Αντώνης Καρπετόπουλος: Το ρεκόρ, το ροντέο και η... αυτοκτονία

Ο απολογισμός της χθεσινής ευρωπαϊκής βραδιάς ήταν καλός για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟΚ προκρίθηκαν προσπερνώντας τα δύσκολα εμπόδια της Γκενκ και της Χάιντουκ και θα μπορούσε να είναι και τέλειος αν ο Αρης δεν είχε αυτοκτονήσει στο Βουκουρέστι απέναντι στην Ντινάμο Κιέβου. Ας κρατήσουμε το θετικό των εξελίξεων.

Ο πολυσυζητημένος και φέτος το καλοκαίρι Ολυμπιακός φτάνει σε ευρωπαϊκούς ομίλους για 13η συνεχόμενη σεζόν, πράγμα που δεν έχει πετύχει άλλη ελληνική ομάδα ποτέ: θα δούμε αν θα αγωνιστεί στο Europa League ή στο UEFA Conference League. Κι ο ακόμα ανολοκλήρωτος ΠΑΟΚ είναι ένα βήμα από την επιστροφή του στους ομίλους του UEFA Conference League όπου την σεζόν 2021 -22 έκανε υπέροχα πράγματα: φέτος μπορεί να τα επαναλάβει.

Και τώρα που είπαμε τα καλά νέα ας δούμε και γιατί η βραδιά είχε τόσα χτυποκάρδια.

Ανακούφιση και αδυναμίες

Μου αρέσει που πέραν την πρόκρισης του Ολυμπιακού πάρα πολλοί στάθηκαν στην μέτρια εικόνα του καταλαβαίνοντας ότι αυτή δεν οφείλεται στην βραδιά των παικτών του ή στη φόρμα τους, αλλά στα χαρακτηριστικά τους. Τη δυσκολία του Ολυμπιακού την είχα επισημάνει και στο χθεσινό σημείωμα και μετά το πρώτο ματς διότι είναι φανερή: ο Ολυμπιακός έχει έλλειμμα αθλητικότητας (δηλαδή τρεξιμάτων κυρίως) στη μεσαία του γραμμή και έχει φανερές ελλείψεις στην επίθεση, όπου πάλι βασίστηκε σε παίκτες που όση μπάλα κι αν ξέρουν χωρίς αυτή στα πόδια κάνουν ελάχιστα και με αυτή στα πόδια δεν είναι όσο δημιουργικοί απαιτεί το ποδόσφαιρο του καιρού μας γιατί δεν έχουν έκρηξη και ταχυδύναμη. Ο αόρατος και χθες Καρβάλιο, ο περιορισμένος στα αριστερά Φορτούνης, ο Μασούρας που έμεινε πολύ μακριά από την περιοχή, ο αργός Ιμπόρα κι ο χωρίς προσωπικές ενέργειες χθες Ελ Καμί μέχρι το 70’ δεν δημιούργησαν στην Γκενκ το παραμικρό πρόβλημα. Στην Γκενκ που μετά τα απίθανα που της έχουν συμβεί από το περσινό φινάλε του βελγικού πρωταθλήματος μέχρι και σήμερα δεν ήθελε να πάρει το παραμικρό ρίσκο.

Η χωρίς ρίσκο Βέλγοι

Τα όσα συνέβησαν στον Ολυμπιακό είναι εύκολο να εξηγηθούν, αλλά δεν θα γίνει κατανοητή η εικόνα του αγώνα χωρίς μια αναφορά στους γηπεδούχους. Οι Βέλγοι, ευτυχώς για τον Ολυμπιακό, θέλησαν να προκριθούν επιδιώκοντας απλά ένα έλεγχο της μπάλας: όλη τους η προσοχή ήταν να επικεντρωμένη στο να μην δεχτούν φάσεις. Όχι τυχαία. Η Γκενκ έχασε ένα πρωτάθλημα γιατί δέχτηκε δυο γκολ μετά το 90΄στην τελευταία αγωνιστική του, συμπλήρωσε 14 ματς στα οποία δεν έχει κρατήσει το μηδέν στην άμυνα στην Ευρώπη, αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Σερβέτ σε ένα ματς που έπαιζε με παίκτη παραπάνω για 125 λεπτά (!) και δέχτηκε γκολ από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη μετά από 20 δευτερόλεπτα. Όλα αυτά οδήγησαν χθες τον προπονητή της Βάουτερ Φράνκεν να βάλει χαλινάρι στην ομάδα του: το 1-0 προέκυψε με ένα πέναλτι προσφορά του Φρέιρε στο 30’ που χτυπήθηκε δυο φορές από τον Πέιντσιλ αφού το Var διέγραψε την ωραία απόκρουση του Πασχαλάκη.

