Ολυμπιακός: Οι μικροί μπορούν να δώσουν τη λύση απέναντι στους «μικρούς»

Ηταν πάρα πολύ σκληρή «ήττα» για τον Ολυμπιακό η ισοπαλία με τον Λεβαδειακό, που έτσι όπως ήρθε φανέρωσε μερικά άκρως προβληματικά στοιχεία της ομάδας.

Δευτερευόντως ανέδειξε (ξανά) τα τεράστια προβλήματα της άμυνας όταν απουσιάζει ένας εκ των Κάρμο ή Ρέτσο, καθώς και μία μονοδιάστατη προσέγγιση – έλλειψη προσαρμοστικότητας από τον Μεντιλίμπαρ σε παιχνίδια τέτοιας φύσης, κόντρα στους λεγόμενους «μικρούς».

Πρώτα και κύρια, όμως, έδειξε – με τον πιο σκληρό τρόπο – ότι υπάρχει μια υπερβολική άνεση, που απλά μεταφράζεται σε αδιαφορία. Ουδείς δικαιούται να επιλέγει παιχνίδια και αυτό πρέπει να περάσει στην ομάδα μέσα από την καθημερινότητα. Η εικόνα του Φαλήρου ίσως και να ήταν μία ετεροχρονισμένη απάντηση στα ερωτήματα που δημιούργησε η απόφαση του Μαρινάκη να μιλήσει για «επανάπαυση σε δάφνες» από τις 15 του Σεπτέμβρη. Βλέπετε, στα ενδότερα των ομάδων γνωρίζουν/βλέπουν/καταλαβαίνουν γύρω στις… 100 φορές περισσότερα από όσα νιώθουμε ή ξέρουμε οι απέξω.

Η επανάπαυση, συνήθως, είναι αποτέλεσμα της σιγουριάς. Στην προκειμένη, σιγουριάς για το επίπεδο της ομάδας που κατέκτησε ευρωπαϊκό κύπελλο, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις σιγουριάς του εκάστοτε παίκτη για τη θέση του.

Αν κανείς κληθεί να ξεχωρίσει κάποιον ποδοσφαιριστή που… ίδρωσε κυριολεκτικά και πνευματικά στο κάζο με τον Λεβαδειακό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιλέξει έναν εκ των Μουζακίτη ή Κωστούλα, με μοναδικό «παράθυρο» τον – πάντα μα πάντα εργατικό – Γιώργο Μασούρα.

Είναι απόλυτα λογικό. Παιδιά στα 17, νιώθουν ότι δε δικαιούνται να μη ματώσουν μόνο και μόνο επειδή φορούν τη φανέλα της ομάδας τους και έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν στο γήπεδο που ονειρεύονταν όταν έκλειναν τα μάτια. Απέναντι δεν υπάρχει η Μπράγκα, ο Παναθηναϊκός ή ο Λεβαδειακός. Υπάρχει ο αντίπαλος, που είναι το εμπόδιο που χωρίζει την ομάδα τους από τον μοναδικό στόχο. Από τη νίκη.

Γιατί όχι;

Οσο περνά ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρει κανείς πειστικά επιχειρήματα κατά της συμπερίληψης των υπόλοιπων παιδιών του Συλαϊδόπουλου στις αποστολές και στην αγωνιστική ζωή της πρώτης ομάδας. Ασφαλώς, η εμπιστοσύνη στον Μεντιλίμπαρ δεν κλονίζεται (ούτε) επ’ αυτού. Αλλωστε, ο Βάσκος πήρε άριστα στην πρώτη φάση της προαγωγής των Μουζακίτη και Κωστούλα, που πλέον βρίσκονται αμφότεροι σταθερά και απόλυτα δίκαια στις πρώτες 13-14 επιλογές.

Ισως, μάλιστα, ο Παπακανέλλος να είχε πάρει ήδη το βάπτισμα αν δε τον χτυπούσε… πάνω στην ώρα η ριμάδα η ίωση και να μη χρειαζόταν ποτέ να δούμε τον Ανδρούτσο του ’24 σε έκτακτο ρόλο εξτρέμ. Ισως η ώρα του έρθει σύντομα, μαζί με αυτή του Θεοφάνη Μπακούλα, ο οποίος ξεχωρίζει σα τη μύγα μες στο γάλα (ή εναλλακτικά σα τον Μανωλά στην ΕΠΣ Κυκλάδων), αντιμετωπίζοντας παιδιά της ηλικίας του στο πρωτάθλημα Νέων, αλλά και μεγαλύτερους στην εθνική Νέων Ανδρών.

Προς Θεού, κανείς δε ζητά να «καούν» οι μεταγραφές. Το ότι ο Μουζακίτης… έφαγε σε ένα απόγευμα τον Γκαρθία, τον Στάμενιτς και τον Ολιβέιρα μαζί, είναι ένα ευτυχές γεγονός γιατί αρχικά ο Ολυμπιακός βρήκε έναν καλύτερο ποδοσφαιριστή για το κέντρο του. Αντίστοιχα, θετικό θα είναι αν ο Μπακούλας καταφέρει να πάρει λεπτά από τον (καθόλου παράλογα) αδιαμφισβήτητο Εσε και γίνει ο τέταρτος χαφ στην ιεραρχία ή αν ο Παπακανέλλος… εκθέσει τους κλασικούς εξτρέμ του Ολυμπιακού.

Ναι, οι «ακριβοί» θα χάσουν λεπτά ή και τη θέση τους, όμως στο τέλος η ομάδα θα βγει ευνοημένη. Και άλλος «Λεβαδειακός» δε θα υπάρξει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News