Αντώνης Καρπετόπουλος: Γιατί το 2023 ήταν η μεγαλύτερη χρονιά του Πεπ Γκουαρδιόλα

Το πανηγυράκι που λέγεται παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων συνήθως είναι το μπόνους που περιμένει κάπου στην Σαουδική Αραβία όπου συνήθως γίνεται την ομάδα που έχει κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ: οι ελάχιστες εξαιρέσεις που θέλει κάποια λατινοαμερικάνικη ομάδα να τα καταφέρνει απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Φέτος ήταν η σειρά της Μάντσεστερ Σίτυ του Πεπ Γκουαρντιόλα να διαλύσει στον τελικό την βραζιλιάνικη Φλουμινένσε – το τελικό 4-0 στο οποίο η πρωταθλήτρια Ευρώπης έφτασε χωρίς τον Χάλαντ παρόντα απλά υπενθυμίζει ότι δεν υπήρξε ματς.

Και επιβεβαιώνει ότι η χρονιά που τελειώνει ήταν η χρονιά του Πεπ Γκουαρντιόλα.

Γκουαρντιόλα: Ο,τι άξιζε να κερδίσει

Ένα χρόνο πριν ο Γκουαρντιόλα ήταν ο άνθρωπος που παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχει ξοδέψει στη Σίτυ δεν μπορεί να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ. Το μεγάλο αυτό τρόπαιο είχε γίνει ένα είδος δοκιμασίας μιας τελικής κρίσης: κάθε αποτυχία της Σίτυ σε αυτό ήταν σαν να σβήνει όλα τα προηγούμενα που ο Καταλανός είχε πετύχει. Οι νίκες του στην Μπαρτσελόνα και στην Μπάγερν Μονάχου αποδίδονταν στην δύναμη της φανέλας των αληθινά μεγάλων αυτών ομάδων – η αληθινή δοκιμασία ήταν το Τσάμπιονς λιγκ. Για να το κατακτήσει ο Πεπ χρειάστηκε με την Σίτυ να κερδίσει τα πάντα: κερδίζοντας πρωταθλήματα και κύπελλα μετέτρεψε το μεγάλο τρόπαιο σε απλή διαδικασία – ήρθε κι αυτό μετά από μια σειρά από νίκες (εμφατικές συνήθως) όπως και οι άλλοι του τίτλοι.

Το πήρε μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη μετά από ένα διαδικαστικό ματς, στο οποίο η ομάδα του ήταν απλά προσεχτικότερη στις λεπτομέρειες κι όπου MVP της εκείνο το βράδυ ήταν ο Στόουνς κι όχι ο Ντε Μπρόιν, που χτύπησε, ή ο Χάλαντ που κάπου χάθηκε, ή έστω ο Γκουντογκάν, πραγματικός ΜVP της περσινής σεζόν πριν αποχαιρετήσει την ομάδα που σίγουρα τον έκανε καλύτερο παίκτη. Η Σίτυ ούτε ωρίμασε, ούτε ανέβηκε επίπεδο: απλά κέρδισε ό,τι άξιζε να κερδίσει όντας καλύτερη. Παραμένοντας πάντα μια ομάδα που έχει ένα προπονητή που στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αποτελεί μεγαλύτερο κεφάλαιο από την ίδια, πράγμα που δεν είναι κακό. Ισα ίσα που είναι και μια ωραία επιλογή για να γίνεις ως ομάδα καλύτερη.

Εμπνέει κι εμπνέεται

Ακολούθησαν οι κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων, κύπελλα που είναι μικρές μεγάλες υποχρεώσεις, που θα κάνουν το μουσείο της αγγλικής ομάδας πλουσιότερο και θα προστεθούν στο βιογραφικό του Πεπ που πλέον είναι αυτός με τα περισσότερα μουντιάλ συλλόγων – έχει πλέον τέσσερα με τρεις διαφορετικές ομάδες. Έκαναν επίσης τα τρόπαια αυτά εντυπωσιακότερα τα βιογραφικά των παικτών του Γκουαρντιόλα: διάβαζα τι έχει κερδίσει στα 23 του ο Αλβαρεζ, που άνοιξε το σκορ απέναντι στην Φλουμινένσε και έτριβα τα μάτια του. Ο τύπος στα 23 του έχει κερδίσει τα πάντα – κι όταν λέω τα πάντα, εννοώ τα πάντα – με τις ομάδες του και την Εθνική του και στην Σίτυ είναι αναπληρωματικός.

Αυτό είναι νομίζω το μυστικό της αναμφίβολα ομάδας της χρονιάς: ο πλούτος της σε όλα τα επίπεδα. Η Σίτυ υπήρξε η πλουσιότερη σε χρήματα, η πλουσιότερη σε λύσεις, αλλά και η πλουσιότερη σε ποδοσφαιρικές αξίες: στη χρονιά που φεύγει και στην οποία κέρδισε τα πάντα αυτές κυρίως ανέδειξε. Αξία είναι η πρόοδος του Χάλαντ, αλλά και ο επαγγελματισμός του Αλβαρες.

