Γιώργος Χελάκης: Το μπόι του ελληνικού μπάσκετ δεν ισούται με το μπόι του Γιάννη...

Ένα από τα πράγματα που έκανε ο Βασίλης Σπανούλης όταν συγκέντρωσε τους παίκτες για το προολυμπιακό τουρνουά ήταν να τους ζητήσει να μην φοβούνται το σουτ. Να σουτάρουν όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Να σουτάρουν όλοι αδιακρίτως και ανεξάρτητα από τα ποσοστά και τη στατιστική τους. Υπάρχουν οι σχετικές δηλώσεις του που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

O κόουτς της Εθνικής τα ζήτησε και τα δήλωσε όλα αυτά γνωρίζοντας πως ανάμεσα στους παίκτες που είχε στη διάθεσή του δεν υπήρχε ούτε Σπανούλης ούτε Ζήσης ούτε… Σλούκας. Εκ των υστέρων κάποιοι προπονητές των πληκτρολογίων βγήκαν να τον ψέξουν διότι, λέει, αντί να πάρει τον Ντόρσεϊ πήρε τον Γουόκαπ που δεν σουτάρει. Του λένε δηλαδή ότι έπρεπε να πάει στη Γαλλία με μόλις έναν κλασσικό πλέι μέικερ, τον Καλάθη!!! Το ελληνικό μπάσκετ δυστυχώς δεν διαθέτει κλασσικό σουτέρ από την περιφέρεια. Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τα άλλα είναι κουβέντες για να περνάει η ώρα.

O Τολιόπουλος έκανε μια εξαιρετική χρονιά με τον Άρη κι ο κόουτς τον εμπιστεύτηκε και τον έκανε από τα βασικά γρανάζια της ομάδας παρά την υστέρηση του σε βασικά κομμάτια του παιχνιδιού. Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος (ο Σπανούλης) με την αποψάρα των… ειδικών ότι δεν θα έπρεπε να τον αλλάξει με τον Γουοκαπ στο τέλος του παιχνιδιού με την Ισπανία. Με άλλα λόγια «κάνε με σοφό να σε κάνω πλούσιο». Έχουμε μείνει με την εντύπωση ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι αυτό που ήταν πριν από δεκαπέντε, είκοσι και τριάντα χρόνια. Δυστυχώς για όλους μας δεν είναι έτσι. Μπορεί στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα και περάσουμε σε… παραγωγή ταλέντων. Επί του παρόντος δεν είναι έτσι. Ψάχνουμε καλούς Έλληνες παίκτες με το λυχνάρι.

Bγάζουμε παίκτες με αθλητικά προσόντα, έξυπνους αθλητές που αφομοιώνουν εύκολα τα συστήματα αλλά παίκτες με σπουδαίο ταλέντο δεν καταφέρνουμε να βγάλουμε. Σπουδαίο ταλέντο στο μπάσκετ είναι εκείνο που βάζει την μπάλα στο καλάθι, που σκοράρει. Κανένας παίκτης στο μπάσκετ δεν ξεχώρισε επειδή απλά έπαιζε, άμυνα, μάζευε ριμπάουντ κι έριχνε ξύλο!

Όλα αυτά καλά και άγια αλλά πρέπει η μπάλα να καταλήγει στο καλάθι. Εδώ το εγχώριο μπάσκετ υστερεί. Καλή και χρήσιμη η κριτική αλλά το να φτάνουμε να τα ισοπεδώνουμε όλα επειδή δεν νικήσαμε τον Καναδά και την Ισπανία δείχνει ότι δεν ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε. Ότι δεν κατανοούμε πως η νίκη απέναντι στην Αυστραλία θα συνιστά μια μεγάλη υπέρβαση. Μακάρι να την πετύχουν οι διεθνείς μας και να μετακομίσουν από τη Λιλ στο Παρίσι. Να ξέρουμε όμως ότι το μπόι μας δεν ισούται με το μπόι του Γιάννη. Πώς να το κάνουμε…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News