ΤΟΚΙΟ 2020: Πατέρας και γιος μαζί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και στο ίδιο άθλημα

Στο αεροπλάνο για το Τόκιο επιβιβάστηκε πριν λίγο η ελληνική Παραολυμπιακή ομάδα του στίβου κι ανάμεσά στα μέλη της ήταν ο Λάζαρος και ο Λεόντιος Στεφανίδης. Ο πρώτος είναι ο πατέρας, ο δεύτερος είναι ο γιος. Αμφότεροι θ’ αγωνιστούν στη σφαίρα και θα γράψουν ιστορία όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως, καθώς πρώτη φορά αγωνίζονται μαζί σε Παραολυμπιακούς Αγώνες πατέρας με γιο στο ίδιο κιόλας άθλημα. Η συγκυρία είναι πολύ ιδιαίτερη για να μην τσιγκλήσει τη δημοσιογραφική περιέργεια. Πριν από την αναχώρηση για την ιαπωνική πρωτεύουσα, όπου οι δυο τους θα πραγματοποιήσουν το μεγάλο τους όνειρο, το Sportday.gr επικοινώνησε με τον Λάζαρο, που έχει και εμπειρία δεκαετιών στον αθλητισμό. Με τη βοήθειά του θα περιγράψουμε ιστορίες, συναισθήματα και τη σχέση ζωής με τον αθλητισμό πίσω από το εντυπωσιακό ρεκόρ με την κοινή παρουσία των δύο Ελλήνων αθλητών στο Τόκιο.

Ο Λάζαρος Στεφανίδης είναι 64 ετών. Ο Λεόντιος βρίσκεται στο 22^ο έτος της ηλικίας του. Κατάγονται από το Ορφάνι της Καβάλας, που ανήκει στον δήμο Ελευθερούπολης. Μένουν και προπονούνται στη Θεσσαλονίκη, αλλά σε κάθε ευκαιρία πηγαίνουν στο χωριό και συνεχίζουν εκεί τις προπονήσεις και συγκεκριμένα στο γήπεδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Ορφάνι.  

Πρώτη φορά μαζί στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του περασμένου Ιουνίου

Ο Λάζαρος θ’ αγωνιστεί στην κατηγορία F33. Είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο κι έχει σπαστική τετραπάρεση. Έχει μετάσχει σε τρεις ακόμα Παραολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ως προπονητής. Τώρα κάνει το ντεμπούτο του ως αθλητής και είναι κι αυτή μία ιδιαιτερότητα. Ο γιος του θα πάρει μέρος στο ίδιο αγώνισμα στην κατηγορία F20. Η αναπηρία έχει να κάνει με δείκτες νοημοσύνης, καθώς από μικρός εμφανίζει μαθησιακή δυσκολία. Σαν μπαμπάς με γιο αγωνίστηκαν πρώτη φορά μαζί στο εξωτερικό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του περασμένου Ιουνίου και τώρα στο Τόκιο θα ζήσουν την κορυφαία στιγμή τους!

Ο Λάζαρος, που έχει το σοβαρό πρόβλημα, διηγείται, χωρίς κανέναν δισταγμό, πώς προέκυψε η αναπηρία του. «Από μικρός ήμουν μέσα στον αθλητισμό. Παλιότερα έκανα ταεκβοντό και στην πορεία κατέληξα στην πάλη φτιάχνοντας αθλητικό δελτίο στον ΒΑΟ. Εξελίχτηκα, έγινα διεθνής στα 68 κιλά της ελευθέρας πάλης και το 1979 ήμουν μέλος στην προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Πίστευα κιόλας ότι θα κατάφερνα να προκριθώ, αλλά τραυματίστηκα σοβαρά εκείνη τη χρονιά.

Έπαθα τη ζημιά στον αυχένα ξεφαντώνοντας σε πανηγύρι στον Σοχό, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Είχα ταλαιπωρήσει ήδη τον αυχένα μου γιατί έκανα ερασιτεχνικά και κατς, που μου άρεσε και πάλευα και με πιο βαρείς αθλητές από μένα. Ήταν έτοιμος ο αυχένας να πάθει τη ζημιά…».