Κατά τα άλλα η βασική προτεραιότητα των γηπεδούχων ήταν να χτυπήσουν τον Ολυμπιακό κυρίως στα δεξιά του (πέρα από το πέναλτι προέκυψαν και κάποια επικίνδυνα γυρίσματα) και να τον μπλοκάρουν στη μεσαία γραμμή. Το μπλοκάρισμα υπήρξε απόλυτο, χάρη στην πίεση των Μουνιός, Κανούς, Χροσόφσκι, Καγιαμπέ και Πέιντσιλ: ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν παίρνει ανάσα αφού μόνο το τρέξιμο του Μαντί Καμαρά δεν αρκει. Όλα αλλάζουν στη φάση της αποβολής του Πέιντσιλ: οι γηπεδούχοι πάνε σταδιακά όλο και πιο πίσω και μετά το 75΄το ματς σταματά να είναι ευρωπαϊκό και γίνεται παιγνίδι της Σουπερλίγκας μας όπου ο Ολυμπιακός καλείται να κάνει ό,τι του είναι απολύτως οικείο, δηλαδή να βρει μια φάση για να ανοίξει μια κλειστή άμυνα κρατώντας και γυρίζοντας την μπάλα. Βρίσκει μια, όταν ο Φορτούνης βγάζει τον Μπιέλ απέναντι από τον Φαντερφουντ, που τον νικά. Αλλά τη δεύτερη φορά ο Βέλγος τερματοφύλακας δεν μπορεί να κάνει τίποτα στο σουτ που ο Αλεξανδρόπουλος βρίσκει μετά από μια νταϊλίδικη ατομική προσπάθεια στο 95΄. Το γκολ είναι λυτρωτικό γιατί απομακρύνει μια γκρίνια που θα ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη. Και είναι και μια στιγμή ανακούφισης. Ο Ολυμπιακός έσωσε τη μισή χρονιά του. Προσοχή στις υπερβολές όμως: ο Ολυμπιακός βρίσκει γκολ σε 20 λεπτά, παίζοντας όπως θέλει αλλά εκμεταλλεύεται κυρίως την συνθήκη παιγνιδιού που προκύπτει: όπως θα λέγαμε και στο πόλο αξιοποιεί τον παίκτη παραπάνω. Αλλά αυτό, αντίθετα από το πόλο, στο ποδόσφαιρο δεν είναι σύνηθες ότι θα συμβεί για να ποντάρεις πάνω του.

Τι ακριβώς φαίνεται

Θα αλλάξει η πρόκριση τον μεταγραφικό σχεδιασμό του Ολυμπιακού; Αν τέτοιος υπάρχει νομίζω όχι. Αλλά τα ματς με την Γκένκ έδειξαν τι μεταγραφές χρειάζεται ο Ολυμπιακός: χρειάζεται ταχυδύναμη, αθλητικότητα και προσωπικότητα. Αν ο Μαρτίνεθ δεν έχει βγάλει λεπτό τον Ιμπόρα πχ είναι γιατί βλέπει στο πρόσωπό του κάποιον με την εμπειρία να παίξει το ρόλο του προπονητή στο γήπεδο. Κι αν αδικεί τον Φορτούνη στέλνοντας τον στα αριστερά είναι γιατί, χωρίς δημιουργία από εξτρέμ, ελπίζει να του δώσει κάτι αυτός. Αδικεί ίσως και τον Μπιέλ, αν όμως τον ξεκίναγε χθες θα είχαμε πάλι τον «Ολυμπιακό των τριών δεκαριών» – κανείς προπονητής δεν θέλει τέτοιες λύσεις σε ανταγωνιστικά ματς.

Ο Μαρτίνεθ κάνει σωστά τα απαραίτητα: δουλεύει με την άμυνα κι αυτό φαίνεται και έχει το μυαλό του στο γήπεδο. Χθες πέρασε τον χρήσιμο ως αλλαγή Αλεξανδρόπουλο αντί του Καρβάλιο για να δώσει ένα στήριγμα στον Ιμπόρα, φόρτωσε την επίθεση με όποιον είχε διαθέσιμο στον πάγκο στο φινάλε (Ελ Αραμπί, Μπιελ, Βρουσάι) αλλά δεν μπορεί να κάνει θαύματα: το φινάλε ανήκε στην καρδιά κι όχι στην ποιότητα ή στις τρομερές παρεμβάσεις του. Χρειάζεται, όχι παίκτες, αλλά τους σωστούς παίκτες. Και είναι καλό νομίζω ότι αυτό φαίνεται.

