Αντώνης Καρπετόπουλος: Θοδωρή θα μας τρελάνεις;

Τρεισήμισι λεπτά πριν το τέλος του χθεσινού ημιτελικού του παγκοσμίου πρωταθλήματος Πόλο, κι ενώ η Εθνική Ελλάδος έχει μετατρέψει το ματς σε πραγματικό σόου και προηγείται 12-6, ο κόουτς Θοδωρής Βλάχος παίρνει τάιμ άουτ, νομίζω το πρώτο του στο ματς, αλλά μικρή σημασία έχει. Κάμερες και μικρόφωνα μας επιτρέπουν να δούμε το πώς οι παίκτες τον παρακολουθούν και τι ακριβώς αυτός λέει. Ο Βλάχος εξηγεί πολύ γρήγορα το πώς θα αμυνθούν οι Σέρβοι με παίκτη λιγότερο και ζητά από την ομάδα να κάνει μια συγκεκριμένη επίθεση, με αλλαγή της μπάλας «στα δοκάρια», όπως λέει χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του πόλο, υπομονή και σουτ στο τέλος της επίθεσης από την παίκτη που θα βγει από το σκριν του φουνταριστού. Στην επιστροφή στο παιγνίδι όλο αυτό που έχεις ακούσει το βλέπεις να εκτελείται κατά γράμμα: σαν να μην παίζουν πόλο οι παίκτες, αλλά να εκτελούν κάποια ομαδική άσκηση συγχρονικής κολύμβησης. Όταν ο Ντίνος Γενιδουνιάς σκοράρει η κάμερα γυρνά στον προπονητή που έχει ένα τεράστιο χαμόγελο. Το χαμόγελο του προπονητή που βλέπει παίκτες, που παίζουν για αυτόν όχι γιατί είναι «μάγκας» ή γιατί «τον τρέμουν» ή γιατί είναι «καλό παιδί», αλλά γιατί ξέρουν πως ό,τι τους λέει είναι το σωστό και το πρέπων. Και που γνωρίζει πως θα εκτελέσουν τις οδηγίες του, όσο καλύτερα μπορούν γιατί έχει κερδίσει τον σεβασμό τους.

Ο MVP που χαμογελάει

Στο καλύτερο παιγνίδι – πιστεύω στην ιστορία της – η Εθνική μας βάζει στο τέλος στους διαπιστευμένους δημοσιογράφους και όσους άλλους ψηφίζουν για τον MVP του ματς μια αληθινή δυσκολία: θα πρέπει να διαλέξουν τον καλύτερο ανάμεσα σε άριστους κι αυτό προφανώς δεν μπορεί να γίνει. Επιλέγουν τελικά τον τερματοφύλακα Μάνο Ζερδεβά κι αυτό είναι άδικο και δίκαιο συγχρόνως. Είναι άδικο γιατί δημιουργείται η εντύπωση πως το επιβλητικό τελικό σκορ 13-7 οφείλεται σε μια δική του μαγική εμφάνιση – πράγμα που δεν είναι αληθές. Αλλά είναι και δίκαιο γιατί ο Ζερδεβάς είναι ο παίκτης που σου μένει πιο πολύ στο μυαλό μετά την νίκη. Σου μένει, όχι γιατί είναι εξαιρετικός (που είναι), αλλά γιατί από τα πρώτα κιόλας λεπτά κουβαλάει ένα χαμόγελο σιγουριάς για το τελικό αποτέλεσμα, που είναι η σφραγίδα της επιτυχίας. Η ελληνική Εθνική πόλο είναι η ομάδα των χαμόγελων: στο χαμόγελο της ικανοποίησης του Βλάχου και στο χαμόγελο της σιγουριάς του Ζερδεβά βλέπεις μόνο μια άγια λάμψη. Βλέπεις πρωταγωνιστές που χαίρονται τη στιγμή και σου μεταδίδουν μια σπάνια στιγμή προσωπικής ευτυχίας τους, που δεν έχει να κάνει μόνο με την «νίκη – πρόκριση» σε ένα τελικό (που συνδυάζεται με ένα εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της επόμενης χρονιάς) αλλά με την ίδια την απόλαυση του να είναι μέλη μιας ομάδας, που γράφει ιστορία προχωρώντας.

Ας μην ξεχνάμε ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια σε μεγάλο τουρνουά η ομάδα αυτή δεν έχει τον Βλαχόπουλο, ένα από τους ηγέτες της, που δεν κατάφερε να την ακολουθήσει στην Ιαπωνία. Η απουσία του είναι μεγάλη αλλά είναι απλά η ευκαιρία των μικρότερων να παίξουν πιο πολύ. Και να μεγαλώσουν.