Επανήλθε σταδιακά με τον αθλητισμό, επέλεξε τον στίβο, έγινε και προπονητής

Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να μπορέσει ξανά ο Λάζαρος Στεφανίδης να επαναφέρει τον εαυτό του. Για δύο με τρία χρόνια δεν μπορούσε να κουνήσει χέρια και πόδια. Ο αθλητισμός σίγουρα θα βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι κι αλλιώς δεν σταμάτησε ποτέ να τον αγαπά. Άρχισε να επανέρχεται σταδιακά, έκανε δέκα χρόνια για να βρεθεί ξανά σε αγωνιστικούς χώρους και διάλεξε τον στίβο.

Είχε πια επανακτήσει και την καλή ψυχολογία, βρήκε νέα δυνατά κίνητρα, καθώς ασχολήθηκε και με την προπονητική και η πορεία του ήταν εντυπωσιακή. Ως αθλητής είχε διακρίσεις σε Πανευρωπαϊκά (χάλκινο μετάλλιο η σημαντικότερη) και Παγκόσμια πρωταθλήματα (6^η θέση η καλύτερη), ενώ στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό, όπου ήταν μαζί με τον γιο του, κατέκτησε την 4^η θέση.

Ως προπονητής πήρε μέρος κι εμφάνισε καλές θέσεις με τους αθλητές του στο Πεκίνο, το Λονδίνο και το Ρίο. Στη Βραζιλία πριν από πέντε χρόνια πανηγύρισε τέσσερα μετάλλια στον στίβο, μάλιστα στην κατηγορία F32 στη σφαίρα έζησε τη μεγάλη χαρά και τιμή να δει στην ίδια απονομή δύο ελληνικές σημαίες για τους αθλητές του Κωνσταντινίδη και Ζησίδη, που είχαν κατακτήσει την 1^η και τη 2^η θέση αντίστοιχα.

Ο πατέρας Λάζαρος είναι από τόσο μικρός στον αθλητισμό, που δεν γινόταν να το βάλει κάτω και να σταματήσει λόγω του σοβαρού ατυχήματος. Έδειξε την αγάπη του και μετά την αναπηρία. Από τη δεκαετία του ’70 άρχισε να βοηθά προπονητικά στο ταεκβοντό και συνέχισε να το κάνει και για τους αθλητές με αναπηρίες μετά τον τραυματισμό του. Δημιούργησε και αθλητικό σωματείο, το οποίο φέρει και το όνομά του (Α.Σ. Λάζαρος Στεφανίδης ο Μακεδόνας) και πέντε αθλητές από το δικό του τμήμα στίβου θ’ αγωνιστούν αυτές τις ημέρες στο Τόκιο!

Ο γιος του, ο Λεόντιος, έχει τη μαθησιακή δυσκολία, που δεν του επιτρέπει να μορφωθεί. «Ο γιος δεν μπορεί να πάει καλά στα γράμματα. Το έλεγξαν και οι ψυχολόγοι, προσπάθησαν κι αυτοί να τον βοηθήσουν, αλλά το παιδί δεν είχε βελτίωση. Γενικά είναι σε πολύ καλή κατάσταση τέτοια παιδιά, η αντίληψή τους είναι μια χαρά, ωστόσο δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν τα γράμματα. Όσον αφορά στον αθλητισμό έβλεπε εμένα και ασχολήθηκε με τον στίβο. Έκανε διάφορα αγωνίσματα όπως ακόντιο, δίσκο, καθώς είναι δυνατό παιδί και τελευταία επέλεξε τη σφαίρα. Στο φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πολωνία ήταν 5^ος, ενώ έχει πανελλήνιες πρωτιές και ως έφηβος είχε κάνει πολύ καλές βολές παγκοσμίως», επισημαίνει π περήφανος πατέρας και ομολογεί ότι αυτή η συνύπαρξη χρόνων στον αθλητικό χώρο τού δίνει τη μεγαλύτερη χαρά.

