Αντώνης Καρπετόπουλος: Το «αντίο» στον ωραίο Πρίντεζη

Γράφτηκαν πολλά με αφορμή το αντίο του Γιώργου Πρίντεζη – διαβάσαμε ιστορίες ωραίες διότι ο Πρίντεζης είναι ωραίος και κάπως έτσι συμβαίνει πάντα: ό,τι σμιλεύεται στις μνήμες μας έχει να κάνει πάντα με τον χαρακτήρα του αθλητή που μας λέει αντίο.

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τους αθλητές είναι όλες συνήθως μικρές αποδείξεις του χαρακτήρα τους: τους σκληρούς τούς συνοδεύουν ιστορίες με ανδραγαθήματα, τους αρχηγούς ιστορίες που ως τέτοιοι συμπεριφέρθηκαν, τους χιουμορίστες ιστορίες που προκαλούν γέλια και χαμόγελα.

Τον ωραίο Πρίντεζη θα τον συνοδεύουν πάντα ωραίες ιστορίες – ιστορίες που έχουν να κάνουν με τη θέλησή του να κάνει καριέρα, τη σημαντικότητα κάποιων υπέροχων καλαθιών του, που σημάδεψαν επιτυχίες του Ολυμπιακού κι αποτελούν αποδείξεις της σπανιότητάς του, ιστορίες στις οποίες υπήρξε παρεμβατικός, χρήσιμος, απαραίτητος. Συγχρόνως πάντα πολύ cool, πάντα αντισταρ, πάντα ιδιαίτερη περίπτωση.

Χαρακτήρας

Ο Πρίντεζης ανήκει στην ιδιαίτερη κατηγορία των παικτών που αγωνίστηκαν κυρίως με βάση τον χαρακτήρα τους: βρήκαν έναν τρόπο παιχνιδιού που συνιστά ένα είδος εξωστρεφούς προσέγγισης του ίδιου του παιχνιδιού. Ο Πρίντεζης δεν μεταμορφωνόταν στο γήπεδο σε αγρίμι, ενώ έξω απ’ αυτό ήταν ένα ήρεμο κι ήσυχο παιδί, όπως άλλοι. Δεν ήταν η περίπτωση του γεννημένου αρχηγού που αντιμετώπιζε κάθε ματς ως μάχη. Δεν ήταν ενστικτώδης και δεν κουβαλούσε ποτέ του κανένα ένστικτο «φονιά». Ας έκανε κάποτε τη σημαντικότερη… δολοφονία όλων των εποχών σε τελικό της Ευρωλίγκας, «δολοφονώντας» εν ψυχρώ κοτζάμ ΤΣΣΚΑ Μόσχας με… όργανο εγκλήματος το «πεταχτάρι» του.

Δεν ήταν καν ο ιδιοφυής καλλιτέχνης που σε έκανε να αναρωτιέσαι για το πώς τα σκέφτεται όλα όσα βλέπεις. Τι ήταν; Ηταν ο Πρίντεζης. Ενας ωραίος τύπος που ποτέ του δεν έπεσε στην παγίδα της αυταρέσκειας, που έβλεπε πάντα τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, που βρήκε τον δικό του τρόπο να γίνει στον Ολυμπιακό του τόσο απαραίτητος, ώστε για χρόνια έπαιζε χωρίς αναπληρωματικό.

Εξέλιξη

Ο Πρίντεζης είχε στο διάστημα της καριέρας του κάμποσες μεταμορφώσεις και σίγουρα τη μεγαλύτερη εξέλιξη αθλητή που θυμάμαι. Η εξέλιξη των αθλητών στο μπάσκετ έχει συνήθως να κάνει με την τελειοποίηση κάποιων κινήσεων που από μικροί κουβαλάνε στο ρεπερτόριό τους και κυρίως με την προσωπικότητά τους. Μεγαλώνοντας, όσοι αισθάνονται σημαντικοί από μικροί βρίσκουν ευκαιρίες και τρόπους (σε άμυνα, επίθεση κι αποδυτήρια) ν’ αποδείξουν πως η αυτοπεποίθησή τους πηγάζει απ’ την καρδιά τους, όχι απ’ το μυαλό τους.

Η πορεία του Πρίντεζη είχε για μένα πάντα ως αφετηρία το μυαλό του – αυτό τον βοήθησε να «χτίσει» μία σειρά από κινήσεις που τον έκαναν μοναδικό. Το «πεταχτάρι» που προέκυψε στο ρεπερτόριό του -καμιά δεκαετία μετά την καθιέρωσή του- είναι η πιο ωραία απόδειξη τού πώς προσπαθούσε να κάνει το παιχνίδι του απρόβλεπτο, υπακούοντας στις εντολές του μυαλού του. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.

Ο Πρίντεζης, που μας συστήθηκε σαν ένα αγριοκάτσικο γεμάτο ενέργεια (ένας λευκός έγχρωμος έτοιμος για ταινία του Σπάικ Λι, όπου θα έπαιζε ξύλο σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο με διάφορους…) απέκτησε πολύ γρήγορα τακτική σοφία, που του επέτρεπε να μαζεύει ριμπάουντ ξέροντας πού θα καταλήξει η μπάλα, τρίποντο εν στάση και μετά από μία προσποίηση, κίνηση στο λόου ποστ, που πρέπει να γίνεται μάθημα στα παιδιά που αγαπούν τη θέση «4» και κυρίως εκείνη τη σχεδόν χορευτική σειρά προσποιήσεων, με την οποία άδειαζε κάθε σκληρό, ενστικτώδη αντίπαλο, που ήταν αδύνατο να τον παρακολουθήσει.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Πρίντεζη να «χορεύει» παίκτες αθλητικότερους, σκληρότερους, δυνατότερους και με μάτι που έλαμπε. Το δικό του σπανίως έλαμπε – ίσως μόνο από χαρά στο τέλος των νικηφόρων ματς. Στη διάρκεια των αγώνων αυτό του Πρίντεζη δεν του χρειαζόταν: του χρειαζόταν απλώς να πάρει την μπάλα όπως ήθελε. Και μετά άρχιζε ο… τελευταίος χορός.

Στάση

Ο Πρίντεζης υπηρέτησε τον Ολυμπιακό για χρόνια, δηλώνοντας ευχαριστημένος από την πρώτη μέρα που στον σύλλογο αγωνίστηκε. Κατέκτησε τους πάντες με τη συμπεριφορά του:

πρόεδροι, όπως ο Σωκράτης Κόκκαλης, κατάλαβαν αμέσως γιατί έπρεπε ο σύλλογος να επενδύσει στην περίπτωσή του, προπονητές τον είδαν να αλλάζει και να μεταμορφώνεται προχωρώντας μπροστά, συμπαίκτες τον λάτρεψαν κι ας μην ήταν αρχηγός – αρκούσε που ήταν ένας ωραίος συμπαίκτης. Κυρίως, όμως, τον λάτρεψε ο κόσμος που κατάλαβε ότι είχε να κάνει με έναν τύπο που δύσκολα θα ξαναδεί στα παρκέ. Εναν που μπορούσε να χαίρεται το μπάσκετ, που θεωρούσε υποχρέωση να παίζει πονώντας στη μέση, που έδινε το παράδειγμα χωρίς μεγάλες δηλώσεις, που έκλαψε κι όταν υπέγραψε το πρώτο και το τελευταίο του συμβόλαιο.

Ο κόσμος ξέρει πως το «Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα» που πολλές φορές φώναξε για πάρτι του περιέγραφε μία στάση ζωής.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News