ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ: Η μετά Σπανούλη εποχή και η... απελευθέρωση του Σλούκα

Μπαίνοντας κανείς στο ΣΕΦ, αυτό το διήμερο, το μάτι του ασυναίσθητα μετά τον πάγκο του Ολυμπιακού μπορεί να πήγαινε στην…οροφή του γηπέδου ψάχνοντας τη φανέλα με το νούμερο 7. Όχι ακόμα δεν έχει «κρεμαστεί» δίπλα στα τρόπαια η φανέλα του Βασίλη Σπανούλη που δεν μένει πιά (αγωνιστικά) στο ΣΕΦ.

Μετά από 11 χρόνια ο πιο εμβληματικός παίκτης στην ιστορία των Ερυθρολεύκων και ένας εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη δεν κάθεται στον πάγκο και ούτε παίζει στο παρκέ του φαληρικού σταδίου. Η μετά Σπανούλη εποχή άρχισε και επίσημα (έστω με φιλικά παιχνίδια) στη φυσική έδρα του Ολυμπιακού και έχει ξεκάθαρο αγωνιστικό πλάνο. Το οποίο ήταν από καιρό στο μυαλό του κόουτς Μπαρτζώκα και το είδαμε τόσο με το Λαύριο, όσο και – στο πολύ πιο σοβαρό και δύσκολο τεστ επιπέδου Ευρωλίγκα – με τη Μονακό.

Πέρυσι είχε «θυσιαστεί» μια μεταγραφή τύπου Γουόκαπ, καθώς είχε ρόλο ο αρχηγός, και προτιμήθηκε ο (καλός αμυντικός) Τζένκινς ο οποίος όμως δεν μπορούσε να δώσει αυτό που ήθελε ο Ολυμπιακός αφ’ ενός στην επίθεση και έφτασε να μην το κάνει ο παίκτης ούτε στο δυνατό του σημείο, που ήταν η άμυνα.

Η συνύπαρξη Γουόκαπ-Σλούκα, δεν είναι μόνο που ταιριάζει «κουτί» στον νέο ηγέτη του Ολυμπιακού. Είναι ότι τον απελευθερώνει σε πολλά σημεία από το κατέβασμα της μπάλας (που κάνει άψογα  ο Αμερικάνος) και του δίνει πιο εύκολα τη δυνατότητα να βγάλει στο παρκέ τον δημιουργικό του ρόλο.

Αυτό είναι το πρώτο και ίσως βασικότερο σημείο της αλλαγής στην ομάδα σε σχέση με πέρυσι, που την κάνει αυτόματα πιο κινητική.

Μα τι ήθελε (από πέρυσι) ο Γιώργος Μπαρτζώκας, να έχει η ομάδα καλό τρανζίσιον και με δύο πάσες να έχει φύγει στον αιφνιδιασμό. Δεν μπορούσε όμως να υπηρετήσει αυτό το σενάριο. Με το συγκεκριμένο δίδυμο (που κόντρα στη Μονακό έπιασε…13άρι στις ασίστ, με 7 του Γουόκαπ και άλλες 6 του Σλούκα) είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακό μπορεί (και θα είναι) πιο ικανός σε αυτό τον τρόπο παιχνιδιού.

Και δίπλα σε αυτό το δίδυμο υπάρχει και έξτρα βοήθεια από έναν ποιοτικό combo-quard, όπως είναι ο Μιχάλης Λούντζης που δεν θα έχει διακοσμητικό ρόλο, κάθε άλλο.

Η παρουσία του Μουσταφά Φάλ στη ρακέτα, δείχνει επίσης τη μεγάλη αλλαγή με πέρυσι, καθώς ο Οκτάβιους Ελις δεν είχε την εμπειρία (Ευρωλίγκας) αλλά και τη σωματική διάπλαση για να κάνει αυτά που προσφέρει ο Γάλλος σέντερ σε άμυνα και επίθεση. Σέντερ παλαιάς κοπής («σκιάχτρο») με σύγχρονο όμως τρόπο παιχνιδιού και αθλητικότητα και αυτό είναι το σημαντικό. Και για τις στιγμές που μπορεί να «κολλήσει» στην επίθεση ο Ολυμπιακός έχει ένα ακόμα έξτρα όπλο, τον Έλληνα (έχει τη σημασία του) Τάιλερ Ντόρσεϊ που έδειξε και χθες ότι δεν θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί.

Απειλή για το αντίπαλο καλάθι αποτελεί και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ο Σακίλ ΜακΚίσικ (είναι δύο παίκτες που δεν επιλέγεις να τους αφήσεις αμαρκάριστους) με αποτέλεσμα να έχει περισσότερες λύσεις ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο οπλοστάσιό του.

Ο Σάσα Βεζένκοφ, είναι σε άλλο επίπεδο μπασκετικά (συνεχίζοντας με κεκτημένη ταχύτητα από μια εκπληκτική χρονιά) και το ζητούμενο θα λέγαμε ότι είναι – στην παρούσα φάση – να γίνει πιο αξιόμαχος/αξιόπιστος στην άμυνα ο (ιδιαίτερα χρήσιμος και ποιοτικός στην επίθεση) Χασάν Μάρτιν.

Το πολύ καλό για τον Ολυμπιακό σε αυτό το τουρνουά ήταν η παρουσία της Μονακό, μιας ιδιαίτερα αθλητικής ομάδας της Ευρωλίγκας που έκανε ακριβώς αυτό που θα βρίσκουν κατά κόρον απέναντί τους οι Ερυθρόλευκοι.

Μια άμυνα που θα επιχειρεί να τους χαλάσει την πάσα, όπως έγινε ιδιαίτερα στο πρώτο δεκάλεπτο όταν οι Πειραιώτες βρέθηκαν στο -11 (7-18) έχοντας επτά λάθη και τους Μονεγάσκους την ίδια ώρα να έχουν έξι κλεψίματα.

Σαφώς και η άμυνα δεν είναι αυτή που θέλει ο κόουτς των Ερυθρολεύκων αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαστε ακόμα στην αρχή των φιλικών και ακολουθούν πολύ πιο υψηλού επιπέδου στην Κύπρο (με ΤΣΣΚΑ και Ζενίτ).

Απλά τα πρώτα δείγματα, αφήνουν ένα αισιόδοξο μήνυμα για τον Ολυμπιακό ότι μπορεί να έχει μια καλύτερη χρονιά, σίγουρα στην αγωνιστική του εικόνα.

Υ.Γ.:Ο Παπανικολάου πρέπει να προστατευτεί και είναι βασικό – με υπομονή όπως έκανε και στην περίπτωση Ντόρσεϊ – η πειραϊκή ομάδα να εξαντλήσει τα περιθώρια για μια τελευταία ποιοτική μεταγραφή.

Υ.Γ. 2:  Είναι πολύ σημαντικό να βλέπεις και τον νέο (Ποκουσέφσκι) και τον βετεράνο θρύλο (Ρίβερς) όχι απλά να βρίσκονται στο ΣΕΦ αλλά να έχουν διατηρήσει τέτοια σχέση με το σύλλογο και αυτό πιστώνεται στη διοίκηση του σωματείου για το πως προσεγγίζει και δημιουργεί τις σχέσεις με τους παίκτες νυν και πρώην. Ξεπερνώντας το ψυχρό επαγγελματικό πλαίσιο.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News