Dream Team: Όταν το μπάσκετ πέρασε σε... εξωγήινη διάσταση

Το βράδυ της 8ης Αυγούστου 1992 ήταν γλυκόπικρο για τους απανταχού φίλους του μπάσκετ. Η εθνική ομάδα των ΗΠΑ, η επονομαζόμενη Dream Team, κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Βαρκελώνη. Το θέαμα, όμως, είχε πια τελειώσει.

Ήταν η πρώτη φορά που οι φίλαθλοι εκτός Αμερικής είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν σε διαδοχικούς αγώνες εντός ολίγων ημερών τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ και μάλιστα ως συμπαίκτες στην ίδια ομάδα. Ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ, ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και άλλοι μεγάλοι άσοι του επαγγελματικού πρωταθλήματος των ΗΠΑ, είχαν συγκροτήσει μια ομάδα που ήταν αχτύπητη.

Η νίκη με 117-85 επί της Κροατίας στον μεγάλο τελικό του ολυμπιακού τουρνουά, ήταν ενδεικτική της διαφοράς κλάσης των NBAers από τους κορυφαίους του υπόλοιπου πλανήτη. Κανείς, άλλωστε, δεν αμφέβαλλε γι’ αυτήν την κατάληξη από τον Απρίλιο του 1989, όταν η FIBA αποφάσισε να επιτρέψει στους Αμερικανούς επαγγελματίες να συμμετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις.

Μέχρι τότε, οι ΗΠΑ κατέβαζαν εθνική ομάδα αποτελούμενη από παίκτες του κολλεγιακού πρωταθλήματος (NCAA), η οποία ήταν και πάλι πολύ ανταγωνιστική και συνήθως επικρατούσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες (με εξαίρεση το 1972 και το 1988, όταν τους νίκησε η Σοβιετική Ένωση).

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ανέκαθεν η γιορτή του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, όμως, όλο και περισσότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είχαν γίνει πλήρως επαγγελματικά. Ειδικά στην Ιταλία, οι κορυφαίες ομάδες είχαν εντάξει στη δύναμή τους είτε πρώην άσους του ΝΒΑ όπως ο Μπομπ Μάκαντου είτε κορυφαίους σταρ άλλων χωρών, όπως ο Βραζιλιάνος Όσκαρ Σμιντ.

«Οι διοργανώσεις μας ήταν ανοιχτές για όλους τους επαγγελματίες, εκτός από εκείνους του ΝΒΑ. Ήταν ανήθικο εκ μέρους μας», είχε πει ο τότε γενικός γραμματέας της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, για να εξηγήσει την απόφαση που στερούσε, θεωρητικά, τη δυνατότητα στις υπόλοιπες εθνικές ομάδες να διεκδικούν τρόπαια ή χρυσά μετάλλια.

Όπως πρόσθεσε όμως ο Στάνκοβιτς, αυτό θα έβγαινε σε καλό για τους παίκτες του υπόλοιπου κόσμου. «Μόνο όταν παίζεις κόντρα στους κορυφαίους του κόσμου μπορείς να βελτιωθείς. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τον Καρλ Λιούις σε έναν αγώνα σπριντ, πιθανότατα δεν έχεις καμία τύχη να νικήσεις. Όμως και πάλι τρέχεις».

Ο πανέξυπνος Γιουγκοσλάβος παράγοντας είχε δίκιο. Αφ’ ενός, όλοι οι παίκτες που αντιμετώπισαν την Dream Team το 1992, απόλαυσαν το γεγονός ότι μοιράζονταν μαζί τους το ίδιο παρκέ, παρότι γνώριζαν βαριές ήττες. Αφ’ ετέρου, το επίπεδο του μπάσκετ της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής άρχισε σταδιακά να ανεβαίνει και μόλις δέκα χρόνια αργότερα, οι ομάδες τους κατάφεραν να νικήσουν τους Αμερικανούς σταρ.

Το δάχτυλο δεν κρύβει τον ήλιο

Να αναλύσουμε τι συνέβη στον τελικό της 8ης Αυγούστου 1992; Δεν έχει νόημα. Η διαφορά κλάσης των Αμερικανών ακόμα και με τη μεγάλη Κροατία του Ντράζεν Πέτροβιτς και του Τόνι Κούκοτς ήταν τεράστια.

Το όνειρο για τους φιλάθλους, όμως, δεν είχε κρατήσει μόνο 15 ημέρες, όσες είχε διαρκέσει εκείνο το ολυμπιακό τουρνουά στη Βαρκελώνη. Είχε αρχίσει από τις 28 Ιουνίου 1992, στο Πρωτάθλημα Βορείου και Νοτίου Αμερικής, το οποίο είχε λειτουργήσει ως προολυμπιακό τουρνουά για τις εθνικές ομάδες των δύο ηπείρων.

