ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Απέχει ακόμη πολύ από το να θυμίζει… Ολυμπιακό του Μαρτίνς!

Εδώ και κοντά… ένα τέταρτο του αιώνα που εργάζομαι ως αθλητικός συντάκτης (ναι, τόσο έχει φτάσει και δεν θέλω σχόλια για την ηλικία μου) έχω μια συνήθεια. Όταν γράφω οποιοδήποτε ματς σε όποιο Μέσο κι αν εργάζομαι, θέλω πάντα το επόμενο πρωινό να το βλέπω ξανά με μεγαλύτερη ηρεμία.

Να το προσεγγίζω με πολύ χαμηλότερους σφυγμούς, να το αναλύω χωρίς την επαγγελματική πίεση της στιγμής, και πάνω απ’ όλα να διαπιστώνω μήπως έχω αδικήσει με την κριτική μου κάποιον ποδοσφαιριστή ή κάποιον προπονητή. Γιατί υπάρχουν φορές που πάνω στην ένταση της δουλειάς, αξιολογείς είτε από το γήπεδο, είτε από την τηλεόραση κάτι εντελώς διαφορετικά, σε σχέση με την πιο… χαλαρή ανάλυση του επόμενου πρωινού.

Επιπλέον, επειδή δεν διεκδικώ το… αλάθητο του Πάπα, πάντα λαμβάνω πολύ σοβαρά υπ’ όψη οποιαδήποτε διαφορετική άποψη από τη δική μου, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Το ίδιο έπραξα και με την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με την Αντβέρπ. Και δεν σας κρύβω ότι προβληματίστηκα διαβάζοντας αναλύσεις ολοκληρωτικά αντίθετες με τη δική μου προσέγγιση στο παιχνίδι εδώ στο sportday.gr. Αυτή τη φορά, όμως, ειλικρινά δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να αναθεωρήσω τη γνώμη που σχημάτισα το βράδυ της Πέμπτης. Τολμώ να πω, μάλιστα, ότι με πιο καθαρό μυαλό η συγκεκριμένη άποψη ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Συνοψίζω, λοιπόν:

Ο ΦΕΤΙΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΣ

Ποια είναι τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την υπέροχη ομάδα που έχει χτίσει ο εξαιρετικός Πορτογάλος προπονητής την τελευταία τριετία; Ασφυκτική πίεση και «πνίξιμο» στον αντίπαλο από τη μεγάλη του περιοχή, αυτοματισμοί, ταχύτητα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και ακόμη πιο γρήγορο transition από τη μια περιοχή στην άλλη. Όλα αυτά είναι στοιχεία που λείπουν ολοκληρωτικά από τον Ολυμπιακό στην εκκίνηση της νέας σεζόν. Μοιάζει η έως τώρα εκδοχή που βλέπουμε να είναι δύο και τρία κλικ πιο κάτω, ιδιαίτερα σε επίπεδο ταχύτητας. Ενδεχομένως να υπάρχουν πολύ σοβαρές δικαιολογίες για αυτή τη διαφοροποίηση. Ενδεχομένως ο Πέδρο Μαρτίνς και οι συνεργάτες του να εκτιμούν ότι φέτος τα πάντα θα κριθούν μετά τον Φεβρουάριο σε Ελλάδα και Ευρώπη και να έχουν προχωρήσει σε διαφορετικό προγραμματισμό φορτσαρίσματος, σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Όλα πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη μας. Δεδομένα πάντως ο Ολυμπιακός που βλέπουμε προς το παρόν, απέχει πολύ από τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς που έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν οι φίλοι του.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΑ ΕΞΤΡΕΜ ΑΠΟ ΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΜΠΑΚ

