Μίλαν: Όταν επέστρεψε στον ευρωπαϊκό θρόνο ρίχνοντας τεσσάρα στην Μπαρτσελόνα

Για κάθε Έλληνα φίλαθλο που διψούσε για ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, η 18η Μαΐου 1994 έμοιαζε βγαλμένη από όνειρο.

To αν συμπαθούσε περισσότερο τη Μίλαν, η οποία συνέτριψε με 4-0 την Μπαρτσελόνα και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που μετρούσε ήταν ότι η Αθήνα φιλοξενούσε τον τελικό του Champions League για πρώτη φορά μετά το 1983, όταν το Αμβούργο είχε νικήσει τη Γιουβέντους με 1-0.

Ασφαλώς όλοι οι ουδέτεροι θα προτιμούσαν να κυλήσει πιο αμφίρροπα ο μεγάλος αγώνας. Ήταν, όμως, τόσο επιβλητική η εμφάνιση των «ροσονέρι», που όλοι οι φίλαθλοι (Έλληνες και μη) που την παρακολούθησαν διά ζώσης έχουν να το λένε στα εγγόνια τους για το πόσο τυχεροί ήταν που βρίσκονταν στην κερκίδα του ΟΑΚΑ – αν δεν το κάνουν ήδη.

Η Μίλαν πορευόταν πλέον χωρίς τη μαγική τριάδα των Ολλανδών άσων, που της είχε χαρίσει δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών μερικά χρόνια νωρίτερα (1989, 1990). Ο Ρουντ Γκούλιτ και ο Φρανκ Ράικαρντ είχαν αποχωρήσει, ενώ ο Μάρκο Φαν Μπάστεν παρέμενε τυπικά στο ρόστερ, αλλά δεν είχε αγωνιστεί απ’ τον τελικό του 1993 κόντρα στη Μαρσέιγ λόγω μακροχρόνιου τραυματισμού. Κατάφερε, ωστόσο, να επιστρέψει στον ευρωπαϊκό θρόνο και μάλιστα χωρίς να είναι το φαβορί.

Ο τίτλος αυτός ανήκε στην Μπαρτσελόνα, η οποία όχι μόνο είχε πιο «ολλανδικό» αγωνιστικό στιλ παιχνιδιού (λόγω της παρουσίας του Γιόχαν Κρόιφ στον πάγκο της), αλλά είχε αποτινάξει και τον χαρακτήρα της «λούζερ» από το 1992. Τότε που κατέκτησε για πρώτη φορά το Champions League, νικώντας τη Σαμπντόρια με 1-0 στην παράταση, στον τελικό του «Γουέμπλεϊ».

Με τον Ρομάριο, τον Χρίστο Στοΐτσκοφ και τον Ρόναλντ Κούμαν να ξεχωρίζουν ανάμεσα στους πολλούς καλούς Ισπανούς άσους της (όπως οι διεθνείς Θουμπιθαρέτα, Μπακέρο, Φερέρ, Σέρχι, αλλά και ο ανερχόμενος χαφ, Πεπ Γκουαρντιόλα), είχε τον πρώτο λόγο στον τελικό του ΟΑΚΑ.

Αουτσάιντερ λόγω απουσιών

Τα προγνωστικά είχαν στραφεί εναντίον της Μίλαν και λόγω των απουσιών που αντιμετώπιζε. Ο αρχηγός Φράνκο Μπαρέζι και ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα είχαν συμπληρώσει κάρτες στον ημιτελικό με τη Μονακό και το κενό που δημιουργούνταν στην άμυνα ήταν τεράστιο. Ο διεθνής Ιταλός μέσος, Στέφανο Εράνιο, ήταν τραυματίας. Και ο Φάμπιο Καπέλο, ο προπονητής που είχε διαδεχθεί από το 1991 τον Αρίγκο Σάκι, είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει μόνο τρεις από τους έξι ξένους του – αυτό προέβλεπαν οι κανονισμοί της ΟΥΕΦΑ στην προ Μποσμάν εποχή.