Η ΕΡΤ είχε προνοήσει να πάρει τα δικαιώματα μετάδοσης της διοργάνωσης κι έτσι οι Έλληνες φίλαθλοι ήταν ανάμεσα στους τυχερούς που γεύτηκαν το σόου της Dream Team. Από την πρεμιέρα, με τη νίκη με 136-57 επί της Κούβας, οι NBAers προκάλεσαν σοκ και δέος. Όπως δήλωσε και ο προπονητής των Κουβανών, Μιγκέλ Καλδερόν Γκόμες, «δεν μπορείς να κρύψεις τον ήλιο με το δάχτυλό σου».

Η επιλογή του Μάτζικ Τζόνσον στη δωδεκάδα είχε προκαλέσει πρόσθετο ενδιαφέρον. Λίγοι γνώριζαν τότε τη διαφορά του AIDS με τον ιό HIV, απ’ τον οποίο είχε προσβληθεί ο άσος των Λος Άντζελες Λέικερς. Και απορούσαν για το αν θα μπορούσε να αποδώσει στο γήπεδο, δεδομένου ότι είχε μείνει εκτός δράσης τους προηγούμενους επτά μήνες.

Συζητήσεις είχαν προκαλέσει κι άλλες επιλογές, όπως ο αποκλεισμός του Αϊζάια Τόμας των Ντιτρόιτ Πίστονς και ο ρόλος που έπαιξε η κόντρα του με τον Τζόρνταν. Αντιρρήσεις προέβαλαν αρκετοί και για την επιλογή του Κρίστιαν Λέτνερ του Ντιουκ ως μοναδικού εκπρόσωπου του κολλεγιακού μπάσκετ αντί του Νο 1 των ντραφτ, Σακίλ Ο’Νιλ.

Κανείς δεν αμφέβαλλε, ωστόσο, ότι με τη συνδρομή άλλων σούπερ σταρ όπως οι Λάρι Μπερντ, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Πατ Γιούιν, Σκότι Πίπεν, Καρλ Μαλόουν, Κλάιντ Ντρέξλερ, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Τζον Στόκτον και Κρις Μάλιν θα κατακτούσε με άνεση το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη. Ο προπονητής, Τσακ Ντέιλι, δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά για να διασφαλίσει τις νίκες σε όλους τους αγώνες.

Μέσος όρος διαφοράς 43,8 πόντοι

Στην πρεμιέρα του ολυμπιακού τουρνουά, πρώτος αντίπαλος των ΗΠΑ στις 26 Ιουλίου ήταν η εκπρόσωπος της Αφρικής, η Αγκόλα. Αν και ήταν αξιόλογη ομάδα για τα δεδομένα της εποχής, αντιμετώπισε με δέος του ΝΒΑers, οι οποίοι έκαναν πάρτι: 116-48!

Οι Αμερικανοί δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα προσαρμογής στους διαφορετικούς κανονισμούς που ίσχυαν στο μπάσκετ του υπόλοιπου κόσμου. Η Κροατία πρόβαλε λίγο μεγαλύτερη αντίσταση στο δεύτερο παιχνίδι, αλλά κι αυτή υποτάχθηκε στην ανωτερότητά τους (103-70). Στα υπόλοιπα τρία ματς του ομίλου, όμως, η διαφορά δεν έπεσε κάτω από τους σαράντα πόντους. Η Dream Team νίκησε 111-68 τη Γερμανία, 127-83 τη Βραζιλία και 122-81 τη γηπεδούχο Ισπανία.

Το σκηνικό δεν άλλαξε ούτε στα νοκ άουτ παιχνίδια. Ο Τζόρνταν έκανε τα μαγικά του χωρίς να βγάζει 40λεπτο, ο 35χρονος Μπερντ περνούσε πολλή ώρα ξαπλωμένος μπρούμυτα δίπλα στον πάγκο λόγω της ταλαιπωρημένης μέσης του, αλλά πρόσφερε λίγα λεπτά ποιότητας σε κάθε ματς. Όσο για τον Τζόνσον; Έδειχνε να μην έχει επηρεαστεί καθόλου από την ασθένειά του.

Οι νίκες με 115-77 επί του Πούερτο Ρίκο και με 127-76 επί της Λιθουανίας του Άρβιντας Σαμπόνις και του ΝΒΑer Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, έφεραν την Dream Team σβηστά στον τελικό. Μαζί με το 117-85 επί των Κροατών, ο μέσος όρος διαφοράς στις νίκες των Αμερικανών ήταν 43,8 πόντοι. Όλοι παρακολουθούσαν με λαιμαργία τους αγώνες τους για να απολαύσουν το θέαμα που πρόσφεραν οι… εξωγήινοι άσοι.

Αυτό που ίσως δεν περίμενε κανείς, ήταν η συγκίνηση των ακριβοπληρωμένων Αμερικανών σταρ μετά τη νίκη στον τελικό. Πόσα πολλά σήμαινε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο για αυτούς, παρότι είχαν ζήσει ήδη στιγμές δόξας στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Ιδίως για τον Τζόνσον, για τον οποίο πολλοί φοβούνταν τότε (λόγω άγνοιας) ότι δεν του απέμεναν πολλά χρόνια ζωής.

