Αντώνης Καρπετόπουλος: Μια άλλη Ελλάδα...

Η αποστολή επέστρεψε με τρία χρυσά μετάλλια – τα κατέκτησαν ο Νάσος Γκαβέλας (με οδηγό τον Γιάννη Νυφαντόπουλο) στα 100μ (Τ11), ο αξεπέραστος Θανάσης Κωνσταντινίδης στην σφαιροβολία (F32) και η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, στα 50 μέτρα ύπτιο (S4) στην κολύμβηση.

Τρία ήταν και τα αργυρά – τα κατέκτησαν ο Θανάσης Κωνσταντινίδης στην κορίνα (F32) πριν πάρει το χρυσό του, ο Αντώνης Τσαπατάκης στα 100μ πρόσθιο (SB4 στην κολύμβηση και η Ληδα Μανθοπούλου στα 100μ (Τ38). Οσο για τα χάλκινα ήταν 7.

Εδωσαν την μάχη τους για αυτά ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης – ατομικό (BC3) στα μπότσια, που έχει μια τεράστια συλλογή από μετάλλια πλέον, ο Λάζαρος Στεφανίδης στη σφαιροβολία (F32), ο Κωνσταντίνος Τζούνης στην δισκοβολία (F56), ο Μανώλης Στεφανουδάκης στον ακοντισμό, η Θεοδώρα Πασχαλίδου στα 70κ (J1) στο τζούντο, η Χριστίνα Γκέντζου στα 65κ (Κ44) στο τάε κβον ντο και η Ελένη Παπασταματοπούλου στα +65κ (Κ44) στο ίδιο αγώνισμα.

Μια καταπληκτική σταθερότητα

Η χώρα μας έκανε ένα άλμα 17 θέσεων σε σύγκριση με ό,τι οι αθλητές της είχαν πετύχει στο Τόκιο, όπου τα μετάλλια που είχαν κατακτήσει ήταν συνολικά 11. Η συνολική εμφάνιση είναι από τις καλύτερες. Το 2000, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ, η Ελληνική ομάδα συμμετείχε με 42 αθλητές και κέρδισε 11 μετάλλια (4 χρυσά, 4 ασημένια, 3 χάλκινα): εικοσιτέσσερα χρόνια αργότερα ο συνολικός αριθμός μεταλλίων (13) μαρτυρά σταθερότητα, όπως και ο συνολικός αριθμός των αθλητών που πήραν μέρος και ήταν 40. Μόνο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η Ελλάδα συμμετείχε με μια εντυπωσιακά πολυπληθέστερη αποστολή: τότε οι αθλητές ήταν 137 αθλητές, πράγμα απολύτως λογικό, αφού φιλοξενούσαμε τη διοργάνωση. Οι Έλληνες αθλητές κατάφεραν τότε να κατακτήσουν συνολικά 20 μετάλλια (3 χρυσά, 13 αργυρά, 4 χάλκινα). Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου ήταν οι πιο επιτυχημένοι αγώνες για την Ελληνική ομάδα. Συμμετέχοντας σε 10 αθλήματα οι 69 αθλητές μας κατάφεραν να κατακτήσουν 24 μετάλλια (5 χρυσά, 9 αργυρά και 10 χάλκινα) ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο και κατάφεραν να καταταχθούν 20οι στη παγκόσμια κατάταξη. Στο Λονδίνο φάνηκαν τα σημάδια της κρίσης: η αποστολή ήταν μικρή, η Ελλάδα βρέθηκε στην 44η θέση μεταξύ 165 κρατών με απολογισμό ένα χρυσό, τρία ασημένια, οκτώ χάλκινα και συνολικά 12 μετάλλια. Στο Ρίο τα μετάλλια ήταν 13, όμως χάρη στα πέντε χρυσά η Ελλάδα κατετάγη 24η, πιάνοντας τις επιδόσεις της συμμετοχής στο Σίδνεϋ. Φέτος η θέση τα χώρας ήταν η 25η. Και ίσως κακώς τονίζω τον αριθμό των μεταλλείων: όποιος στους αγώνες αυτούς παίρνει μέρος είναι ένας μεγάλος νικητής. Τι μπορεί πχ να πει κάποιος στην Τάνια Κεραμμυδά που ήταν τέταρτη στον ακοντισμός (F56), ή στον Νίκος Παπαγγελή που πήρε την ίδια θέση στην ατομική χρονομέτρηση (C2) ποδηλασίας δρόμου ή στον επίσης τέταρτο Δημήτρη Καρυπίδη στα 100μ ύπτιο (S1) η στον Ολυμπιονίκη ήδη Δήμος Μιχαλεντζάκη που ήταν τέταρτος στα 200μ μεικτής κολύμβησης (SM8); Μπορεί και να σκεφτεί ότι αυτοί οι υπεραθλητές απέτυχαν; Θα τον κάψει ο Θεός.