Το ροντέο της Τούμπας

Παίκτες χρειάζεται κι ο ΠΑΟΚ – ειδικά στην μεσαία γραμμή κι ο Ρασβάν Λουτσέσκου το επανέλαβε ευτυχής στο φινάλε ενός ματς που ολοκληρώθηκε με ένα εντυπωσιακό 3-0 και στο οποίο παρόλα αυτά ο ΠΑΟΚ υπέφερε κιόλας. Η Χάιντουκ με τον Λιβάγια να κάνει τα δικά του μπήκε στην Τούμπα πολύ δυνατά κι έχασε τρεις ευκαιρίες στο δεκάλεπτο, πριν ο Οφόε κάνει στον Κωνσταντέλια ένα πέναλτι δώρο: αυτή τη φορά ο Σβαπ ήταν ψύχραιμος. Το γρήγορο γκολ όμως λίγο άλλαξε τη μορφή του ματς που έγινε ροντέο για πολλή ώρα. Ο ΠΑΟΚ δυσκολευόταν να φιλτράρει στη μεσαία γραμμή και υποχρεωτικά για να παίξει άμυνα μαζευόταν αφού στη μέση δεν μπορούσε να κλέψει μπάλες, όταν όμως με κάποιο τρόπο πλησίαζε ήταν πάντα επικίνδυνος κι ας φαινόταν η Χάιντουκ να ελέγχει το ματς. Ένα δοκάρι του Κουλιεράκη και μια τεράστια ευκαιρία του Κωνσταντέλια μαρτυρούσαν ότι ο ΠΑΟΚ αν έβρισκε ένα παίκτη με καθαρό μυαλό θα μπορούσε να βρει το 2-0 της ηρεμίας. Ο παίκτης αυτός αποδείχτηκε ο ερχόμενος από τον πάγκο Μπράντον Τόμας: μόλις μπήκε έκλεψε τη μπάλα και πάσαρε στον Ζίφκοβιτς, που από τη θέση που βρέθηκε ήταν αδύνατο να αστοχήσει. Κι επειδή έδιωξε το άγχος του ο ΠΑΟΚ ανέβηκε και βρήκε και το 3-0 με σουτ φάουλ πάλι του Ζίφκοβιτς και μια χρήσιμη καραμπόλα.

Ο Λουτσέσκου είχε την σωστή ιδέα να «κλείσει» το ματς αφήνοντας τη μπάλα λίγο πιο πολύ στον αντίπαλο. Ρίσκαρε. Αλλά αν ο ΠΑΟΚ έπαιζε όσο ανοιχτά έπαιξε στο Σπλίτ, το ρίσκο θα ήταν μεγαλύτερο γιατί η άμυνα του ΠΑΟΚ είναι ακόμα άδετη και η απουσία του Ντούγκλας Αουγκούστο, παρά το ηρωϊκό παιγνίδι του Τσιγγάρα, φαίνεται. Για αυτό η πρόκριση είναι μεγάλο αποτέλεσμα: κι ο ΠΑΟΚ βάσίστηκε πολύ στην καρδιά του. Οπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού την πρόκριση την πήρε μια ομάδα κομμάτι ανολοκλήρωτη ακόμα – βέβαια ο ΠΑΟΚ μου φαίνεται αυτή τη στιγμή λίγο πιο μπροστά στα βασικά. Οι κυνηγοί του πχ συνεργάζονται καλύτερα.

Η ετήσια αυτοκτονία του Αρη

Συνεργασίες κυνηγών έλειψαν κι από τον Αρη. Που πλήρωσε όμως κυρίως την κακή του νοοτροπία: δέχτηκε στο Βουκουρέστι δυο γκολ από την Ντιναμό Κιέβου στα φινάλε των ημιχρόνων κι ενώ έλεγχε το ματς απόλυτα, πράγμα σε ευρωπαϊκό παιγνίδι ασυγχώρητο. Είδα το τέλος του παιγνιδιού του σε μαγνητοσκόπηση για να καταλάβω τι έπαθε. Ο Αρης από το 70΄ και μετά, κι έπειτα από την τεράστια ευκαιρία του Κάρλσον που δεν βρήκε εστία από τα πέντε μέτρα μετά το γύρισμα του Φεράρι, παίζει κοιτώντας το χρονόμετρο.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News