Προς έκπληξη πολλών, ο τεχνικός της Μίλαν «έκοψε» τον Γάλλο επιθετικό, Ζαν-Πιερ Παπέν και τον Δανό, Μπρίαν Λάουντρουπ, πέρα απ’ τον Ρουμάνο σέντερ φορ, Φλορίν Ραντουτσόιου, τον οποίο επέλεγε σπάνια και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Αντ’ αυτών προτίμησε τον δυναμικό Γάλλο αμυντικό χαφ, Μαρσέλ Ντεσαγί και τους δύο βιρτουόζους μεσοεπιθετικούς του από την πρώην Γιουγκοσλαβία: τον Μαυροβούνιο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς και τον Κροάτη Ζβόνιμιρ Μπόμπαν.

Ο πονοκέφαλος του Κρόιφ ήταν μικρότερος αφού στη La Liga επιτρέπονταν τέσσερις ξένοι κι έπρεπε να αφήσει έξω μόνο έναν. Απέκλεισε τελικά τον Μίκαελ Λάουντρουπ, τον μεγαλύτερο αδελφό του Μπρίαν της Μίλαν, στέλνοντάς του το μήνυμα ότι δεν τον υπολόγιζε για το μέλλον.

Γούστο του… Καπέλο του

Ο Καπέλο δικαιώθηκε πανηγυρικά για τις επιλογές του. Στη θέση του σέντερ φορ χρησιμοποίησε τον βετεράνο Ντανιέλε Μασάρο, ο οποίος σκόραρε δις στο 22′ και το 45′, βάζοντας από το πρώτο ημίχρονο τις βάσεις για τη νίκη της Μίλαν.

Στο κέντρο της άμυνας, ο «εφεδρικός» Φιλίπο Γκάλι και ο Πάολο Μαλντίνι (ο οποίος άφησε την αριστερή πτέρυγα στον Κριστιάν Πανούτσι) τα πήγαν περίφημα απέναντι στους Ρομάριο και Στοΐτσκοφ. Βοήθειες στα μετόπισθεν έδινε και ο Ντεσαγί, ο οποίος έχοντας άξιο συμπαραστάτη τον Ντεμέτριο Αλμπερτίνι, «όργωνε» κάθε σπιθαμή στο κέντρο. Μάλιστα, ο Γάλλος με καταγωγή από την Γκάνα, ο οποίος είχε κατακτήσει το Champions League και την προηγούμενη χρονιά με τη Μαρσέιγ, ήταν εκείνος που διαμόρφωσε το τελικό 4-0 με υπέροχη ενέργεια και σουτ στο 59′.

Ο Μαρσέλ Ντεσαγί με το τρόπαιο στα χέρια. Ο Γάλλος μέσος είχε διαπρέψει στον τελικό της Αθήνας.

Το καλύτερο γκολ της βραδιάς, ωστόσο, το είχε πετύχει από το 48′ ο Σαβίτσεβιτς. Ο Μαυροβούνιος άσος, που δεν ήταν άμαθος στους τίτλους μια και είχε σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο το 1991 με τον Ερυθρό Αστέρα, έκλεψε την μπάλα έξω απ’ την περιοχή κι αφού είδε εκτός θέσης τον τερματοφύλακα, Αντόνι Θουμπιθαρέτα, τον εξέθεσε με ψηλοκρεμαστό πλασέ από δύσκολη γωνία.

Ο Σαβίτσεβιτς έκανε «πάρτι» αγωνιζόμενος ως περιφερειακός κυνηγός και δημιούργησε το πρώτο γκολ του Μασάρο, ενώ ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι που κάλυψε την αριστερή πτέρυγα, έδωσε την ασίστ για το δεύτερο. Σοφή αποδείχθηκε και η χρησιμοποίηση του Μπόμπαν, μια και από τα πόδια του ξεκινούσε η ανάπτυξη των περισσότερων επιθέσεων της Μίλαν.

Η αλαζονεία του Κρόιφ

Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα που είχαν κερδίσει τη μάχη της εξέδρας, υποκλίθηκαν κι αυτοί στην ανωτερότητα της Μίλαν. Για πέμπτη φορά στην ιστορία τους, οι «ροσονέρι» ήταν πρωταθλητές Ευρώπης και ο δεξιός μπακ Μάουρο Τασότι σήκωσε πρώτος την κούπα ως… επιλαχών αρχηγός. Ο Μπαρέζι έδωσε το «παρών» στην απονομή φορώντας πολιτικά (όπως κι οι υπόλοιποι παίκτες που δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής) και η χαρά του δεν ήταν μικρότερη.