Μοναδικές αντιδράσεις

Πίσω από τα μετάλλια υπάρχουν μοναδικές ιστορίες και μοναδικές αντιδράσεις. Ο υπεραθλητής Θανάσης Κωνσταντινίδης για να πάρει το δεύτερο μετάλλιό του σε αυτούς τους Αγώνες και το πρώτο του χρυσό έκανε δυο φορές πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Οι αντιδράσεις του Τσαπατάκη, της Σταματαπούλου, του Γκαβέλα, σκόρπισαν ανατριχίλες. Το αργυρό του Τσαπατάκη είναι το δεύτερό του μετάλλιο στους μεγάλους αυτούς Αγώνες καθώς είχε κατακτήσει και το χάλκινο στο Τόκιο το 2021. Μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ μετά την κούρσα του είπε πως «σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα παραδεχθώ ότι κάτι δεν μπορώ. Δεν μπορώ να τα παρατάω!». Είπε επίσης πως θα κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ γιατί τα έδωσε όλα, πως είναι χαρούμενος για κάθε κούρσα του ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που είχε αυτή κι ότι θα προετοιμαστεί όπως πρέπει για την επόμενη διοργάνωση – το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων. Αφού αφιέρωσε το μετάλλιο σε όλη την Ελλάδα, στους γονείς του, στη γυναίκα του και σε όσους εμπνεύστηκαν από αυτόν και μπορούν να ονειρευτούν αυτό το βράδυ ότι μπορεί να κάνουν κι αυτοί τα δικά τους κατορθώματα είπε πως «η ζωή επιφυλάσσει κάθε μέρα έναν αγώνα που δεν ξέρεις καν ότι υπάρχει»! » Και ολοκλήρωσε λέγοντας «Δεν δίνω μαθήματα ζωής, υπενθυμίζω αυτά που ξέρουμε, αλλά ξεχνάμε».

Η Σταματοπούλου με δάκρια στα μάτια μετά από την κούρσα της είπε πως αυτή είναι η τελευταία χρονιά της και πως τα κατάφερε γιατί η συναθλήτρια της Δώρα Ποιμενίδου της έδωσε ένα γούρι για να την βοηθήσει «κι αυτό έκανε δουλειά». Είπε πως έχει ένα νέο πρόβλημα στον πνεύμονα αλλά «θα το ξεπεράσει κι αυτό, όπως τόσα και τόσα». Η Σταματοπούλου είχε καταπλήξει πριν χρόνια τον κόσμο με μια εμφάνιση στο σόου Dancing with the stars. H ζωή της είναι πραγματικά μυθιστορηματική: υιοθετημένη μικρή, μεγάλωσε στην Ρουμανία με παιδικό είδωλο την Νάντια Κομανέτσι, δεν ήθελε να ακούει ότι θα γίνει κολυμβήτρια και βρέθηκε στο τέλος της καριέρας της με χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Είναι λογοθεραπεύτρια και λέει πως πλέον θα ασχοληθεί με το επάγγελμά της.

Εντυπωσιακό και το ξέσπασμα του Νάσου Γκαβέλα μετά την νίκη του στα 100 μέτρα (Τ11) είναι μια εντυπωσιακή σκηνή που είναι κρίμα να ξεχαστεί. «Δεν θα μιλήσω για τον εαυτό μου, θα μιλήσω για τους ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει και ένας από αυτούς είναι αυτός εδώ ο …βλάκας που έδωσε την ψυχή του δύο μήνες τώρα» είπε ο χρυσός Παραολυμπιονίκης μιλώντας για τον οδηγό του σπρίντερ Γιάννη Νυφαντόπουλο. Ο Νυφαντόπουλος, που είναι πρωταθλητής Ελλάδος στα 100μ και στα 60μ, δούλεψε με τον Γκαβέλα υποδειγματικά βρίσκοντας μια ρυθμική αρμονία μαζί του σε χρόνο ρεκόρ. Ο Γκαβέλας έχασε τον για χρόνια οδηγό του Δημήτρη Χρυσάφη που είχε ένα μπανάλ τραυματισμό, δυσκολεύτηκε να τον αντικαταστήσει και ζήτησε την βοήθεια του Νυφαντόπουλου γνωρίζοντας πως ο συγχρονισμός μαζί του θα ήταν δύσκολη υπόθεση. Ο Νυφαντόπουλος στις δηλώσεις του δεν μίλησε ποτέ για τον εαυτό του και την κούρσα του δείχνοντας μια συγκλονιστική ταπεινότητα απέναντι στον ολυμπιονίκη με τον οποίο συνεργάστηκε. Περιορίστηκε να πει ότι είχε υποσχεθεί στον πατέρα του Γκαβέλα να τον κάνει να υποφέρει και να τον βοηθήσει να κερδίσει και ότι αισθάνεται καλά με την συνείδηση του γιατί έγιναν και τα δυο. Οι Παρολυμπιακοί είναι ένα συγκλονιστικό παζλ γεμάτο από ιστορίες ζωής.

Δική τους και μόνο

Σήμερα θα τους υποδεχτεί η αθλητική και πολιτική ηγεσία και θα τους πουν μπράβο. Προσδοκώ πως κάποια μέρα οι συγκλονιστικές ιστορίες τους θα γίνουν όλες θέματα μεγάλων ντοκιμαντέρ: η κάθε μια από αυτές μπορεί να γίνει λόγος να βρουν το δρόμο για το γυμναστήριο ή την πισίνα παιδιά που έχουν απλά ανάγκη λίγη άγια παραίνεση. Αυτό θα ήταν ένα υπέροχο project για την δημόσια τηλεόρασή μας πχ. Δεν χρειάζεται χρήματα για να αναδείξεις αυτές τις ιστορίες: μόνο ευαισθησία και λίγη καρδιά. Και θα αναδείξεις ανθρώπους που για λίγο μας κάνουν με τον ιδρώτα και το πάθος τους να αισθανόμαστε πολίτες μιας πολιτισμένης χώρας. Κι ας ξέρουμε πως η επιτυχία τους είναι βασικά δική τους και μόνο.

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News