Ολυμπιακός: Αλήθεια πόσοι είπαν έστω ένα «μπράβο» στον Ρέτσο;

Tο πιο σημαντικό από τα πλεονεκτήματα της δουλειάς του ρεπόρτερ, είναι η δυνατότητα να ρωτά και να μαθαίνει για πράγματα που πολλοί βλέπουν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν. Στον Παναγιώτη Ρέτσο θέλω να σταθώ. Τον παίκτη του Ολυμπιακού που έχει φέτος την πιο αλματώδη εξέλιξη, αλλά για τους περισσότερους έχει περάσει στα… ψιλά, για δύο λόγους.

Πρώτον επειδή δεν αγωνίζεται σε θέση που είναι κοντά στο γκολ, άρα δεν «πουλάει» το ίδιο, και δεύτερον επειδή δεν θέλουν να παραδεχθούν την εξέλιξη ενός ποδοσφαιριστή που μέχρι πριν από μερικούς μήνες οι ίδιοι… σταύρωναν. Ο 24χρονος αμυντικός βρέθηκε στο στόχαστρο, κυρίως λόγω του παιδικού λάθους που έκανε στο περσινό παιχνίδι με τον Άρη στο «Καραϊσκάκη». Δικαίως τα άκουσε τότε, αλλά το να στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, ξεφεύγει από την υπερβολή και φτάνει στην αδικία.

Για όλους τους προπονητές που ασχολήθηκαν με τον Παναγιώτη από τότε που έγινε κάτοικος της Ακαδημίας του Ρέντη, το συμπέρασμα ήταν πάνω-κάτω το ίδιο. Είναι ένας παίκτης που έχει πλήρες πακέτο από πλευράς προσόντων. Γρήγορος, με καλή τεχνική, εξυπνάδα στις τοποθετήσεις, ικανότητα να χτίσει παιχνίδι από πίσω. Ένα μειονέκτημα εντοπίζουν όσοι έχουν δουλέψει μαζί του. Πως λόγω ποιότητας δεν ήταν aggressive στην προσωπική μονομαχία, ή έκανε το κάτι παραπάνω. Δεν έμπαινε στη φάση όσο δυνατά έπρεπε για να τον νιώσει ο επιθετικός, ή με τη μπάλα στα πόδια δεν έπαιζε όσο απλά έπρεπε κι αυτό το πλήρωνε, ενίοτε ακριβά…

Σε μια περίοδο που κάποιοι θα τα παρατούσαν από το ανάθεμα και την απαξίωση, εκείνος προτίμησε να σκύψει το κεφάλι, να δουλέψει ακόμη πιο πολύ, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του νέου προπονητή και να μη… βγαίνει από την ενδεκάδα. Αν το καλοσκεφτούμε, έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί βασική επιλογή ακόμη και στην Εθνική -όπως συνέβη χτες κόντρα στη Γαλλία του Εμπαπέ– της ΕΠΟ και του Γκουστάβο Πογέτ που δεν έχουν και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τον οργανισμό του Ολυμπιακού.

Το να είσαι αναντικατάστατος σ’ ένα τόσο μεγάλο κλαμπ, αλλά και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, όταν πριν από λίγους μήνες οι περισσότεροι ζητούσαν το κεφάλι σου επί πίνακι, δεν είναι μικρό πράγμα. Αν μη τι άλλο, δείχνει τσαγανό, ψυχικά αποθέματα, όρεξη για ακόμη περισσότερη δουλειά και φυσικά προσόντα!

Όλα αυτά, ίσως θα έπρεπε να τα ξανασκεφτούμε όλοι εμείς, στο επόμενο λάθος παίκτη της ομάδας που αγαπάμε. Πριν τον λοιδορήσουμε, ας σκεφτούμε αν υπάρχει κάποιος αλάνθαστος στη δική του δουλειά.

Ας σκεφτούμε πριν τον… κρεμάσουμε στα μανταλάκια ότι στο λάθος ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται στήριξη για να επιστρέψει κι όχι… μπινελίκι. Ας σκεφτούμε, επίσης, πως σε κάποιες περιπτώσεις που μπορεί να έχουμε πέσει έξω, δεν είναι κακό κάποια στιγμή να το παραδεχθούμε και να πούμε κι ένα «μπράβο», σε κάποιον που έγινε πιο δυνατός μέσα από τα λάθη του και πραγματικά το αξίζει.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News