Μετά τον θρίαμβο, οι παίκτες της Μίλαν δήλωσαν ότι οι αλαζονικές δηλώσεις του Κρόιφ πριν από τον τελικό, τους είχαν δώσει πρόσθετο κίνητρο. «Είμαστε πιο πλήρεις, πιο δυνατοί και πιο έμπειροι απ’ ό,τι στον τελικό του 1992 στο Γουέμπλεϊ. Η Μίλαν βασίζεται στην άμυνα κι εμείς στην επίθεση. Ξοδέψαμε τόσα εκατομμύρια για να πάρουμε τον Ρομάριο κι αυτοί με τα ίδια χρήματα πήραν τον Ντεσαγί», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο προπονητής της Μπάρτσα.

Αν και ο αείμνηστος Ολλανδός ήταν απίστευτα διορατικός από την εποχή που διέπρεπε ως ποδοσφαιριστής στα γήπεδα, σε εκείνον τον τελικό διαψεύστηκε οικτρά. Δεν ξεπέρασε ποτέ το σοκ της συντριβής και μετά την αποχώρησή του από τους «μπλαουγκράνα», το 1996, δεν εργάστηκε ξανά ως προπονητής. Για καλή τύχη της Μπαρτσελόνα, πάντως, είχε προλάβει να δώσει τα φώτα του στον καλύτερο μαθητή του. Τον Γκουαρντιόλα.

Οι Έλληνες σε παροξυσμό

Οι Έλληνες φίλαθλοι δεν είχαν πριν από τριάντα χρόνια τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τους «αστέρες» του παγκοσμίου στερεώματος κάθε τρεις και λίγο στις τηλεοράσεις τους. Έτσι, η διεξαγωγή του τελικού του Champions League στην Αθήνα και μάλιστα με τόσο ηχηρά ονόματα ως αντιπάλους, αποτελούσε υπέρτατο γεγονός που κανείς δεν ήθελε να χάσει.

Οι εγχώριες διοργανώσεις είχαν ολοκληρωθεί πολλές εβδομάδες νωρίτερα, λόγω του Παγκοσμίου Κυπέλλου που ακολουθούσε (με τη συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδας μάλιστα), κάτι που έφερε την προσμονή για τον τελικό στην πρώτη γραμμή της αθλητικής επικαιρότητας. Τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα και οι τυχεροί που κατάφεραν να τα προμηθευτούν ήταν λίγοι.

Χαρακτηριστικό της δίψας των Ελλήνων φιλάθλων να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους, ήταν η αθρόα προσέλευσή τους στο ΟΑΚΑ για την τελευταία προπόνηση της Μίλαν πριν από τον τελικό. Όλοι ήθελαν να εκφράσουν τη λατρεία τους προς τους παίκτες του Καπέλο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα τους ενοχλούσαν.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 18 Μαΐου

2021: Η Χανιώτισσα κολυμβήτρια Άννα Ντουντουνάκη κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα πεταλούδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Βουδαπέστης με χρόνο 57.37. Η Ντουντουνάκη γίνεται η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.

2019: Η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα συντρίβει με 6-0 τη Γουότφορντ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και γίνεται η πρώτη αγγλική ομάδα που κατακτά το εγχώριο τρεμπλ.

2018: Ο Ολυμπιακός αναδεικνύεται πρωταθλητής Ελλάδας στο πόλο για έβδομη σερί χρονιά, όταν νικά με 12-3 τη Βουλιαγμένη στον Πειραιά και κάνει το 3-0 στις νίκες στον τελικό των πλέι οφ.

2016: Ο 22χρονος κολυμβητής του ΑΝΟ Αργυρούπολης, Ανδρέας Βαζαίος, κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα μικτής ατομικής στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα που διεξάγεται στο Λονδίνο, με χρόνο 1.58.18 που αποτελεί νέο πανελλήνιο ρεκόρ. Πρόκειται για το τρίτο χρυσό στην ιστορία της ελληνικής κολύμβησης μετά τα δύο του Άρη Γρηγοριάδη, το 2008 και το 2012 στο ύπτιο.

