Αντώνης Καρπετόπουλος: Τι γίνεται με την Εθνική Ελλάδας;

O Δημήτρης Ιτούδης, βλέποντας το καλό ξεκίνημα των Λιθουανών, έβαλε πολύ νωρίς τη δυνατή του πεντάδα (Παπαγιάννης, Παπαπέτρου, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Γουόκαπ) για να μη χάσει η ομάδα την επαφή με το σκορ.

Ο Λαρεντζάκης κι ο Γουόκαπ έφεραν την Εθνική μας μπροστά στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, αλλά μόλις ο Παπαγιάννης βγήκε για να πάρει δύο ανάσες, οι ψηλοί των Λιθουανών έκαναν πάρτι: παίκτες όπως ο Βαλαντσιούνας κι ο Μοτιεγιούνας είναι δύσκολο να σταματήσουν να σκοράρουν και να δημιουργούν όταν δεν υπάρχει προσωπικός αντίπαλος στα κυβικά τους.

Ο Ιτούδης έψαχνε στον πάγκο κάποιον, ο οποίος μπορούσε να μπει και να βοηθήσει στο σκοράρισμα. Βρήκε τον Ρογκαβόπουλο, που του έδωσε 5 πόντους, οι οποίοι επέτρεψαν στην Εθνική να κρατήσει το προβάδισμα. Στα μισά της δεύτερης περιόδου, ο Ιτούδης πανηγύρισε για τρεις άμυνες του Μωραΐτη διότι κατάλαβε πως για να μείνει η ομάδα στο ματς, χρειάζεται όλοι κάτι να δώσουν.

Ενα μικρό αβαντάζ 7 πόντων έδωσε στον ομοσπονδιακό προπονητή τη δυνατότητα να βγάλει τον Παπαγιάννη και να παίξει με «πεντάρι» τον Θανάση Αντετόκουνμπο και καθώς έκαναν ένα τρομερό πρώτο ημίχρονο ο Λαρεντζάκης κι ο Γουόκαπ (είχαν πετύχει μαζί 30 πόντους), η Εθνική μας έκλεισε το 20λεπτο με ένα +5, που ήταν ηρωικό. Όμως, φαινόταν πως δεν ήταν εύκολο να αντέξει στο δεύτερο ημίχρονο, αν δεν βρισκόταν κάποιος να βοηθήσει επιθετικά τους δύο γκαρντ του Ολυμπιακού.

Στο τρίτο δεκάλεπτο η Εθνική μας έμεινε στο ματς για πέντε λεπτά, μολονότι επιθετικά υπήρχε πια μόνο ο Γουόκαπ, που θα παραδινόταν τελευταίος. Οι Λιθουανοί κατάφεραν και σταμάτησαν τον Λαρεντζάκη, που είχε κι έναν μικροτραυματισμό και τιμωρούσαν πλέον τα small ball σχήματα του Ιτούδη, μια κι οι ψηλοί τους πάσαραν στους ελεύθερους σουτέρ τους.

Καθώς, στο μεταξύ, είχε… ξυπνήσει κι ο Γιοκουμπάιτις, οι Λιθουανοί εκμεταλλεύτηκαν την επιθετική αφλογιστία της ελληνικής ομάδας και πήγαν 5 πόντους μπροστά. Η κούραση του βιονικού Γουόκαπ οδήγησε την Ελλάδα στην κατάρρευση, καθώς δεν ήταν σε καλή επιθετική βραδιά κανείς. Ο Παπαπέτρου έκλεισε με 9 πόντους, ο Παπαγιάννης με 4, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο με 2, ο Παπανικολάου με ένα ολοστρόγγυλο 0, ενώ παίκτες που έρχονταν απ’ τον λιθουανικό πάγκο σούταραν καλά ανενόχλητοι, γράφοντας 11 τρίποντα σε ένα ημίχρονο! Πόνεσαν αυτά του Μπέντζιους και του Μπραζντέικις.

Ένα τουρνουά το οποίο ξεκίνησε με την Εθνική να αντιμετωπίζει έναν σωρό προβλήματα, ολοκληρώθηκε με μία βαριά, αλλά δίκαιη ήττα.

Ενα τουρνουά το οποίο ξεκίνησε με την Εθνική να αντιμετωπίζει έναν σωρό προβλήματα, ολοκληρώθηκε με μία βαριά, αλλά δίκαιη ήττα.

Δεν είναι ντροπή ο αποκλεισμός στους «16», ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως στη δεύτερη φάση αποκλείστηκε και πριν τέσσερα χρόνια η Εθνική μας κι είχε τότε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Σλούκα, τον Καλάθη, τον Μπουρούση και τον Πρίντεζη.

Αν υπάρχει κάτι που βγάζει… μάτια, είναι πως αν το ελληνικό μπάσκετ συνεχίσει να μη βγάζει παίκτες, δεν έχει μέλλον. Στην Ελλάδα φαίνεται πλέον πως παράγουμε προπονητές και παράγοντες: χρήσιμοι είναι κι αυτοί, αλλά χωρίς παίκτες, δεν γίνεται τίποτα.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε παίκτες: έχουν χαθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια ομάδες που πάντα αυτό έκαναν. Δεν έβγαιναν ποτέ Ελληνες παίκτες από ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό: οι ομάδες αυτές, τους καλούς Ελληνες τους αγόραζαν όταν διέκριναν καλά στοιχεία. Παίκτες έβγαζαν ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, ομάδες που ήθελαν να βγουν στην Ευρώπη, όπως κάποτε το Μαρούσι – άντε κι η ελληνική επαρχία. Βελτίωναν επίσης παίκτες ο Αρης κι ο ΠΑΟΚ: τώρα, όλοι έχουν 6-7 ξένους.

Η ένσταση πως δεν υπάρχουν καταπληκτικά ταλέντα που αδικούνται είναι σωστή. Ομως, η παραγωγική διαδικασία έχει διαλυθεί καιρό τώρα κι αυτό πλέον πληρώνεται.

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News