«Τίποτα δεν με γεμίζει πιο πολύ, αυτό το όνειρο είχα και γίνεται πραγματικότητα»

«Έπαιζε όπως όλα τα παιδιά και τελικά προέκυψε να μεγαλώσω τον γιο μου μέσα στον αθλητισμό. Συναισθηματικά με γέμισε απόλυτα αυτό. Είμαι 30 χρόνια στο Παραολυμπιακό κίνημα τέτοιες συγκινήσεις δεν έχω ξαναζήσει. Τόσα χρόνια δεν με γεμίζουν ούτε μετάλλια, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα. Ο Θεός με έχει ανταμείψει με αυτόν τον τρόπο! Και είναι τεράστια χαρά να κάνουμε τώρα μαζί αυτό το ταξίδι. Αυτό το όνειρο είχα και γίνεται πραγματικότητα. Σε όποιον κι αν συνέβαινε αυτό, να πήγαινε με το παιδί του σε Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς Αγώνες θα είχε το ίδιο έντονα συναισθήματα με μένα. Εγώ δεν σταματάω γιατί έτσι έχω γεννηθεί, με την αγάπη προς τον αθλητισμό. Θα πάω όσο αντέξω και όσο ο Θεός μού δίνει τις δυνάμεις. Ο γιος μου είναι στην αρχή μίας σπουδαίας καριέρας. Εξελίσσεται στον αθλητισμό και παράλληλα είναι ένα εξαιρετικά πειθαρχημένο παιδί με πολύ καλό χαρακτήρα που με βοηθάει στα πάντα. Μπορεί να μην είναι εγγράμματος, αλλά κοινωνικά είναι πολύ «μορφωμένος» κι αυτό με κάνει περήφανο».

Τι λέει ο μικρός από την πλευρά του; Απολαμβάνει κι εκείνος την πολύ ξεχωριστή στιγμή κι έχει υψηλές βλέψεις στο Τόκιο. «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση για τη συμμετοχή μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και ιδιαίτερα επειδή είναι παρών και ο πατέρας μου. Έχουμε θαυμάσια σχέση. Εκείνος είναι παλιός αθλητής. Εγώ έκανα μόνο στίβο και στην πορεία διάλεξα τη σφαίρα, που είναι δυναμικό άθλημα. Έχω προπονηθεί καλά και πιστεύω ότι θα περάσω στον τελικό και γιατί όχι να πάρω κάποιο μετάλλιο».

Στα 15.50 είναι η καλύτερη επίδοση του Λεόντιου, που αγωνίζεται με σφαίρα 7.260 βάρος. Έκανε τη συγκεκριμένη βολή στο φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ο μπαμπάς, που χρησιμοποιεί 3 κιλά σφαίρα έριξε φέτος 10.39. Στο Τόκιο θέλουν πρώτα απ’ όλα να χαρούν την κοινή τους παρουσία και να πάνε όσο καλύτερα γίνεται. Κι επειδή η συμμετοχή σε τέτοιες σπουδαίες αθλητικές στιγμές είναι πάντα το βασικό ζητούμενο, ο Λάζαρος Στεφανίδης θέλει να περάσει κι ένα μήνυμα προς τους Έλληνες γονείς ατόμων με αναπηρίες: «Έχουμε πάρα πολλά παιδιά με αναπηρίες, που μπορούν να κάνουν πράγματα στη ζωή τους και ίσως από τους γονείς να το στερούνται. Ο αθλητισμός έχει πράγματι τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές. Κανένας γονιός όμως, δεν πρέπει να αποτρέπει το παιδί του από το να ασχοληθεί με κάποιο σπορ. Αντίθετα οι γονείς οφείλουν να ωθούν αυτά τα άτομα να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να δοκιμάζουν δεξιότητες και σίγουρα ο αθλητισμός επιδρά θετικά προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση».

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News