Γιώργος Χελάκης: Μια κυβέρνηση που ήθελε να μας δείξει ότι μεροληπτεί...

Tην ανάγκη να κινητοποιηθεί η κυβέρνηση μετά τα επεισόδια έξω απ’ το κλειστό του Ρέντη, μπορούμε όλοι να την κατανοήσουμε. Η πίεση που δέχτηκε απ’ την κοινή γνώμη ήταν πολύ μεγάλη. Κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του και κινδυνεύει ακόμα ένας αστυνομικός. Λυπάμαι που θα το παρατηρήσω, αλλά για την κυβέρνηση η ζωή ενός αστυνομικού μετράει πολύ περισσότερο απ’ τη ζωή ενός απλού πολίτη.

Aνάλογη κινητοποίηση και ευαισθησία δεν υπήρξε όταν έχασαν τη ζωή τους ο νεαρός Βούλγαρος, ο Άλκης Καμπανός κι ο Μιχάλης Κατσουρής. Τότε η αστυνομία ήρθε εκ των υστέρων προκειμένου να διαλευκάνει τις υποθέσεις. Τώρα, μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, στόχος ήταν η αστυνομία. Όσοι οργάνωσαν τη σύγκρουση με τους αστυνομικούς προφανώς δεν στόχευαν στην αφαίρεση ζωής. Επιδίωξαν όμως τη σύγκρουση και την οργάνωσαν, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Ξέρουμε πως προκειμένου να γίνει η σύγκρουση, αυτοί που τη σχεδίασαν φρόντισαν να κρύψουν πολεμοφόδια σίγουρα έξω απ’ το γήπεδο, στον χώρο του πάρκινγκ και πιθανότατα μέσα σ’ αυτό. Γεννάται έτσι ένα μεγάλο ερώτημα: Η αστυνομία, το τμήμα αθλητικής βίας, ακόμα κι η ΕΥΠ, που πήρε μέρος στη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό τίποτα δεν αντιλήφθηκαν σχετικά; Όταν οι ίδιοι λένε πως στη σύγκρουση πήραν μέρος και τη διηύθυναν κάποιοι σεσημασμένοι, πώς είναι δυνατόν να είχαν διαφύγει της αντίληψής τους όλα αυτά;

Τα ονόματα, τα οποία προσκόμισαν οι υπουργοί στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου, τι ήταν μέχρι τότε; Απλώς ονόματα σε κάποια κόλλα χαρτί, σε ένα excel; Προξενεί εντύπωση πώς μέχρι την Πέμπτη το βράδυ δεν υπήρχε τίποτα και την Τρίτη το μεσημέρι η εισαγγελία έπαιρνε στα χέρια της 200 ονόματα. Είναι φανερό πως κάποιοι στην αστυνομία εκτελούσαν πλημμελώς τα καθήκοντά τους.

Ήρθε στη συνέχεια η ανακοίνωση των μέτρων απ’ την κυβέρνηση και τα… σκέπασε όλα αυτά. Συζήτηση για τις ευθύνες της αστυνομίας δεν γίνεται. Σε μία συντεταγμένη πολιτεία, όμως, που υπάρχουν νόμοι δεν πρέπει να ανοίγουν συζητήσεις εκ των υστέρων. Πρέπει να λειτουργούν οι θεσμοί, να κάνουν όλοι τη δουλειά τους και να μη φτάνουμε σε αυτή την κατάσταση.

Βέβαια μοιάζει υπερβολικό να ζητείς απ’ την αστυνομία να ελέγχει π.χ. τη δράση κάποιων σεσημασμένων όταν 150 Κροάτες διασχίζουν όλη τη χώρα, η αστυνομία ξέρει περί τίνος πρόκειται, ξέρει ποιοι είναι και πού θέλουν να πάνε, ξέρει πάνω-κάτω τι πάνε να κάνουν και τους αφήνει να φτάσουν στον τόπο του ραντεβού ανενόχλητοι. Να πιστέψουμε λοιπόν ότι με το κλείσιμο των ποδοσφαιρικών γηπέδων για δύο μήνες θα… εξυπηρετηθεί η αστυνομία ώστε στο εξής να κάνει τη δουλειά της καλύτερα;

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι κανείς, αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με αυτό το μέτρο, με το οποίο κατά βάση τιμωρούνται όσοι πάνε στα γήπεδα από αγάπη για το σπορ και την ομάδα τους. Άλλωστε, αυτοί που κάνουν τα επεισόδια τα οργανώνουν κυρίως έξω απ’ αυτά. Κατά συνέπεια το κλείσιμο των γηπέδων θα αποδώσει όσο απέδωσε και τις προηγούμενες φορές που χρησιμοποιήθηκε. Δεν πρόκειται δηλαδή να λύσει κανένα πρόβλημα, πολύ δε περισσότερο η επιλεκτική χρήση του μέτρου σε βάρος μίας ομάδας το μόνο που δημιουργεί είναι μία αίσθηση μεροληψίας σε βάρος της και σε βάρος των οπαδών της. Εκτός αν ακριβώς αυτό ήθελε να καταδείξει η κυβέρνηση…

«Αυτοκτονία»…

Ο Παναθηναϊκός άνοιξε ένα λάκκο κι έπεσε μέσα. Έχασε την πρόκριση μέσα απ’ τα χέρια του διότι πέταξε ένα ολόκληρο ημίχρονο στα… σκουπίδια. Στο δεύτερο ημίχρονο, που ξύπνησε απ’ τον αγωνιστικό λήθαργο, έχασε ευκαιρίες αλλά είδε και την τύχη να του γυρίζει την πλάτη. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε σχετικά με τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά μάλλον έτσι συσκοτίζουμε την πραγματικότητα.

Ο Παναθηναϊκός ήταν κατώτερος του αναμενομένου, νευρικός κι ασύνδετος, επιρρεπής ακόμα και σε λάθη χωρίς πίεση. Προσπαθούσε στο πρώτο ημίχρονο να βρει ρυθμό και να επιβάλει το παιχνίδι του απέναντι στη Μακάμπι, αλλά δεν τα κατάφερνε. Οι Ισραηλινοί, στην πρώτη τους οργανωμένη επίθεση, σκόραραν και στη συνέχεια απειλήθηκαν μόλις μία φορά με μία φαντεζί ενέργεια του Ιωαννίδη. Η άμυνά τους «φώναζε» από μακριά ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση και η αδυναμία της να βγάλει σωστά την μπάλα μπροστά εμπόδιζε τους «πράσινους» στην ανάπτυξη του παιχνιδιού τους. Η πίεση που ασκήθηκε στο τέλος δεν ήταν ικανή να φέρει την ανατροπή.

Ο Παναθηναϊκός τελείως άδοξα μένει εκτός Ευρώπης. Βασικοί του παίκτες όπως ο Μπερνάρντ, ήταν ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Ο Ιωαννίδης το πάλεψε, αλλά ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του εμφάνισε έλλειψη ομαδικότητας. Ο Βαγιαννίδης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά δεν είναι δυνατόν να παίρνεις προκρίσεις με καλύτερο παίκτη τον δεξιό σου μπακ.

 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News