Γιώργος Χελάκης: Ο... περίπλοκος χειμώνας του Αντόνιο Κορδόν στον Ολυμπιακό

Η πιο δύσκολη δουλειά είναι να βρεις παίκτη τη χειμερινή περίοδο. Τον χειμώνα οι επιλογές είναι περιορισμένες, οι παίκτες που κυκλοφορούν είναι ελάχιστοι και -κατά τεκμήριο- αυτοί που περισσεύουν στις ομάδες τους.

Μπορείς να βρεις έναν παίκτη για να κλείσεις ένα κενό, συνήθως αριθμητικό, αλλά όταν ψάχνεις για περισσότερους τότε η πιθανότητα να καλύψεις τα κενά που έχεις είναι μικρότερη. Ειδικά όταν αρχίσεις το ψάξιμο καθυστερημένα, χωρίς να έχει προηγηθεί μία μελέτη και χωρίς πολύ περισσότερο να έχεις εσύ ο ίδιος αποφασίσει τι ακριβώς ψάχνεις.

Ο Ολυμπιακός έχει τεχνικό διευθυντή για να κάνει αυτή τη δουλειά. Έχει όμως κι ορισμένες παραμέτρους που την κάνουν δύσκολη. Για παράδειγμα δεν μπορεί να πάει εύκολα σε επιλογή παίκτη εκτός Ευρώπης διότι έτσι θα φτάσει τους επτά και θα πρέπει σε κάθε παιχνίδι ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ να αποκλείει δύο απ’ αυτούς. Άρα, θα πρέπει να ψάξει κυρίως για παίκτες που έχουν κοινοτικό διαβατήριο.

Όπως έχουν τώρα τα πράγματα και χωρίς φυσικά απ’ την πλευρά του Ολυμπιακού να υπάρχει κάποια σχετική πληροφορία, οι «ερυθρόλευκοι» θα ψάξουν για έναν στόπερ. Από κει και πέρα για έναν αμυντικό χαφ χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο να ενδιαφερθούν και για παίκτη στην κορυφή της επίθεσης.

Ήδη υπάρχει μία… παρέλαση ονομάτων, που θεωρητικά ενδιαφέρουν τον Ολυμπιακό για τη θέση του στόπερ. Ονόματα που -σε γενικές γραμμές- είχαν ακουστεί και το καλοκαίρι χωρίς να προχωρήσει κάτι τότε. Ο Αντόνιο Κορδον προτίμησε να φέρει απ’ την Πούμας του Μεξικού τον Αργεντινό Νικολάς Φρέιρε. Ο 30χρονος στόπερ έπαιξε αμέσως βασικός στον Ολυμπιακό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξε ότι μπορεί να γίνει ο ηγέτης της αμυνάς του και να προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά στα μετόπισθεν.

Η δε υστέρησή του στην προώθηση της μπάλας ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Προτεραιότητα για τον Ολυμπιακό είναι η απόκτηση ενός αριστεροπόδαρου στόπερ, αλλά αν αυτός δεν έχει την ικανότητα να συμπληρώσει το παιχνίδι μοιράζοντας αυτή τη δουλειά με τον Παναγιώτη Ρέτσο, τότε τα κέρδη του Ολυμπιακού θα είναι λίγα.

Για τη θέση του αμυντικού χαφ οι «ερυθρόλευκοι» θα κινηθούν για την απόκτηση ενός παίκτη με διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ αυτά του Βιθέντε Ιμπόρα. Η ανάγκη είναι για έναν γρήγορο παίκτη, που θα έχει τη δυνατότητα να κουβαλάει την μπάλα και να μπορεί να κάνει τη δουλειά όπως την κάνουν ο Έσε κι ο Μαντί Καμαρά.

Εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα διότι τέτοιοι παίκτες δεν βρίσκονται εύκολα Ιανουάριο μήνα. Θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός έχει δώσει δανεικούς τέτοιους παίκτες. Τον Κούντε στον Ατρόμητο, τον Σουρλή στον Αστέρα και τον Σκωτσέζο Χολσγκρόουβ στην Εστορίλ.

