Αντώνης Καρπετόπουλος: Ο μεγάλος ταξιδιώτης Σβεν

Ο Σβεν Γκόραν Έρικσον έφυγε με επτά τρόπαια που κατέκτησε με την ισχυρότερη Λάτσιο όλων των εποχών, έφυγε έχοντας φτιάξει κάποτε την πιο επιθετική Ρόμα που έχασε το πρωτάθλημα με μια ήττα από την υποβιβασμένη Λέτσε την τελευταία αγωνιστική, έφυγε έχοντας κερδίσει το πρωτάθλημα με την Μπενφίκα που οδήγησε και στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών, έφυγε έχοντας κατακτήσει το κύπελλο UEFA με την Γκέντεμποργκ που στα τέλη του ΄70 δεν είχε καν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Εφυγε έχοντας καθίσει στον πάγκο της Αγγλίας. Εφυγε μετά από μια ζωή γεμάτη από θριάμβους και ήττες από δικαιώσεις και πίκρες. Κυρίως από ποδόσφαιρο.

Υπέροχα

Eχοντας επίγνωση του προνομίου να έχει ζήσει μια υπέροχη ζωή, ο Ερισκον έλεγε πως η καριέρα του ήταν ένα όμορφο ταξίδι. Ο Σβεν γνώριζε πάντα ότι η ζωή, όπως μια ποδοσφαιρική σεζόν, αποτελείται από στιγμές δόξας και ανυπέρβλητες προκλήσεις. Ο καρκίνος στο πάγκρεας, αδυσώπητος και σχεδόν ανίκητος, ήταν ο τελευταίος αντίπαλος.

Ωστόσο, ακόμη και μπροστά σε αυτή την ασθένεια, ο Ερικσον δεν έχασε τη θρυλική του ψυχραιμία. «Είχα μια καλή ζωή», εκμυστηρεύτηκε στα κοντινά του άτομα, με ένα χαμόγελο που πρόδιδε μια γαλήνη που είχε κερδίσει με κόπο. «Iσως πολύ καλύτερη από αυτή που άξιζα. Σίγουρα μια που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς που γεννήθηκε στο Τόρσμπι της Σουηδίας όπως εγώ». Ο Μπέκαμ που τον άκουσε πήρε ένα κρασί και πήγε και τον βρήκε. Eνα σπάνιο κρασί του 1948 που ήταν η χρονιά που ο Σβεν γεννήθηκε: ένα κρασί που ο μετρ των απολαύσεων Σουηδός σίγουρα εκτίμησε. Το ήπιαν μαζί.

Εχθρός

Hταν αισιόδοξος άνθρωπος ο Σβεν: ένας ορκισμένος εχθρός της αρνητικότητας. Ηταν παιδί ενός οδηγού λεωφορείου και μιας πωλήτριας. Oταν ήταν μικρός και η δασκάλα του τον ρώτησε τι θα γίνει όταν μεγαλώσει απάντησε «διάσημος». Ήταν μετριότατος ποδοσφαιριστής («έπαιζα ακραίος μπακ, αλλά δεν αμυνόμουν καλά» κι έγινε προπονητής στα 26 του – τα χρόνια εκείνα ήταν απίθανο.

Οταν κατέκτησε με την Γκέντεμποργκ το κύπελλο UEFA πριν γίνει 30 χρονών είπαν ότι είναι ιδιοφυία. Δεν το δέχτηκε ποτέ του. «Το μόνο που αναζητούσα ήταν την αναγνώριση. Μπορούσα πλέον να φύγω από την Σουηδία για μια ωραιότερη πόλη» έχει πει. Οι πόλεις τον ενδιάφεραν ίσως πιο πολύ και από τις ομάδες. Λισσαβόνα, Ρώμη, Φλωρεντία, Τζένοα, Λονδίνο. «Πρέπει να θες να ζεις στην πόλη που εργάζεσαι, αλλιώς δεν κάνεις καριέρα» μου είχε πει όταν τον γνώρισα ως φίλο του Νίκου Αναστόπουλου στη Τζένοα το 1996.

Σεβαστός  

Ηταν ήρεμος, αλλά με μια σπάνια ικανότητα να γίνεται σεβαστός. Αγαπούσε τους μεγάλους παίκτες αλλά όιχι χωρίς να τους κακοκαρδίζει. Μια εβδομάδα πριν κερδίσει το σκουντέτο με τη Λάτσιο έδιωξε από την ομάδα τον Αλεν Μπόκσιτς γιατί στα αποδυτήρια του παραπονέθηκε για τη φανέλα – ήταν πολύ σφιχτή. «Αλέν αν σε ενοχλεί δεν την αξίζεις» του είπε. Το να διαχειρίζεται επιβάλλοντας απόλυτη τάξη γκρουπ γεμάτα πρωταθλητές και εκρηκτικούς χαρακτήρες ήταν η ειδικότητα του. «Η Λάτσιο εκείνη ήταν η καλύτερη ομάδα που είχα ποτέ. Ολη την εβδομάδα όλοι μάλωναν με όλους και την Κυριακή εκτονώνονταν στο γήπεδο. Υπέροχα παιδιά όλα, έτοιμα να παίξουν ξύλο» έλεγε.

Ελπίδα 
Τους τελευταίους μήνες, ο Eρικσον είχε αποφασίσει να μοιραστεί την ιστορία του, όχι για να προκαλέσει οίκτο, αλλά για να αφήσει ένα μήνυμα ελπίδας. Γυρίστηκε για χάρη του ένα ωραίο ντοκιμαντέρ. Οι κάμερες τον ακολουθούν, απαθανατίζοντας τους προβληματισμούς του για όλα όσα είδε στα γήπεδα – για τους μεγάλους παίκτες, για τις νίκες τις ήττες, για τη συνεχή αναζήτηση της τακτικής τελειότητας. Αλλά το φινάλε είναι ένα μάθημα ζωής: «Χαμογέλασε και θυμήσου να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο» λέει. Ισως γιατί έτσι θέλει να τον θυμόμαστε. Οσοι σαν προπονητή, αλλά σαν ένα μεγάλο ταξιδιώτη στα γήπεδα της υπέροχης ζωής του.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News