Νίκος Σαρίδης: Από τον κυρ Χρήστο στον… κυρ Ιβάν

Τη βραδιά του πρώτου ελληνικού βαθμού μέσα στο «Γουέμπλεϊ», τον Μάρτιο του 1983, ο «αρχιτέκτων της εποποιίας», ο (μακαρίτης πια) Χρήστος Αρχοντίδης είχε αλλοφρονήσει. Αξέχαστες έχουν μείνει οι σκηνές που έκανε σαν τρελός μέσα στο τερέν κι ασπαζόταν τους πάντες (ακόμη κι Εγγλέζους παίκτες που είχαν ανταλλάξει φανέλες με τους δικούς μας!), με τους διεθνείς πάντως να μη δείχνουν τόσο θερμοί στις εκδηλώσεις τους. Ισως οι παίκτες της Εθνικής δεν θεωρούσαν ιδιαίτερα τιμητικό το γεγονός πως είχαν ως μοναδικό μέλημα -κατ’ εντολήν του ομοσπονδιακού τεχνικού- να διώχνουν την μπάλα όπου όπου και ει δυνατόν εκτός σταδίου, για να ροκανίσουν τον χρόνο.

Ηταν το χειρότερο ποδόσφαιρο που έχουμε δει ποτέ από ελληνική ομάδα στο εξωτερικό και γι’ αυτό, προφανώς, ορισμένοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Καρούλιας κι ο Γούναρης, είχαν μετά το σφύριγμα της λήξης κρατήσει φανερά μέσα στον αγωνιστικό χώρο αποστάσεις απ’ τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του Σερραίου κόουτς.

Πάλι καλά για τον ευρισκόμενο σε παράκρουση κυρ Χρήστο που βρέθηκαν στο τέλος ο Αρδίζογλου κι ο Δοντάς και τον σήκωσαν στα χέρια. Ετσι του έφυγε ο καημός, η αγωνία της αναγνώρισης για το… ιδιοφυές προπονητικό του πλάνο.

Προχθές, 41 χρόνια μετά, τίποτα δεν ήταν ίδιο, μήτε καν το «Γουέμπλεϊ», το οποίο -ως γνωστόν- ανοικοδομήθηκε στις αρχές του αιώνα. Κατ’ αρχήν, η Εθνική πέτυχε «διπλό» στον λονδρέζικο «ναό», κάτι που δεν είχε καταφέρει ποτέ ελληνική ομάδα, ενώ επιτέλους βρέθηκε Ελληνας παίκτης που να βάλει γκολ εκεί μέσα, ο Βαγγέλης Παυλίδης. Είχε σκοράρει παλαιότερα κι Τσιμίκας για λογαριασμό της Λιβερπουλ, αλλά σε διαδικασία πέναλτι. Επιπλέον το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, σε αντίθεση με ό,τι είχε συμβεί το 1983, δεν «έκλεψε» το αποτέλεσμα, αλλά το πήρε με το σπαθί του, παίζοντας μπαλα και φτιάχνοντας ευκαιρίες. Είχε ίδιο αριθμό τελικών με τους γηπεδούχους και τρία (σωστά) ακυρωθέντα τέρματα, που μαρτυρούν κι αυτά την επιθετική δραστηριότητα.

Να φανταστεί κανείς ότι νικήσαμε μέσα στην Αγγλία κι ο τερματοφύλακάς της Εθνικής, ο Βλαχοδήμος, δεν πραγματοποίησε κάποια απόκρουση απ’ αυτές που είθισται ν’ αποκαλούμε «σωτήριες».

Και βέβαια, η σύγκριση με το 0-0 του 1983 κλείνει με το γεγονός ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν άρχισε να κάνει παλαβομάρες για ν’ αυτοπροβληθεί ως «πατέρας της νίκης». Αφησε τον πρώτο λόγο στους παίκτες, παίρνοντας και σ’ αυτό άριστα.

Εξαιρετικά, βέβαια, είχε αγωνιστεί η «γαλανόλευκη» και το 2001 στο «Ολντ Τράφορντ», σ’ εκείνο το 2-2 με τους Αγγλους -επί Ρεχάγκελ- για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ομως, τότε είχε ισοφαριστεί στις καθυστερήσεις απ’ την αριστοτεχνική εκτέλεση φάουλ του Μπέκαμ, ενώ προχθές οι όροι αντιστράφηκαν και ήταν η Ελλάδα που σημείωσε το νικητήριο γκολ στα χασομέρια.

Συγκινητικές, τέλος, ήταν κι οι αφιερώσεις στον Τζορτζ Μπάλντοκ. Κι εκεί, σωστά έγιναν όλα εκ μέρους των διεθνών. Τα πάντα ανθρώπινα και χωρίς υπερβολές. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα κάνουν αύριο με την Ιρλανδία στο Καραϊσκάκη οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς και απ’ το τι θα καταφέρει η ομάδα στο Nations League, το «διπλό» στο Λονδίνο έχει αυτοτελή αξία, ιστορική.

Εννοείται πως ευχή όλων μας είναι να νικήσει κι αύριο το βράδυ, καθώς θα έχει επιτελέσει στο ακέραιο την αποστολή της σε αυτό το σετ αγώνων.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News