Διαλύοντας τα στερεότυπα

Ο Θοδωρής Βλάχος διαλύει με τις επιτυχίες του όλα τα στερεότυπα που έχουμε στην Ελλάδα για προπονητές. Δεν έχει κανένα στρατό υμνητών της αυθεντίας του. Οι βοηθοί του ασχολούνται με την ομάδα κι όχι με τα Media. Δεν φυλάει κομποσκίνια για να έχει την Παναγιά μαζί του και δεν βρίζει για να δείχνει ότι είναι σκληρός. Χαμογελάει αντί να παριστάνει τον μονίμως προβληματισμένο. Δεν θα βρεις ποτέ κάποια δήλωσή του που να μαρτυρά απογοήτευση από παίκτες. Δεν πιστεύει πως ανακάλυψε το πόλο. Δεν θα καβαλήσει ποτέ το καλάμι της αυταρέσκειας. Όταν η ομοσπονδία μετά την επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του έβαλε το σκληρό δίλλημα να διαλέξει ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Εθνική, διάλεξε την Εθνική γιατί κανένας σύλλογος δεν είναι ιεραρχικά πάνω από την Εθνική ομάδα. Τον πόνεσε η επιλογή, αλλά δεν έχασε ποτέ το κέφι για δουλειά – στη δουλειά βλέπει μια αποστολή.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Βλάχος είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας προπονητής που είχαμε ποτέ στα ομαδικά σπορ, αλλά ούτε το δέχεται όταν του το πεις, ούτε και ζει για τέτοιου είδους ετικέτες. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος – κι αυτό είναι το μυστικό του. Δεν ζει με το άγχος της επιτυχίας, δεν νιώθει ότι δίνει εξετάσεις, δεν οδηγεί την Εθνική σε τεράστιες διακρίσεις «για να κλείνει στόματα». Νιώθει τυχερός και ευλογημένος.

Εχω την τύχη να τον έχω γνωρίσει τον Βλάχο. Εχουμε βρεθεί τρεις τέσσερις φορές – όλες ωραίες. Δεν τον ένοιαζε τι δουλειά κάνω, δεν προσδοκούσε το παραμικρό, δεν προσπάθησε ποτέ εμμέσως να με πείσει ότι αξίζει μεγαλύτερης προβολής, δεν είχε απωθημένα. Συζητούσαμε για τον παλιό Βόλο, κάναμε πλάκα καθώς βρήκαμε διάφορους κοινούς γνωστούς – εγώ πέρασα ωραία, ελπίζω κι αυτός. Θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι και να κάνουμε παρέα αλλά ο Θοδωρής είναι ένας πολύ σοβαρός κανονικός άνθρωπος για να έχει φίλους σαν εμένα. Κι αυτή η σοβαρότητα του, που καμία σχέση δεν έχει με την σοβαροφάνεια, είναι και το χαρακτηριστικό της καταπληκτικής του ομάδας. Που θα διεκδικήσει ένα ακόμα χρυσό σε μεγάλη διοργάνωση ενώ είναι ήδη επιτυχημένη.

Ένα μοναδικό σόου

Στον ημιτελικό Ελλάδα – Σερβία έφτασαν οι δυο πιο σκληρές στην καρδιά ομάδες του τουρνουά. Οι ανανεωμένοι Σέρβοι έχασαν στην πρεμιέρα τους από την Ισπανία κι αναγκάστηκαν να τρέχουν στην ανηφόρα. Εκαναν δυο νίκες στα πέναλτι αρνούμενοι να χάσουν. Η νοοτροπία τους είναι παραδοσιακά η δύναμη τους. Αλλά οι λεπτομέρειες έλεγαν πως ακόμα και στις ψυχολογικές αντοχές η ομάδα του Βλάχου ήταν λίγο πιο δυνατή: αν οι Σέρβοι είχαν να επιδείξουν νίκες στα πέναλτι οι Ελληνες έφτασαν στον τελικό με δυο νίκες (με τους Αμερικάνους και το Μαυροβούνιο) στο τελευταίο σουτ. Όλα έδειχναν πως θα βλέπαμε ένα μπρα ντε φερ σκληρό μέχρι τέλους, αλλά η Ελλάδα, οπλισμένη από το πάθος μιας ρεβάνς για την ήττα στους Ολυμπιακούς έκανε δυο τέλεια πρώτα οκτάλεπτα και προηγήθηκε με 6-2 τελειώνοντας το ματς πριν καλά καλά αρχίσει. Οι Σέρβοι σκόραραν σε 16 λεπτά μια φορά χάρη σε ένα αιφνιδιασμό (στο μοναδικό λάθος της Ελλάδας στο ματς) και μια φορά από πέναλτι, ενώ από την άλλη υπήρχε μια μηχανή αλάνθαστων δημιουργών. Με αποκάλυψη τον Γκίλλα, σούπερ σταρ τον Αργυρόπουλο, ηγέτη τον Γενιδουνιά, θηρίο τον Κάκκαρη, μηχανή του πολέμου τον Σκουμπάκη, απόλυτο όπλο τον Παπαναστασίου κι αλάνθαστους όλους τους υπόλοιπους που υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του αρτίστα Φουντούλη, του Ζινεντίν Ζιντάν της πισίνας, μετέτρεψαν τον ημιτελικό σε σόου κάνοντας τον απροσπέλαστο Ζερδεβά να χαμογελάει σαν θεατής που το χαίρεται.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News