Πάντα με βάσει τα ισχύοντα δεδομένα, παρά το γεγονός ότι η μουρμούρα της εξέδρας εστιάζεται περισσότερο στη μη ενίσχυση των πρωταθλητών στα ακραία μπακ, μεγαλύτερο μοιάζει να είναι το πρόβλημα στις θέσεις των εξτρέμ. Να το θέσω διαφορετικά; Με βάση την έως τώρα εικόνα που εμφανίζουν Ονιεκούρου και Ρόνι Λόπες ο Γιώργος Μασούρας είναι μακράν του δεύτερου ο πιο αξιόπιστος ακραίος επιθετικός του Ολυμπιακού. Τόσο ο Νιγηριανός, όσο και ο Πορτογάλος δείχνουν ότι χρειάζονται ακόμη χρόνο προσαρμογής. Ενδεχομένως να χρειάζονται και ρυθμό διαδοχικών αγώνων. Δεδομένα, όμως, η εικόνα και των δύο απέναντι σε Ατρόμητο και Αντβέρπ μόνο προβληματική μπορεί να χαρακτηριστεί.

ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Σε αρκετές κριτικές του παιχνιδιού με την Αντβέρπ διάβασα ότι ο Σισέ πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση. Ενδεχομένως να έχω εγώ λάθος, ωστόσο και κατά τη δεύτερη ανάγνωση του αγώνα, είδα έναν Σενεγαλέζο σε κάκιστη βραδιά και ένα στόπερ που έθετε διαρκώς σε κινδύνους τους συμπαίκτες του με την ποδοσφαιρική του αφέλεια και τις λανθασμένες του τοποθετήσεις. Για τον Σισέ έχω πάγια διαμορφωμένη άποψη. Από ταλέντο και προσόντα μπορεί να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς που έχουμε δει ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Το πρόβλημά του είναι καθαρά η έλλειψη πνευματικής ισορροπίας κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το πρόβλημα δεν είναι ατομικό. Ο Ολυμπιακός που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες δεν εμφανίζεται αμυντικά φερέγγυος. Στάθηκε τυχερός που δεν δέχτηκε γκολ απέναντι στον Ατρόμητο (στο πρώτο ημίχρονο) και επίσης είχε σύμμαχο την τύχη και στην πρεμιέρα του στους ομίλους του Europa League. Οι 17 (!) τελικές που επιχείρησαν οι ποδοσφαιριστές της Αντβέρπ στο Καραϊσκάκη (αρκετές εκ των οποίων μάλιστα από εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, άσχετα αν τις πέταξαν οι ίδιοι στα σκουπίδια) αποτελούν ηχηρό καμπανάκι για τον Πέδρο Μαρτίνς και τους παίκτες του. Εκτός αν ένα νικητήριο γκολ στο 88^ο λεπτό μιας αναμέτρησης… εξαφανίζει όσα έχουν συμβεί στα προηγούμενα λεπτά, οπότε πάω πάσο!

Εν κατακλείδι, στου Ρέντη έχουν δύο δρόμους να επιλέξουν: Είτε να εντοπίσουν τα αίτια των δεδομένων αγωνιστικών προβλημάτων του Ολυμπιακού και να τα λύσουν μέσα στο επόμενο δεκαήμερο (πριν η ομάδα μπει στη μάχη των ντέρμπι στο ελληνικό πρωτάθλημα ή πραγματοποιήσει τα ταξίδια της σε Κωνσταντινούπολη και Φρανκφούρτη), είτε να χρησιμοποιήσουν ως… σκούπα την γκολάρα του Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ και να τα… σπρώξουν κάτω από την ερυθρόλευκη μοκέτα των αποδυτηρίων. Επειδή έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη μεθοδικότητα του προπονητή Πέδρο Μαρτίνς, νομίζω ότι το πρώτο σενάριο βρίσκεται ήδη σε στάδιο υλοποίησης! Ή, τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω…

ΥΓ: Νίκες σαν αυτή της Πέμπτης ορίζουν καμιά φορά τη μοίρα μιας ολόκληρης σεζόν. Είτε προς το καλύτερο, αν ξεκμπουκώσουν μια ομάδα από το άγχος, είτε προς το χειρότερο αν την παρασύρουν σε λανθασμένα συμπεράσματα…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News