2014: Πεθαίνει στα 88 του ο Αυστραλός πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, Τζακ Μπράμπαμ. Το 1966 είχε γράψει Ιστορία κατακτώντας τον τίτλο με αυτοκίνητο που είχε κατασκευάσει ο ίδιος.

2005: Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας κατακτά το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ νικώντας με 3-1 τη Σπόρτινγκ Λισαβώνας στον τελικό του «Ζοζέ Αλβαλάντε». Η Σπόρτινγκ του μετέπειτα προπονητή του Παναθηναϊκού, Ζοζέ Πεσέιρο, ανοίγει το σκορ στο 29′ με τον Ροζέριο, όμως οι Ρώσοι φτάνουν στη νίκη με τέρματα των Μπερεζούτσκι (56′), Ζίρκοφ (65′) και Βάγκνερ Λοβ (79′).

1999: Πεθαίνει σε ηλικία 64 ετών ο πρωτοπόρος της ελληνικής γυμναστικής Ηλίας Ταπραντζής.

1997: Ο Άρης υποβιβάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Β’ Εθνική, ύστερα από το εντός έδρας 0-0 κόντρα στην Καλαμάτα.

1988: Η Μπάγερ Λεβερκούζεν κατακτά το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ σημειώνοντας μία από τις πιο εντυπωσιακές ανατροπές όλων των εποχών. Έχοντας ηττηθεί με 3-0 από την Εσπανιόλ στον πρώτο τελικό στη Βαρκελώνη, νικά με το ίδιο σκορ στη ρεβάνς (57′ Τίτα, 63′ Γκετς, 81′ Τσα) και στα πέναλτι καταφέρνει να επικρατήσει με 3-2. Στο δυναμικό της Εσπανιόλ ανήκει και ο κετέπειτα τεχνικός του Ολυμπιακού, Ερνέστο Βαλβέρδε, ο οποίος αγωνίζεται μόνο στον πρώτο τελικό.

1977: Η Γιουβέντους κατακτά το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ παρά την ήττα της με 2-1 από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στον δεύτερο τελικό στο «Σαν Μαμές» (11′ Ιρουρέτα, 78′ Ρουίθ/7′ Μπέτεγκα), αφού είχε νικήσει με 1-0 στον πρώτο, στο Τορίνο. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που μια ιταλική ομάδα σηκώνει ευρωπαϊκό τρόπαιο χωρίς να έχει κανέναν ξένο στη σύνθεσή της, αφού οι μεταγραφές απ’ το εξωτερικό έχουν απαγορευτεί στη Serie A από το 1966. Στην ημιτελική φάση, η «Γιούβε» είχε αποκλείσει την ΑΕΚ.

1962: Ο Αμερικανός Αλ Έρτερ γίνεται ο πρώτος δισκοβόλος που σπάει το «φράγμα» των 61 μετρών, με βολή στα 61.10 μ. σε αγώνες στο Λος Άντζελες.

1960: Η Ρεάλ Μαδρίτης κάνει το «5×5» στις πρώτες διοργανώσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης συντρίβοντας με 7-3 την Άιντραχτ Φρανκφούρτης στον τελικό του «Χάμπντεν Παρκ», τον οποίο παρακολουθούν 127.000 φίλαθλοι. Τέσσερα γκολ πετυχαίνει ο Φέρεντς Πούσκας (45′, 56′ πέν., 60′, 71′) και τρία ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο (20′, 23′, 73′). Τα γκολ της γερμανικής ομάδας σημειώνουν οι Κρες (18′) και Στάιν (72′, 75′).

1929: Η FIFA αναθέτει τη διοργάνωση του 1ου Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1930 στην Ουρουγουάη, η οποία είναι και η μοναδική χώρα που δεν έχει αποσύρει την υποψηφιότητά της, απ’ όσες είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον (Ιταλία, Ουγγαρία, Σουηδία, Ολλανδία, Ισπανία).