Επί ενάμισι μήνα, οι φίλοι του μπάσκετ που δεν ζούσαν στις ΗΠΑ, είχαν χορτάσει θέαμα για πρώτη φορά στη ζωή τους. Το τέλος του ολυμπιακού τουρνουά της Βαρκελώνης, όμως, άφηνε ταυτόχρονα ένα κενό. Όλοι γνώριζαν ότι τέτοιες παραστάσεις δεν θα επαναλαμβάνονταν ποτέ ξανά. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε στο μέλλον.

Η «ψαλίδα» σταδιακά άρχισε να κλείνει. Το 2002 ήρθε και η αποκαθήλωση, με τους Αμερικανούς να μένουν εκτός τετράδας στο Μουντομπάσκετ που διοργάνωσαν οι ίδιοι, γνωρίζοντας ήττες από την Αργεντινή και τη Γιουγκοσλαβία! Αν και θα αναδείκνυαν εξαιρετικές φουρνιές παικτών και αργότερα, δεν θα προκαλούσαν ξανά δέος στον υπόλοιπο κόσμο, όπως είχε καταφέρει η αυθεντική Dream Team.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 8 Αυγούστου

2018: Ο 20χρονος Μίλτος Τεντόγλου κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου του Βερολίνου με άλμα στα 8.25 μ. Γίνεται έτσι ο νεότερος Έλληνας νικητής στην ιστορία της διοργάνωσης. Μετά το τέλος του αγώνα, ο Τεντόγλου κερδίζει το χειροκρότημα επειδή ασπάζεται την παλαίμαχο ολυμπιονίκη του μήκους, Χάικε Ντρέκσλερ, η οποία ως εθελόντρια έστρωνε την άμμο στο σκάμμα κατά τη διάρκεια του τελικού.

2015: Η Εθνική πόλο κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρωσίας, νικώντας στον μικρό τελικό την Ιταλία με 11-9 στα πέναλτι (κανονικός αγώνας 7-7). Προπονητής της ομάδας μας είναι ο Θοδωρής Βλάχος και βασικά στελέχη οι Χρήστος Αφρουδάκης, Γιάννης Φουντούλης, Ντίνος Γενηδουνιάς, Άγγελος Βλαχόπουλος, Κωνσταντίνος Φλέγκας, Μανώλης Μυλωνάκης, Κυριάκος Ποντικέας κ.ά.

2004: Η ΔΟΕ απορρίπτει το αίτημα της 47χρονης ακοντίστριας Σοφίας Σακοράφα να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με τα χρώματα της Παλαιστίνης.

2002: Η Μιρέλα Μανιάνι κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου, με βολή στα 67.47 μ. Η επίδοση λογίζεται και ως ρεκόρ αγώνων, αφού στο μεταξύ έχουν αλλάξει τα ακόντια και όλες οι παλιές επιδόσεις έχουν ακυρωθεί.

1998: Η Ελλάδα χάνει μεγάλη ευκαιρία πρόκρισης στον τελικό του Μουντομπάσκετ της Αθήνας, αφού ηττάται 78-73 από τη Γιουγκοσλαβία στην παράταση. Αν και φτάνουν να προηγηθούν με 48-36 στο 29′, οι Έλληνες παίκτες πληρώνουν τα λάθη τους και μια σειρά άδικων διαιτητικών αποφάσεων για βρεθούν ισόπαλοι 57-57 με τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα.

1994: Η Ελλάδα νικά με 74-71 τον γηπεδούχο Καναδά και εξασφαλίζει ουσιαστικά την πρόκριση στους «4» του Μουντομπάσκετ για πρώτη φορά στην ιστορία της, αφού της αρκεί νίκη με οποιοδήποτε σκορ επί της Κίνας στο τελευταίο ματς του προημιτελικού ομίλου. Πρωταγωνιστής της νίκης είναι ο Φάνης Χριστοδούλου (26 πόντοι).

1987: Η Βουλγάρα Γκίνκα Ζαγκόρτσεβα καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ εμπόδια με 12.25 κατά τη διάρκεια του τριεθνούς μίτινγκ (Ελλάδα, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία) που διεξάγεται στο Εθνικό Στάδιο της Δράμας.

1984: Η 19χρονη Αγγελική Κανελλοπούλου φτάνει μέχρι τα προημιτελικά του τένις στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, όπου έχει συμπεριληφθεί ως άθλημα επίδειξης, γνωρίζει όμως την ήττα από την Κατρίν Τανβιέ με 2-0 σετ (6-2, 6-1). Θα περάσουν είκοσι χρόνια μέχρι μία άλλη Ελληνίδα, η Ελένη Δανιηλίδου, να φτάσει τόσο ψηλά.

1972: Η Ελλάδα καταλαμβάνει την πρώτη θέση στη γενική κατάταξη των 31ων Βαλκανικών Αγώνων Στίβου της Σμύρνης.

1900: Ξεκινάει στο Longwood της Βοστόνης το πρώτο Davis Cup, το πιο σημαντικό τουρνουά τένις ανδρών σε εθνικό επίπεδο, με τον αγώνα ΗΠΑ-Μεγάλη Βρετανία 3-0.

1876: Ο Νταν Ο’Λίρι βαδίζει 500 μίλια σε χρόνο 139 ώρες και 32 λεπτά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News