Όσο για τη θέση του σέντερ φορ οι «ερυθρόλευκοι» μπορεί να μείνουν για έναν περίπου μήνα χωρίς τον Ελ Καμπί, που θα ταξιδέψει για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, αλλά αν ο Γιόβετιτς έχει βρει ρυθμό τότε πρώτα θα πρέπει να γίνει ένα τσεκάρισμα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Ελ Αραμπί και μετά ν’ αρχίσει το ψάξιμο. Ωστόσο η δουλειά του τεχνικού διευθυντή δεν σταματάει εδώ. Αν π.χ. έρθουν τρεις θα πρέπει να φύγουν άλλοι τόσοι, ώστε να μην ξεχειλώσει το ρόστερ.

Ποιο έλεος;

Ο ίδιος ο προπονητής τους, ο Ντιντιέ Ντεσάν, ζήτησε στο ημίχρονο απ’ τους παίκτες του να μη σταματήσουν. Και κάπως έτσι το άτυχο Γιβραλτάρ μάζεψε δεκατέσσερις φορές την μπάλα απ’ τα δίχτυα του. Ύστερα φούντωσε η συζήτηση για το αν αυτό που έκαναν οι Γάλλοι ήταν σωστό. Αν, δηλαδή, περιποιεί κάποια τιμή στο γαλλικό ποδόσφαιρο ότι έβαλε δεκατέσσερα γκολ σε μία ομάδα με μόλις τρεις επαγγελματίες κι όλους τους υπόλοιπους ερασιτέχνες.

Το ζήτημα δεν είναι απλό κι επιδέχεται διαφορετικές κι αντίθετες μεταξύ τους ερμηνείες. Το παιχνίδι, όμως, είναι ένα και παίζεται με τους ίδιους όρους για όλες τις ομάδες.

Απ’ τη στιγμή που το Γιβραλτάρ μπαίνει στο γήπεδο είναι το ίδιο που αξιώνει να του συμπεριφέρονται όπως και κάθε ομάδα που συμμετέχει στα προκριματικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Αν οι Γάλλοι σταματούσαν, αυτό θα ήταν ένας οίκτος που δεν νομίζω ότι τον είχαν ανάγκη οι αντίπαλοί τους.

Ούτε καταλαβαίνω ποια είναι η διαφορά στην έκταση μιας ήττας όταν το σκορ έχει ανεβεί πάνω απ’ τα επτά και τα οκτώ γκολ. Πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις το… φρένο απ’ τους νικητές έρχεται ασυνείδητα. Χαλαρώνουν την ένταση του παιχνιδιού τους κι έτσι η έκταση του σκορ παραμένει σε σχετικά ανεκτά επίπεδα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι Γάλλοι το είδαν διαφορετικά κι έπαιξαν το κανονικό ποδόσφαιρο που ξέρουν και μπορούν να παίξουν.

Έχω την εντύπωση ότι οι παίκτες του Γιβραλτάρ δεν θα έφταναν ποτέ στο σημείο να ζητήσουν έλεος απ’ τους αντιπάλους τους. Δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί κάποιος να τους στιγματίσει διότι συνετρίβησαν από μία ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Ο τρόπος, που τους αντιμετώπισαν οι Γάλλοι, δηλώνει πρώτα απ’ όλα σεβασμό στο ίδιο το παιχνίδι.

Ενδεχομένως ορισμένοι απ’ τους αστέρες των «τρικολόρ» να διακατέχονταν απ’ τη ματαιοδοξία να γράψουν πολλές φορές το όνομά τους στον πίνακα του σκορ και να μνημονεύονται για το ρεκόρ που πέτυχαν. Η ουσία, όμως, παραμένει κι αφορά το παιχνίδι και τους κανόνες του. Οι Γάλλοι έδειξαν σεβασμό αντί να δείξουν έλεος…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News