν τη δήλωσή του πριν το παιχνίδι, ότι περιμένει από εκείνους την καλύτερη απόδοση τη φετινή περίοδο.

Ήταν όντως εξαιρετική στο γυμνό μάτι, καθώς φανέρωνε ομάδα που ανά στιγμές εκτελούσε χορογραφία, αντί να αγκομαχεί σε ένα play.Κι αποκτά περισσότερο νόημα από τη στιγμή που, μετά το 13-12 του πρώτου τελικού στο «Σεράφειο», ο προπονητής του ήταν σχεδόν σκασμένος για το γεγονός ότι η ομάδα του νίκησε με μόνο ένα γκολ διαφορά, την ώρα που, όπως είπε, το παιχνίδι ήταν για πέντε.

Και μπάσκετ με τον Γκάλη

Το μπάσκετ δεν είναι τυχαία στη σκέψη του. Την πρώτη φορά που επρόκειτο να συναντήσει τον Νίκο Γκάλη στο παρκέ, το 2014 για ένα φιλικό των ολυμπιονικών, έμοιαζε να προετοιμάζεται για τελικό. Για την ακρίβεια, επειδή η παραμονή ενός τελικού είναι η πιο αγχωτική μέρα στην καριέρα ενός αθλητή, ήταν σαν να έβγαινε για πρώτη φορά στο εξωτερικό.

Για τα παιδιά που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’80, ο Απρίλιος ήταν μήνας σημαντικός στο αθλητικό γίγνεσθαι. Η ψυχή τους γέμιζε από την ευφορία που φέρνει η άνοιξη -και ο απαράμιλλος αττικός ουρανός- και η αδημονία για το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο μπάσκετ, σε συνδυασμό με την κακή ποιότητα μετάδοσης, η οποία έδινε κάτι ρομαντικό και μακρινό στο μάτι, αποτυπωνόταν ως συνεχόμενα ενσταντανέ.

Ο Δεληγιάννης ήταν 11 χρόνων όταν ο Άρης πήγε στη Γάνδη, ως εκ τούτου ο κολαούζος μπορεί να στρίψει στο επόμενο στενό. Αυτό πιθανότατα έπαιξε σημαντικό ρόλο, αν όχι στην εκπαίδευσή του σίγουρα, στην ψυχοσύνθεσή του. Ακόμα και τώρα, σχεδόν 40 χρόνια από τότε που βούτηξε στα τιρκουάζ ύδατα του αθλητισμού, φαίνεται ότι υπάρχει μια ταλάντευση στο αν έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο στον ίδιο.

Ωστόσο, 40 χρόνια είναι πολλά για να μην έχει αποδομηθεί οτιδήποτε. Άλλωστε, σχεδόν πάντα τέτοια είναι η σκηνοθεσία για να χωρούν τα όνειρα στο μοντάζ.

Η πρώτη κουβέντα του μετά το θρίαμβο του Απόλλωνα στην Τεράσα, στο sportday.gr τουλάχιστον, ήταν ότι «έχουμε παιχνίδι Playoff την Τρίτη». Η δεύτερη, ότι «όπως είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας, είχα την τύχη του ατζαμή». Στην αντίρρηση, σχολίασε «εδώ ο Μπαρτζώκας το είπε, εγώ δεν θα το πω;»

Στην πρώτη δήλωση, η σκέψη ταξίδεψε στο γλέντι του Ολυμπιακού μετά το Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατέκτησε στην Κωνσταντινούπολη, την ίδια μέρα που η ομάδα πόλο Ανδρών απέκλεισε τον ΝΟ Χίου στους ημιτελικούς της Α1. Τότε, ενώ οι παίκτες διασκέδαζαν στα μπουζούκια, ο Βασίλης Σπανούλης μίλησε στον Γιώργο Πρίντεζη και εκείνος μάζεψε τους συμπαίκτες τους, επειδή είχαν τελικούς στην Basket League με τον Παναθηναϊκό.

Ανεξαρτήτως αν ο Απόλλων εμφανιζόταν έτοιμος, ύστερα από μια υπέροχη ευρωπαϊκή πορεία, στο δεύτερο παιχνίδι με τη Βουλιαγμένη, καθώς προηγούνταν 1-0 στη σειρά, η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου ήταν και μια ιστορία δικαίωσης.

Ένα κράμα από ταλέντα στις εφηβικές ηλικίες, με μετάλλια στις μικρές Εθνικές, από πολίστες που θα γίνονταν μεγάλοι, αλλά κάπου στην πορεία υπήρξε μια λοξοδρόμηση, μια αλλαγή δρόμου επειδή παιδεύονταν ιδιαιτέρως από τη φαινομενική στασιμότητα, και από αθλητές που νιώθουν χαρούμενη που παίζουν σε αυτήν την ομάδα. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια αρχή.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News