Η μετατροπή του Στόουνς σε οργανωτή από τα μετόπισθεν, αλλά και η πρόοδος παιδιών όπως Λιούις (βασικός στον τελικό με την Φλουμινένσε) ή ο Πάλμερ (καθοριστικός τον Αύγουστο στον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ). Όλα αυτά σημαίνουν πως ο Γκουαρντιόλα είναι κάτι περισσότερο από καλός διαχειριστής χρημάτων και εμπνευστής ενός ποδοσφαίρου που η κατοχή της μπάλας είναι ο μονόδρομος προς την επιτυχία. Είναι ένας τύπος που εμπνέει. Κι εμπνέεται ακόμα από το ποδόσφαιρο. Κι ας έχει κερδίσει τα πάντα τρεις φορές και βάλε.

Ψάχνουν τρόπο να την φρενάρουν

Η Σίτυ είχε μια φανταστική χρονιά ενώ της συνέβησαν και πολλά καθόλου συνηθισμένα. Παραμένει υπό έρευνα τόσο από την Πρέμιερ λιγκ όσο και από την UEFA για συνεχόμενες παραβάσεις του Financial Fair Play που σίγουρα έχουν γίνει. Οι ιδιοκτήτες της συντηρούν ένα δίκτυο από ομάδες σε όλο τον κόσμο, είναι σχεδόν δεδομένο ότι για να δελεάσουν παίκτες να υπογράψουν στην Σίτυ έκαναν υπερβάσεις εκτός ανταγωνιστικού πλαισίου – ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα είπε μέσα στην χρονιά που προηγήθηκε πως όλοι νιώθουν δύσκολα περιμένοντας μια τιμωρία που όλο και περισσότερο αργεί και παρακάλεσε την λίγκα να βάλει τέλος σε αυτή την αναμονή που χαρακτήρισε βασανιστική. Βασανιστική ή όχι αυτή η ομηρεία ελάχιστα έκανε κακό στην Σίτυ την προηγούμενη σεζόν.

Στο θερμοκήπιο που έχει δημιουργήσει εκεί ο Γκουαρντιόλα είναι φανερό πως υπάρχουν δυο πραγματικότητες: η μία αφορά όλους τους άλλους, που περιμένουν τιμωρίες και προβλήματα και η άλλη έχει να κάνει με τους παίκτες του, που ξέρουν πλέον πως η έκβαση κάθε διοργάνωσης που παίρνουν μέρος εξαρτάται από την δική τους απόδοσή. Αν αυτό ο Καταλανός το καταφέρνει είναι γιατί χρόνια τώρα η Σίτυ του διακρίνεται από κάτι απλό: την χαρά της εφαρμογής του δικού του παιγνιδιού. Το διέκρινες αυτό όταν την ανέλαβε πριν χρόνια και νόμιζες πως οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι γοητεύτηκαν από τον ίδιο και το παιγνίδι του, αλλά την βλέπεις ακόμα και τώρα.

Ακόμα κι όταν η Σίτυ στην Πρέμιερ λιγκ δεν κερδίζει (της είναι λίγο πιο δύσκολο να το κάνει εκεί από ό,τι πλέον στις υπόλοιπες διοργανώσεις) η διάθεση των παικτών της να παίξουν και να δημιουργήσουν (και κατά συνέπεια να χαρούν) είναι ίδια με αυτή που υπήρχε όταν ο Πεπ ξεκίνησε να δουλεύει εκεί. Οι μαθητές αλλάζουν, το μάθημα είναι πάντα συναρπαστικό. Κι αν υπάρξουν τιμωρίες και επιπτώσεις και ποινές αυτό δύσκολα θα αλλάξει: η χαρά του παιγνιδιού είναι αυτό που διδάσκει ο Πεπ. Με την βεβαιότητα πως μόνο αυτή φέρνει επιτυχίες.

Έχει μάθει να χαίρεται

Η Σίτυ δυσκολεύεται φέτος στην Πρέμιερ λιγκ λίγο περισσότερο από προηγούμενα χρόνια. Εχασε τον Γκουντογκάν, είναι δύσκολο να βρει δεύτερο Ντε Μπρόιν, το να χρησιμοποιείς πιτσιρικάδες έχει πάντα στην αρχή κόστος, κάποιοι νεοφερμένοι δεν έχουν βοηθήσει. Υπάρχει μια γενική υποψία πως οι έρευνες και οι αυριανές τιμωρίες γίνονται γιατί η Πρέμιερ λιγκ δεν θέλει αυτοκρατορίες: με κάποιο τρόπο οι Αραβες έπρεπε να φρενάρουν. Αλλά μετά βλέπεις την ευκολία με την οποία στραπάτσαρε την Φλουμινένσε και τα πανηγύρια όλων στο βάθρο και καταλαβαίνεις πως δεν θα είναι εύκολο να ξεμπερδέψουν με δαύτη. Γιατί πριν να μάθει να κερδίζει έχει μάθει να παίζει και να χαίρεται. Κι αυτό σε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο η ανάγκη της νίκης πνίγει τους πάντες είναι η αληθινή διαφορά της από όλους.

Πηγή: karpetshow,gr

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News